เมื่อวันที่ 22 เมษายน 2568 ศาลอาญาคดีทุจริตและประพฤติมิชอบกลางมีคำพิพากษาในคดีหมายเลขดำที่ อท 131/2567 และคดีหมายเลขแดงที่ อท 68/2568 ซึ่งเกี่ยวข้องกับกระบวนการพิสูจน์หลักฐานในคดีของ วรยุทธ อยู่วิทยา (บอส กระทิงแดง) คดีที่สังคมติดตามต่อเนื่องยาวนานกว่าสิบปี
สาระสำคัญของคำพิพากษาครั้งนี้อยู่ที่การเปิดรายละเอียดเชิงลึกเกี่ยวกับ ‘ความเร็วของรถยนต์ขณะเกิดเหตุ’ ซึ่งศาลเห็นว่าเป็นข้อเท็จจริงหลักที่มีผลโดยตรงต่อทิศทางของคดีทั้งหมด
ศาลระบุว่า จากการพิจารณาพยานหลักฐานทั้งหมด ณ ขณะเกิดเหตุมีตัวเลขความเร็วที่ปรากฏเพียง 2 ชุดเท่านั้น ชุดแรกเป็นความเห็นที่สอดคล้องกันของผู้เชี่ยวชาญ 3 ราย ได้แก่ ผู้เชี่ยวชาญด้านการตรวจสภาพรถของกองบังคับการตำรวจจราจร (จราจรกลาง) ผู้เชี่ยวชาญของศาล และรองศาสตราจารย์ ดร.สายประสิทธิ์ เกิดนิยม ซึ่งให้ความเห็นว่ารถยนต์ที่เกิดเหตุมีความเร็วไม่เกิน 80 กิโลเมตรต่อชั่วโมง
ขณะที่อีกชุดหนึ่งคือการคำนวณของ พ.ต.อ.ธนสิทธิ์ แตงจั่น จากกองพิสูจน์หลักฐานกลาง ซึ่งประเมินว่ารถยนต์มีความเร็วสูงถึง 177 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ตัวเลขทั้งสองชุดมีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญจนศาลเห็นว่าไม่อาจยึดถือเป็นข้อเท็จจริงเดียวกันได้
คำพิพากษาระบุว่า ความเห็นของผู้เชี่ยวชาญทั้งสามรายแรกให้ภาพสอดคล้องกันในเชิงพยานวัตถุ โดยประเมินจากสภาพความเสียหายของรถยนต์และรถจักรยานยนต์ว่าเป็นความเสียหายในระดับปานกลาง ไม่สอดคล้องกับการชนที่ความเร็วสูงมาก
ในทางตรงกันข้าม การคำนวณของ พ.ต.อ.ธนสิทธิ์ ซึ่งได้ค่าความเร็วเฉลี่ย 177 กิโลเมตรต่อชั่วโมงนั้น ศาลเห็นว่ามีความคลาดเคลื่อนสูง เนื่องจากใช้วิธีคำนวณจากภาพกล้องวงจรปิดเป็นหลัก และไม่มีการทวนสอบด้วยวิธีการทางวิทยาศาสตร์รูปแบบอื่น
อีกทั้งเจ้าหน้าที่รายดังกล่าวไม่เคยมีประสบการณ์ด้านการพิสูจน์อุบัติเหตุเชิงฟิสิกส์ความเร็วโดยตรง และมีการเปลี่ยนแปลงความเห็นหลายครั้งในกระบวนการสอบสวน
เพื่อคลี่คลายข้อขัดแย้งดังกล่าว ศาลได้พิจารณาพยานจากผู้เชี่ยวชาญระดับนานาชาติ คือ ศาสตราจารย์ ดร.เฮอร์มันน์ สเตฟาน ผู้เชี่ยวชาญด้านการจำลองอุบัติเหตุยานยนต์และผู้พัฒนาซอฟต์แวร์ PC-CRASH ซึ่งได้รับการยอมรับในระดับสากล โดยพยานรายนี้ได้ใช้วิธีการพิสูจน์หลายรูปแบบควบคู่กัน ทั้งการคำนวณความเร็วจากภาพกล้องวงจรปิด การจำลองเหตุการณ์ด้วยซอฟต์แวร์คอมพิวเตอร์ และการทดสอบการชนจริงด้วยรถยนต์และรถจักรยานยนต์รุ่นเดียวกับที่เกิดเหตุ
ผลการทดสอบทั้งหมดชี้ไปในทิศทางเดียวกันว่า รถยนต์มีความเร็วประมาณ 76 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ขณะที่รถจักรยานยนต์มีความเร็วประมาณ 30 กิโลเมตรต่อชั่วโมง โดยมีค่าความคลาดเคลื่อนในกรอบที่ยอมรับได้ตามหลักวิชาการ
เมื่อเปรียบเทียบพยานหลักฐานทุกชุด ศาลวินิจฉัยว่าตัวเลขความเร็ว 177 กิโลเมตรต่อชั่วโมงมีน้ำหนักและความน่าเชื่อถือน้อยที่สุด ขณะที่ช่วงความเร็ว 76-80 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เป็นข้อมูลที่สามารถตรวจสอบซ้ำได้ สอดคล้องกับพยานวัตถุและการพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์หลายวิธี จึงเป็นค่าความเร็วที่สะท้อนเหตุการณ์จริงมากที่สุดตามดุลพินิจของศาล
ศาลยังวินิจฉัยในประเด็นข้อกล่าวหาเรื่องการสมคบกันเปลี่ยนแปลงความเร็วรถยนต์ว่า การประชุมและการแลกเปลี่ยนความเห็นระหว่างเจ้าหน้าที่และผู้เชี่ยวชาญเป็นไปในเชิงวิชาการ ไม่มีพยานหลักฐานเพียงพอที่จะรับฟังได้ว่าเป็นการใช้อิทธิพล กดดัน หรือบังคับให้เปลี่ยนแปลงผลการคำนวณความเร็วแต่อย่างใด
