หลังจากมีการประกาศข่าวว่า แคน-นายิกา ศรีเนียน ประกาศจบการศึกษาจากการเป็นสมาชิกวง BNK48 เมื่อวันที่ 5 สิงหาคมที่ผ่านมา จนทำให้แฟนคลับหลายคนใจหาย เพราะกลัวว่าจะไม่ได้ยินเสียงเล็กๆ เป็นเอกลักษณ์ และดวงตาเศร้าแต่มีเสน่ห์ของเจ้า ‘สองป๋อง’ คนนี้อีกต่อไปแล้ว

 

แต่เธอก็ไม่ทำให้ทุกคนรอนาน เพราะหลังจากนั้นเพียงแค่ 2 เดือน แคนก็กลับมาอีกครั้งในเพลง ‘กลับมานะ’ ที่เธอแต่งขึ้นมาด้วยตัวเอง และก้าวเท้าเข้าสู่การเป็นศิลปินอิสระแบบเต็มตัวเป็นครั้งแรกในชีวิต

 

ถ้าคิดจากโอกาสที่เธอได้รับก่อนหน้านี้ แสงไฟอาจจะไม่ได้จับจ้องมาที่ตัวเธอมากนัก แต่คราวนี้เธอเลือกที่จะ ‘จุด’ ไฟนั้นสว่างขึ้นอีกครั้ง ถึงแม้ว่าในอนาคตจะยังไม่รู้ว่าแสงไฟครั้งนี้จะสว่างเท่าที่เคยได้รับมาหรือเปล่า แต่จากการที่ THE STANDARD POP ได้พูดคุยกับเธอ ก็ทำให้มั่นใจได้ว่า นี่คือแสงสว่างที่เกิดขึ้นจาก ‘ตัวตน’ ทั้งหมดของเธอจริงๆ

 

เพลง กลับมานะ

 

ได้ยินมาว่าแคนเป็นเด็กที่เติบโตมากับเพลง ‘หมวยนี่คะ’ ของ China Dolls กับ ‘มะลึกกึ๊กกึ๋ยย์’ ของนาตาลีมาก่อน

ตอนแรกแค่ชอบฟังเพลงอย่างเดียว ไม่ได้คิดว่าอยากเป็นอะไร ยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าดารานักร้องคืออะไร แต่มีความคิดแบบเด็กๆ เราอยากเข้าไปอยู่ในกล่องทีวี แบบคนที่เราเห็นแค่นั้นเอง (หัวเราะ)

 

ความคิดที่อยากเป็นนักร้องจริงๆ เพิ่งเริ่มประมาณปีที่แล้วที่เราเริ่มแต่งเพลง และอยากมีเพลงของตัวเองขึ้นมา แต่ก็ยังไม่ใช่ว่าอยากเป็นนักร้องแบบร้อยเปอร์เซ็นต์นะ แค่อยากเป็นคนที่ผลิตเพลงได้ มีผลงานเพลงที่เราเป็นส่วนหนึ่งในนั้น

 

 

ตามปกติคนทั่วไปน่าจะเริ่มจากอยากเป็นนักร้อง แล้วค่อยอยากแต่งเพลงมากกว่าหรือเปล่า

น่าจะอย่างนั้น แต่พอแต่งเพลงออกมา แล้วไม่รู้ว่าจะเอาใครมาร้อง สุดท้ายก็คิดว่าตัวเองน่าจะเข้าใจความรู้สึกที่เราเขียนออกมามากที่สุด ก็เริ่มจาก เพลงที่ไม้ยมกเยอะๆ เป็นเพลงแรกเมื่อประมาณ 1 ปีที่แล้ว ส่วนเพลง กลับมานะ เพิ่งแต่งเมื่อประมาณ 5 เดือนที่แล้ว

 

อย่างตอนอยู่ BNK48 เรายังไม่คิดว่าเป็นนักร้องเต็มตัว แค่อยากมีบทบาทในดนตรีหรือเพลงเพลงหนึ่งเท่านั้นเอง อะไรก็ได้ที่ทำแล้วไม่รบกวนใคร อย่างน้อยขอแค่มีเราอยู่ในนั้น

 

พอรวมกับความไม่มั่นใจเรื่องดนตรี เพราะแคนมีเพื่อนที่เป็นนักดนตรีเยอะมาก เขาจะรู้ทฤษฎี รู้โน้ตอะไรเต็มไปหมด เวลาไปฟังคอนเสิร์ตก็จะข้ามขั้นฟังเพลง เพราะว่าชอบไปเป็นการฟังเพื่อดูว่าเพลงไหนดีหรือไม่ดีอย่างไร ทำให้เรากลัวว่าถ้าวันหนึ่งทำเพลงออกมาแล้วจะโดนว่าหรือเปล่า

 

เพลง เพลงที่มีไม้ยมกเยอะๆ

 

ความไม่มั่นใจเรื่องดนตรี เริ่มต้นมาตั้งแต่เมื่อไร

ประมาณ ม.3 เคยไปซ้อมวงดนตรีกับเพื่อน ไม่เกี่ยวกับแคนนะ ไปฟังเฉยๆ แต่มีเพลงหนึ่งที่อยากร้อง แล้วก็ร้องออกมา ด้วยความที่ไม่เคยร้องเป็นวงมาก่อน เสียงที่ออกมาก็เพี้ยน แต่ไม่รู้ตัว จนเพื่อนหันมาบอกว่า “หยุดร้อง ทำเพลงเพี้ยนหมดแล้ว” จากคำนั้นคำเดียวที่ทำให้เราเสียความมั่นใจมาตลอด เพราะกลัวว่าถ้าร้องออกไปแล้วจะไปทำให้เพลงของเขาเสียหรือเปล่า เพราะฉะนั้นการร้องแบบเต็มเสียงให้คนอื่นฟังก็หายไปเลย กลายเป็นแค่ฮัมเพลงในลำคอเบาๆ แค่นั้น

 

เพื่อนคนนั้นรู้ไหมว่าเขามีผลกับความมั่นใจของแคนขนาดนี้

รู้ค่ะ พอเริ่มทำเพลงของตัวเอง แคนต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ คือจะส่งให้คนอื่นฟังด้วยเพื่อเอาคอมเมนต์มาปรับใช้ เพื่อนคนนั้นก็มาเป็นคนที่ช่วยในการทำเพลงของแคนในทุกวันนี้ด้วย

 

 

คนที่ไม่มั่นใจในการร้อง คิดอะไรอยู่ถึงเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในวง BNK48 ที่เต็มไปด้วยการแข่งขันและต้องร้องเพลงตลอดเวลา

ยังไม่ทันคิดถึงจุดนั้น ตอนแรกที่คิดเข้าไปเพราะเห็นภาพจากวงรุ่นพี่ AKB48 ของญี่ปุ่น ที่ไม่ได้มีแค่การร้อง แต่มีส่งไปเป็นนางแบบ ไปเป็นนักแสดง เราก็เข้าไปเป็นตัวของตัวเองแบบนี้ล่ะ

 

แล้วโชคดีที่มีเสียงของแฟนคลับที่บอกว่าเขาชอบในเสียงของเรา ถึงเราอาจจะยังร้องไม่ดี แต่มีคนชอบเนื้อเสียงของเรา แล้วให้กำลังใจว่าเราทำได้ ซึ่งแคนให้คุณค่ากับกำลังใจตรงนี้มากนะ มากกว่าการเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นๆ เยอะเลย เพราะว่านั่นคือเสียงของเราจริงๆ แค่มีคนชอบที่เราเป็นแบบนั้นก็โอเคแล้ว

 

 

พอประกาศจบการศึกษาจาก BNK48 แล้วออกมาทำเพลงของตัวเองจริงๆ แล้วรู้สึกว่านี่คือสิ่งที่แคนอยากทำมาตลอดเลยหรือเปล่า

ถือว่าเป็น แต่ยังมีอีกหลายอย่างในชีวิตที่แคนอยากทำ คือแคนไม่ได้อยากเป็นนักร้องเดี่ยวที่โด่งดังอะไรแบบนั้น แค่อยากมีเพลงที่เป็นของเรา หรืออย่างน้อยที่สุดเราต้องมีส่วนร่วมกับเพลงนั้นจริงๆ เพราะฉะนั้นแคนไม่สามารถบอกได้เลยว่าผลงานต่อไปจะออกมาเมื่อไร ไม่ได้กำหนดว่าเราจะเป็นนักร้องที่มีเพลงออกมาตลอดเวลา แต่เราคิดจากพื้นฐานว่าทุกเพลงจะต้องเป็นเพลงที่เราชอบจริงๆ นอกจากนี้ก็ยังมีพาร์ตนักแสดงที่รู้สึกว่าอยากลองทำอยู่ด้วย

 

ความคิดอยากเป็นนักแสดงของแคนเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไร

จริงๆ มาก่อนนักร้องอีกนะ (หัวเราะ) อยากเป็นนักแสดงมาตั้งแต่เด็กและรู้สึกว่าทำได้ดีด้วยนะ อย่างตอน ป.1 เคยรู้สึกไม่ค่อยสบาย อยากไปนอนห้องพยาบาล ก็เลยแกล้งล้วงคอให้อ้วกออกมา ก่อนหน้านั้นกินน้ำส้มมา มันเลยมีเหมือนเลือดติดมาด้วย เพื่อนก็ตกใจว่า เฮ้ย แคนอ้วกเป็นเลือด เราก็ยิ่งได้ใจ ตีเนียนไปเลย เออ เราไม่ไหวแล้ว (หัวเราะ) ไม่ได้บอกว่าสิ่งที่ทำเป็นเรื่องดีนะ แต่เออ เรารู้สึกว่าชอบความเข้าบทบาทตรงนี้จังเลย ถ้าเรื่องร้องเพลงเราอาจจะไม่มั่นใจเท่าไร แต่ถ้าเรื่องการแสดงนี่ขอให้บอกนะคะ มีความสุขมาก (หัวเราะ)

 

 

ตามประสาเด็กๆ ต้องมีกิจกรรมขึ้นไปแสดงบนเวทีตามงานโรงเรียนต่างๆ เด็กเจ้าบทบาทอย่างแคนต้องทำอะไรแบบนั้นด้วยไหม

มีค่ะ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นการร้อง เต้น ตามประสาเด็กทั่วไปนะ ไม่ถึงขั้นขึ้นไปโชว์การแสดงแบบนั้น ซึ่งก็ไม่ได้ขึ้นไปเพราะอยากเป็นนักร้องแบบที่บอกตั้งแต่แรก แต่ขึ้นไปเพราะรู้สึกว่าถ้าเราได้รับเลือกให้ขึ้นไปบนเวที แล้วจะมีคนคิดว่าเราเจ๋ง อยากให้มีคนยอมรับในตัวเราเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว

 

ตอนตัดสินใจเข้า BNK48 ก็เพราะเรารู้สึกว่านั่นคือพื้นที่ของความเจ๋ง และเราจะได้รับการยอมรับจากตรงนั้นด้วยหรือเปล่า

เอาจริงๆ เลยนะคะ ที่เข้าไปตอนนั้นเพราะอยากเป็นนักแสดงอย่างเดียวเลย (หัวเราะ) แบบที่บอกว่าเห็นจากวงรุ่นพี่เขาได้ แล้วเราคิดว่านี่คือโอกาสที่เราจะทำแบบนั้นได้ ตอนนี้ก็ยังอยากได้รับโอกาสแบบนั้นอยู่นะ แต่ยังไม่มีใครติดต่อเข้ามา นอกจากแสดงในเอ็มวีที่ส่วนใหญ่ผู้กำกับเขาเลือกเพราะคาแรกเตอร์เราเหมาะกับเพลงนั้นๆ แต่เราอยากได้ลองเล่นบทบาทอื่นๆ บ้าง ซึ่งเป็นบทแบบไหนก็ได้เลยนะคะ ใครที่เห็นบทความนี้แล้วอยากให้แคนไปแสดงบทอะไร ติดต่อมาได้เลย (หัวเราะ)

 

ในฐานะคนที่ต้องการการยอมรับแบบนี้ คิดว่าการชื่นชมหรือยอมรับในตัวแคนครั้งไหนที่ทำให้รู้สึกภูมิใจมากที่สุด

ตอนที่ทำเพลง กลับมานะ ออกมา แล้วส่งให้เพื่อนกลุ่มมัธยมฟัง บอกก่อนว่าในกลุ่มนี้แต่ละคนจะมีความสามารถพิเศษที่สุดกันหมด บางคนเล่นดนตรีเก่ง บางคนเรียนเก่ง บางคนวาดรูปเก่ง แต่แคนเป็นคนที่ไม่มีอะไรแบบนั้นเลย แต่พอเขาฟังแล้วทุกคนบอกว่าเพราะมาก คนที่เป็นนักดนตรีก็เรียกเราว่าอาจารย์ เป็นความรู้สึกดีที่มากเลยนะคะ กับคนที่ไม่เคยได้รับการยอมรับแบบนี้มาก่อนเลย

 

แต่อีกด้านหนึ่งคือแฟนคลับที่สนับสนุนเรามาตลอด ที่ยังคิดว่าแคนยังไม่สามารถภูมิใจไปกับเขาได้สุด เพราะว่าทุกคนเขาอยากให้แคนไปไกลและเป็นที่รู้จักในวงกว้างมากกว่านี้ เพราะตอนนี้คนที่ยอมรับก็ยังเป็นกลุ่มเล็กๆ อยู่

 

ซึ่งมันคงยากที่จะเป็นแบบนั้น เพราะแคนอยากเป็นคนที่อยู่ได้ทั้งสองโลกนะ คืออยากเป็นกระแสหลักด้วย แล้วก็อยากทำในสิ่งที่เป็นความสุขของเราจริงๆ ด้วย ในแง่หนึ่งเราก็อยากตอบแทนความรู้สึกที่เขาหวังดีกับเรา แต่รู้ตัวว่าคงไม่สามารถดังสุดๆ แบบที่ทุกคนคาดหวังได้ เพราะรับทุกอย่างไว้ไม่ไหว เลยรู้สึกว่าเรายังทำได้ไม่ดีเลยกับความหวังดีที่พวกเขาให้มา

 

 

ตอนที่เป็น BNK48 เคยรู้สึกว่าเรากำลังแบกรับความคิดเห็นทุกอย่างมากเกินไปไหม

คิดๆ นั่นแหละค่ะ จนถึงวันหนึ่งที่รู้สึกว่าเราพอแค่นี้ดีกว่า

 

รู้สึกอย่างไรบ้างทันทีที่ตื่นขึ้นหลังประกาศจบการศึกษา ในวันที่เราไม่มีนามสกุล BNK48 พ่วงท้ายอีกต่อไปแล้ว

ร้องไห้เลย ความรู้สึกเหมือนวันปัจฉิม ที่จะไม่ได้เจอกับเพื่อนๆ แล้ว มาเปิดดูรูป ดูรายการที่เคยไปออกกับเพื่อนๆ แล้วก็รู้สึกว่าคิดถึงเพื่อนๆ จังเลย ต่อไปนี้คงไม่มีแบบนั้นอีกแล้ว

 

สิ่งแรกที่แคนทำหลังประกาศจบการศึกษาไปแล้วคืออะไร

ไปเที่ยวตุรกี 9 วันค่ะ แคนชอบไปเที่ยวอยู่แล้ว เคยขอลาหยุด 10 วันไปเที่ยวอเมริกา แต่ได้แค่ 5 วัน สุดท้ายก็เลยไม่ได้ไป พอมีโอกาสก็เก็บกระเป๋าไปเลย แล้วพบว่ามีความสุขมาก คือไม่ใช่ว่ามีความสุขเพราะไม่ได้เป็น BNK48 แล้วนะ แต่มีความสุขเพราะเราได้ทำในสิ่งที่อยากทำมาตลอด

 

ก่อนหน้านี้จะเห็นว่าแคนชอบลบรูปที่ลงในอินสตาแกรมอยู่บ่อยๆ พอออกมาจาก BNK48 แล้วยังกลับมาลบรูปที่ลงไปอยู่ไหม

เพิ่งลบไปเมื่อไม่นานนี้เอง (หัวเราะ) พี่ผู้จัดการเริ่มบ่นว่า ไม่อัพรูปเลยเหรอ เราก็เลยถ่ายรูปไปเพื่อให้มีลงตอนนั้น แต่พอผ่านไปก็เหมือนเดิม คือรู้สึกว่าเราไม่ได้ชอบรูปนั้นจริงๆ เพราะกว่าแคนจะลงรูปหนึ่งได้ต้องรู้สึกว่าเราออกไปทำอะไรบางอย่าง มันมีเรื่องราวอะไรที่น่าสนใจอยู่ในนั้น ไม่ได้อยากลงเพราะคิดว่าต้องเซอร์วิสแฟนคลับแบบนั้น แต่เราอยากเลือกให้ดีที่สุด และอยากลงที่สุดก่อนจริงๆ

 

ที่ผ่านมาแคนลบไปประมาณกี่รูปแล้ว

โห น่าจะเป็นร้อยแล้วนะ (หัวเราะ)

 

 

ได้ยินมาว่าตอนนี้แคนสามารถถ่ายรูปกับแฟนคลับได้แล้วใช่ไหม

ใช่ค่ะ แคนอยากให้แฟนคลับเข้าใจว่า ตอนนี้แคนเป็นศิลปิน ไม่ใช่ไอดอล เพราะฉะนั้นเราต้องถ่ายรูปกับคนทั่วไปได้ แต่ก็ยังมีเส้นอยู่ว่า เราจะถ่ายได้เฉพาะเวลาเราไปออกงานเท่านั้น หรือมีโอกาสพิเศษจริงๆ เท่านั้น เพื่อไม่ให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงเร็วเกินไป ซึ่งโชคดีที่แฟนคลับของแคนค่อนข้างเข้าใจในจุดนี้นะ เพราะอย่างน้อยถ้าเขาอยากให้เราไปไกลกว่านี้ การทำแบบนี้ก็เป็นเรื่องสำคัญเหมือนกัน

 

ซึ่งรู้สึกดีมากเลยนะคะ อย่างแรกคือเขาไม่ต้องเสียเงินเพื่อถ่ายรูปกับเราแล้ว อย่างที่สองคือทำให้เรามีเวลาที่จะได้พูดคุย ทักทาย และให้กำลังใจกันมากขึ้น คิดว่าเป็นกิจกรรมที่มีความสุขมากอย่างหนึ่งในตอนนี้เลย

 

เมื่อก่อนเคยรู้สึกแย่ไหมเวลามีคนอยากถ่ายรูปกับเราแต่ไม่สามารถทำได้

แย่นะ อย่างงานรับปริญญารุ่นพี่นี่แคนเครียดหนักเลย เพราะนั่นคือโอกาสครั้งเดียวในชีวิตของเขา แล้วปรากฏว่ามีคนไปว่ารุ่นพี่คนนั้นในวันที่เขากำลังมีความสุขกับใบปริญญาที่ได้รับ แต่พอออกมากลายเป็นว่าโดนด่ายับเลย ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายอะไรเราเลย เพราะฉะน้ันตอนนี้พอไปงานรับปริญญาแคนเลยถ่ายรูปได้อย่างมีความสุขเลย

 

ตอนนี้สิ่งที่ทำให้ แคน นายิกา มีความสุขมากที่สุดคืออะไร

การได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก และเป็นตัวเองได้แบบร้อยเปอร์เซ็นต์จริงๆ

 

พิสูจน์อักษร: พรนภัส ชำนาญค้า