รวิศ หาญอุตสาหะ “การวิ่งทำให้ผมได้มีช่วงชีวิตที่ดีที่สุดตั้งแต่เกิดมา”

STEP LIFE: Running Story อีกหนึ่งซีรีส์จากพอดแคสต์ STEP LIFE ที่นอกจากจะมีรันนิ่งไกด์แล้วยังมีเรื่องราวจากนักวิ่งตัวอย่างที่เราคัดเลือกมาแล้วว่าสามารถให้แรงบันดาลใจในการวิ่งได้อย่างเต็มเปี่ยม

รวิศ หาญอุตสาหะ ซีอีโอหนุ่มแห่งแบรนด์ศรีจันทร์ หลายคนคงคุ้นเคยกับเขาในบทบาทของนักธุรกิจ นักเขียน และผู้จัดรายการพอดแคสต์อย่าง Mission To The Moon ถ้าใครติดตามจะรู้ดีว่าการวิ่งคือสิ่งสำคัญมากในช่วงชีวิตปัจจุบันนี้ของเขา

รวิศเริ่มวิ่งเพราะอะไร จริงจังแค่ไหน เขาทำอย่างไรถึงวิ่งได้ตามเป้า การวิ่งพาเขาไปเจอกับอะไร และเปลี่ยนชีวิตไปมากขนาดไหน

แรงบันดาลใจในการวิ่ง

ก่อนหน้านี้ผมเคยวิ่งบ้างนิดหน่อยแบบขำๆ แล้วก็หยุดไปนาน จนเจอจุดเปลี่ยนสำคัญคือวันหนึ่งผมหยิบเสื้อขึ้นมาใส่ไปทำงานแล้วกระดุมมันดีดออก จริงๆ รู้อยู่แล้วว่าน้ำหนักขึ้น เพราะใช้ชีวิตเละเทะมาก เครียดจากงานเลยกินเบียร์ ตื่นมาก็แฮง แล้วกินไก่ทอด ชีวิตวนอยู่แบบนี้ตลอด แต่ไม่เคยชั่งน้ำหนักเลย จนเสื้อแตกหนนี้เลยรู้สึกว่า เอ๊ะ เราไม่ได้ออกกำลังกายมาสักพักใหญ่แล้ว ตอนนั้นนอนไม่หลับ ชีวิตไม่มีความสุขเลย เผอิญโชคดีที่เอ๋ นิ้วกลม (สราวุธ เฮ้งสวัสดิ์) ส่งต้นฉบับหนังสือ Homo Finishers มาเพื่อผมเขียนคำนิยมให้ เลยได้อ่าน จริงๆ อ่านรอบแรกไม่ได้อินอะไรเลย แต่พอหลังจากกระดุมหลุดก็เอาต้นฉบับของเอ๋มาตั้งใจอ่านใหม่ พออ่านไปได้สักพักเลยบอกตัวเองว่าเราต้องกลับมาวิ่งใหม่

ผมจำได้ว่าวันนั้นคือสิ้นเดือนกุมภาพันธ์ ผมตั้งใจว่าคืนนี้จะไม่กินเบียร์แล้วพรุ่งนี้จะตื่นขึ้นมาวิ่ง จำได้ว่าวิ่งไปได้สัก 3 กิโลเมตร เกือบตาย จริงๆ เดินไปเกินครึ่งด้วยซ้ำ อย่าเรียกว่าวิ่งเลย ผมเหนื่อยมาก เหนื่อยแบบจะขาดใจ ไม่ไหวแล้ว แต่สัญญากับตัวเองไว้ว่าไม่วิ่งไม่เป็นไร แต่ขอให้ตื่นตี 5 ปรากฏว่าตื่นได้ แต่ไม่มีอะไรทำ สุดท้ายเลยลองไปวิ่งดู ก็เริ่มรู้สึกว่า เฮ้ย ชีวิตที่ตื่นเช้าก็ดีเหมือนกันนะ ก็เลยเริ่มวิ่งตั้งแต่ตอนนั้น

เริ่มวิ่งจริงจัง

หลังจากนั้นผมสัญญากับตัวเองว่าจะลองเลิกดื่มแอลกอฮอล์ เริ่มต้นที่ 1 เดือนก่อน เพราะปกติเป็นคนที่สังสรรค์เยอะ แต่เดือนนั้นบอกกับตัวเองว่าทำยังไงก็ได้ให้ตื่นตี 5 มันก็ไม่มีอะไรทำ สุดท้ายก็ต้องออกไปวิ่ง มันก็เริ่มวิ่งเยอะขึ้นเรื่อยๆ จนเดือนนั้นวิ่งครบ 10 กิโลเมตร จำได้ว่าดีใจมาก ถ้าจำไม่ผิดคือออกไปวิ่ง 20 กว่าครั้ง จริงๆ ต้องเล่าให้ฟังก่อนว่าเคยอ่านสัมภาษณ์พี่ป๊อก (อิทธิพล สมุทรทอง) แล้วจำได้ว่าจริงๆ แล้วระเบียบวินัยคือสิ่งสำคัญที่จะทำให้คนเรารักษาสภาพร่างกายที่ดีไว้ได้ เลยเริ่มหยุดดื่มในเดือนที่ 2 จนตอนนี้ถึงเดือนที่ 7 ก็เริ่มเฉยๆ กับการดื่มแล้ว เพราะว่ามันมาขัดตารางวิ่ง ช่วงนี้อยากซ้อมให้จริงจัง เพราะลงฟูลมาราธอนไว้โดยที่ไม่รู้ว่าจะวิ่งได้หรือเปล่า

หลังจากนั้นผมก็เริ่มตื่นเช้าขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายออโต้มาก ตอนกลางคืนก็หลับง่ายขึ้น แต่ก่อนติดซีรีส์ เดี๋ยวนี้ไม่ดูเลย ถ้าให้เลือกทำอะไรสักอย่างจะขอนอนก่อน เพราะเหนื่อย

การวิ่งนำไปสู่การทำสมาธิ

การนั่งสมาธิเพิ่งมาทำช่วงหลังๆ มันเหมือนกับจิ๊กซอว์นะ ตอนแรกเราเริ่มต้นจากหนึ่งข้อที่เราสัญญากับตัวเองอย่างการตื่นเช้าไปวิ่ง แล้วหลังจากนั้นอย่างอื่นจะค่อยๆ ตามมา เมื่อก่อนไม่เคยนั่งสมาธิได้เลย นาทีเดียวก็ลุกแล้ว ผมไปปฏิบัติธรรม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนกันทุกครั้งคือเมื่อจบคืนแรก ผมจะเดินไปหาอาจารย์แล้วขอกลับบ้าน เคยขอสำเร็จทีหนึ่งด้วยนะ เขาเอาไม่อยู่จริงๆ แล้วก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง แต่ตอนนี้ผมนั่งเช้า-เย็น บางทีก็ครึ่งชั่วโมง มันเกิดจากการบอกตัวเองว่าจะทำดี แล้วมันก็ทำได้ มันเหมือนจิตวิทยาที่เราพูดกับตัวเองว่าเราน่าจะลองทำสิ่งนี้ได้ เพราะอีกอย่างเรายังทำได้เลย

ทริกในการตื่นเช้า

ผมลองมาหลายวิธีแล้ว พบว่าวิธีนี้เวิร์กสุด คือตอนกลางคืนให้จัดชุดวิ่งเรียงไว้อย่างสวยงาม แมตช์สีเสื้อผ้า เลือกรองเท้าไว้ให้พร้อม แล้วบอกกับตัวเองว่าจะตื่นขึ้นมาใส่ชุดนี้ แล้วพอเราตื่นมา เหมือนเราถูกฝังไว้แล้วว่าจะตื่นมาใส่ชุดที่อยากใส่

10 กิโลเมตรแรกในชีวิต

จำได้สั้นๆ ว่าเกือบตายครับ รู้สึกเหมือนการข้ามกำแพงบางอย่าง เพราะตอนวิ่งแรกๆ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะวิ่งถึง 10 กิโลเมตรได้ กลัวว่าจะช็อกตายไปหรือเปล่า

สำหรับการวิ่งระยะไกลครั้งแรกคือวิ่งที่สนามที่วิ่งอยู่ทุกวัน แต่อยากลองสู้กับตัวเองหน่อย คือเวลาคนเราจะทำได้มันจะมีหลายปัจจัย วันที่ผมวิ่งได้ 22 กิโลเมตรคือวันที่อากาศไม่ค่อยมีแดด ประมาณเดือนมีนาคมที่ปกติเคยร้อน แต่วันนั้นมันไม่ร้อนพอดี เลยคิดว่าจะลองดู แล้วสุดท้ายก็วิ่งถึงที่ตั้งใจ รู้สึกว่าตัวเองทำได้ แต่อยากทำให้ตัวเองเหนื่อยน้อยกว่านี้

วิ่งมาราธอนแบบไม่ได้ลงงานวิ่ง

จำได้ว่าที่ญี่ปุ่น วันนั้นคือวันที่ 11 เมษายน ก่อนหน้านี้ผมวิ่งได้ 22 กิโลเมตร แล้วก็สงสัยมาตลอดว่าคนที่วิ่งมาราธอนเขาวิ่งกันได้อย่างไร แต่วันนั้นอยู่ๆ ก็อยากลองดูว่ามันจะเป็นอย่างไร คิดแค่ว่ามีตู้กดน้ำ ยังไงก็มีน้ำกิน จริงๆ มันอยู่ในสวนสาธารณะที่เล็กมาก ระยะทางสวนประมาณ 1 กิโลเมตร แทบไม่มีคนวิ่งด้วยซ้ำ วันนั้นมีเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งเขานั่งเล่นอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้ แล้วมีคุณป้า 2 คนนั่งอ่านนิยาย และมีอีกคนที่ให้สัญญาณจราจร ทั้งหมดคือกลุ่มคนที่ผมวิ่งผ่าน พอผ่านไปสัก 10 รอบ เขาคงเริ่มงงว่าตานี่ทำอะไร วิ่งไม่จบสักที หลังๆ เขาเริ่มโบกมือให้กำลังใจ เขาคงคิดว่าผมพยายามทำอะไรสักอย่างอยู่ จนสุดท้ายก็ทำสำเร็จ ตอนก่อนจบวิ่งไหวนะ แต่วิ่งเสร็จแทบเดินกลับไม่ได้เลยทีเดียว บอกตัวเองไว้ว่าถ้าทำได้มันจะเป็นบันทึกอีกอย่างหนึ่งของเรา ใช้เวลาทั้งหมดเกือบ 5 ชั่วโมง

มาราธอนแรกอย่างเป็นทางการ

ที่ลากูน่า ภูเก็ต โอ้โห ไม่มีใครบอกผมเลยครับว่าร้อน ชัน ตะคริวกิน และโหดมาก (หัวเราะ) ผมจำได้ว่าตอนสมัครเพิ่งกลับจากญี่ปุ่นแล้วร้อนวิชามาก เลยเสิร์ชเจอ ไม่รู้ไม่ชี้ทั้งนั้น กดสมัครไปเลยแล้วค่อยมาอ่านรีวิว แล้วเขาบอกว่าโหด เป็นสนามปิ้งย่าง งงๆ แต่ก็ลองไปดู สรุปเกือบตายครับ มันไม่เหมาะกับมือใหม่ แต่ผมว่ามันเป็นความประทับใจ เพราะมันสวย

วิธีการบริหารเวลา

ต้องเล่าก่อนว่าถ้าพูดเรื่องวิ่ง การไปวิ่งจะทำให้เรามีเวลามากขึ้น หมายถึงหลังจากวิ่ง เวลาที่เหลืออยู่ของวันเราจะใช้มันอย่างมีประสิทธิภาพ เวลามันมี 2 มิติครับ มันมีเวลาที่เป็นชั่วโมงที่ผ่านไป กับสิ่งที่ทำได้ใน 1 ชั่วโมง คือถ้าร่างกายเราพร้อม สมาธิเราดี 1 ชั่วโมงของเราจะทำอะไรได้เยอะมาก มันจะเกิดกับคนที่วิ่งบ่อยๆ หรือออกกำลังกายอะไรก็ได้

ผมคิดว่าการวิ่งคือสิ่งวิเศษที่ทำให้งานเรามีประสิทธิภาพมากขึ้น และหลังจากที่วิ่งติดต่อมาเป็นเวลานานๆ เวลาผมเล่นกับลูก ผมจะไม่วอกแวก คือเราสามารถทำสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างมีประสิทธิภาพจริงๆ สติเราจะไม่หลุดไปเรื่องอื่น

สำหรับผม การวิ่งมันเปลี่ยนชีวิตไปจริงๆ ไม่ใช่แค่ชีวิตผม แต่คือชีวิตของคนรอบข้างด้วย

หนึ่งคือแต่ก่อนผมเป็นเครียดก็ดื่มเหล้า แล้วเป็นคนที่ดื่มแล้วไม่มีเบรก เอากันจนตายไปข้าง แต่เดี๋ยวนี้เครียดก็ไปวิ่งแทน จริงๆ ไม่ค่อยเครียดนะครับ เพราะผมวิ่งทุกวัน มันได้ปลดปล่อยทุกวัน อย่างเมื่อคืนมีเรื่องหนักใจมาก แต่ก็บอกตัวเองว่าพรุ่งนี้ตื่นมาวิ่งแล้วจะหาย แล้วมันก็หายจริงๆ เหมือนมันเห็นวิธีแก้ หรือบางทีเครียดจัดๆ ก็มีวิ่งแถมตอนเย็นก็มี

การวิ่งส่งผลถึงคนรอบข้างด้วย

เขาสรุปประโยคเดียวเลยครับว่าผมมี EQ ที่ดีขึ้น เมื่อก่อนผมเป็นคนอารมณ์ร้อน แต่เดี๋ยวนี้ดีขึ้นมาก และเขาก็เริ่มวิ่งตามผมกันอย่างจริงจัง

เป้าหมายในการวิ่ง

สักวันหนึ่งที่ไม่รู้ว่าเมื่อไร ผมอยากไปวิ่ง 100 กิโลเมตรที่ญี่ปุ่น เพราะรู้สึกว่ามันน่าจะข้ามขีดจำกัดที่เราคิดว่าไปไม่ถึง ถ้าเราตั้งเป้าหมายไว้ วิธีการจะมาเอง

สิ่งที่อยากบอกถึงคนที่อยากเริ่มต้นวิ่ง แต่ไม่เคยวิ่งมาก่อน

ส่วนตัวผม ก่อนหน้านี้ผมมีชีวิตที่ค่อนข้างแย่ มันคือชีวิตที่ซึมเศร้าและวนอยู่กับความเครียด ผมกล้าพูดเลยว่าสิ่งที่ทำให้ผมพ้นจากตรงนั้นและมีความสุขพอสมควรในวันนี้คือการวิ่ง เป็นจุดที่สำคัญที่สุด ถ้าบอกว่าชีวิตผมช่วงนี้ดีที่สุดตั้งแต่เกิดมา จะพูดอย่างนี้ก็ได้ เพราะผมดื่มเหล้ามาตั้งแต่อายุ 17 ปี ไม่เคยหยุดได้นานเลย หยุดไปก็กลับมากินใหม่ นี่เป็นครั้งแรกที่ไม่รู้สึกอยาก ถ้าเพื่อนชวนผมก็ไปนั่งได้นะครับ แต่ 3 ทุ่มก็ง่วงนอนแล้ว แต่หลังๆ เพื่อนหลายคนก็ดื่มน้อยลงด้วย เพราะผมเริ่มลากไปวิ่งแล้ว

สำหรับคนเริ่มวิ่ง วิธีหนึ่งที่ผมใช้แล้วเวิร์กมากคือหาเรื่องเกี่ยวกับนักวิ่งอ่าน แล้วเราจะรู้สึกว่าทำไมเราวิ่งได้น้อยจัง แล้วพรุ่งนี้เราจะอยากเริ่มใหม่