บรูน่า ซิลวา สาวบราซิลรักไทย ที่เรามั่นใจว่าไทยก็รักเธอ

บรูน่า ซิลวา เป็น สาวบราซิล ร้อยเปอร์เซ็นต์ที่ปัจจุบันอาศัยและทำงานอยู่ในเมืองไทย เธอเกิดและเติบโตในเมืองเล็กๆ ที่ผู้คน-ไม่ว่าจะพอใจหรือไม่พอใจกับสภาพความเป็นอยู่-จะไม่คิดพาตัวเองออกไปสู่ที่อื่น แต่บรูน่าพาตัวเองมาไกลจากบราซิลสู่เอเชีย พบรักกับเมืองไทย และตัดสินใจอยู่ที่นี่ นับถึงวันนี้ก็ 5 ปีกว่าแล้ว

โบ สาวิตรี ชวน บรูน่า ซิลวา มานั่งคุยเป็นภาษาอังกฤษใน We Need To Talk เพื่อค้นหาว่าอะไรเป็นแรงขับมหาศาลให้กับสาวบราซิลตัวเล็ก เรียบร้อย และขี้อายผู้นี้ออกมาเผชิญโลกกว้าง และเผชิญชีวิตในเส้นทางที่ตนเลือกเองอย่างแท้จริง

02.33

ชีวิตสาวบราซิลก็ต้องเริ่มต้นที่บราซิล

บรูน่า เกิดและโตที่บราซิลค่ะ เป็นเมืองเล็กๆ ชื่อ โลเรนา พ่อบรูน่าเป็นทหารอากาศ เราต้องย้ายบ้านบ่อยๆ เราเคยไปอยู่ที่รีโอเดจาเนโร ที่แอมะซอนก็เคยไปอยู่ตั้ง 3 ปี เป็นประสบการณ์ที่ดีมากเลยนะคะ บรูน่าว่าแอมะซอนอากาศคล้ายเมืองไทย ผู้คนก็คล้ายๆ กัน มีความเป็นธรรมชาติอยู่มาก และอาหารก็อร่อยมากด้วย

ตอนเด็กๆ บรูน่า โดนแกล้งประจำ เพราะเราเป็นเด็กแปลก สนใจอะไรไม่เหมือนเด็กคนอื่น เราชอบอ่านหนังสือ ชอบอ่าน Harry Potter และชอบภาษาอังกฤษ บรูน่าจะฝึกภาษาอังกฤษด้วยตัวเอง เป็นเด็กตัวผอมๆ ที่ไปไหนมาไหนก็ถือดิกชันนารีติดมือไปด้วย ไม่ค่อยมีเพื่อน ผู้ชายบราซิลจะชอบผู้หญิงผิวแทน อวบๆ มีส่วนเว้าส่วนโค้ง ส่วนเราก็เป็นเด็กตัวขาวๆ ผอมๆ ใส่แว่น เพื่อนผู้ชายจะชอบล้อ เนี่ย ก็โตมาด้วยปมแบบนี้ (หัวเราะ) บางทีคือไม่ไปโรงเรียนเลยนะคะ เป็นคนไม่ชอบปัญหา เราไม่อยากเผชิญปัญหา เพราะเราก็ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหานี้ยังไง จะบอกพ่อแม่ก็ไม่คิดว่าเขาจะรู้สึกว่ามันเป็นปัญหาใหญ่อะไร บางทีก็มองดูผู้หญิงคนอื่นแล้วสงสัยว่าทำไมเราไม่เป็นเหมือนเขานะ แต่มาคิดดูอีกที เราก็ไม่ได้อยากเป็นอย่างเขานี่นา และเราก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมเราเป็นแบบนี้ แต่บรูน่าก็ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ เคยพยายามจะทำตัวเหมือนคนอื่นเหมือนกันนะคะ แต่มันทำไม่ได้ ก็เลยกลับมาเป็นตัวเองดีกว่า (หัวเราะ)

05.11

ภาษาคือใบเบิกทางสำหรับทุกอย่าง

บรูน่า เริ่มตั้งใจฝึกภาษาอังกฤษเองตอนอายุ 12 ปี คนบราซิลไม่ค่อยพูดภาษาอังกฤษค่ะ บรูน่ามาจากครอบครัวธรรมดาๆ เท่าที่บรูน่าเห็นและรู้จัก พ่อของบรูน่าเป็นคนเดียวเลยมั้งคะที่พยายามดิ้นรนที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้น พ่อถึงพยายามสอบเป็นทหารอากาศ พยายามพาตัวเองออกจากความเป็นอยู่เดิมๆ เพื่อให้บรูน่ามีอนาคตที่ดีกว่าเขา พ่อถึงพยายามตั้งใจทำงานหนักมาก แต่คนอื่นๆ คุณย่า หรือน้าๆ ป้าๆ เขาจะมีความคิดแบบคนจากเมืองเล็กน่ะค่ะ คือไม่ทะเยอทะยาน และมักจะโทษทุกอย่างรอบตัว เช่น ที่เรามีชีวิตแบบนี้ก็เป็นเพราะเศรษฐกิจมันแย่ เพราะระบบการศึกษาของโรงเรียนไม่เอาไหน คือโทษคนอื่นทุกอย่าง แต่จะไม่ลุกขึ้นมาพยายามพัฒนาตัวเอง

เหตุผลที่บรูน่าพยายามเรียนภาษาอังกฤษคือบรูน่าอยากหนีออกไปจากที่นี่ เพราะบรูน่าอยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้ แต่ทุกคนก็จะบอกว่าเรียนภาษาอังกฤษเอาเองน่ะเป็นไปไม่ได้หรอก ต้องไปเรียนต่างประเทศ และต้องใช้เงินเยอะ แต่ครั้งหนึ่งบรูน่าได้ดูสารคดีเกี่ยวกับผู้ชายจนๆ คนหนึ่ง เขาเคยทำงานอยู่ที่โรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งในรีโอเดจาเนโร จากสลัมที่เขาอาศัยอยู่ไปทำงานที่โรงแรมที่ว่าใช้เวลาเดินทาง 1 ชั่วโมง และเขาจะใช้หนึ่งชั่วโมงบนรถไฟนั่นในการเรียนภาษาอังกฤษโดยการอ่านดิกชันนารี พอเห็นแบบนั้นบรูน่าก็บอกตัวเองว่า ถ้าเขาทำได้ เราก็ทำได้เหมือนกัน

ภาษาอังกฤษที่สอนในโรงเรียนนี่แย่มาก มีเรียนแค่สัปดาห์ละครั้ง ครั้งละชั่วโมง แม้แต่ครูยังพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลยค่ะ รอบตัวเราไม่มีใครรู้ภาษาอังกฤษเลย ยกเว้นพ่อ บรูน่าก็ไปแอบขโมยตำรากับซีดีสอนภาษาอังกฤษที่พ่อเรียนเพื่อสอบทหารอากาศมาอ่าน มาฝึก แล้วพอบรูน่าเริ่มพูดภาษาอังกฤษกับพ่อ พ่อก็ โห นี่ไปเรียนมาจากไหนเนี่ย (หัวเราะ) ตอนนั้นคือหมกมุ่นมาก เป็นคนที่อยากได้อะไรจะตั้งใจมากจนเข้าขั้นหมกมุ่น ตอนนั้นอายุ 12 บรูน่าเริ่มเขียนบันทึกประจำวันเป็นภาษาอังกฤษ จำได้ว่าหลายปีผ่านไปตอนกลับไปเยี่ยมบ้าน ไปนั่งอ่านไดอะรีตัวเอง ตอนประมาณเล่มที่ 3 บรูน่าว่าภาษาอังกฤษของตัวเองเริ่มใช้ได้แล้ว นั่นคือเวลาประมาณ 2 ปีที่ฝึกภาษาด้วยตัวเองจนเข้าขั้นอ่านออกเขียนได้ ดูหนังรู้เรื่อง

09.08

อายุ 15 ต้องมาเป็นสาวอินเตอร์

เหตุผลหลักๆ คือเราแตกต่าง ไม่มีใครเข้าใจเรา คนส่วนใหญ่ที่นี่อย่างที่บอกค่ะ มีความคิดแบบคนในเมืองเล็ก ซึ่งไม่ใช่สิ่งไม่ดีนะ เพียงแต่เราไม่ได้เป็นแบบนั้น เราตั้งใจแล้วว่าเราอยากออกไปจากที่นี่ แล้วเราก็เตรียมพร้อมมาเป็นเวลาประมาณ 3 ปี อ่านหนังสือ ฝึกภาษา หรือการดูรายการทางทีวีอย่างโอปราห์ก็เปิดโลกเรามาก เพราะสังคมบราซิลจะค่อนข้างมองผู้หญิงว่าแต่งงานมีลูกก็พอแล้ว ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้วนะคะ แต่เมื่อก่อนเขาคิดกันเท่านี้จริงๆ แต่ โอปราห์ คือผู้หญิงผิวสีที่ประสบความสำเร็จอย่างมาก หรือแม้แต่ เจ.เค.โรว์ลิง ก็ทำให้เราเกิดแรงบันดาลใจ อยากทำให้ได้อย่างเขาบ้าง

และการได้ดูรายการอย่าง America’s Next Top Model ก็ทำให้เราเห็นว่าคนที่เป็นนางแบบนี่ดีจัง ได้เดินทางไปทั่วโลกเลย เพราะเราก็อยากเดินทาง อยากไปต่างประเทศ อยากไปเรียนภาษาอังกฤษที่อเมริกาหรือแคนาดา แต่พอไปขอพ่อ พ่อก็บอก นี่คิดว่าพ่อรวยนักเหรอ พ่อไม่ได้เป็นเจ้าของสถานีโทรทัศน์นะ ถ้าอยากได้อะไรก็พยายามเอาเองสิ ได้ งั้นเดี๋ยวเราจะพยายามเอาเอง (หัวเราะ) เราก็ไปค้นจนเจอเอเจนต์นางแบบแห่งหนึ่ง เป็นเอเจนซีเล็กๆ บรูน่าก็กลับมาถามเพื่อนเกย์คนหนึ่งว่า เธอว่าอย่างฉันเป็นนางแบบได้ไหม นางก็บอกว่าได้สิ มา ฉันจะปั้นให้เธอเป็นซูเปอร์โมเดลเอง (หัวเราะ) นั่นล่ะค่ะ บรูน่ากับเพื่อนสาวก็กลายเป็นสาวขึ้นมาด้วยกัน ตอนนี้นางเป็นเทยเต็มตัวไปแล้ว (หัวเราะ)

หลังจากได้เข้าสังกัดที่ว่าเขาก็พาเราออกงาน งานที่ว่าคือให้เราไปนั่งเป็นคนดูในรายการทีวีที่สถานีโทรทัศน์ แค่นั้นล่ะค่ะ นี่คือพวกเราไม่ได้เงินด้วยนะ (หัวเราะ) เหตุผลคือเขาบอกว่า นี่ถ้าผู้จัดการดารามาเห็นเข้าแล้วเอาเราไปปั้นเนี่ย ดังเลยนะ เราก็ไปหนึ่งครั้ง สองครั้ง ไม่ไหวแล้ว นี่ไม่มีใครรู้สึกเลยเหรอว่ามันไม่เข้าท่าเลย (หัวเราะ) มันไม่ถูกต้องนะ บรูน่าก็เลยไปคุยกับเขา บอกว่าเราอยากโกอินเตอร์ เราอยากได้งานถ่ายแฟชั่น ช่วยหน่อย เขาก็พาเราไปเซาเปาโล ไปถ่ายแบบ และนี่คือเขาไม่ควักสักเรียลเดียวนะ บรูน่าต้องจ่ายเองทุกอย่าง (หัวเราะ) บรูน่าก็ได้เจอช่างภาพคนดังที่ทำงานกับเอเจนซีต่างประเทศ ตอนนั้นตลาดยุโรปและอเมริกาค่อนข้างยาก เพราะเราก็ไม่ได้ตัวสูงขนาดนั้น จะปล่อยเราที่ไม่มีประสบการณ์เลยเข้าไปดิ้นรนในตลาดนั้นมันก็โหดร้ายไปหน่อย เขาเลยส่งเราไปทางตลาดเอเชีย ซึ่งทางโน้นสนใจ บรูน่าก็เลยไป

ประสบการณ์ครั้งแรกในเอเชียคือได้ไปทำงานในฟิลิปปินส์อยู่ 3 เดือน จากนั้นมาไทย 3 เดือน แล้วไปฮ่องกงต่ออีก 3 เดือนค่ะ

13.49

ภาษาไทยคำแรกที่สาวบราซิลรู้จัก

บรูน่า ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับประเทศไทยมาก่อนเลยจนได้มาทำงานที่ฟิลิปปินส์ แล้วรูมเมตที่เคยมาประเทศไทยเล่าให้ฟัง เขาบอกว่าอาหารเผ็ดทุกอย่าง ขนาดแมคโดนัลด์ยังเผ็ดเลย! (หัวเราะ) บรูน่าก็ ตายแล้ว จะทำยังไงดี (หัวเราะ) ครั้งแรกที่มาถึง บรูน่าอยู่แถวซอยอารีย์ ทุกอย่างวุ่นวายมาก มอเตอร์ไซค์ ตุ๊กตุ๊ก รถเข็นแน่นเต็มถนนไปหมด ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน

บรูน่า จำได้ว่าถามเพื่อนว่าแถวนี้มีอะไรกินบ้าง เพื่อนก็บอกว่าโอเค ลงไปข้างล่างนะ เลี้ยวซ้ายร้านแรกเลย จะเห็นน้องเลดี้บอยคนหนึ่งขายอาหารตามสั่ง ให้เข้าไปพูดว่า ‘ข้าวผัดไก่’ นั่นล่ะค่ะ ภาษาไทยคำแรกที่บรูน่ารู้จัก (หัวเราะ)

16.30

Asian Taste รายการทางยูทูบที่ทำขึ้นเพื่อบอกญาติๆ ทางบราซิลว่าเมืองไทยไม่ใช่ประเทศจีนนะ

คนบราซิลส่วนใหญ่น่าจะรู้จักเมืองไทยจากมวยไทยนะคะ อย่างคุณย่าของบรูน่ายังเข้าใจว่าบรูน่าอยู่จีนมาตั้งนาน คือเขาเข้าใจว่าประเทศไทยเป็นเมืองหนึ่งของประเทศจีนที่มีคนญี่ปุ่นอยู่เยอะๆ (หัวเราะ)

Asian Taste เป็นรายการภาษาอังกฤษค่ะ เป็นครั้งแรกด้วยนะที่อยู่หน้ากล้อง และคลิปตัวแรกที่ปล่อยไปได้ยอดวิวมา 500,000 ซึ่งเยอะมากในตอนนั้น จากนั้นสักพักเริ่มมีคนเห็นงาน เขาก็มาจ้างเราไปโปรดิวซ์คอนเทนต์ป้อนรายการทีวี

ไอเดียแรกๆ มาจากการที่บรูน่ารู้สึกทึ่งในวัฒนธรรมการกินของคนที่แตกต่างกันไปในแต่ละประเทศ อย่างที่เมืองไทย บรูน่าทึ่งมากที่คนไทยกินข้าวเป็นอาหารเช้า (หัวเราะ) มันน่ามหัศจรรย์นะที่ว่าเราก็ต่างเป็นคนเหมือนกัน แต่เราไม่เหมือนกันเลย มันเป็นสิ่งที่มีเสน่ห์มากนะคะ หรือวัฒนธรรมการแบ่งกันกินของคนไทย คนบราซิลไม่เป็นนะ จานใครจานมัน แต่คนไทยมีข้าว มีกับ และแบ่งกันกิน มาตอนแรกบรูน่าไม่เก็ตเลย ทำไมต้องไปแย่งคนอื่นกิน (หัวเราะ) แต่พออยู่ไปเราชอบนะคะ โมเมนต์ของการกินมันสะท้อนเรื่องของการแบ่งปัน

บรูน่า ชอบเล่าเรื่องเกี่ยวกับวัฒนธรรม และอาหารไทยก็มีเรื่องให้พูดถึงเยอะมาก

20.19

‘สาวบราซิลรักไทย’ แชนแนลใหม่ ภาษาไทยล้วน

มีช่วงหนึ่งไปไต้หวัน ไปทำงาน ไปฝึกภาษาจีน เราชอบไต้หวันมากนะ แต่ตอนนั้นอยู่ๆ ก็คิดถึงเมืองไทยมากเลยค่ะ รู้สึกอยากคุยกับคนไทย เป็นภาษาไทย อยากบอกคนไทยว่าเรารักเมืองไทย อยากเล่าว่าเราเรียนภาษาไทยยังไง ก็เปิดกล้อง กดอัด แล้วโพสต์ขึ้นยูทูบ ปรากฏว่าคนก็ติดตามเยอะแยะเลย นั่นคือที่มาของช่อง สาวบราซิลรักไทย ค่ะ

อ๋อ ใช่ค่ะ บรูน่าพูดจีนได้ด้วย (หัวเราะ) ภาษาที่พูดได้คือโปรตุกีส (ภาษาหลักของชาวบราซิล) สแปนิช จีน-ซึ่งบรูน่าใช้ได้ดีกว่าสแปนิช แล้วก็ไทยค่ะ บรูน่าอ่านเขียนภาษาเกาหลีได้และฟังเข้าใจ แต่พูดยังไม่ได้ค่ะ ทั้งหมดนี่ก็เรียนเองหมดเลยนะ ส่วนใหญ่ผ่านการอ่านหนังสือแล้วใช้วิธีแปลคำต่อคำ แล้วค่อยๆ คลำหารูปแบบของประโยค บรูน่าจะไม่เรียนจากตำราไวยากรณ์ถ้าไม่งงจริงๆ แล้วก็ใช้วิธีเปลี่ยนเมนูบนไอโฟนเป็นภาษาที่เรากำลังฝึกอยู่ เราจะได้คุ้นเคยกับมัน พยายามหาภาษานั้นๆ ฟังเยอะๆ ด้วย หลักๆ แล้วก็คือพยายามแวดล้อมตัวเองด้วยภาษาที่เรากำลังเรียนอยู่ให้มากที่สุดนั่นแหละค่ะ

28.16

สาวบราซิลรักไทย และสนใจพุทธศาสนา

ที่จริงบรูน่าเป็นคริสเตียนโดยกำเนิด แต่บรูน่าไม่เคยเข้าใจศาสนาคริสต์เลย เราก็มีความกบฏเบาๆ เนอะ เถียงกับคุณย่านี่ประจำ เพราะบรูน่าจะสงสัยไปหมด และถามทุกอย่าง บรูน่าอ่านไบเบิลนะ แต่ไม่เข้าใจ แล้วพอถามย่า ย่าก็ให้คำตอบอย่างที่จะทำให้เราเข้าใจไม่ได้ ก็อยู่กับความคับข้องใจไปอย่างนั้น

แต่พอได้มาทำงานในเอเชียก็เริ่มเห็นอะไรที่เกี่ยวกับพุทธศาสนา แต่ด้วยความที่ย่าจะสอนตั้งแต่เด็กว่าพุทธศาสนามันเป็นอะไรที่วูดู (หัวเราะ) เป็นพ่อมดหมอผี เราก็จะพยายามอยู่ห่างๆ โดยสัญชาตญาณ เพราะมันฝังหัวเรามา แต่ทีนี้บรูน่ามาสนใจเรื่องการนั่งสมาธิค่ะ แล้วก็ได้มารู้ในเวลาต่อมาว่าสมาธิเป็นหนึ่งในหัวใจของพุทธศาสนา ก็เลยเริ่มสนใจ แล้วจากนั้นก็ได้ฟังการสนทนาธรรมโดยพระชาวต่างชาติ คือตอนนั้นยังพูดไทยไม่ได้ พอได้นั่งฟังอย่างตั้งใจก็ยิ่งสนใจมากขึ้นๆ

ต่อมาเริ่มพูดไทยได้ อ่านไทยได้ แล้วด้วยเหตุผลบางอย่าง บรูน่าพบว่าการอ่านหนังสือภาษาไทยยิ่งทำให้เราเข้าใจเรื่องพุทธศาสนาได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ทุกวันนี้บรูน่าเรียกตัวเองว่าเป็นพุทธศาสนิกชน

วันที่บรูน่าได้ตระหนักจริงๆ ว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เกิดจากปัจจัยภายนอก แต่มันเกิดจากข้างในตัวเราทั้งนั้น นั่นเป็นวันที่ชีวิตเปลี่ยนเลยนะ นี่เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่บรูน่ารักและรู้สึกขอบคุณเมืองไทยที่ทำให้บรูน่าได้มีโอกาสเรียนรู้สิ่งนี้จากพุทธศาสนา

36.11

เป้าหมายในชีวิตและการงาน

บรูน่าไม่มีเป้าหมายอะไรชัดเจนนะ แค่คิดว่าไม่ว่าอะไรก็ตามที่ได้ทำหรือทำได้ บรูน่าหวังว่ามันจะช่วยผู้คนได้ในทางใดทางหนึ่ง บรูน่าหวังว่าสิ่งที่เราทำจะช่วยให้คนลุกขึ้นมาพัฒนาตัวเองเพื่อทำให้ชีวิตของเขาดีขึ้น นั่นล่ะค่ะคือสิ่งที่อยากทำ

ทุกวันนี้บรูน่า ซิลวา ยังเป็นสาวบราซิลที่เข้านอนแต่หัววันและตื่นแต่เช้ามืด เปิดพอดแคสต์ฟัง แล้วนั่งสมาธิเป็นการเริ่มต้นวันใหม่

ถ้าคุณชอบพอดแคสต์เอพิโสดนี้ของ สาวบราซิลรักไทย เราขอแนะนำ…