‘บุรีรัมย์ตำน้ำกิน’ เป็นคำพังเพยในอดีตที่แสดงถึงภาวะการขาดแคลนน้ำในบริเวณพื้นที่อันเป็นเขตการปกครองของจังหวัดบุรีรัมย์ในอดีต ชาวบุรีรัมย์สมัยก่อนนำความรู้เกี่ยวกับธรรมชาติมาแก้ไขปัญหาการขาดแคลนน้ำ บุรีรัมย์ตำน้ำกินคือการขุดหลุมดินขนาดย่อมขึ้นก่อน แล้วตักเอาโคลนตมในบ่อ สระ หรือบึง มาใส่หลุมที่ขุดไว้ แล้วย่ำด้วยเท้าจนเป็นเลน
เวลาผ่านไปจากอดีตถึงปัจจุบัน บุรีรัมย์ตำน้ำกิน คำนี้อาจยังคงใช้ได้ จากภาพสะท้อนของอ่างเก็บน้ำห้วยจระเข้มาก ซึ่งอยู่ในตำบลบ้านบัว อำเภอเมืองบุรีรัมย์ จังหวัดบุรีรัมย์ ที่ในยามปกติแล้วจะมีปริมาณน้ำอย่างน้อย 2 เมตร ทว่าขณะนี้แห้งจนมองเห็นก้นอ่าง สามารถเดินลงไปได้ และมีน้ำหลงเหลืออยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ซึ่งเป็นผลมาจากปัญหาภัยแล้งและฝนทิ้งช่วงที่ผ่านมา
บุรีรัมย์ประสบปัญหาขาดน้ำในการอุปโภคบริโภคอย่างหนักในช่วง 1-2 เดือนที่ผ่านมา หน่วยงานที่เกี่ยวข้องต้องนำรถบรรทุกน้ำไปแจกจ่ายให้กับชาวบ้านในพื้นที่ที่ยังคงเดือดร้อน เนื่องจากน้ำประปาไม่สามารถผลิตได้เพียงพอต่อความต้องการของประชาชน อีกทั้งแหล่งน้ำที่ใช้ผลิตน้ำประปานั้นก็แห้งไปเกือบทุกแห่งแล้ว
สำหรับอ่างเก็บน้ำห้วยจระเข้มากเป็นอ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่ของบุรีรัมย์ มีพื้นที่ 3,876 ไร่ เดิมสถานที่แห่งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อการชลประทานและการประปา ต่อมาได้รณรงค์ให้เป็นเขตห้ามล่าสัตว์ป่าอ่างเก็บน้ำห้วยจระเข้มาก และยังได้รับการจัดลำดับให้เป็นพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีความสำคัญระดับนานาชาติอีกด้วย นอกจากนี้ห้วยจระเข้มากยังเป็นพื้นที่ทดลองปล่อยนกกระเรียนพันธุ์ไทยแห่งแรกของไทยอีกด้วย
