หนึ่งในตำนานวัฒนธรรมที่มีอิทธิพลมากที่สุดในโลกที่พูดภาษาอังกฤษตลอดศตวรรษที่ผ่านมา คือความเชื่อที่ว่าหากคุณทำงานหนัก คุณจะมีรายได้เพียงพอที่จะซื้อบ้านและเริ่มต้นครอบครัว
นี่เป็นความจริงมานาน ตั้งแต่สิ้นสุดสงครามโลกครั้งแรกจนถึงเปลี่ยนศตวรรษ อัตราการเป็นเจ้าของบ้านในทั้งสหราชอาณาจักรและสหรัฐอเมริกาได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยมีสัดส่วนประมาณ 70 เปอร์เซ็นต์ เนื่องจากผู้ใหญ่วัยหนุ่มสาวออกจากบ้านพ่อแม่และสร้างบ้านของตัวเอง
แต่ในทศวรรษที่ผ่านมาแนวโน้มนี้ไม่เพียงแต่หยุดนิ่ง แต่ยังกลับกลายเป็นวิกฤต ในปี 1980 หนุ่มสาวอายุระหว่าง 18-34 ปีในสหราชอาณาจักรและอเมริกาเกือบครึ่งหนึ่งอาศัยอยู่ในที่พักของตนเองพร้อมลูกๆ แต่ในปัจจุบันสถานการณ์นี้เป็นจริงเพียงประมาณ 1 ใน 5 เท่านั้น และสถานการณ์ที่พบบ่อยที่สุดสำหรับกลุ่มอายุ 18-34 ปีในปัจจุบันคือการอาศัยอยู่กับพ่อแม่
ความฝันในการมีบ้านของตัวเองสำหรับครอบครัวกลายเป็นเพียงความฝันที่ห่างไกล แม้ว่าวิกฤตการณ์ความสามารถในการซื้อที่อยู่อาศัยจะได้รับการพูดถึงอย่างเป็นธรรม แต่บ่อยครั้งมันก็ดูเหมือนเป็นประเด็นรองเมื่อเทียบกับปัญหาสำคัญอื่นๆ ในปัจจุบัน
มีวิธีการพูดคุยและจัดการกับวิกฤตเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นซ้ำๆ เช่น ภาวะเศรษฐกิจถดถอยหรือเงินเฟ้อ ทุกเครื่องมือถูกนำมาใช้เพื่อแก้ไขปัญหา ขณะที่สื่อ นักการเมืองและประชาชนก็พูดถึงเรื่องนี้เป็นหลักจนกว่าสถานการณ์จะดีขึ้น แต่วิกฤตที่อยู่อาศัยนั้นแตกต่างกัน ไม่มีแนวทางที่สามารถใช้เป็นแนวทางที่จะแก้ปัญหาได้เลยในตอนนี้
สิ่งที่น่าสนใจคือ ย้อนกลับไปเมื่อ 80 ปีที่แล้ว ระหว่างปี 1910-1990 ราคาบ้านเฉลี่ยอยู่ที่ประมาณ 4 เท่าของรายได้เฉลี่ยในสหราชอาณาจักร ทำให้ช่วงนั้นนี่เป็นลักษณะที่ตายตัวของสังคมอังกฤษ ทำงานหนัก ออมเงินเป็นเวลาไม่กี่ปี และซื้อบ้านในช่วงปลาย 20
ทว่าตอนนี้ต้องใช้เวลาถึง 13 ปีในการออมเงินเพื่อซื้อบ้านเฉลี่ยในสหราชอาณาจักร (เพิ่มขึ้นจาก 3 ปีในช่วงกลางปี 1990) และ 30 ปีในลอนดอน (เพิ่มขึ้นจาก 4 ปี) ชัดเจนว่าไม่มีใครใช้เวลา 30 ปีในการออมเงินซื้อบ้าน ความฝันนั้นสิ้นสุดลงแล้ว
แต่แม้จะเผชิญกับวิกฤตเศรษฐกิจและสังคมที่มีความสำคัญเช่นนี้ การตอบสนองจากนักการเมืองและผู้กำหนดนโยบายกลับไม่เด่นชัด ต่างกับการตอบสนองต่อการพุ่งขึ้นของเงินเฟ้อเมื่อเร็วๆ นี้
นักเศรษฐศาสตร์ ธนาคารกลาง และนักการเมือง ใช้เวลา 2 ปีที่ผ่านมาในการต่อสู้กับวิกฤตค่าครองชีพที่ทำให้ราคาสินค้าเพิ่มขึ้นประมาณ 20 เปอร์เซ็นต์ ซึ่งส่วนใหญ่ได้รับการชดเชยด้วยการเพิ่มขึ้นของเงินเดือน
การล่มสลายของความสามารถในการซื้อบ้านมีผลกระทบที่กว้างขวางและหลากหลาย การศึกษาแสดงให้เห็นว่า สถานการณ์ดังกล่าวทำให้ผู้คนเลื่อนการเริ่มต้นครอบครัวหรือไม่มีลูกเลย
ด้วยการเลือกตั้งใหญ่ที่กำลังจะมาถึงทั้งในสหราชอาณาจักรและสหรัฐอเมริกา นักการเมืองรู้สึกโล่งใจที่พวกเขาสามารถชี้ไปที่สัญญาณที่น่าสนใจเกี่ยวกับการกลับมาสู่ระดับปกติของเงินเฟ้อ แต่วิกฤตการณ์ความสามารถในการจ่ายได้สำหรับที่อยู่อาศัยไม่แสดงสัญญาณใดๆ ที่จะตามไปด้วย ทั้งที่นี่ควรเป็นประเด็นสำคัญที่จะต้องถูกนำมาพูดคุยเมื่อการรณรงค์ทางการเมืองเริ่มต้นขึ้นแท้ๆ
อ้างอิง:
