โจเซฟ แอนจิโล หรือ โจเซฟ เดอะเฟซ หรือ จีโอ หรือ สิงโต หรือ ทาร์ซาน หรือ ลิง ช่างเป็นผู้ที่ฉายาเยอะ แต่ล่าสุดรับไปอีกหนึ่ง ‘Black Jesus’ นอกจากทรงผม หน้าตา และสีผิวแล้ว ยังมีความจีซัสจากการเสียสละตัวเองเพื่อให้เพื่อนได้เข้ารอบ ก่อนจะได้คืนชีพมาเดินไฟนัลวอล์กท่ามกลางความชื่นชมยินดี
We Need To Talk พอดแคสต์ เอพิโสดนี้ โบ สาวิตรี ได้นั่งคุยภาษาอังกฤษกันรัวๆ กับโจเซฟ ในเวลาไม่กี่วันก่อนการตัดสินว่า ใครจะได้เป็น The Face Thailand All Stars
สำหรับผู้ที่อยากฝึกฟังภาษาอังกฤษ และอยากสัมผัสเสน่ห์อันล้นเหลือในน้ำเสียงและสำเนียงเป็นเอกลักษณ์ของโจเซฟ เชิญคลิกปุ่ม Play ด้านบน แต่สำหรับผู้ที่ถนัดอ่าน ก็เชิญกวาดสายตาลงด้านล่างได้เลย
04:24
แฟนผมเป็นนางแบบ
ถ้าเทียบกันแล้ว แฟนผมโดนหนักกว่าเยอะเลยครับ ในขณะที่เดอะเฟซค่อนข้างให้อิสระ จะไปจะมาอย่างไรเมื่อไรก็ได้ แต่สาวๆ ผู้เข้าแข่งขัน Asia’s Next Top Model จะต้องอยู่ร่วมกันในบ้านหลายเดือน ไปไหนมาไหนตามใจไม่ได้ และห้ามติดต่อกับโลกภายนอกเด็ดขาด ความกดดันในนั้นสูงมาก โดโรธี เล่าให้ฟังว่าทางรายการต้องจัดนักจิตวิทยามาดูแลว่าสภาพจิตใจแต่ละคนโอเคหรือเปล่า เพราะรายการเขาออกอากาศทั้งเอเชีย และผมได้ยินมาว่าแฟนๆ ประเทศอื่นๆ จะโหดมาก ทั้งความคลั่งไคล้ที่อาจจะบุกเข้ามาถึงตัวโดยลืมเกรงใจและไม่เคารพพื้นที่ส่วนตัว หรือคอมเมนต์ใจร้ายทั้งหลาย เหมือนผมก็ได้เรียนรู้เรื่องอะไรต่างๆ พวกนี้ผ่านโดโรธีไปด้วย
05:58
การเดินทางครั้งนี้เริ่มที่แม่
แม่ผมเชียร์ให้ประกวดเดอะเฟซแต่แรก แต่ผมปฏิเสธ เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองจะอยากถูกจับตามองขนาดนั้นหรือเปล่า แต่แม่ผมก็ไปแอบสมัครให้อยู่ดี (หัวเราะ) ผมเลย เอาก็เอา เพราะมาคิดดูอีกที ตัวผมก็มาสายนี้อยู่แล้ว เราเรียนการแสดงมา เราอยากเป็นนักแสดง อีกอย่าง การจะทำอาชีพนี้ในต่างประเทศมันยากมากครับเพราะการแข่งขันสูง ผมโชคดีที่เป็นคนไทย และในเมื่อโอกาสที่จะช่วยให้เราได้ลองพิสูจน์ตัวเองมาอยู่ต่อหน้าอย่างนี้แล้ว ทำไมจะไม่คว้าเอาไว้ ผมก็เลยตัดสินใจแข่งและจะลองพยายามทำให้ดีที่สุดดูก่อน
ผมมีเพื่อนลูกครึ่งเยอะมากที่พอมีโอกาสไปเรียนหรือทำงานต่างประเทศก็อยู่ยาวเลย ไม่กลับมาแล้ว แต่สำหรับผม เมืองไทยเป็นประเทศที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลกเลยนะ ผมเลยตัดสินใจว่า ในฐานะคนไทย ผมก็อยากพยายามประสบความสำเร็จให้ได้ในฐานะนักแสดงไทย แล้วจากนั้นเราค่อยสู้ไปให้ถึงระดับโลกเพื่อให้ทุกคนเห็นว่าบ้านเรามีดีแค่ไหน มันจะเป็นการเดินทางที่ยาวนานเลยล่ะครับ แล้วผมก็เพิ่งจะเริ่มต้น… และที่สุดก็ต้องขอบคุณแม่ที่แอบไปสมัครเดอะเฟซให้ (หัวเราะ) แม่ผมทำบราวนีอร่อยที่สุดเลยนะ เดี๋ยววันหลังจะเอามาให้ชิมกัน (หัวเราะ)
09:38
พ่อลูกอิตาเลียนที่พูดอิตาเลียนไม่ได้
ผมเนี่ยเป็นอิตาเลียนที่ไม่เอาไหนที่สุด (หัวเราะ) และพ่อผมก็พอกัน คือเป็นอิตาเลียนที่พูดอิตาเลียนไม่ได้ (หัวเราะ) พ่อผมเกิดที่อิตาลี แต่ถูกส่งมาเรียนที่อังกฤษครับ เขาเลยกลายเป็นคนอังกฤษไปแล้ว แล้วพ่อก็ไม่เคยสอนผมพูดอิตาเลียนเลย เสียดายสุดๆ เวลาเจอญาติๆ ผมก็พูดกับใครเขาไม่รู้เรื่อง ได้แต่งูๆ ปลาๆ ภาษามือไป (หัวเราะ)
ความที่โตมาในโรงเรียนนานาชาติที่ภูเก็ต ผมเลยได้อิทธิพลจากหลายชาติมาก ภาษาอังกฤษของผมก็จะเป็นส่วนผสมของศัพท์และสำเนียงที่หลากหลายมากนะ ทั้งอังกฤษ อเมริกัน ออสเตรเลียน ไทย
13:58
ชีวิตนักเรียนการแสดงในลอนดอน
ผมซื้อตั๋วเที่ยวเดียว ไปแต่ตัวกับแบ็กแพ็กหนึ่งใบ ความรู้สึกแรกคือมันแปลกมากจนไม่แน่ใจว่าเรามาทำอะไรที่นี่กันแน่ ทุกอย่างใหม่และต่างจากโลกที่เราคุ้นเคยโดยสิ้นเชิง มันก็คัลเจอร์ช็อกหน่อยๆ ในตอนแรกนะครับ แต่พอเราเข้าหอ เริ่มได้เจอผู้คน เออเขาดีและเป็นมิตรกับเรา ผมว่ามันได้เจอคนพันธุ์เดียวกันน่ะ คือเป็นคนแปลกๆ ประเภทที่อาจจะไม่ป๊อปในโรงเรียนแต่เป็นคนมีของ แล้วพอคนเหมือนๆ กันได้มาอยู่ด้วยกัน แพสชันเหมือนๆ กันคือการแสดง มันก็เลยรู้สึกเข้ากันได้ทันทีเลยครับ
หลังจบไฮสกูลผมพักหนึ่งปีเพื่อเดินทาง ที่ที่เคยไปมาและชอบที่สุดคือบาหลีครับ มันใช่ทุกอย่างสำหรับผมเลย ชายหาด วัฒนธรรม ศิลปะการแสดงของเขาผมก็ได้ไปหัดเรียนมานะ ชอบจนต้องมาหาลงเรียนต่อตอนมาเข้าโรงเรียนการแสดงที่อังกฤษ เรียนที่นี่สนุกนะครับ มันมีอะไรให้เราลองหลากหลาย เช่น ละครการเมือง (Political Theatre) การใช้ร่างกายในการแสดง (Physical Theatre) เรียนการแสดงของตัวตลก (Clowning) ไปจนถึงกายกรรมผ้า (Aerial Silks) เราได้เรียนหมดทุกอย่าง ไม่ใช่การแสดงหน้ากล้องเท่านั้น แต่มันคือ Performing Arts ทุกรูปแบบครับ สนุกมาก
17:37
กลับไทย
แต่ต่อให้ชีวิตในลอนดอนจะดีแค่ไหน ผมก็คิดถึงเมืองไทยมากเลยนะ คิดถึงภูเก็ต แล้วในที่สุดผมก็ตัดสินใจกลับเมืองไทย ชีวิตตอนนั้นคือทำงานพิเศษเป็นบาร์เทนเดอร์ แล้วก็พยายามหางานแสดงไปด้วย แต่มันยากมากจริงๆ การแข่งขันมันสูง งานที่ได้ส่วนใหญ่ก็เป็นงานโฆษณามากกว่าจะเป็นงานแสดงที่เป็นศิลปะจริงๆ อย่างที่เราอยากทำ ผมอยากได้ทำงานอย่างที่เราอยากทำจริงๆ ไม่ใช่แค่ทำงานจ้างไปวันๆ ผมเลยซื้อกล้อง เริ่มหัดถ่ายรูป รอจังหวะไฮซีซันของบ้านเรา กลับเมืองไทย แล้วก็เริ่มทำงานเป็นช่างภาพฟรีแลนซ์
สิ่งที่คิดถึงที่สุดคือความอิสระของบ้านเรา แน่นอนว่าในอังกฤษเขาจะมีกฎกติกามากมาย ในขณะที่บ้านเราจะชิลมาก แต่เขาก็จะปลอดภัยกว่า ในขณะที่บ้านเราก็จะอันตรายหน่อย (หัวเราะ) ก็ต้องแลกกัน แต่ผมก็ขอเลือกความอิสระอยู่ดีนะ อากาศด้วยแหละ มันทำให้เราสามารถใส่แค่กางเกงขาสั้นตัวหนึ่ง เสื้อกล้ามตัวหนึ่ง แล้วก็รองเท้าแตะ แค่นี้ก็อยู่แล้ว ผมชอบแบบนี้มากกว่า
21:03
หนังในฝัน
ความฝันของผมคือการเล่าเรื่อง ไม่ว่าจะในรูปแบบไหนก็ตาม รูปถ่าย หนังสั้น ละคร ดนตรี หนึ่งในสิ่งที่ตั้งไว้เป็นเป้าหมายคืออยากทำหนังสักเรื่อง โดยเขียนบทเอง กำกับเอง และแสดงเอง ผมเห็นภาพว่าน่าจะเป็นหนังที่สร้างจากเรื่องจริงนะ การเล่าเรื่องจริงมันดิบดี เช่น เรื่องของเด็กคนหนึ่งที่เติบโตมาในสองวัฒนธรรม และไม่เคยพบที่ไหนที่รู้สึกเหมือนเป็นบ้าน นี่ก็ประสบการณ์ตรงเลย คือตอนผมอยู่อังกฤษก็ไม่รู้สึกว่าเราเป็นคนของที่นั่น พอกลับมาเมืองไทยคนก็ไม่มองว่าเราเป็นคนของที่นี่อีกเหมือนกัน เราเลยรู้สึกเหมือนเป็นคนต่างชาติในบ้านเกิดของตัวเอง และสิ่งที่ผมเจอคือสิ่งที่คนจำนวนมากก็เจอ โดยเฉพาะคนที่เรียกกันว่า Third Culture Kids อะไรพวกนี้คือเรื่องที่ผมอยากเล่า ที่จริงการได้เติบโตมาในเมืองไทยทำให้เราได้เห็นอะไรเจ๋งๆ ที่จะเป็นวัตถุดิบที่ดีของการทำหนังสักเรื่องเยอะมากเลยล่ะ แต่ยังไม่เล่าตอนนี้นะ รอดูในหนังแล้วกันครับ (หัวเราะ)
ฝันต่อ (หัวเราะ) ถ้าได้ทำหนังจริงๆ แล้วมีงบไม่จำกัดในการจ้างผู้กำกับดังๆ มาเป็นเมนเทอร์ ผมจะเลือกมาร์ติน สกอร์เซซี ผมชอบจังหวะและวิธีการเล่าเรื่องของเขามาก อีกคนที่ชอบคือ สไปค์ โจนส์ ผู้กำกับ Her น่ะครับ คนนี้ก็เก่ง อ้อ เควนติน ทารันติโน ก็สุดยอด
นางเอกล่ะ เลือกใครดี อืม ก็ต้องเป็นแฟนผมอยู่แล้ว (หัวเราะ) แต่ถ้าเผื่อโดโรธีติดงาน มาเล่นให้ไม่ได้ ผมคงเลือก เอ่อ ใครดีนะที่ผมอยากเล่นเลิฟซีนด้วย (หัวเราะ) ถ้าอย่างนั้นขอเลือกนักแสดงหญิงคนหนึ่งที่ผมว่าความสามารถน่าทึ่งมาก เจสสิก้า เชสแทน ครับ
แต่เดี๋ยวนะ บ้านเราก็มีนักแสดงเก่งๆ นี่ พอดีไม่นานมานี้ผมได้เล่นมิวสิกวิดีโอเพลงใหม่ของวิโอเลต วอเทียร์ ซึ่งเป็นเพลงสากลที่ดีมาก ชื่อซิงเกิลว่า Drive นอกจากร้องเพลงเก่ง เขายังยังแสดงเก่งด้วยนะ เอาล่ะ เปลี่ยนใจแล้ว ผมขอเลือกวิโอเลตเป็นนางเอกหนังของผมครับ (หัวเราะ)
27:42
งานแสดง
งานละครที่ได้ผ่านมานิดหน่อย ผมยังไม่ค่อยภูมิใจกับมันเท่าไร (หัวเราะ) รู้สึกว่าเรายังทำไม่ดีเท่าที่ควร คือไม่ถึงกับรู้สึกลบกับมันนะครับ แต่อย่างเรื่องการพูดหรือใช้ภาษาไทยของเราก็ยังไม่ดี มันเลยยังไม่รู้สึกพอใจ ทำไมไม่รู้ เสียงผมเวลาพูดภาษาไทยมันจะแหลมๆ (หัวเราะ) มันไม่เหมาะกับคาแรกเตอร์ที่เล่นเลย คนจะเรียกเราว่า นักฆ่าสีพาสเทล เพราะเสียงพูดเราน่ารักเกินไป ผมไม่มีปัญหากับการได้เล่นบทตัวร้ายเลยนะ แต่เสียงเนี่ย มันยังไม่ใช่ไง
ผมอยากมีเวลามากกว่านี้ในการขัดเกลาบทที่เราจะได้เล่น ที่ผ่านมาบางครั้งเวลาในการเตรียมตัวจะน้อยมาก เพิ่งได้บทมาก็ต้องถ่ายแล้ว แทบไม่มีโอกาสได้ซ้อมหรือได้วิเคราะห์ตัวละครก่อนเล่นเลย แต่ก็ไม่ใช่ทุกโปรดักชันจะเป็นแบบนี้นะครับ
30:55
ป่าหรือทะเล
พอพูดถึงป่า คนทั่วไปอาจเห็นภาพความเขียว ความสดชื่น มีนกบินไปมา อะไรแบบนี้ แต่ในความเป็นจริงเนี่ย ยุงครับ ยุงทั้งนั้น (หัวเราะ) และป่าตอนกลางคืนมันน่ากลัวมากนะ ไหนจะเสือ ไหนจะหมี อันตรายจะตาย ในขณะที่ชีวิตบนชายหาดสงบสุขกว่าเยอะ
ที่จริงผมชอบปีนเขาด้วย ที่ภูเก็ตนี่เยอะแยะ เด็กๆ จะปีนผาโดดน้ำกันทั้งวันอยู่แล้ว นั่นคือปัญหาของการอยู่ในกรุงเทพฯ ผมเป็นพวกไม่ชอบเดินห้าง ผมอยากได้กิจกรรมที่ทำให้อะดรีนาลีนหลั่ง คือถ้าจะอยู่ในเมืองเราต้องหาเรื่องออกกำลังกาย
33:14
เรื่องสาวๆ
ผมชอบสาวๆ ทุกแบบทุกประเภทครับ (หัวเราะ) เราจะรู้สึกถูกดึงดูดด้วยรอยยิ้มของพวกเธอ หรือดูว่าเธอมีปฏิกิริยาหรือปฏิบัติต่อสิ่งรอบๆ ตัวอย่างไร แต่ถ้าถามถึงสเปก ผมชอบคนที่ต่างจากตัวตนของผมมากๆ นะ อย่างแฟนคนแรกของผมก็เป็นสวีดิช ผมบลอนด์ ตาสีฟ้ามาเลย แต่ครับ แต่! ในชีวิตจริงแล้ว (หัวเราะ) ผมพบว่าอยู่กับคนเหมือนๆ กัน เผ่าพันธุ์เดียวกันนี่แหละดีที่สุด เราจะรู้สึกใกล้ชิดและแนบแน่นกันมากกว่าเยอะ แต่กว่าจะได้มาใกล้ชิดกันนี่… เมื่อก่อนเขาเกลียดผมนะครับ (หัวเราะ) เขาไม่ถูกชะตาผมตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ซึ่งคือนานมากมาแล้ว ที่ภูเก็ตนี่แหละ แต่มาเจอกันอีกทีตอนผมเข้ากรุงเทพฯ มาเพื่อเดอะเฟซ ตอนนั้นโดโรธีเป็นนางแบบในวงการแล้ว แล้วเราก็มาเจอกันอีกครั้งผ่านเพื่อนอีกที
37:22
สมมติถ้ามีเพื่อนหนุ่มขี้อายมาขอคำแนะนำจาก โจเซฟ ว่าจะเข้าหาสาวที่เขาชอบอย่างไรดี
ถ้าปัญหาของเขาคือพูดไม่เก่ง ผมจะแนะนำให้เขาฝึกคุยกับคนแปลกหน้าบ่อยๆ เสียก่อน ผมก็ทำแบบนี้ครับ แล้วเราจะค่อยๆ ประหม่าน้อยลง จากนั้นก็อาจจะหาวิธีเข้าหาเนียนๆ เช่น ถ้าเจอสาวน่ารักตามท้องถนน เราก็อาจจะเดินเข้าไปแล้วถามว่า “ขอโทษนะครับ สตาร์บัคส์ใกล้ที่สุดแถวนี้อยู่ไหนทราบไหมครับ” คือต้องหาเรื่องเข้าไปคุยที่ไม่ดูเหมือนจงใจจีบมากเกินไป
38:48
เพื่อนหนุ่มขี้อายคนเดิม อุตส่าห์กล้าเดินเข้าไปหาสาวแล้ว แต่โดนปฏิเสธกลับมา โจเซฟ จะบอกเขาว่าอย่างไรดี
ผู้หญิงในโลกนี้มีเยอะแยะเพื่อนเอ๋ย (หัวเราะ) เขาปฏิเสธมาแสดงว่าเขาไม่ได้เกิดมาเป็นของนาย หาคนใหม่เถอะ แต่ผมเข้าใจนะว่า ถ้าเป็นสาวที่เราชอบมากๆ แล้วอุตส่าห์รวบรวมความกล้าเข้าไปหาแล้วโดนยิงกลับมาเนี่ยมันเจ็บ ผมรู้ ผมผ่านมาเยอะ (หัวเราะ) แต่นั่นล่ะ ประเด็น นายต้องผ่านการถูกปฏิเสธมาก่อน นายถึงจะได้เจอคนที่ใช่ในที่สุด
ฟัง We Need To Talk Podcast ทางหน้าเว็บไซต์ที่ TheStandard.Co/Podcast หรือถ้าคุณฟังพอดแคสต์อยู่แล้ว ไม่ว่าจะด้วย iOS หรือ Android ไม่ว่าจะใช้แอปฯ อะไรฟังอยู่ ใช้แอปฯ นั้นๆ เสิร์ชได้เลยว่า we need to talk หรือเสิร์ช THE STANDARD ก่อน แล้วดูลิสต์รายการพอดแคสต์ทั้งหมดในเครือ เมื่อเจอแล้วก็ Follow หรือ Subscribe เอาไว้ได้เลย
Credits
The Host สาวิตรี สุทธิชานนท์
The Guest โจเซฟ แอนจิโล
Show Creator ภูมิชาย บุญสินสุข
Episode Producers ภูมิชาย บุญสินสุข, อธิษฐาน กาญจนะพงศ์, ปวริศา ตั้งตุลานนท์
Episode Editor ภูมิชาย บุญสินสุข
Sound Designer & Engineer ศุภณัฐ เดชะอำไพ
Coordinator & Admin อภิสิทธิ์ หรรษาภิรมย์โชค
Art Director อนงค์นาฎ วิวัฒนานนท์
Proofreader ลักษณ์นารา พักตร์เพียงจันทร์
Webmaster จินตนา ประชุมพันธ์
Photographer นวลตา วงศ์เจริญ
Music Westonemusic
