ครูลูกกอล์ฟ ผู้สอนทุกอย่างตั้งแต่ภาษาอังกฤษถึงวิธีคิด ช่วยเด็กไทยพัฒนาจิตใจไปถึงทัศนคติ

ครูลูกกอล์ฟ เป็นแขกรับเชิญในฝันคนหนึ่งของ We Need To Talk Podcast และหลายคนอาจยังไม่รู้ว่าถ้าไม่มีครูลูกกอล์ฟ รายการนี้อาจไม่ได้เกิดขึ้น หรืออาจเกิดขึ้น แต่โฮสต์จะไม่ใช่ โบ สาวิตรี เนื่องจากทีมงาน THE STANDARD Podcast ได้เห็นความสามารถทางภาษาอังกฤษของโบจากรายการ Loukgolf’s English Room นั่นเอง จึงติดต่อไปชวนมาจัดพอดแคสต์

เราจึงดีใจมากที่ครูลูกกอล์ฟตอบรับคำเชิญ แต่เท่านั้นไม่พอ เขายังพาแฟนหนุ่มชาวอังกฤษ พอล เบอร์เจสส์ มาพูดคุยในรายการด้วย ซึ่งนี่น่าจะเป็นรายการแรกที่ทั้งคู่ได้ปรากฏตัวพร้อมกันแบบเต็มๆ ดังนั้นเชื่อว่าคุณผู้ฟังก็จะได้ทั้งความสนุกสนาน สาระ มุมมองแบบเต็มๆ ไปด้วยเช่นกัน

สำหรับผู้ที่อยากฟังเพลินๆ นั่งรถไป ออกกำลังกายไป ไม่ต้องรบกวนลูกตา ให้คลิกปุ่ม Play ด้านบน แต่สำหรับผู้ที่อยากรับรู้เรื่องราวผ่านตัวหนังสือมากกว่าก็เชิญกวาดตาลงไปอ่านด้านล่างได้เลย

และสำหรับผู้ที่อยากดูครูลูกกอล์ฟแอลจีในหมวกสีสันสดใสหลายใบของเธอ สามารถไป subscribe ยูทูบแชนแนลของ THE STANDARD หรือฟอลโลว์ทวิตเตอร์เอาไว้ที่ @TheStandardPod เพื่อไม่ให้พลาดชมคลิปหลากหลายแขกรับเชิญจากรายการ We Need To Talk ที่จะมาพร้อมซับไตเติลทั้งไทยและอังกฤษให้ได้ฝึกภาษากันด้วย

04:11

ความฝันคือสิ่งที่ต้องเพาะบ่ม และมันจะสุกงอมในเวลาที่เราพร้อม

เรื่องนี้อยากเล่า หลายคนเห็นเราในวันนี้จะคิดว่าครูลูกกอล์ฟทำอะไรก็ประสบความสำเร็จ แต่เขาไม่รู้หรอกว่าก่อนจะได้เป็นหรือได้ทำในสิ่งที่เราเป็นหรือทำในวันนี้ เราก็เคยโดนปฏิเสธมาก่อนเหมือนกัน หลังจากเรียนจบกลับมาจากอังกฤษ เราอยากเป็นดีเจ EFM มาก เท่านั้นยังไม่พอ เรายังอยากเป็นพิธีกรรายการทีวี อยากเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ อยากมีชื่อเสียง อยากเป็นดารา อยากเป็นอะไรมากมายหลายอย่าง แล้วในที่สุดก็มีโอกาสได้ทำไพลอตกับพี่ต้นหอม (ศกุนตลา เทียนไพโรจน์) เราพยายามมาก เพราะอยากได้งานนั้นมาก อยากเป็นที่รัก อยากถูกเลือก เลือกฉันสิ เลือกฉัน ฉันดีพอ ฉันทำได้ แต่สุดท้ายเขาไม่เลือก โลกถล่มเลยนะ รู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยด้อยค่า ความมั่นใจทุกอย่างสูญสลายหายเกลี้ยง แต่เราไม่หยุด เราพยายามพัฒนาตัวเอง ไม่ถอดใจ ไม่เลิกล้ม 7 ปีผ่านไป โปรดิวเซอร์ติดต่อมาแล้วบอกว่า “พี่คิดว่าลูกกอล์ฟพร้อมแล้ว” ทุกวันนี้ทุกครั้งที่เข้าไปนั่งในห้องจัดรายการยังรู้สึกเหมือนฝันอยู่เลย แล้วเมื่อมองย้อนกลับไปก็เข้าใจแล้วว่า วันนั้นที่เขาไม่เลือกไม่ใช่เพราะเราไม่ดีหรือไม่เก่ง แต่เรายังไม่พร้อมต่างหาก เราจะเป็นดีเจที่ปากร้ายใจร้ายคนหนึ่ง ไม่กลมกล่อมเหมือนทุกวันนี้ (หัวเราะ) ขอบคุณที่วันนั้นเขายังไม่เลือก

สรุปคือตอนนี้ได้ทำทุกอย่างตามที่เคยฝันเอาไว้เลย วิทยุ (พุธทอล์คพุธโทร) ทีวี (Loukgolf’s English Room) โรงเรียนสอนภาษา (Angkriz) เขาพูดกันว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอกที่คนคนหนึ่งจะได้ทุกอย่าง แต่เราได้มาแล้วทุกอย่าง และนั่นทำให้เรารู้ว่าสิ่งสำคัญยิ่งกว่าการได้ทุกอย่างคือการรู้จักพอใจในทุกอย่างที่ได้มา และการตระหนักไว้เสมอว่าไม่มีอะไรที่จะอยู่กับเราตลอดไป อย่าไปยึดถือมันมากจนเกินไป วันข้างหน้าเราก็จะไม่ดังเท่าวันนี้ แม้แต่คนรัก (หันไปมองพอลที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน) การที่เราได้อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้เป็นเรื่องที่วิเศษก็จริง แต่เราต้องเข้าใจและคิดเอาไว้เสมอว่ามันไม่มีอะไรเลยในโลกนี้ที่จะคงอยู่ตลอดไป มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ นะ

ในวันที่เราได้ทุกอย่างที่เคยฝันไว้ มันทำให้เรารู้ว่าสิ่งสำคัญยิ่งกว่าการได้ทุกอย่างคือการรู้จักพอใจในทุกอย่างที่ได้มา และการตระหนักไว้เสมอว่าไม่มีอะไรที่จะอยู่กับเราตลอดไป

วันนี้เราคิดว่าเราไม่ได้เป็นใครยิ่งใหญ่หรือสำคัญมาจากไหนเลย ครูลูกกอล์ฟก็เป็นนักเรียนคนหนึ่งที่วันนี้มาพูดคุยกับคุณโบเพื่อเรียนรู้อะไรสักอย่างเหมือนกัน

09:24

จากทุ่งลุงถึงลอนดอน

ครูลูกกอล์ฟนี่ไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษมาแต่เกิดนะ เรามาจากครอบครัวที่พูดภาษาไทย บ้านทุ่งลุง อำเภอหาดใหญ่ (หันไปหาคนรัก) ช่วยอธิบายทุ่งลุงให้คุณผู้ฟังเห็นภาพหน่อยสิคะพอล (“มีแต่ต้นไม้อะครับ”) (หัวเราะ) (“ผมชอบที่นี่นะ ชอบต้นไม้ ชอบความสงบของหมู่บ้านเล็กๆ”) เรารักทุ่งลุงนะ ตอนเด็กๆ เราอิจฉาคนที่ได้ใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ แต่ในวันนี้เราดีใจที่มีทุ่งลุงให้ได้กลับมาอยู่กับธรรมชาติ

ตอนเด็กๆ ไม่อยากอยู่ที่นี่เลย อยากหนีไปไกลๆ ไม่ใช่เพราะเราไม่รักต้นไม้และธรรมชาติ แต่เพราะผู้คน มันคือหมู่บ้านเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยผู้คนจิตใจคับแคบ เรารู้อยู่แก่ใจว่าต่อให้พยายามแค่ไหนเราก็เปลี่ยนความคิดใครไม่ได้หรอก วัยเด็กของเราคือช่วงเวลาและความทรงจำอันเลวร้าย เราเปิดเผยและเป็นตัวของตัวเองตั้งแต่ยังเด็กมาก และนั่นคือการตัดสินใจที่ผิดพลาด คือตอนนั้นเรารู้แค่ว่าเราแตกต่าง แต่ไม่รู้หรอกว่าเราเป็นเกย์หรืออะไร พี่รู้แต่ว่าพี่เป็นเอลซ่า (หัวเราะ) คือมีความลับที่ต้องปิดบังไว้ แต่พอตัวตนของเราชัดขึ้นเรื่อยๆ ว่าฉันเป็นอะไร เท่านั้นทุกอย่างก็ระเบิดออกมา ความสาวสะพรั่งต่างๆ ที่เคยเก็บกดเอาไว้ ผลลัพธ์คือพินาศมาก ตกเป็นเหยื่อของโรคเกลียดกลัวเกย์อย่างสิ้นเชิง และด้วยความที่เราเป็นลูกชายคนโต ที่บ้านเรียกตั่วเฮีย (หัวเราะ) บนบ่าแบกความคาดหวังของทั้งตระกูล พ่อนี่คือตั้งแต่พยายามเปลี่ยนเรา จนเลิกพูดกับเรา จนถึงพยายามฆ่าตัวตายมาแล้ว คิดดู แล้วเราก็กลายเป็นเงียบงันกับที่บ้านไปเลย

และนั่นคือเหตุผลที่เรามุมานะกับภาษาอังกฤษมาก เพราะเราไม่อยากตายอยู่ที่นั่น เราไม่อยากมีชีวิตย่ำแย่อยู่ที่นั่น เราไม่อยากโดนรังแกและทำร้ายทางจิตใจอีกต่อไป ทุกคำพูดที่เคยได้ยิน คิดขึ้นมาทีไรน้ำตายังไหลได้ทุกครั้ง ไม่ว่าจะคำอะไร เราโดนมาหมดแล้วทั้งนั้น ตุ๊ด เอดส์ เสียชาติเกิด สารพัด แต่ที่เรารอดมาได้เพราะแม่เลยนะ ต้องขอบคุณแม่จริงๆ (ก้อนสะอื้นจุกคอไปหนึ่งวินาที) คือแม่ไม่เข้าใจเราหรอกนะ แต่แม่ก็ยังรักและอยู่ข้างเราตลอด

แล้วเราก็บอกตัวเองว่าไปดีกว่า หนีเถอะ อยู่ไม่ได้แล้วล่ะ คนที่นี่เขาไม่เปลี่ยนหรอก การอยู่ทุ่งลุงต่อไปเหมือนว่ายน้ำวนอยู่ในสระเล็กๆ แต่เราเห็นว่ามันมีทะเลสาบและมหาสมุทรกว้างใหญ่อยู่ข้างนอกนั่น เราเลยพยายามใช้ภาษาเป็นตัวพาเราหนี เริ่มจากการอ่านหนังสือภาษาอังกฤษ เราอ่านเยอะมาก นั่นคือการเปิดโลกทางความคิดชั้นดี วีซ่าไม่ต้องขอ พาสปอร์ตไม่ต้องใช้ เปิดหนังสือคือโลกเปิด ใครกำลังรู้สึกอึดอัดกับสังคมหรือสิ่งแวดล้อมของตัวเอง อ่านหนังสือเลย เชื่อพี่ มันคือการเดินทางที่ใช้สตางค์น้อยที่สุดแล้ว

เราฝึกทุกวัน อ่านหนังสือ ดูหนัง ดูทีวี จากไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไรก็เข้าใจมากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนการพูดนี่อีกเรื่องเลย ตอนแรกไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ออกเสียงให้เหมือนเจ้าของภาษาไม่ได้ เพราะครูที่สอนเราก็ออกเสียงผิด (หัวเราะ) เทมเปอเรเจ้อ ไง (temperature) เวดเจ็ทเทเบิ้ล ไง (vegetable) วิสาร์ด ไง (wizard) ลีโอผาด (leopard) ยังงี้ นี่ถ้าไปออกเสียงเรียกเสือดาวแบบนี้เสือดาวไม่หันนะ (หัวเราะ) แต่พอเราไปฟังฝรั่งปุ๊บ อ้าว เขาไม่ได้ออกเสียงอย่างนี้นี่

ในที่สุดวันหนึ่งก็ได้หนีออกมาจากทุ่งลุงสมใจ เพราะสอบติดนิเทศศาสตร์ จุฬาฯ ได้เข้ากรุงเทพฯ มาเรียนหนังสือ จากนั้นก็ไปเรียนต่อที่อังกฤษด้วยเหตุผลเดิม อยากออกจากสระเล็กๆ ไปแหวกว่ายในมหาสมุทรกว้างใหญ่อันเต็มไปด้วยโอกาสและฉลาม (หัวเราะ) ฉลามก็เยอะนะ

16:51

สำเนียงไม่ได้ส่อแค่ภาษา แต่สำเนียงส่อทุกอย่างที่เป็นตัวเรา

แอกเซนต์นี่ก็เป็นเรื่องใหญ่ของคนเรียนภาษาอังกฤษ แรกๆ แอกเซนต์เราก็งงๆ นะ ปะปนมาหลายชาติ แต่เราก็พอจะภูมิใจกับมันได้ เพราะอย่างน้อยพูดแล้วฝรั่งฟังรู้เรื่อง นั่นก็น่าจะพอแล้ว (หันไปหาคนรักอีกครั้ง) ไหนพอล รู้สึกอย่างไรกับแอกเซนต์ของลูกกอล์ฟ พูดซิ (“เป็นแอกเซนต์ที่ยอดเยี่ยมมากครับ”) (หัวเราะ) (“มันไม่มีแอกเซนต์ใดแอกเซนต์หนึ่งที่ถูกต้องและดีที่สุดหรอกครับ พูดอังกฤษสำเนียงไทยก็ไม่เสียหายอะไร ตราบใดที่คนฟังเข้าใจเรา”) ถูกต้อง ภาษาคือการสื่อสาร สื่อสารเข้าใจ ก็จบ

เมื่อก่อนเราอยากมีสำเนียงบริติชมาก อิทธิพลจากหนัง Harry Potter เต็มๆ ดูจบแล้วพยายามอย่างยิ่งที่จะพูดให้เหมือนเฮอร์ไมโอนี เกรนเจอร์ (หัวเราะ) ตอนนั้นยังไม่เจอพอลเลย แต่ชีวิตช่วงนั้นคือพึงใจกับสำเนียงบริติชของตนมาก แต่ในที่สุดก็เลิก เพราะตื่นเช้ามาวันหนึ่ง มองตัวเองในกระจกแล้วถามตัวเองว่า นี่เธอทำอะไรอยู่ เธอเป็นอะไรของเธอ แอลจี เธอมาจากทุ่งลุงนะ (หัวเราะ) คือมันไม่ใช่ตัวเรา ก็จบกับตัวเองได้ในวันนั้นว่าอย่าพยายามเป็นอะไรที่เธอไม่ใช่เลย เธอคือลูกกอล์ฟ (“เธอไม่ใช่เฮอร์ไมโอนี”) (พอลเสริมแล้วหัวเราะเบาๆ)

ดังนั้น ในวันนี้แอกเซนต์ของลูกกอล์ฟคือมี Britishness เบาๆ Americanness บางๆ Thainess ต้องมี Gayness ต้องมา และสุดท้าย Happiness ปิดจบ! นั่นล่ะสำเนียงของ ครูลูกกอล์ฟ ฟังที่ไหน ได้ยินเมื่อไร รู้ได้ทันทีว่านี่คือใคร

21:49

โรงเรียนนี้มีรันเวย์

เราเริ่มสอนภาษาอังกฤษตั้งแต่ปี 1 เริ่มจากสอนปีละ 14-15 คน จนถึงขั้นที่ได้เงินเป็นกอบเป็นกำพอช่วยที่บ้านได้ ทำไป 2-3 ปีก็เริ่มรู้สึกตกหลุมรักงานนี้จริงๆ และไม่อยากหยุดอยู่แค่การติวตามร้านกาแฟแล้ว ความฝันใหม่เริ่มเกิด คุยกับนักเรียนว่าถ้าจะเปิดโรงเรียนควรใช้ชื่ออะไรดี ช่วยคิดหน่อย ได้มาสองชื่อ นักเรียนตุ๊ดคิดให้ ชื่อแรก Angkriz ซึ่งก็คือคำว่า ‘อังกฤษ’ แบบใส่จริต ชื่อที่สอง เกสร เล่นคำนิดหนึ่ง ที่นี่ใครสอน เกย์สอน (หัวเราะ) เลือกชื่อแรกเลยค่ะ ชื่อที่สองกลัวกระทรวงฯ จะไม่อนุมัติ (หัวเราะ)

เราชอบชื่อ Angkriz เพราะเป็นชื่อที่ทำให้คนสงสัยจนต้องถามว่า ‘ทำไม’ ออกมา เราชอบอะไรแบบนี้ ชอบให้คนตั้งคำถามว่า ‘ทำไม’ ที่โรงเรียนเรามีโคมระย้าใหญ่ยักษ์ พอคนเห็นก็จะถามว่า ‘Why?!’ มีไปทำไมเนี่ย… ในห้องเรียนมีรันเวย์ผ่ากลางห้องเลย เด็กก็จะ ‘Why?!’ ห้องเรียนจะมีรันเวย์ไปทำไม!

งานสอนเป็นงานที่เรารักและเป็นรางวัลของชีวิตมากเลยนะ พอลคิดอย่างไรกับโรงเรียนของเราบ้าง (“ผมรู้สึกดีที่นักเรียนรักที่นี่นะครับ บางคนจบไปตั้งนานแล้วยังแวะมาเรื่อยๆ”) นักเรียนพี่ไม่กลับบ้านนะคะ เรียนเสร็จก็ยังแฮงเอาต์กันต่อ พี่ก็เลี้ยงข้าวเลี้ยงขนมไป (หัวเราะ)

ทำไม Angkriz ถึงดัง (คิดนาน) ไม่รู้เหมือนกัน เราก็ตั้งใจสอนไปเรื่อยๆ ทำหน้าที่ของเราไปเรื่อยๆ ให้ดีที่สุด แล้วคนก็ปากต่อปากกันไปเอง เหมือนเจ๊ไฝน่ะ (ยิ้ม) ถ้าคุณดีจริง คนจะตามหาคุณจนเจอเอง

แผนอนาคตของ Angkriz เหรอ (คิดนานอีก) ไม่มีนะ เราไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะเป็นยังไง เราเลยไม่อยากจะแพลนอะไรมากมาย เราว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือปัจจุบันนี่แหละ สำหรับความตั้งใจในวันนี้ เราแค่คิดว่าอยากจะปลูกต้นไม้เอาไว้ให้มากที่สุด ปลูกความรักและหลงใหลในภาษาอังกฤษ ปลูกความมุ่งมั่นตั้งใจให้เด็กๆ นั่นแหละคือสิ่งที่จะเป็นอนาคต

ทุกวันนี้เราเลิกคิดถึงเรื่องเงินไปแล้ว ไม่ใช่เพราะรวยแล้วนะ ไม่เลย แต่เราพอใจมากกับทุกอย่างที่เรามีอยู่ และทุกครั้งที่มองตัวเองในกระจก เราจะยังเห็นเด็กที่เต็มไปด้วยความทุกข์คนนั้นอยู่เสมอ เขามาไกลมากนะ จากทุ่งลุงมากรุงเทพฯ แล้วยังได้ไปต่อถึงลอนดอน แล้วเราจะเอาอะไรอีก

28:09

ห้องเรียนภาษาอังกฤษของนักเรียนหนึ่งล้านคน

รายการนี้เกิดจากการอยากสอนภาษาอังกฤษฟรีๆ 4 ปีผ่านมามันเติบโตขึ้นมาเยอะ รายการนี้เหมือนลูกชายของเรา ลูกเกย์น้อยของเรา (หัวเราะ) และเราก็มีความสุขที่เห็น มีความสุข และเป็นประโยชน์ต่อคนมากมาย

สิ่งที่เราอยากให้คนดูได้จากรายการนี้คือความรู้ ความสุข การเป็นคนมีจิตใจดี และการรู้จักเห็นอกเห็นใจคนอื่น นอกจากคุณจะเป็นคนเก่งแล้ว เราอยากให้คุณเป็นคนที่รู้จักใจเขาใจเราด้วย เพราะหลายครั้งคนเก่งจะไม่อดทนหรือเห็นใจคนไม่เก่ง ภาษาอังกฤษสำหรับบางคนเหมือนภาษาฝรั่งเศสหรือเยอรมัน การเก่งอังกฤษไม่ได้ให้สิทธิ์คุณในการไปเรียกใครว่าโง่นะ คนเก่งต้องรู้จักใจเย็นๆ หน่อย ไม่ใช่ว่า แหม ศัพท์ง่ายจะตายไป ไม่รู้จักได้ยังไง เดี๋ยวสิ ภาษาญี่ปุ่นคุณพูดได้ไหม ภาษารัสเซียหรือเยอรมันล่ะรู้ไหม ต่อให้ศัพท์ง่ายแค่ไหนก็ไม่รู้ไง เราคิดว่าอย่างหนึ่งที่เป็นความสำเร็จของ Loukgolf’s English Room คือสิ่งนี้แหละ การปรับทัศนคติให้คนรู้จักเห็นอกเห็นใจกันมากขึ้น

อะไรทำให้รายการประสบความสำเร็จ อืม ยากจังคำถามนี้ (คิดนิดหนึ่ง) พี่ว่ามันคือความมุ่งมั่นทั้งของทีมงานและตัวเราเอง และที่สำคัญ แขกรับเชิญทุกคนที่มาออกรายการ ยิ่งได้รู้ว่าเขามาออกเพราะเขาอยากมาเจอเรา (หัวเราะ) เรายิ่งดีใจ

32:19

ครูลูกกอล์ฟ มีแค่สองคำที่อยากมอบให้วัยรุ่นทั่วไทย

วัยรุ่นที่ไหนในโลกก็มีปัญหาคล้ายๆ กัน มันคือปัญหาที่เราผ่านและรอดมาแล้ว เราต้องการความรัก ต้องการการยอมรับ ต้องการชื่อเสียง ต้องการเงินทอง ทั้งหมดทั้งปวงน่าจะสำเร็จได้ด้วยสองคำนี้ หนึ่ง อดทน สอง ขยัน เท่านั้นเองนะ ถ้าเราตั้งใจ ขยัน และอดทน มันจะได้สักวันหนึ่ง อย่าเพิ่งใจร้อนและอย่าเอาแต่ฝัน ต้องลงมือทำด้วย

ติดตาม We Need To Talk Podcast ได้ทางหน้าเว็บไซต์ที่ TheStandard.Co/Podcast หรือถ้าคุณฟังพอดแคสต์อยู่แล้ว ไม่ว่าจะด้วย iOS หรือ Android ไม่ว่าจะใช้แอปฯ อะไรฟังอยู่ ใช้แอปฯ นั้นๆ เสิร์ชได้เลยว่า we need to talk หรือเสิร์ช THE STANDARD ก่อน แล้วดูลิสต์รายการพอดแคสต์ทั้งหมดในเครือ เมื่อเจอแล้วก็ Follow หรือ Subscribe เอาไว้ได้เลย

Credits

The Host สาวิตรี สุทธิชานนท์

The Guest คณาธิป สุนทรรักษ์, พอล เบอร์เจสส์

Show Creator ภูมิชาย บุญสินสุข

Episode Producers ภูมิชาย บุญสินสุข, อธิษฐาน กาญจนะพงศ์, ปวริศา ตั้งตุลานนท์

Episode Editor ภูมิชาย บุญสินสุข

Sound Designer & Engineer ศุภณัฐ เดชะอำไพ

Coordinator & Admin อภิสิทธิ์ หรรษาภิรมย์โชค

Art Director อนงค์นาฎ วิวัฒนานนท์

Proofreader ภาสิณี เพิ่มพันธุ์พงศ์

Webmaster จินตนา ประชุมพันธ์

Photographer สลัก แก้วเชื้อ