ผลกระทบจากสถานการณ์โควิด-19 ระบาดไปทั่วทุกวงการ กระทั่งล่าสุด ผู้ประกอบการรถร่วมบริการสาย 127 ก็ได้รับผลกระทบ การประกาศยุติการเดินรถกะทันหันตั้งแต่วันที่ 28 เมษายนที่ผ่านมา ส่งผลให้พนักงานกว่า 54 ชีวิตตกงานทันที
โดยพนักงานกว่า 16 ครอบครัวที่เป็นพนักงานขับรถ และพนักงานเก็บค่าโดยสาร หรือกระเป๋ารถเมล์ มีรายได้แบบรายวัน อาศัยอยู่ที่อู่มาโดยตลอด หลังจากที่หยุดเดินรถก็ไม่ได้รับเงินเยียวยาหรือความช่วยเหลือแต่อย่างใด ล่าสุดไฟฟ้าก็ถูกตัดและโดนไล่ที่ เพราะพื้นที่อู่จะต้องส่งคืนเจ้าของภายในสิ้นเดือนพฤษภาคมนี้ ทำให้สภาพความเป็นอยู่ขณะนี้ ต้องนำเทียนมาจุดเพื่อให้แสงสว่างในตอนกลางคืน
พนักงานรายหนึ่งเล่าให้เราฟังว่า หลายคนทำงานที่นี่มาเป็นสิบปี ไม่มีบ้านอยู่ อาศัยอยู่ที่อู่รถเมล์ พอหยุดเดินรถ จากรายได้วันละ 250 บาท ทุกวันนี้กลายเป็นศูนย์ เหลือแต่รายจ่าย ข้าวปลาอาหารที่ประทังชีวิตในแต่ละวันมาจากผู้ใจบุญ และวัดเล่งเน่ยยี่ 2 ซึ่งจะมีแค่อาหาร 1 มื้อเฉพาะตอนเที่ยง วันไหนไม่มีผู้ใจบุญนำอาหารมาให้ต้องอดทนรออีกวัน จะกลับต่างจังหวัดก็ยังกลับไม่ได้ จะสมัครงานที่ไหนก็ไม่มี
“พี่ก็ทำได้หมด จะให้พี่ขายของ เก็บของเก่า ตรงไหนที่ทำแล้วได้เงินพี่ทำได้หมด มีอู่รถเมล์อื่นติดต่อมา แต่เขามีเงื่อนไขทั้งอายุงาน วุฒิการศึกษา ซึ่งพี่จบแค่ ป.6 แต่ตอนนี้เราจะไปทำอะไรไม่ได้เลย ทุนก็ไม่มี ถ้ามีหน่วยงานไหนพอช่วยได้ ก็อยากให้ช่วยพวกเราด้วย” เสียงสะท้อนจากกระเป๋ารถเมล์สาย 127 รายหนึ่งที่สะท้อนให้เราฟัง
สิ่งที่พนักงานอู่แห่งนี้ต้องการคือความช่วยเหลือเฉพาะหน้า และต้องการให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องเข้ามาช่วยดูแล ไม่ว่าจะเป็นสำนักงานประกันสังคมหรือกระทรวงแรงงาน ทั้งนี้ 16 ครอบครัวยังอาศัยอยู่ที่อู่รถเมล์แห่งนี้ บางครอบครัวมีทั้งเด็กและคนชราอาศัยอยู่ด้วย แม้ว่าวันนี้จะไม่มีไฟฟ้าใช้แล้วก็ตาม ทว่าความมืดมนของการไม่มีไฟฟ้าใช้ ยังไม่เท่ากับความมืดมนของเส้นทางชีวิตที่พวกเขาจะเดินต่อไป เมื่อพวกเขาถูกทิ้งไว้ท่ามกลางวิกฤตที่ยากลำบาก งานไม่มีให้ทำ ข้าวที่อดมื้อ กินมื้อ และที่อยู่ที่กำลังจะถูกยึดคืนในอีกไม่ช้านี้
พิสูจน์อักษร: ลักษณ์นารา พักตร์เพียงจันทร์
