วายัง อมฤต นวนิยายอิงประวัติศาสตร์ โดย อนุสรณ์ ติปยานนท์ (บทที่ 30)

บทที่สามสิบ

18.20

ข้าพเจ้ากระโจนลงจากรถเป็นคนแรก ภาพการสูญสิ้นอิสรภาพของ ศรี อรพินโท ให้ความสะเทือนใจกับข้าพเจ้าอย่างมาก บุรุษผู้กล้าแห่งปัตตาเวีย บุรุษที่ยอมแลกทุกอย่างกับอิสรภาพของประเทศบ้านเกิด บัดนี้เขาได้มาถึงจุดที่ตัดสินชีวิตของเขาแล้ว หากพวกเราหันหลังกลับ เราจะสูญเสียเขาไป แต่จะรักษาชีวิตเพื่อนร่วมอุดมการณ์ไว้ได้ แต่เรายังยืนหยัดที่จะต่อกรกับพันตรี โทรุ ซากาโมโตะ เราอาจสูญเสียทั้งหมด และกลายเป็นเพียงเบี้ยที่ถูกลืมจากกระดานหมากรุก เราจะตัดสินใจเลือกแบบใด ทุกสิ่งตอนนี้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของข้าพเจ้าแล้ว

18.25

พันตรี โทรุ ซากาโมโตะ ยิ้มให้ข้าพเจ้า เป็นยิ้มที่เลือดเย็นที่สุดเท่าที่ข้าพเจ้าเคยเห็นมา เขาใช้เท้ากดศีรษะของศรี อรพินโท ไปจนติดพื้น เลือดในปากของ ศรี อรพินโท ไหลรินลงสู่พื้นซีเมนต์อันร้อนระอุ ข้าพเจ้าลดปืนในมือลงเป็นสัญญาณว่าข้าพเจ้ายังไม่มีเจตนาเปิดศึกกับเขา อย่างน้อยก็ในนาทีนี้

18.28

“ในที่สุด เราก็ได้มาถึงวันที่ผมรอคอย ฟรังซัวส์ อูแบง นักแม่นปืนแห่งสงครามกลางเมืองที่สเปน ในฐานะนักรบรับจ้าง คุณปลอมเปลี่ยนตัวเองได้แนบเนียนเสมอมา ถ้าไม่ถึงคราวิกฤต เราคงไม่รู้ว่าคุณมีโฉมหน้าอย่างไร ผมเองแม้จะเคยได้ยินชื่อของคุณมาเนิ่นนาน แต่ก็ไม่อาจปักใจเชื่อได้ว่าคุณคือใคร เรื่องเล่าเกี่ยวกับคุณมีมากมายเกินไป จริงเท็จเกินไป ในครั้งแรกที่ผมพบคุณนั้นผมมีเพียงแต่ลางสังหรณ์ว่ากลิ่นไอแห่งความตายที่ปรากฏอยู่รอบตัวคุณนั้นทำให้คุณไม่อาจเป็นศาสตราจารย์ด้านภาษาอย่างที่คุณกล่าวอ้างได้เลย กลิ่นไอแบบนั้นมีปรากฏเฉพาะในหมู่พวกเราทั้งนั้นซึ่งคุณเองก็รู้ดี ดูไปรอบๆ บริเวณนี้ ฟรังซัวส์ มีทหารทั้งหมดสิบสองนาย ไม่รวมผม ตัวเลขแห่งความตาย ดังนั้นผมจะยืมมือคุณลดจำนวนพวกเรา ผมจะโยนปืนกระบอกนี้ให้คุณ มีกระสุนสามนัด ถ้าคุณใช้มันยิงพวกเราได้ก่อนที่ผมจะนับถึงสาม ผมจะไม่ตอบโต้อะไรคุณเลย”

18.30

ปืนพกสีดำกระบอกหนึ่งลอยเข้ามาหาข้าพเจ้าอย่างช้าๆ แต่ก่อนที่มันจะถึงตัวของข้าพเจ้า เสียงกระสุนนัดหนึ่งก็ดังขึ้น ข้าพเจ้าไม่มีเวลาคิดนอกจากเบี่ยงตัวหลบ ใช้ปืนพกในมือลั่นไกออกไป แล้วคว้าปืนกระบอกที่อยู่กลางอากาศ ทหารญี่ปุ่นด้านหลังพันตรี โทรุ ซากาโมโตะ ที่ยิงใส่ข้าพเจ้าล้มลง ข้าพเจ้าใช้ปืนที่ได้รับมาใหม่ ลั่นกระสุนอีกสามครั้ง มันเข้าเป้าทุกนัด ในชั่วพริบตานั้น ข้าพเจ้าสังหารทหารญี่ปุ่นไปแล้วถึงสี่นาย มาเม็ต ขยับตัวมาชิดข้าพเจ้า บัดนี้ข้าพเจ้าได้พบตนเองเป็นผู้ตัดสินชะตากรรมของทุกคนในที่นี้แล้ว

18.32

พันตรี โทรุ ซากาโมโตะ ปรบมือของเขาจนเป็นเสียงดังก้องไปทั่วบริเวณ “ยอดเยี่ยมมาก ผมไม่น่าทำพลาดที่ไปพนันกับผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างนั้นเลย ผมบอกพวกเขาว่าถ้าเขาโจมตีคุณได้โดยที่คุณไม่ระวังตัว ผมจะยอมรับว่าผมแพ้ แต่เขาประมาทคุณมากเกินไป ซึ่งทำให้เขาต้องแลกมันด้วยชีวิต หนึ่งชีวิตสำหรับการเดิมพันที่ผิดพลาด สามชีวิตสำหรับกระสุนสามนัด ตอนนี้ ผมเหลือคนเท่าไรนะ เก้า ส่วนคุณสิยังเหลือแปด จำนวนเท่าเดิม ถ้าจะเล่นพนันกันคุณคิดว่าเราควรจะเริ่มต้นด้วยอะไรดี ชีวิตของนกปีกหักที่นอนไร้ความหมายบนพื้นดีไหม”

18.40

“ผมมีข้อเสนอสำหรับคุณ” พันตรี โทรุ ซากาโมโตะ เอ่ย “หลังจากประจักษ์ในฝีมือของคุณด้วยตาของผมเองเมื่อครู่ ผมคิดว่าไม่มีอะไรเหมาะสมที่จะตัดสินเรื่องราวสำหรับเราเท่ากับการสู้กันแบบสมเกียรติ เลือกปืนที่คุณมั่นใจ เหลือกระสุนในรังเพลิงคนละนัด ถอยห่างจากกันสิบก้าว แล้วให้ใครสักคนส่งสัญญาณ คนที่รอดจากความเร็วของกระสุนอีกฝ่าย คือผู้ชนะในการตัดสินครานี้ หากคุณชนะ คุณนำตัว ศรี อรพินโทไป หากคุณแพ้ ผมจะได้พวกคุณทั้งหมดเป็นเชลย แน่นอน อาจฟังดูเสียเปรียบไปบ้างสำหรับคุณ แต่ลองคิดดูว่าหากปราศจากผมเสียแล้ว กองทัพญี่ปุ่นที่นี่ก็แทบไม่มีความน่ากลัวอีกต่อไป”

ข้าพเจ้าหันมองไปรอบ มาเม็ต บุหลัน และบุคคลที่เหลือค้อมศีรษะ พวกเขาไม่แสดงอาการยอมรับหรือปฏิเสธ แต่นั่นก็ชัดเจนว่าพวกเขายินยอมทำตามทุกการตัดสินใจของผม ข้าพเจ้าถ่ายกระสุนที่เหลือออกจากรังเพลิงจนเหลือเพียงนัดเดียว ก่อนจะหันมาส่งสัญญาณต่อพันตรี โทรุ ซากาโมโตะ เขาปลดกระสุนในรังเพลิงออกเป็นจำนวนห้านัดเช่นกัน เราทั้งคู่นับจำนวนก้าวจากจุดที่เผชิญหน้ากันไปสิบก้าว บุหลันในชุดเครื่องแบบทหารญี่ปุ่นก้าวเข้ามายืนตรงกลาง กั้นระหว่างเราทั้งสองคน เป็นสัญญาณว่าเธอจะเป็นคนกำหนดเวลาในการเผชิญหน้าครั้งนี้ เธอหลับตา ยกนิ้วขึ้นท้องฟ้า ทีละนิ้ว หนึ่งนิ้ว สองนิ้วและนิ้วทั้งสาม

เสียงกระสุนดังขึ้นในเวลาต่อมา เป็นเสียงกระสุนที่สร้างหายนะต่อชีวิตผมไปตลอดกาล

ติดตามตอนต่อไปในวันเสาร์ที่ 6 ตุลาคม 2561

ติดตามอ่าน วายัง อมฤต ตอนก่อนหน้าได้ที่