เฮียนพ หมูนุ่ม ทางชีวิตที่ไม่มีเส้น ก่อนจะมาเป็นเจ้าพ่อหมูปิ้ง 200 ล้าน

หมูปิ้งที่คุณกินอยู่ทุกวันนี้ ไม่ว่าจะตามข้างทางไปจนถึงในห้างสรรพสินค้า รู้ไหมว่าอาจจะมาจากโรงงานเดียวกัน นั่นคือโรงงานของ เฮียนพ หมูนุ่ม ผู้บุกเบิกโรงงานหมูปิ้งเสียบไม้ที่แรกของเมืองไทย ผลิตหมูปิ้งได้วันละหลักแสนไม้ มียอดขายปีหนึ่งกว่า 200 ล้านบาท

สิ่งที่น่าสนใจมากของเจ้าพ่อหมูปิ้งคนนี้ คือประวัติชีวิต จากคนที่เรียนจบแค่ ม.3 ทำงานมาแล้วแบบมนุษย์ร้อยอาชีพ ตั้งแต่ก่อสร้าง ทาสี ขี่วิน ขับแท็กซี่ เป็นยาม ที่ต้องนอนในป้อมยามเพราะบ้านโดนยึด ก็ผ่านมาหมดแล้ว

เคน นครินทร์ คุยกับ เฮียนพ-ชวพจน์ ชูหิรัญ ถึงการฝ่าฟันความยากลำบาก ทัศนคติในช่วงที่ล้มลุกคลุกคลาน และการก้าวผ่านความเหน็ดเหนื่อยท้อใจก่อนจะประสบความสำเร็จ

ก่อนจะมาเป็นเจ้าพ่อหมูปิ้ง เฮียนพเคยทำอะไรมาแล้วบ้าง?

เป็นคนงานก่อสร้าง

เฮียนพเป็นคนนครสวรรค์ มีพี่น้อง 4 คน พ่อเสียชีวิตตั้งแต่อายุ 11 ปี ส่วนแม่ทำอาชีพค้าขาย เฮียนพไม่มีสมบัติอะไรเลย เรียนจบ ม.3 ก็เริ่มเข้ามาทำงานก่อสร้างในกรุงเทพฯ งานแรกคือสร้างตึกอาคาร 7 ที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ ทำจนเสร็จ 3 เดือน เฮียนพก็ขอเถ้าแก่ทำงานต่อ ถึงแม้จะได้แค่วันละ 80-90 บาท แต่ก็ทำให้มีเงินกินเงินใช้

ทำงานโรงงาน

หลังจากนั้นเฮียนพก็ทำงานทาสีก่อสร้างมาโดยตลอด ค่ำไหนนอนนั่น นอนตามแคมป์คนงาน จนกระทั่งวันหนึ่งมีคนที่เฮียนพไปช่วยทาสีบ้าน เห็นว่าหน่วยก้านดูดี น่าจะทำงานที่มันเป็นหลักเป็นแหล่ง เลยแนะนำให้ไปทำงานที่โรงงาน ถึงแม้ค่าแรงจะน้อยกว่า แต่ด้วยสวัสดิการต่างๆ ที่โรงงานมี ก็ทำให้ชีวิตเฮียนพมีความมั่นคงมากขึ้น แถมตอนนั้นเฮียนพเริ่มมีคนรัก จึงไม่อยากให้คู่ชีวิตลำบาก

แต่ชีวิตเฮียก็ต้องเจออุปสรรคในปี 2540 ช่วงวิกฤตต้มยำกุ้ง ด้วยสภาพเศรษฐกิจบ้านเมืองที่ไม่ดี โรงงานที่ทำมากว่า 10 ปี ก็ให้เฮียนพลาออก ช่วงนั้นชีวิตลำบากมาก เพราะอายุ 30 กว่าแล้ว (สมัยก่อนสมัครงานโรงงานรับช่วงอายุแค่ 18-25 ปี) แถมจบแค่ ม.3 ไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่มีใครรับ เฮียเลยตัดสินใจทำธุรกิจส่วนตัว

ทำธุรกิจส่วนตัว

เฮียสู้ชีวิต ลองทำธุรกิจทุกอย่าง ตั้งแต่ขายต้นไม้มงคลที่ไม่ค่อยได้กำไร ทำน้ำยาล้างจานไปเสนอขายตามโรงงานก็ไม่มีใครซื้อ ทำกรอบรูปวิทยาศาสตร์ รับเสื้อผ้าไปขายต่อในตลาด แต่ไม่มีธุรกิจไหนเลยที่ประสบความสำเร็จ เฮียนพต้องดิ้นรนต่อ เพราะมีภาระหนี้สินเรื่องบ้านที่เคยซื้อไว้สมัยทำโรงงาน แต่ด้วยรายรับที่ไม่แน่นอน แถมรายจ่ายยังมีเข้ามาตลอด เงินที่เคยได้ก็เริ่มร่อยหรอ จึงต้องกลับไปพึ่งพาบริษัทเก่า และขอสมัครเป็นยาม

เป็นยาม

ที่เฮียนพตัดสินใจมาทำงานนี้เพราะมันใช้แต่แรง ไม่ต้องลงทุนอะไร ได้เงินวันละ 200 กว่าบาท ทำตั้งแต่ 6 โมงเช้าถึง 6 โมงเย็น เฮียนพต้องขอเบิกล่วงหน้าตลอด เบิกจนเจ้านายด่า แต่เพราะไม่มีกินจริงๆ ไม่มีเงินให้ลูกเมีย ก็ต้องอดทน

ช่วงนั้นแทบไม่ได้กลับบ้านเลย เฮียนพจะรอจังหวะที่มีคนขอลา แล้วควบกะ ทั้งกะเช้าและกะดึก ถึงจะได้เงินเพิ่ม เป็นยามอยู่เกือบ 2 ปี สุดท้ายบ้านที่เคยซื้อก็ถูกยึด เพราะไม่มีเงินส่ง ชีวิตลำบากกว่าเดิม ลูกเมียต้องไปเช่าบ้านอยู่ใกล้โรงเรียนลูก เพราะกลัวครอบครัวลำบาก ส่วนเฮียนพอาศัยนอนป้อมยาม เอากระดาษลังมาปูอยู่ใต้เคาน์เตอร์ วันดีคืนดี มีคนของโรงงานมาตรวจ พอเห็นเฮียนอนเขาก็ไม่พอใจ จะไล่ออก เฮียนพต้องขอร้องกราบไหว้แทบตาย จนสุดท้ายก็ต้องไปขออาศัยอยู่กับน้องสาวที่แฟลตตำรวจแถวโรงพักปากเกร็ด เฮียนพมีน้องเขยเป็นตำรวจ น้องสาวขายอาหารอยู่แถวแฟลต กลางวันเฮียก็ไปช่วยล้างถ้วยชาม กลางคืนกลับไปเป็นยาม ห้องที่อาศัยก็เล็กมาก อยู่กัน 5 คน ตอนนั้นเฮียต้องนั่งหลับเอา เพราะมันไม่มีพื้นที่ให้นอนแล้วจริงๆ

เป็นวินมอเตอร์ไซค์

หลังลำบากอยู่ 2-3 ปี เฮียนพก็มาเจอเด็กวัยรุ่นขับวินมอเตอร์ไซค์อยู่ใกล้โรงเรียนหอวัง เด็กแถวนั้นให้เสื้อวินมาลองขับ แต่ตอนแรกไม่กล้าเพราะอาย แถมหูตาเริ่มไม่ค่อยดี กลัวพาลูกหลานคนอื่นไปล้ม แต่ในที่สุดเฮียนพก็ทำ เสื้อวินมันศักดิ์สิทธิ์มาก ใส่ปุ๊บคนเรียกเลย (หัวเราะ) ไปไกลบ้าง ใกล้บ้าง เป็นงานที่ได้เงินสดทุกวัน เฮียนพเคยสงสัยว่าเด็กวัยรุ่นที่ขับวินมอเตอร์ไซค์ ทำไมมีเงินกินเหล้าเบียร์ กินของดีๆ พอมาขับบ้างก็เริ่มเข้าใจ

ตอนนั้นเริ่มไม่ไปทำงานเป็นยามแล้ว เพราะขับมอเตอร์ไซค์เงินดีกว่า ได้เงินมาเราก็เก็บให้ลูก กลางคืนไม่มีวินคนอื่น เฮียนพก็ยังอยู่ จะใส่เสื้อวินเดินเข้าโรงพักไปให้เขาเห็นว่าเรายังอยู่ มีอะไรเรียกใช้ได้ตลอด คอยไปซื้อของ ถ่ายเอกสาร ใครให้ทำอะไรทำหมด

เป็นคนขับแท็กซี่

จริงๆ ก่อนขับวินมอเตอร์ไซค์ เฮียนพเคยขับแท็กซี่ด้วย เพราะเห็นคนอื่นขับแล้วได้เงินเยอะ เฮียก็อยากได้บ้าง ทำตามที่เขาบอกทุกอย่าง ไปจอดตามสถานที่ท่องเที่ยว จอดหน้าโรงงาน จอดหน้าหมู่บ้าน แต่ไม่มีคนขึ้น ทำตามสูตรทุกอย่าง จอดรอก็แล้ว บีบแตรก็แล้ว คนก็ยังไม่ขึ้น ทีหลังถึงรู้มาว่าเพราะรถเราเก่า ต้องวิ่งเฉพาะตอนกลางคืน ให้เห็นแต่ไฟคำว่า ‘ว่าง’ แต่สุดท้ายถึงจะพยายามแค่ไหน แต่ดวงมันตก มันไม่ใช่ ก็ไม่ประสบความสำเร็จอีกเหมือนกัน

เคยแพ้แต่ไม่เคยท้อ

ชีวิตที่ไม่มีการวางแผนมันลำบาก เป็นการสู้แบบไม่มีทิศทาง เปรียบเหมือนมวยวัด ไม่มีแผน ไม่มีโค้ช รู้แต่จะขึ้นไปชกอย่างเดียว เฮียนพคิดอย่างเดียวว่าอยากดิ้นหนีความลำบาก เพราะบ้านก็ถูกยึด ลูกก็ยังเรียนหนังสืออยู่

ถามว่าท้อไหม ท้อนะ ขับวินมอเตอร์ไซค์ใส่หมวกปิดหน้า ไปจอดหน้าธนาคาร เจอคนรุ่นเดียวกับเราเป็นนายร้อยนายพัน ใส่สูทผูกเนกไท แต่เฮียย้อนกลับมาดูตัวเอง ทำไมขับมอเตอร์ไซค์ รู้สึกนะ แต่จะอยู่กับความรู้สึกนั้นไม่นาน

เฮียเป็นคนที่ไม่ให้อาหารกับปัญหา เวลามีปัญหาจะพยายามไม่คิดถึงมันซ้ำๆ เพราะการคิดซ้ำๆ เท่ากับเราเอาอาหารไปให้มัน ยิ่งมันเติบโตเท่าไร เราก็ยิ่งท้อแท้เพิ่มขึ้นเท่านั้น

ขยันอย่างเดียวไม่พอ ต้องรู้ลึกรู้จริง

เบื้องต้นความขยันเป็นประโยชน์อยู่แล้ว แต่ความขยันอย่างเดียวไม่สามารถทำให้คนสำเร็จได้ ต้องศึกษาในเรื่องที่จะทำอย่างจริงจังก่อน อย่าไปทำตามกระแส เฮียนพจะมีตารางของตัวเองดูเลยว่า มีตลาดนัดไหนบ้าง เปิดวันไหน คนเยอะน้อยอย่างไร หรืออย่างตอนขี่วินมอเตอร์ไซค์ ขับแท็กซี่ เราก็รู้ว่าเวลาไหน คนเขาทำอะไร เวลาไหน เราจะได้เงิน ดังนั้นความขยันมีสองแบบ ขยันแบบมีการศึกษา กับขยันแบบโง่ๆ คือขยันผิดวิธี ทำอะไรที่ไม่ควรทำ

ทุกวันนี้หลายคนถามเฮียนพว่า มีเงินแล้วทำไมไม่หยุด เฮียบอกหยุดไม่ได้หรอก คนที่เขารวยกว่าเราตั้งมากมายยังไม่หยุดเลย แล้วเราจะหยุดได้อย่างไร