อนุสรณ์ ติปยานนท์

บทที่ยี่สิบสาม   มันเป็นเวลาดึกมากแล้ว แต่ชายสูงอายุผู้นั้นหาได้สามารถที่จะข่มตาหลับลงไม่ เขาลุกขึ้นจากเตียงในตำหนักที่อยู่ขอบเมืองรอบแล้วรอบเล่า ในชั้นแรกเขาเปิดแกลหน้าต่างดูดวงจันทร์ที่เต็มดวงในคืนนั้น “บุหลันช่างงามเหลือคณา” เขารำพึงกับตนเอง แต่แล้วเขาก็กลับรู้สึกโทมนัสในดวงจิตแทนที่จะเป็นความสุขใจ อันที่จริงแล้วเขาพลัดพรากจากบ้านเกิด...

บทที่ยี่สิบสอง ไฮน์ริช เบิล ก้าวขึ้นมาจากห้องใต้ดินอย่างช้าๆ ท่าทีของเขาแสดงอาการยอมจำนน เขาทรุดตัวลงนั่งกับพื้น สอดมือทั้งคู่ไว้ที่ท้ายทอย ก่อนจะจ้องหน้ารูดอล์ฟด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น รูดอล์ฟผลักร่างของไฮน์ริชให้ล้มลงกับพื้น เขาหัวเราะอย่างเบิกบานสำราญใจ เสียงหัวเราะของเขาดังก้องไปทั่ว "ในที่สุด แกก็หายหดหัว ซ่อนตัวเองเสียที กันหรือ...

บทที่ยี่สิบเอ็ด เมื่อข้าพเจ้าเล่าถึงตอนนั้น ศรี อรพินโท ก็ส่งเสียงครางเบาๆ ออกมา บุหลันถอนตัวจากการสนทนาของเราไปที่ร่างของ ศรี อรพินโท ข้าพเจ้าเดินตามเธอไปติดๆ ศรี อรพินโท มีสีหน้าที่ดีขึ้นจากเดิมมาก เขาเปิดตาขึ้น มองดูข้าพเจ้า "ไฮน์ริช เบิล ดีใจที่เห็นคุณอีกครั้ง ขอโทษด้วยที่นำคุณมาสู่เรื่องยุ่งยากนี้โดยไม่จำเป็น" ข้าพเจ้าส่ายศีรษะเป็นสัญญาณว่...

บทที่ยี่สิบ รูดอล์ฟ เบิร์นฮาร์ด มาถึงในเช้าวันรุ่งขึ้น แทบจะในทันทีที่ผู้พันมาร์ติเนซขึ้นรถตรวจการณ์ออกไปจากกองร้อยของเรา รถซีตรอง II สีดำใหม่เอี่ยมอ่องก็แล่นเข้ามา ตัวถังรถเป็นมันวาบ แวววาวราวกระจก ในขณะที่กระจกกันลมและกระจกข้างใสแจ่มราวกับถูกขัดทุกซอกทุกมุมด้วยแปรงสีฟัน ยางล้อของรถสีดำขลับราวกับเพิ่งถูกหลอมออกจากต้นยางพารา เศษฝุ่นผงจากท้องถนน...

บทที่สิบเก้า หลังจากแนะนำตัวและเห็นว่าข้าพเจ้าหาได้แสดงอาการตระหนกตกใจต่อการปรากฏตัวอันไม่คาดฝันของเขาแล้ว ไฮน์ริช เบิล ดูจะผ่อนคลายขึ้น ข้าพเจ้าสังเกตจากการสัมผัสมือกับเขาว่ามือขวาของเขาชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ การเดินทางด้วยเท้าเป็นระยะหนึ่งนั้นเป็นเรื่องเปลืองแรง นั่นเป็นของแน่ แต่เหงื่อที่ออกมาจากฝ่ามือนั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะเกิดขึ้น ไฮน์ริช เบ...

บทที่สิบแปด "สงครามกลางเมืองในสเปนเริ่มต้นขึ้นในวันที่ 18 กรกฎาคม ปี 1936 ช่วงเวลานั้นข้าพเจ้าทำงานเป็นเพียงพนักงานเก็บและวิเคราะห์เอกสารโบราณในหอสมุดแห่งชาติที่ปารีส หน้าที่ของข้าพเจ้ามีเพียงการชำระประวัติศาสตร์ให้ถูกต้องในเรื่องราวที่ได้รับการร้องขอมาจากหน่วยงานราชการต่างๆ อาทิ ถนนสายนี้ควรมีชื่อที่ถูกต้องทางประวัติศาสตร์ว่ากระไร เครื่องบรรณา...

บทที่สิบเจ็ด ศรี อรพินโท ครางออกมา ทำให้การสนทนาของเราต้องหยุดชะงักลง ข้าพเจ้าเหลียวมองดูเขา ไม่มีเลือดไหลออกมาจากทรวงอกของเขาแล้ว สมุนไพรนั้นทำงานอย่างได้ผล เหลือไว้เพียงเสื้อผ้าโชกเลือดของศรี อรพินโทที่ถูกทอดวาง ที่แสดงว่าเขาได้ผ่านการต่อสู้อย่างหนักหน่วง บุหลันนำคนโทน้ำไปให้ศรี อรพินโทจิบอีกครั้งหนึ่ง ครานี้เขาจิบมันเพียงเล็กน้อยก่อนจะหลับใหล...

บทที่สิบห้า รถยนต์ของพวกทหารญี่ปุ่นเกาะกลุ่มวิ่งลัดเลาะเข้ามาในป่ายางพาราบริเวณนั้นด้วยความเร็ว พวกเขาขับมันด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่จะกระทำได้ กระนั้นก็ยังช้ากว่าเสียงกระสุนปืนที่ถูกกระหน่ำยิงออกจากฝ่ายเรา เมื่อข้าพเจ้าหันตามไปยังเสียงกระสุนที่ว่า ภาพอันไม่น่าเชื่อก็ปรากฏขึ้น บรรดาผู้ป่วยที่ข้าพเจ้าพบเห็นในเวลาเช้าของวันนี้พากันลุกออกจากเตียง พ...

  บทที่สิบสี่   ห่ากระสุนพุ่งผ่านเราทั้งคู่ไปราวกับสายฝน พันตรี โทรุ ซากาโมโตะ ดึงตัวข้าพเจ้าเข้าไปที่ซอกอาคาร เขาใช้ปืนเมาเซอร์ของเขายิงสวนทางกลับไปเป็นระยะ ในขณะที่ข้าพเจ้าแนบตัวเข้ากับผนังปูน เสียงกระสุนในยามเช้าน่าจะปลุกผู้คนได้ทั้งเมือง แต่ปรากฏว่านอกจากเราสองคนและผู้โจมตีที่ไม่ปรากฏตนแล้ว ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเลยในที่แห่งนั้น ร่า...

  บทที่สิบสาม ความตายในฐานะเรื่องเล่าของพันตรี โทรุ ซากาโมโตะ   พันตรี โทรุ ซากาโมโตะ เดินตรงเข้ามาในร้าน เขาหยุดยืนอยู่หน้าเวทีแห่งการทะเลาะเบาะเเว้งของเรา มันยังเป็นเวลาเช้าอยู่มาก แต่เขากลับอยู่ในชุดเครื่องแบบประจำหน่วยทหารสารวัตรแล้ว ปืนเมาเซอร์ของเขาถูกคาดอยู่ในซองเอว เครื่องหมายประจำหน่วยของเขาถูกกลัดอยู่ที่แขนเสื้อ เส้...