เหตุการณ์เริ่มต้นเมื่อเวลาประมาณ 20.30 น. ของวันที่ 12 มีนาคม 2547 ขณะที่ทนายสมชายกำลังเดินทางไปพบเพื่อนย่านลาดพร้าว แต่เพื่อนไม่มาตามเวลาที่ตกลงกันไว้ จึงขอตัวกลับก่อน เมื่อทนายสมชายออกจากโรงแรมของเพื่อน โดยจุดมุ่งหมายคือไปอาศัยนอนพักที่บ้านของเพื่อนอีกคน ระหว่างที่เดินทาง ทนายสมชายใช้เส้นทางถนนรามคำแหง มีกลุ่มชายฉกรรจ์จำนวน 5-6 คนขับรถยนต์ตามมาในระยะประชิด ก่อนที่จะเร่งเครื่องพุ่งชนเข้าที่รถของทนายสมชายอย่างเต็มแรง ทนายสมชายจึงลงมาเพื่อที่จะพูดคุยกับคู่กรณี แต่กลุ่มชายฉกรรจ์นั้นเข้ามาทำร้ายและพยายามผลักทนายสมชายเข้าไปที่รถของพวกเขา โดยหนึ่งในคนร้ายก็แยกตัวเข้าไปขับรถของทนายสมชายเพื่อหลบหนีทันที และไม่มีใครรู้ว่าจะมุ่งหน้าไปทางไหน
นับจากนั้นมาก็ไม่มีใครเห็นเขาอีกเลย…
“ไม่มีหลุมศพให้รำลึกถึง วันนี้ดิฉันจึงขอวางช่อดอกไม้เพื่อรำลึกถึง สมชาย นีละไพจิตร ทนายความสิทธิมนุษยชนไว้ข้างถนน เพื่อให้คนผ่านไปมาที่อาจมีโอกาสได้พบเขาได้โปรดฝากความรักและความระลึกถึงจากครอบครัวไปยังเขาด้วย” คือถ้อยคำที่ อังคณา นีละไพจิตร ได้กล่าวในวาระครบรอบ 14 ปีที่ทนายสมชายหายตัวไป
การหายตัวไปของทนายสมชายไม่ใช่เพียงคดีเดียว แต่ยังมีอีกหลายคดีที่คนโดนบังคับให้สูญหาย ซึ่งจนถึงเวลานี้ก็ยังไม่ทราบชะตากรรม
ย้อนอ่านเรื่องราวการหายตัวไปของทนายสมชาย นีละไพจิตร
