อุดรอยรั่วประกัน ‘เจอ จ่าย จบ’

ประกันก็คือการเฉลี่ยทุกข์เฉลี่ยสุข ทุกคนเอาเงินมากองรวมกันตรงกลาง และมีเจ้าภาพคอยทำหน้าที่ดูแลจัดการให้มันแฟร์กับสมาชิกทุกคน แน่นอนว่าเจ้าภาพที่รับผิดชอบเงินกองนี้ก็กลายเป็นบริษัทประกัน ส่วนสมาชิกของเงินกองนี้ก็คือผู้ทำประกัน ซึ่งเงินกองนี้เป็นของทุกคนที่ใส่เงินกันเข้ามา มากน้อยก็แล้วแต่กำลังของแต่ละคน ซึ่งทุกคนมีสิ่งที่เหมือนกัน คือมีคาดหวังว่าเมื่อถึงเวลาแล้วจะได้รับความคุ้มครองจากหลักการเฉลี่ยทุกข์เฉลี่ยสุขอย่างแท้จริง

แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดที่จะทำให้เงินกองนี้ล้มไปก็คือ การที่สมาชิกในกองพยายามไปขโมยเงินกองนี้ออกมา หรือไปเอาเงินกองกลางออกมาใช้โดยที่ไม่ได้ทุกข์จริง!!!

การประมาทหรือการเจาะจงไปติดโควิดเพื่อหวังเรียกเอาเงินประกันไม่ได้เป็นการเฉลี่ยทุกข์ที่แท้จริง และมันสามารถกลายเป็นพฤติกรรมเลียนแบบที่ขยายไปในวงกว้างที่มองไม่เห็นเหมือนภูเขาน้ำแข็งที่เราเห็นแต่ยอดภูเขา แต่จริงๆ แล้วข้างใต้ภูเขานั้นแข็งจะใหญ่กว่ายอดภูเขาอีกหลายสิบเท่า

เพราะขึ้นชื่อว่าเป็นโรคระบาด มันทำให้คนที่ไม่ได้เจาะจงติดโควิดก็จะพลอยติดไปด้วย เพราะมันจะแพร่ต่อออกไปไม่รู้อีกกี่ทอด ยิ่งโรงพยาบาลเริ่มไม่สามารถรองรับผู้ป่วยได้หมด ก็จะทำให้กราฟจำนวนคนติดเชื้อพุ่งสูงขึ้นอย่างทวีคูณขึ้นไปอีกหลายเท่า

จากที่ผ่านมาต้องยอมรับว่าแบบประกันเจอ จ่าย จบ ได้ส่งเสริมให้คนเจาะจงไปติดโควิดกันมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว จากวันแรกจนถึงวันนี้ที่ทุนประกันที่ให้ยังคงเท่าเดิม ทำให้ยิ่งอาการโควิดแต่ละระลอกเบาลงมากเท่าไร ก็ยิ่งทำให้คนมีแรงจูงใจหวังเอาเงินประกันจากการเจาะจงไปติดมากขึ้นเท่านั้น (แต่ก็ไม่เสมอไปสำหรับทุกคน)

ยกตัวอย่างเปรียบเทียบง่ายๆ ถ้าปีที่แล้วเราซื้อรถคันละ 1 ล้าน บริษัทประกันจะให้ทุนประกันแค่ 8 แสน (ทุนประกันต่ำกว่ามูลค่ารถ) แต่ปีนี้มูลค่ารถเหลือ 6 แสน โดยที่ทุนประกันยังอยู่ 8 แสนเท่าเดิม (ทุนประกันสูงกว่ามูลค่ารถ) ก็จะจูงใจทำให้คนอดอยากขาดเงินเลือกไปทุบรถตัวเองเพื่อทำกำไรเอาทุนประกันที่สูงกว่า ดังนั้นแล้ว เงินกองนั้นจะมีเหลือให้กับคนที่ต้องการเฉลี่ยทุกข์เฉลี่ยสุขที่แท้จริงได้พอหรือไม่ นี่จึงเป็นส่วนหนึ่งที่เกิดขึ้นกับช่องโหว่ประกันเจอ จ่าย จบ ในตอนนี้

และนี่เป็นภัยเงียบที่ค่อยๆ คืบคลานและกัดกร่อนสังคมไทยมาตลอดระยะเวลากว่า 2 ปีแล้ว เคยคิดเหมือนผมไหมครับว่าทำไมเศรษฐกิจไทยยังไม่ฟื้นจากโควิดเหมือนประเทศอื่น ทำไมยอดคนติดโควิดไม่ลดลงอย่างที่คิด ทั้งๆ ที่อุตส่าห์กักตัว ใส่หน้ากากอนามัย และระมัดระวังตัวเองอย่างเต็มที่แล้ว

เหตุการณ์โควิดนี้ เราก็เห็นอยู่ว่าทุกฝ่ายต่างก็ทำหน้าที่ของตนเองได้ดีที่สุดแล้ว เพียงแต่มันมีช่องโหว่อยู่บางจุดที่คอยสูบเงินออกจากระบบโดยไม่จำเป็น สิ่งที่เกิดขึ้นมานี้มันไม่ได้จบแค่บริษัทประกันขาดทุน หรือมันไม่ได้จบที่บริษัทประกันจะล้มละลาย หรือทำให้ผู้ซื้อประกันที่ไม่ได้ติดโควิดจะแย่ไปด้วย แต่ที่ผมมองว่าหนักไปกว่านั้นคือมันเป็นผลเสียกับสังคมในวงกว้างมากถึงระดับที่กัดกินประเทศและกลับไปฉุดรั้งปากท้องของคนทั้งประเทศชนิดที่คาดไม่ถึง เพียงเพราะประเทศไทยมีระบบที่เรียกว่าประกันเจอ จ่าย จบ ที่คอยส่งผลกระทบกับพฤติกรรมทางจิตวิทยาให้คนไปติดโควิด (ไม่ว่าจะเจาะจงหรือทำให้ประมาทมากขึ้นก็ตาม) จากทุนประกันเจอ จ่าย จบ ที่สูงเกินความจำเป็นในสถานการณ์โอไมครอนในปัจจุบัน

ยังมีอีกหลายล้านคนที่ต้องการอยากจะเฉลี่ยทุกข์จากคนที่ต้องการเฉลี่ยสุขให้ แต่ถ้าเจอคนที่คอยแต่จะแสวงหากำไรจากความทุกข์ของคนทั้งประเทศอย่างนี้ ต่อให้มีเงินมาเติมแค่ไหนก็มีไม่เพียงพอครับ ส่วนทางออกของประกันเจอ จ่าย จบ จะเป็นอย่างไรนั้น ยากที่จะตอบได้ แต่ที่แน่ๆ คือมันน่าจะถึงเวลาแล้วที่ทุกฝ่ายต้องเตรียมพร้อมกับภัยคุกคามทางสังคมจากคนที่คิดแต่จะแสวงหาผลประโยชน์เข้าตัวเอง โดยเฉพาะยุคโอไมครอนที่ประกันเจอ จ่าย จบ ไปกระตุ้นให้คนประมาทหรือเจาะจงไปติดได้ง่ายขึ้น แค่ประมาทหรือเอาตัวเองไปพื้นที่เสี่ยงติดเชื้อเพียงเพราะคิดว่ามีกำไรจากประกันเจอ จ่าย จบ ก็เป็นความคิดที่ผิดต่อสังคมแล้ว เราจะป้องกันหรือห้ามปรามคนที่คิดอยากติดโควิดได้อย่างไร เราจะทำให้คนที่ประมาทเพราะมีประกันเจอ จ่าย จบ ได้ระวังตัวมากขึ้นได้อย่างไร อาจจะเป็นโจทย์ที่ทุกคนต้องช่วยกันคิด ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อสังคมและประเทศชาติให้เดินหน้าปลดพันธนาการจากโควิดได้เสียที

ช่องทางติดตาม THE STANDARD WEALTH