วันนี้ (31 ตุลาคม) แขก คำ ผกา หรือ ลักขณา ปันวิชัย กล่าวในกิจกรรม DART TO CARE เพราะแคร์ถึงต้องคุย หัวข้อ ‘มูเตรวย ข้าว มัน ยาง อ้อย พุทธพาณิชย์เสือตัวที่ 5 ของเศรษฐกิจไทย’ เสนอผลักดันพุทธพาณิชย์และอุตสาหกรรมเครื่องรางของขลังให้กลายเป็นอุตสาหกรรมธุรกิจสร้างสรรค์ เพื่อขับเคลื่อนเศรษฐกิจไทย
ลักขณากล่าวว่า เราถูกสอนมาว่ามีพุทธแท้-พุทธเทียม มีพุทธที่ดีกับพุทธที่ไม่ดี พุทธที่ดีจะต้องซื่อตรงต่อพระไตรปิฎก ควรจะสำรวม พูดน้อยๆ ตื่นเช้ามากวาดลานวัด ปฏิบัติกรรมฐาน เราจะรู้สึกว่านี่คือพุทธแท้ พุทธที่ดี ส่วนพุทธที่ไม่ดี เราก็ถูกสอนว่าคือ พวกขายสังฑทาน วัดท่าไม้ พุทธพาณิชย์ หยอดเงินไปทั่ว เดี๋ยวดูดวง เดี๋ยวสะเดาะเคราะห์ เดี๋ยวก็ปล่อยปลา เดี๋ยวสร้างพระราหู เดี๋ยวก็ขายของดำ 8 อย่าง ในความรู้แบบมาตรฐานมันมีความดูถูกพุทธพาณิชย์ ซึ่งลักขณากล่าวว่าคำสอนนี้คือ “เราถูกสอนให้เราอายในแบบตัวเราที่เราเป็น”
ลักขณากล่าวต่อไปว่า ปัญหาของพุทธพาณิชย์ก็คือ เราไม่เคยยอมรับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของเนื้อตัว เป็นตัวตน เป็นอัตลักษณ์ของเรา เราไม่เคยยอมรับว่านี่คือตัวตนที่แท้จริงของเรา ถ้าเราละทิ้งปมด้อยนั้นแล้วเผชิญหน้ากับมัน แล้วยอมรับเถอะว่าพุทธพาณิชย์เป็นอัตลักษณ์ของความเป็นไทย แล้วเผชิญหน้ากับมันทั้งทางเศรษฐกิจและทางความรู้ ผลประโยชน์ทั้งหมดจะเกิดขึ้นองค์ความรู้กับภาคเศรษฐกิจไทยอีกมหาศาล และจะกลายมาเป็น Soft Power ที่เราใฝ่ฝัน
“ดังนั้น ก้าวที่ 1 ของการผลักดันอุตสาหกรรมเครื่องรางของขลังในฐานะตัวขับเคลื่อนเศรษฐกิจไทย เราต้องเปลี่ยนชุดความคิดเราเกี่ยวกับพุทธพาณิชย์ อย่าบอกว่าเงินกับวัดมันไปด้วยกันไม่ได้ ยอมรับเถอะว่าศาสนากับทุนนิยมมันหนีกันไม่พ้น แล้วถ้าวัดหรือศาสนจักรจะต้องเกี่ยวพันกับเรื่องเงิน เราก็ทำให้มิติของความเป็นมิจฉาชีพค่อยๆ เบาบางลง” ลักขณา หรือเจ้าของนามปกกา คำ ผกา กล่าว
ลักขณากล่าวอีกด้วยว่า เพราะฉะนั้นควรทำมาหากินกับสิ่งเหล่านี้ได้อย่างสุจริตและตรวจสอบได้ และมีความภาคภูมิใจที่มากพอที่จะยกระดับและแตกแขนงมันออกไปอีกหลายแบบ เพื่อผลักดันพุทธพาณิชย์ให้เป็นเสือเศรษฐกิจไทยอีกตัว ที่จะช่วยขับเคลื่อนเศรษฐกิจไทย เหมือนข้าว มัน ยาง อ้อย ที่เป็นฐานเศรษฐกิจสำคัญของเศรษฐกิจไทย
