คุณแม่หมอเมย์ ผู้หญิงธรรมดาที่เริ่มวิ่งในวัย 68 ปี วิ่ง 100 กิโลเมตรได้อย่างไร

STEP LIFE: Running Story อีกหนึ่งซีรีส์จากพอดแคสต์ STEP LIFE ที่นอกจากจะมีรันนิ่งไกด์ให้คุณไปวิ่ง 10 กิโลเมตรแรกแล้ว ยังมีเรื่องราวจากนักวิ่งตัวอย่างที่เราคัดเลือกมาแล้วว่าสามารถให้แรงบันดาลใจในการวิ่งได้อย่างเต็มเปี่ยม

คุณแม่สตางค์-สุนิสา สังขะโพธิ์ หรือที่หลายคนรู้จักกันในนามคุณแม่ของหมอเมย์ แพทย์หญิงด้านเวชศาสตร์พื้นฟูที่คนในวงการวิ่งคุ้นเคย

เหตุผลกลใดที่ทำให้คุณแม่สตางค์หันมาวิ่ง แถมก้าวกระโดดไปไกลจากเริ่มเดินไปสู่การวิ่งรวดเดียว 100 กิโลฯ เบื้องหลังเรื่องราวและประสบการณ์น่าเหลือเชื่อนี้มีอะไรบ้าง กดติดตามฟังได้ในเวอร์ชันพอดแคสต์ หรือไล่สายตาอ่านบทความข้างล่างนี้ก็ได้เช่นกัน

วิ่ง 100 กิโลเมตร เมื่ออายุ 68 ปี

ตอนนั้นแม่ไปรอลูกสาว (หมอเมย์-พญ.สมิตดา สังขะโพธิ์) วิ่งมาราธอนที่ภูเก็ต แล้วไปรอหมอเมย์อยู่ 4 ชั่วโมงครึ่ง แม่ไม่รู้จะไปไหนเลยอยู่ตรงนั้น รอ 4 ชั่วโมงครึ่งผ่านไปแล้วก็ยังไม่มาเลยโทร.หาเขา เขาบอกว่าใกล้จะถึงเส้นชัยแล้ว แม่เลยมาคิดว่าทำไมเราต้องมาเสียเวลา 4 ชั่วโมงครึ่งยืนอยู่เฉยๆ ทำไมไม่วิ่งเสียเองสักครึ่งหนึ่งของ 4 ชั่วโมงครึ่ง สัก 10 กิโลเมตรก็ยังดี พอหลังกลับจากภูเก็ต คิดได้อย่างนั้นก็ลงมือเลย ลงมือด้วยการเอาเท้าออกมา ตื่นขึ้นใส่รองเท้าแล้วเดินรอบสวนลุมฯ เดินด้วยความทรมาน รู้สึกว่าสวนลุมฯ มันกว้างมาก ฉันเดินมาตั้งนานก็ยังไม่ครบ ก็เริ่มต้นด้วยการเดินในสวนลุมฯ 1 รอบก่อน แต่เดินต่อเนื่องทุกวันแล้วค่อยเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็วิ่ง 1 รอบ สลับเดินอีก 2 รอบ แล้วมันก็เพิ่มมาเป็นวิ่ง 2 รอบ เดิน 1 รอบ แล้วสุดท้ายพอเราเหยียบเข้าประตูสวนลุมฯ มันจะไม่มีคำว่าเดินแล้ว แม่จะวิ่งอย่างเดียว

แม่ก็ซ้อมไปเรื่อยๆ หมอเมย์ก็ซื้อ BIB ให้แม่ไปวิ่งที่งานนาวิกฯ 10 กิโลเมตร ตอนนั้นยังไงก็ต้องไปทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่า 10 กิโลเมตรคืออะไร แต่ที่นาวิกฯ ไม่ใช่สวนลุมฯ มันเลยมีเนินขึ้นลงเขาเยอะมาก แต่ผลสุดท้ายแม่ก็ทำได้ ใจมันฟูเลย เราภูมิใจในตัวเองที่อายุ 68 ปี วิ่ง 10 กิโลฯ แล้วไม่ได้ถูกคัตออฟ เราเลยมีกำลังใจมากเลยไปลงมินิมาราธอน 10 กิโลฯ เกือบ 10 งาน จนเริ่มเบื่อเลยบอกหมอเมย์ว่าลง 21 กิโลฯ ให้แม่เถอะ ตอนนั้นไม่ได้มีตารางซ้อม แต่ด้วยความที่เป็นคนที่วิ่งทุกวัน ถ้าวิ่ง 21 กิโลฯ แม่จะใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมงครึ่ง แล้วก็ไปลงงานแข่ง 21 กิโลฯ อยู่หลายครั้ง จนเริ่มเบื่อเลยลงฟูลมาราธอน

แม่ซ้อมอยู่ประมาณ 2 อาทิตย์ จากนั้นก็ไปเข้าแคมป์เพื่อซ้อมวิ่งมาราธอน สุดท้ายแม่จบที่จอมบึงมาราธอน 7 ชั่วโมง 10 นาที ตอนแรกแม่ตั้งใจจะให้ได้ 6 ชั่วโมง แต่วิ่งไปประมาณ 7-8 กิโลเมตร แม่ใส่ Five Finger แล้วเหยียบโดนก้อนหินเล็กๆ ปรากฏว่าขาบล็อกแล้วเกือบเดินไม่ได้ เลยบอกตัวเองว่าวิ่งต่อไปเถอะ ฉันซ้อมมานานอุตส่าห์บากหน้าไปขอเป็นนักเรียนแคมป์อะไรต่ออะไร โชคดีที่หมอเมย์ให้แม่พกทุกอย่างที่มาราธอนควรพกทั้งเจล สเปรย์ แม่เลยหยิบสเปรย์มาฉีดแล้วบอกตัวเองว่าไปเดี๋ยวนี้ เลยลากไปตั้งแต่กิโลฯ ที่ 8-9 จนจบ 42.195 กิโลฯ เป็นครั้งแรก

แล้วหมอเมย์น่ารักมาก ตอนจะเข้าเส้นชัยก็ไปแอบลูกโป่งไว้ที่รถพี่อีกคันหนึ่ง แล้วเอามาเซอร์ไพรส์ แม่เลยบอกว่าเฮ้ยถอยไปก่อน ฉันจะเป็นลม คนมารุมเยอะมากแม่เลยวูบไปพักหนึ่ง แต่ถือว่าเป็นครั้งที่ประทับใจเพราะไม่คิดว่าผู้หญิงแก่ๆ คนหนึ่งจะได้เจอบรรยากาศแบบนั้น

สาเหตุที่แม่ไปวิ่ง 100 กิโลเมตรคือตอนที่อยู่ในแคมป์เขาประทับช้าง คุณป๊อก (โค้ชป๊อก-อิทธิพล สมุทรทอง) แม่ก็ไม่เคยรู้ว่าเขาเป็นคนแบบนี้ (หัวเราะ) ตอนนั้นเขาอยู่บนเวทีในแคมป์แล้วเขาก็ถามว่าใครจะไป 10 กิโลฯ แม่ก็ยกมือ ใครจะไปมินิมาราธอน แม่ก็ยกมือ ใครจะไปมาราธอน แม่ก็ยกมือ ใครจะไป 100 กิโลฯ แม่ก็ยกมือ เพราะบรรยากาศในห้องมันสนุก แล้วก็อยากให้เด็กๆ ยกมือตาม แต่ไม่จบแค่นั้น คุณป๊อกเขาถามต่อว่าใครที่ยกมือเมื่อกี้ให้ยืนบนเก้าอี้ เพราะดิฉันหัวหงอกแล้วใครๆ ก็เห็นว่ายกมือ ก็เลยต้องแสดงสปิริตยืนบนเก้าอี้ หลังจากนั้นก็คิดในใจเลยว่า ‘กูจะทำอย่างไรวะ’

ภาพตอนนั้นมันเลยติดอยู่ในใจว่าเราต้องทำให้ได้ เด็กๆ เห็นว่าเราเป็นคนพูดจริงทำจริง เราต้องมีสัจจะกับตัวเองค่ะ พอแม่ลงมาจากเก้าอี้ตัวนั้นก็เอาแล้วเว้ย ทุกข์เริ่มมาแล้ว แม่ก็เริ่มถามหมอเมย์ว่าเมื่อไรจะวิ่ง 100 กิโลฯ เพราะอยากให้ลูกสาวสัมผัสก่อนจากประสบการณ์ตรง เขาก็เป็นห่วงแม่เพราะไม่ใช่เรื่องง่ายที่คนอายุขนาดแม่จะไปวิ่ง แม่เลยตัดสินใจแอบสมัครค่ะ แล้วก็สมัครเผื่อหมอเมย์ด้วย (หัวเราะ) เพราะอย่างไรเขาก็ไม่ทิ้งแม่

(หมอเมย์เสริมว่า การวิ่ง 100 กิโลเมตรครั้งนั้นคือการวิ่งบางแสน 100 วัตถุประสงค์คือการเป็นเพื่อนคอยซัพพอร์ตกันไป ดังนั้นลักษณะการวิ่งจะถูกวางให้เข้าเส้นชัยใกล้ๆ กัน แต่จะปล่อยตัวด้วยระยะเวลาที่แตกต่างกัน คนวิ่งเร็วจะถูกปล่อยตัวทีหลัง คนวิ่งช้าจะถูกปล่อยตัวก่อน แม่เลยได้สิทธิพิเศษปล่อยตัวก่อน เพราะหลังจากที่เถียงกันจนสู้แม่ไม่ได้ ก็เลยต้องยอมให้เขาไปวิ่งเพราะเขาไม่เคยขออะไรมาก่อน)

หลังจากผ่านดราม่าต่างๆ วันนั้นแม่ก็ได้เพื่อนมาวิ่ง แต่เหมือนเซเลบต่างๆ เขาต้องมาวิ่งรอแม่แล้วมันเป็นการวิ่งที่ยาวนานมาก เพราะฉะนั้นแม่ต้องวิ่งให้จบเร็วที่สุด คิดได้เท่านั้นก็ถึงที่อ่างศิลาพอดี แต่ด้วยความเหนื่อยแม่ก็เริ่มทะเลาะกับความคิดของตัวเองอีกครั้ง หยุดนะ นอนเถอะ วิ่งมา 27 ชั่วโมงแล้วเหนื่อยแล้ว แต่อีกใจก็บอกว่าไม่ ฉันซ้อมมา ฉันทะเลาะกับหมอเมย์มากว่าฉันจะได้วิ่ง 100 กิโลฯ ฉันต้องผ่านการทดสอบอัลตร้ามาราธอนวิ่ง 10 ชั่วโมงไม่หยุด ทะเลาะกับลูกมาสารพัดจะมาจบตรงนี้ง่ายๆ ไม่ได้ แม่ก็ซดกาแฟแล้ววิ่งปรื๊ดจากอ่างศิลาเข้าหาดบางแสนไม่รู้เพซอะไร แต่คนตามไม่ทัน พอใกล้เส้นชัยอีก 2 กิโลเมตรเกิดพายุเข้า ฝ่าทั้งลมทั้งฝน แม่เลยยกมือไหว้ตรงนั้นว่าขอลูกช้างผ่านตรงนี้ไปนิดเดียวอย่าเพิ่งโกรธกันเลย

พอเข้าเส้นชัยแม่รู้สึกว่าฉันทำได้แล้วกับที่เคยสัญญาเอาไว้ที่ห้องประชุม ต่อหน้าคนเยอะแยะ ฉันทำสำเร็จแล้ว

การวิ่งเปลี่ยนแปลงชีวิตและได้อยู่กับตัวเอง

แม่มีความสุขมากในการวิ่งครั้งนี้ ที่ผ่านมาชีวิตมีแต่งานกับเลี้ยงลูก แต่การวิ่งทำให้รู้จักตัวเองมากขึ้น ปกติแม่เป็นคนใจร้อนมาก อย่าว่าวิ่งแค่ 3 ชั่วโมงเลย รอแค่ 10 นาทียังไม่รอเลย แต่การวิ่ง 27 ชั่วโมงแล้วอยู่กับความรู้สึกของตัวเอง หิว ปวดท้องเข้าห้องน้ำ สมองไม่ได้โฟกัสอย่างอื่นนอกจากการวิ่งตรงหน้า ความใจร้อนของเราก็ลดลง เพราะตลอดเวลาที่วิ่งมันคือการได้อยู่กับตัวเองจริงๆ ไม่เหมือนการอ่านหนังสือที่อ่านไปสักพักแล้วก็หลับ ดูหนังเราก็หัวเราะแค่บางช็อต แต่กับการวิ่งสติเราอยู่กับขา ระยะทาง ทุกอย่างเราต้องมอง ต้องรู้ว่าเราจะไปไหน มันคือการทำสมาธิชนิดหนึ่ง แม่เรียกมันว่าวิ่งสมาธิ ให้รู้ว่าขาเรากำลังก้าวไป

แม่อยากฝากว่าถ้าพ่อแม่ทั้งหลายรักลูก คุณต้องทำให้ร่างกายแข็งแรง เพราะหากคุณป่วย ลูกคุณต้องทำภารกิจที่หนักมากขึ้นอีกอย่าง คือการต้องมาดูแลพ่อแม่ที่ช่วยตัวเองไม่ได้ ฉะนั้นคุณต้องทำตัวเองให้แข็งแรง เพื่อลดภาระให้กับลูก ลูกคุณลำบากในการหาเลี้ยงครอบครัวของเขาแล้ว ยังต้องมาลำบากในการดูแลพ่อแม่ คุณรักลูกคุณมากอยู่แล้ว คุณทำเพื่อลูกด้วยการรักตัวเองเยอะๆ

และสำหรับคนที่อยากเริ่มต้น ไม่ต้องวิ่งค่ะ แค่คุณออกมาเดินเหมือนดิฉัน เดินก่อน 10 นาที 20 นาที และหัวใจจะทำงานเต็มที่เมื่อคุณออกกำลังกายต่อเนื่อง 25 นาที พอแข้งขาเริ่มโอเค คุณก็เริ่มจ๊อกกิ้งเบาๆ เท่าที่คุณทำได้ คุณอย่าไปวิ่งแข่งกับหนุ่มสาวเดี๋ยวคุณจะเจ็บ แม่ไม่เคยคิดจะวิ่งแข่งกับใคร แค่วิ่งตามหัวใจตัวเองให้ทันเท่าที่ไหว เราไปจังหวะที่ร่างกายเราทำได้แล้วสุดท้ายเราก็จะไปถึง