“แม่เป็นผู้หญิงที่สู้ชีวิตมากเลยนะ เป็นเหมือนหัวหน้าครอบครัว เป็นเสาหลัก ต้องผ่อนบ้าน มีค่าใช้จ่ายทุกอย่าง สิ่งที่เรารู้ก็คือ แม่ทำงานคนเดียว เราก็ต้องพยายามเซฟคอร์สทุกอย่าง เรื่องการเรียนจะเป็นหน้าที่ของผม ผมจะคอยจัดการ ส่วนแม่ก็จะคอยทำงาน”
นาย-ณภัทร เสียงสมบุญ คือหนุ่มหน้าตาดีวัยต้นยี่สิบ ทายาทนักแสดงหญิงที่เติบโตขึ้นจากสองมือของผู้เป็นแม่เพียงคนเดียว แต่นอกจากการเป็นลูกไม้ที่หล่นไม่ไกลต้น เมื่อได้ก้าวเข้ามาสู่สายงานบันเทิง สิ่งที่เรามองเห็นว่าสำคัญกว่าคือ วิธีการเพาะบ่มลูกไม้ผลนั้นให้เติบโตอย่างมีคุณภาพ ทั้งในแง่ ‘ทัศนคติ’ ทั้งในแง่การใช้ชีวิตและวิธีการทำงาน
THE STANDARD POP เคยนั่งลงพูดคุยกับนาย ณภัทร แล้วก็พบว่า ‘ทัศนคติ’ ทั้งในแง่การใช้ชีวิตและวิธีการทำงานของเขานั้นโดดเด่นมากๆ โดยเฉพาะประเด็นในฐานะเด็กหนุ่มที่เติบโตขึ้นจากหยาดเหงื่อและสองมือของผู้เป็นแม่อย่างแท้จริง เลยย้อนกลับไปคัดส่วนหนึ่งให้ได้อ่านกันอีกครั้ง
แม่ (หมู-พิมพ์ผกา เสียงสมบุญ) ช่วยอะไรในเรื่องการแสดงบ้างไหม
เขาจะคอยบอกข้อผิดพลาดของผมเวลาผลงานออกมาแล้ว เทคนิคการแสดงเวลาเล่นแบบนี้แล้วเป็นอย่างไร หรือเวลาทำงานเสร็จ กลับบ้านไปแต่ละวัน เวลามีอะไรที่ไม่สบายใจ ผมก็จะแชร์ให้เขาฟัง เขาก็จะสอน จะแนะนำ เล่าประสบการณ์ที่เคยผ่านมาให้ฟัง เพราะเขาทำตรงนี้มา 30 กว่าปี แต่พอถึงเวลาออกกองจริงๆ เขาก็จะปล่อยให้เราทำงาน ไม่ได้ไปกับเราด้วย
จำได้ว่าตอนรับปริญญา (หลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาการออกแบบนิเทศศิลป์ วิทยาลัยนานาชาติ มหาวิทยาลัยมหิดล) คุณเคยบอกว่า ถึงตอนนี้ทำงานในวงการบันเทิง แต่ก็จะไม่ทิ้งเรื่องงานดีไซน์ แสดงว่าชอบงานทั้งสองแบบ
ใช่ๆ เรารักทั้งคู่เลย เลือกไม่ได้ (หัวเราะ) คือตอนนี้งานดีไซน์ของผมอาจจะไม่ได้ออกมาทำงานจริงๆ ผมเลยตั้งใจว่า แต่ละปีเราจะเอางานดีไซน์ออกมาทำประโยชน์ให้กับสังคมหรือกับคนอื่นให้ได้อย่างน้อยปีละครั้ง ซึ่งปีที่ผ่านมา ผมทำไปสองอย่างคือ เรื่องกีฬากอล์ฟกับทำปฏิทิน ‘นาย ณภัทร 2019’ เพื่อสมทบทุนการศึกษาให้กับโรงเรียนที่ขาดแคลน
(ล่าสุด นาย ณภัทร เพิ่งเปิดนิทรรศการ ‘นาย ปาล์ม ระหว่างทางเพื่อน’ นิทรรศการภาพถ่ายกล้องฟิล์ม เบื้องหลังภาพยนตร์ FRIEND ZONE & SYMMETRY WORK โดย นาย-ณภัทร เสียงสมบุญ ไปเมื่อวันที่ 8 สิงหาคมที่ผ่านมา โดยรายได้จากการจำหน่ายภาพจะมอบให้กับโรงเรียนที่ขาดแคลน)
ทำไมถึงสนใจอยากทำในเรื่องเหล่านี้ มีที่มาที่ไปไหม
เพราะว่าตอนเด็กๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองได้โอกาสมาเยอะมากเลย อย่างการเรียนของผม ตอนนั้นก็แทบไม่มีสตางค์จะจ่ายค่าเทอม แต่มีผู้ใหญ่มาช่วยในเรื่องค่าใช้จ่าย ทางการศึกษา หรือแม้แต่ไม่มีเงินเล่นกีฬากอล์ฟ แต่เราใจรักจริงๆ ถึงจุดหนึ่งก็มีผู้ใหญ่เข้ามาช่วยอุปการะ ออกค่าอุปกรณ์ ออกค่าเรียน ออกค่าสนามให้
สิ่งเหล่านี้ทำให้เรารู้ว่า โอกาสมันสำคัญมากแค่ไหน บางคนเก่งแทบตายแต่ไม่มีโอกาส แล้วมาถึงวันนี้ พอผมทำงาน ผมมีรายได้ ผมก็อยากแบ่งปันให้เด็กที่ไม่มีโอกาส ซึ่งมีอยู่อีกเยอะมากจริงๆ ฉะนั้น ในเมื่อผมเคยได้โอกาสดีๆ ผมก็เลยอยากให้โอกาสนั้นกลับไปบ้าง เหมือนตอนที่ผมเคยได้มา โดยที่ผมเองก็ได้ทำในสิ่งที่ชอบด้วย สนุกด้วย
เล่าถึงช่วงที่เคยลำบากขนาดไม่มีสตางค์เรียนให้ฟังหน่อยสิครับ ตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น
แม่ผมทำงานคนเดียว แล้วก็เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว แม่ส่งผมเรียนโรงเรียนอินเตอร์ ซึ่งค่าใช้จ่ายสูงมาก เป็นผู้หญิงที่สู้ชีวิตมากเลยนะ เป็นเหมือนหัวหน้าครอบครัว เป็นเสาหลัก แล้วตอนนั้นก็ต้องผ่อนบ้าน มีค่าใช้จ่ายทุกอย่าง สิ่งที่เรารู้ก็คือ แม่ทำงานคนเดียว เราก็ต้องพยายามเซฟคอร์สทุกอย่าง เรื่องการเรียน ตอนเด็กๆ ผมก็จะวางแพลนเลยว่า เราจะเรียนอย่างนี้ พอรู้แล้วว่าลาออกจากโรงเรียนนี้ ไปสอบตรง เทียบวุฒิ เรื่องการเรียนก็จะเป็นหน้าที่ของผม ผมจะคอยจัดการ ส่วนแม่ก็จะคอยทำงาน
รู้สึกอย่างไรที่เราเติบโตมาโดยมีแม่เลี้ยงอยู่คนเดียว
รู้สึกดีมาก ไม่รู้สึกขาดอะไรเลย แม่ให้ผมทุกอย่างเต็มที่มาก แล้วก็รู้สึกดีที่ตอนเด็กลำบากมากๆ เพราะมันเป็นแรงผลักดันที่ดีมากในชีวิตผม ที่สามารถทำให้ผมตั้งใจทำทุกสิ่งทุกอย่าง ผมเห็นคุณค่าของทุกงานที่ผมทำ ผมรู้ว่าแต่ละบาทที่ได้มามันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ผมเห็นว่าโอกาสแต่ละอย่างมันสำคัญมากแค่ไหนในชีวิตผม ทุกอย่างมันทำให้ผมเก็บมาเป็นแรงผลักดันให้ผมทำงานเต็มที่ แล้วก็เป็นคนเต็มที่ในทุกเรื่องจริงๆ
รู้สึกว่านายจะสนใจกิจกรรมทางสังคมเยอะ แล้วก็สนใจทางพุทธศาสนาเยอะ เป็นแบบนี้ตั้งแต่วัยรุ่นเลยเหรอ คนส่วนใหญ่มักจะคิดเรื่องพวกนี้เมื่ออายุเยอะๆ
ใช่ครับ เพราะแม่ผมปฏิบัติธรรม ผมไม่ได้เชื่อฟังทุกอย่างนะ แต่เหมือนผมฟังแล้วเก็บไว้ พอวันหนึ่งชีวิตเจอเหตุการณ์หรือประสบการณ์ชีวิตที่เพิ่มขึ้น เราก็รู้สึกว่า เออ มันเป็นอย่างที่แม่บอกจริงๆ หลายอย่างมันตรงกับสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอน มันเป็นกฎธรรมชาติของมนุษย์เรา พอเรานำคำสอน นำแนวคิดเหล่านี้มาปฏิบัติแล้วพบว่า มันมี ผลต่อการดำเนินชีวิตของเรา ผมก็เลยรู้สึกว่า ทำอย่างไรให้คนอื่นได้เข้าใจตรงนี้ได้บ้าง เพื่อให้มันเป็นประโยชน์แก่ตัวเขา
‘เข้าใจตรงนี้’ ตามที่นายบอก หมายถึงเข้าใจอะไรบ้างครับ
ง่ายๆ เลย ที่ผมยึดเป็นแผนที่ชีวิตคือ ศีล 5 กับกฎไตรลักษณ์ และผมเรียกมันว่าเป็นภูมิคุ้มกันของชีวิต เพราะว่าถ้าเราไม่ผิดศีล 5 ในข้อใดข้อหนึ่ง น้อยมากที่ชีวิตของเราจะมีความทุกข์เกิดขึ้น เพียงแต่ในโลกของเรามันมีสิ่งเหล่านี้มาล่อตาล่อใจที่จะทำผิดพลาดได้ง่ายๆ
ยกตัวอย่างง่ายๆ เลยนะ เช่น ศีลข้อ 5 สุราเมระยะ สุรามันเป็นสิ่งที่เสพติดและมึนเมา กินแล้วทำให้ขาดสติ พอเราขาดสติแค่ 1 วินาที เราอาจจะไปทำใครตายได้เลย ซึ่งมันก่อความทุกข์ทั้งกับตัวเองและผู้อื่น
ส่วนกฎไตรลักษณ์ หลายคนอาจจะไม่รู้จัก คำว่าไตรแปลว่า สาม กฎจะมีสามข้อ คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ผมเคยเอามาทำเป็นผลงานวิทยานิพนธ์ที่ชื่อว่า แกว่ง (แกร่ง) อยู่ที่จะเลือกมอง ลองเสิร์ชในยูทูบได้เลยครับ มันเป็นกฎธรรมชาติของชีวิตมนุษย์ ถ้าเราเข้าใจและยอมรับตรงนี้ได้ มันก็ทำให้ชีวิตเรามีความสุขมากขึ้น มีความทุกข์น้อยลง
อนิจจังบอกเราว่า ทุกสิ่งมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา วันนี้ผมอาจจะมีชื่อเสียง พรุ่งนี้ผมอาจจะไม่เหลืออะไรเลยก็ได้ หรือว่าวันนี้มีคนรักอยู่ข้างๆ เรา วันหนึ่งเขาก็ต้องตายจากไป มันเป็นเรื่องธรรมดา อยู่ที่ว่าเราจะยอมรับมันอย่างไร
ทุกขังเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต การเกิดเป็นมนุษย์มันต้องมีความทุกข์อยู่แล้ว แต่ทุกข์มันมาในหลายรูปแบบ อยู่ที่เราว่าเราจะเข้าใจ ปล่อยวาง หรือหาวิธีแก้ไขปัญหานั้นอย่างไร หรือถ้าแก้ไม่ได้ ก็ทำให้ดีที่สุดไว้ก่อน
ข้อสุดท้าย อนัตตา ผมจะบอกว่า ทุกสิ่งเป็นสิ่งที่เราปรุงแต่งขึ้นมา ชื่อเสียง เงินทอง นาฬิกา รถที่เราขับ ตายไปแล้วเราก็เอาอะไรไปไม่ได้ เพราะฉะนั้นก็อย่าไปยึดติดอะไรกับมันมาก อย่าไปปล่อยให้ค่านิยมเป็นทุกอย่างในชีวิตเรา เพราะฉะนั้นอย่าไปยึดติดกับอะไรมาก มีความสุขกับตัวเอง มีความสุขกับสิ่งที่ทำอยู่ ณ ตอนนี้ให้ดีที่สุด
อ่านบทสัมภาษณ์ นาย-ณภัทร เสียงสมบุญ ฉบับเต็มได้ที่ thestandard.co/nine-naphat-siangsomboon
พิสูจน์อักษร: ภาวิกา ขันติศรีสกุล
