Going 90s: Cruel Intentions หนังวัยรุ่นสุด Cult แห่งยุค Generation Y

Cruel Intentions หรือชื่อภาษาไทยว่า ‘วัยร้าย วัยรัก’ เข้าฉายเมื่อต้นปี 1999 พร้อมด้วยเสียงฮือฮาจากผู้ชม โดยเฉพาะในกลุ่มเด็กมัธยมปลายที่แอบพ่อแม่ดู (เนื่องจากหนังได้เรต R จากความรุนแรงของเนื้อหา รวมทั้งฉากเผ็ดร้อนต่างๆ ที่เราจะกล่าวถึงต่อไป) และแน่นอนที่สุด คือ กลุ่มนักวิจารณ์ภาพยนตร์ที่ต่างมองว่านี่คือหนังตีแผ่ประเด็นเรื่องเซ็กซ์ ตัณหา ราคะ ความเสื่อมโทรมทั้งทางด้านพฤติกรรมและวัตถุนิยมของเยาวชนอเมริกันได้อย่างถึงพริกถึงขิง เต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์และเคมีจากความเข้าขากันของทีมนักแสดง รวมถึงการทำให้ความ ‘แรง’ ออกมาแลดู ‘คูล’ ได้อย่างโคตรจะ ‘Cult’ ในท้ายที่สุด

Cruel Intentions ทำเงินใน Box Office ไปได้ถึง 75.9 ล้านเหรียญทั่วโลก จากต้นทุนการสร้างเพียงแค่ 10 ล้านเหรียญเศษเท่านั้น หนำซ้ำหนังโรแมนติก-ดราม่าวัยรุ่นเรื่องนี้ยังมีการสร้างภาคต่ออีกถึง 2 ภาค ถึงแม้ว่าทั้ง 2 ภาคนั้นจะเป็นภาพยนตร์ในรูปแบบส่งตรงลงแผ่น DVD ก็ตาม (แต่อย่างน้อยก็มีดาราเจ้าบทบาทอย่าง เอมี อดัมส์ โผล่มาร่วมแสดงนำในภาค 2 พอให้เป็นที่เชิดหน้าชูตา)

หนังเรื่องนี้ดัดแปลงมาจากเค้าโครงของหนึ่งในนิยายที่ถูกยกย่องให้เป็นสุดยอดวรรณกรรมความรักสะท้อนสังคมในยุคศตวรรษที่ 18 อย่าง ‘Les Liaisons dangereuses’ ของ Pierre Choderlos de Laclos ในปี 1782 โดยมีการปรับเปลี่ยนเนื้อหาให้เข้ากับยุคสมัย ใส่รายละเอียดคาแรกเตอร์ตัวละครให้เข้ากับการเป็นหนังวัยรุ่นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ พ่วงด้วยการวางพล็อตเรื่องที่ถือว่าหวือหวาเอาการในขณะนั้น (ปี 1999)

นักแสดงและการรักนอกจอคือเสน่ห์สำคัญ

Cruel Intentions มาพร้อมพลังดารานำระดับที่หากเอ่ยชื่อวัยรุ่นก็พร้อมจะซื้อตั๋วเข้าไปดูอย่าง ซาราห์ มิเชล เกลลาร์ (Sarah Michelle Gellar) ซึ่งมีฐานแฟนคลับที่ค่อนข้างเหนียวแน่นจากทีวีซีรีส์เรื่อง Buffy the Vampire Slayer และ ไรอัน ฟิลลิปเป (Ryan Phillippe) ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องการมีใบหน้าอภิมหาหล่อ และเคยแสดงบทนำกับซาราห์มาแล้วจากหนังสยองขวัญฆาตกรรม I Know What You Did Last Summer ในปี 1997

หนังเรื่องนี้ยังถือเป็นการแจ้งเกิดอย่างงดงามของสองดาวรุ่งพุ่งแรงในวงการฮอลลีวูดอย่าง รีส วิเธอร์สปูน (Reese Witherspoon) ซึ่งก่อนหน้านั้นมีผลงานในวงการมาพอสมควร และ เซลมา แบลร์ (Selma Blair) ที่ได้เข้ามาแคสต์และแสดงหนังเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก โดยเฉพาะ รีส ซึ่งได้ไต่เต้าจนกลายเป็นดารานำหญิงเบอร์ต้นๆ ของวงการในเวลาต่อมา

ส่วนอีกหนึ่งปัจจัยที่ทำให้แฟนๆ เกิดความ ‘อิน’ และ ‘ฟิน’ ที่สุดในการเสพภาพยนตร์ก็คือ การลุ้นให้คู่พระเอก-นางเอกในจอนั้นสานสัมพันธ์กันต่อในชีวิตจริง กรณีของ ไรอัน ฟิลลิปเป และ รีส วิเธอร์สปูน ทั้งสองได้ทำการคบหาดูใจกันมาระยะหนึ่งแล้วก่อนหน้าที่จะได้มาเล่นบทคู่กันใน Cruel Intentions (ทั้งสองได้พบกันในงานปาร์ตี้วันเกิดของรีส ในเดือนมีนาคม ปี 1997 และได้ทำการหมั้นกันในช่วงปลายปี 1998)

ความ ‘อิน’ นี้ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่แต่อย่างใดสำหรับวงการบันเทิง แต่เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผู้ชมได้เติมเต็มความรู้สึกของการเป็นส่วนหนึ่ง ซึ่งร่วม ‘ลุ้น’ และ ‘เชียร์’ ให้ความรักของดาราที่ตนเองชื่นชอบนั้นไปถึงฝั่งฝัน กลายเป็นคู่ตุนาหงันที่เปรียบเสมือนโบนัสหวานๆ ให้แฟนคลับได้ติดตามและคอยให้กำลังใจ อารมณ์เดียวกันกับคู่ของ โรเบิร์ต แพตทินสัน และ คริสเตน สจวร์ต ในมหากาพย์นิยายแวมไพร์ Twilight หรือถ้าเป็นในวงการบันเทิงไทยก็คงประมาณณเดชน์กับญาญ่า อะไรแบบนั้นนั่นเอง

Cruel Intentions ไม่ใช่แค่หนังทีนใสๆ ทั่วไป

เป็นเวลาหลายทศวรรษที่หนังแนววัยรุ่นอเมริกันจะมีเนื้อหาวนเวียนอยู่กับชีวิตสนุกสดใสในไฮสคูล แก๊งลูกคุณหนูสุดหรูรวยเสื้อผ้าแบรนด์ หรือการเกี้ยวพาราสีหาแฟนให้ได้ก่อนงานพรอม ผู้กำกับ โรเจอร์ คัมเบิล (Roger Kumble) เลือกที่จะทำให้ Cruel Intentions กลายเป็นหนังวัยรุ่นที่มาพร้อมความสดใหม่ ทว่าหม่นหมองทางด้านโทนอารมณ์โดยรวม หนักหน่วงทางด้านเนื้อหาและประเด็นเรื่องกามารมณ์ที่ผู้ชมจะไม่มีทางได้สัมผัสในภาพยนตร์แนวเดียวกันนี้อย่าง Clueless, She’s All That หรือ Bring It On

ทั้งนี้ทั้งนั้น Cruel Intentions แฝงเอาไว้ด้วยแง่คิดมากมาย สำหรับพ่อแม่ผู้ปกครองในการเลี้ยงดูบุตรหลานและสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นเมื่อเยาวชนได้พบกับสิ่งยั่วยุรอบกายในรูปแบบต่างๆ โดยปราศจากวิจารณญาณ แต่หากมองให้ตื้นเขินกว่านั้น (และหากกล้ายอมรับกัน) ทุกสิ่งที่ปรากฏในภาพยนตร์เรื่องนี้มันช่าง ‘เท่’ เสียเหลือเกิน ร่ายยาวมาตั้งแต่คำพูดตัวละคร มาดสวยดุของ ซาราห์ มิเชล เกลลาร์ ในบทบาทของ แคเธอรีน ความเป็นเวอร์จิ้นแมรีผู้เปรียบเสมือนผ้าขาวของนางเอก และลุคแบดบอยบ้านรวยของ ไรอัน ฟิลลิปเป ซึ่งแน่นอนว่าอาจจะทำให้หลายคนหันมาปรับภาพลักษณ์ของตนเองให้กลายเป็นเพลย์บอยผู้มาพร้อมเสื้อผ้าหน้าผมพิมพ์นิยมแมนฮัตตันกันให้พรึ่บ

ตัวร้ายที่ไม่ใช่แบบในละครไทยหลังข่าว

แคเธอรีน เมอร์ทิล ใน Cruel Intentions เคยเป็นหนึ่งในคาแรกเตอร์ที่วัยรุ่นหญิงใฝ่ฝันอยากจะดำเนินรอยตามมากที่สุด (แน่นอนว่ายกเว้นพฤติกรรมการเสพยาเสพติด) เธอมีใบหน้าที่สวยแบบหาตัวจับยาก มีพ่อแม่ที่รวย อาศัยอยู่ในแมนชันสุดหรูกลางนิวยอร์ก มีตำแหน่งประธานโรงเรียนยืนยันเกียรติภูมิความป๊อปปูลาร์ มีชีวิตกินดีอยู่ดีแบบที่ผู้คนเดินดินทั่วไปใฝ่ฝันหา แคเธอรีนนั้นเปรียบเสมือน ปารีส ฮิลตัน (อิวานกา ทรัมป์ หรือ คิม คาร์ดาเชียน) ในเวอร์ชันภาพยนตร์ เธอมีชื่อเสียง มีอำนาจ มีอิทธิพลต่อผู้คนที่เข้ามาในชีวิตเธอ เพียงแต่เธออาจจะเป็นปารีสในเวอร์ชันที่แฝงความ ‘ดาร์ก’ เอาไว้อย่างมากมายภายในก้นบึ้งจิตใจ

ความสำเร็จและก้าวมาเป็นหนังคลาสสิก

Cruel Intentions อาจจะไม่ใช่หนังที่คว้ารางวัลหรือเป็นขวัญใจนักวิจารณ์อะไรมากมายนัก หากว่ากันถึงความสมเหตุสมผลของตัวบท การแสดงของแต่ละตัวละคร หรือเทคนิคในการถ่ายทำต่างๆ อย่างไรก็ดี ภาพยนตร์เรื่องนี้กลับไปได้สวยด้วยผลตอบรับจากกลุ่มผู้ชมทั่วไป ซึ่งเลือกที่จะเสพความดิบ เท่ และมัน ของหนังเรื่องนี้ ดังจะเห็นได้จากการที่หนังเป็นเจ้าของ 2 รางวัล MTV Movie & TV Awards ในปี 2000 (สมทบหญิงยอดเยี่ยม และฉากจูบยอดเยี่ยม โดยอย่างหลังนั้นเป็นฉากบดขยี้ริมฝีปากน้ำลายเยิ้มแนวเลสเบี้ยนของ ซาราห์ มิเชล เกลลาร์ และ เซลมา แบลร์ ซึ่งแน่นอนว่ากลายเป็นหนึ่งในฉากที่ได้รับการพูดถึงมากที่สุดจนถึงทุกวันนี้)

Cruel Intentions ยังได้ถูกเสนอชื่อเข้าชิงมากถึง 6 รางวัลในงาน Teen Choice Awards ปี 2000 ซึ่งเป็นรางวัลที่อ้างอิงจากผลโหวตของบรรดาวัยรุ่นทั่วประเทศสหรัฐอเมริกา โดยหนังเป็นผู้ชนะใน 2 รางวัล ซึ่งได้แก่ภาพยนตร์ยอดนิยมประเภทดราม่า และตัวร้ายยอดนิยม (แคเธอรีน)

Soundtrack ที่ยังคงฟังกันทุกวันนี้

การใส่เพลงเข้ามาอย่าง ‘ถูกที่ ถูกเวลา’ นั้นสำคัญเสมอ และเผลอๆ Cruel Intentions อาจจะเป็นหนึ่งในหนังที่ใช้เพลงซาวด์แทร็กได้อย่างเป๊ะและปังที่สุดในยุค 90s ก็เป็นได้

อะไรจะดีไปกว่าการที่แฟนเพลงจะได้เห็นฉากรักอันเร่าร้อน วาบหวิว ทว่าอบอุ่นและเต็มไปด้วยความสิเน่หาของพระเอก-นางเอกโดยมีเพลง Colorblind ของ Counting Crows คลออยู่เบื้องหลัง หรือฉากเปิดเรื่องที่แฟนเพลงแทบจะไม่อยากเชื่อหูตนเองว่าทางทีมงานเล่นใช้เพลง Every You, Every Me ของ Placebo มาแปะ และมันก็เข้ากันได้อย่างไม่น่าเชื่อ ด้วยทั้งเนื้อหาและดนตรี แต่ที่สำคัญที่สุดคือฉากจบ เมื่อความจริงทั้งหมดของแคเธอรีนถูกเปิดโปง ดนตรีออร์เคสตราจากอินโทรเพลง Bittersweet Symphony ของ The Verve และเสียงร้องของ Richard Ashcroft นั้น เป็นสิ่งที่เพอร์เฟกต์ที่สุดเท่าที่คนดูหนังและคนฟังเพลงจะเคยได้สัมผัสจากภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง ร่ายยาวไปถึงการดึงอารมณ์คนดูเพื่อดำดิ่งลงสู่บทสรุปของด้านมืดแห่งจิตใจมนุษย์ด้วยเพลง Secretly ของ Skunk Anansie ในช่วงเครดิตปิดท้ายภาพยนตร์ จนกระทั่งหน้าจอค่อยๆ เฟดหายไป

อัลบั้ม Cruel Intentions : The Original Soundtracks ประกอบไปด้วยเพลงจากศิลปินอัลเทอร์เนทีฟมากมายที่เด็กยุค 90s จะต้องกรี๊ดแบบสิ้นสติ เพลงจากศิลปินอย่าง Blur, Marcy Playground, Fatboy Slim และ Faithless ถูกซื้อลิขสิทธิ์มาใช้ประกอบฉากในภาพยนตร์และอัลบั้มซาวด์แทร็กได้อย่างคุ้มค่าที่สุด และเป็นการตอกย้ำความ ‘คูล’ ของภาพยนตร์เรื่องนี้อย่างแทบจะไม่ต้องใช้ความพยายาม

หนังที่เปรียบเสมือนด้านมืดของหลายๆ คน
Cruel Intentions อาจจะไม่ได้เป็นหนังบล็อกบัสเตอร์เบอร์ใหญ่ปลายยุค 90s ที่ใครๆ ก็ต้องนึกถึงในแง่ของรายได้ทั่วโลก แต่ภาพยนตร์ทีนเอจดราม่าเจือความนัวร์นี้ได้กลายเป็นหนึ่งในไลฟ์สไตล์ที่เด็ก Generation Y หลายคนอยากจะเป็น แต่ทางพ่อแม่ไม่อนุญาตหรืออยากให้เป็น หนังเรื่องนี้ได้กลายเป็นต้นแบบแห่งความเท่ ความเนี้ยบ และความเย็นชาที่มาพร้อมกับพฤติกรรมที่แหกขนบธรรมเนียมประเพณี แต่จะทำให้คุณเป็นคนที่ถูกยอมรับในแวดวงสังคม และจะทำให้คุณเป็นคนที่ถูกจับตามองที่สุดในโรงเรียนมัธยมปลายหรือมหาวิทยาลัย ซึ่งไม่น่าแปลกใจว่านั่นเป็นสิ่งที่เด็กวัยรุ่นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อหลายคนต้องการ แม้จะต้องถูกมองว่าชั่วช้าสามานย์แค่ไหนก็ตาม

หลายแง่มุมของ Cruel Intentions มาพร้อมกับประเด็นต้องห้าม เป็นประเด็นทางพฤติกรรมที่คนส่วนใหญ่ต้องส่ายหน้าเบือนหนี หากมีผู้คนมากมายคอยจับจ้องอยู่ แต่หากมองเข้าไปภายในก้นบึ้งจิตใจที่แท้ทรู หลายๆ คนย่อมรู้ว่าความ ‘Taboo’ เหล่านั้นมันช่างเย้ายวนชวนให้หลงใหลเสียเหลือเกิน

ซึ่งท้ายที่สุดแล้ว สิ่งหนึ่งที่ยังจะต้องดำเนินต่อไป แม้ว่าอิทธิพลจากภาพยนตร์จะส่งผลกระทบและก่อให้เกิดพฤติกรรมเลียนแบบมากแค่ไหนในหมู่ผู้ชมก็คือ การใช้วิจารณญาณของคนดูควบคู่ไปกับการเสพสื่อทุกประเภทรอบตัว เพราะจะดีจะชั่ว ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับตัวของเราเองทั้งนั้น ถึงแม้คำถามต่อมาซึ่งไม่สามารถมีใครตอบได้ว่ามาตรฐานในการวัดคืออะไร ได้แก่ “ดาร์กแค่ไหนถึงเรียกว่าชั่ว และความชั่วในรูปแบบต่างๆ นั้นไซร้ ใครเล่าเป็นผู้กำหนด?”

อ้างอิง:

FYI

เคที โฮล์มส์ (Katie Holmes) เคยเกือบจะได้รับบทนางเอกแทน รีส วิเธอร์สปูน แต่จากการคุยกันอย่างไม่ลงตัวกับทางสตูดิโอ ซึ่งทีมงานยังเห็นว่าคาแรกเตอร์ของเคทีนั้นต้องการคนที่มีบุคลิกแข็งและรั้นกว่า หวยจึงตกมาที่ รีส ซึ่งกำลังคบหาอยู่กับไรอัน ณ ขณะนั้น
‘เส้นน้ำลาย’ ที่เยิ้มเป็นสายจากการบดปากกันของ ซาราห์ มิเชล เกลลาร์ กับ เซลมา แบลร์ นั้นไม่ได้มาจากการซ้อม แต่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ!
แรกเริ่มเดิมทีเพลง To Sheila ของ The Smashing Pumpkins จะถูกใช้ในฉากเลิฟซีนของรีสและไรอัน แต่สุดท้ายทางทีมงานก็ได้ใช้เพลง Colorblind ของ Counting Crows แทน เนื่องจาก Billy Corgan นักร้องนำของ The Smashing Pumpkins ไม่อนุญาต