หลังเสร็จสิ้นภารกิจการสัมภาษณ์แหล่งข่าวย่านตลาดพลู ทั้งนักข่าวและช่างภาพชวนกันไปหาของอร่อยๆ ในย่านนั้นประทังความหิว เนื่องจากใกล้เวลาช่วงบ่ายแล้ว แต่ข้าวเที่ยงยังไม่ทันตกถึงท้อง
เราเดินออกมาจากซอยเทอดไท 35 แถวโรงเรียนพรประสาทวิทยา ตรงดิ่งมาเรื่อยๆ จนใกล้ๆ ถึงสะพานข้ามแยกตลาดพลู ก็เจอกับบรรยากาศคึกคักยามบ่าย ชาว สว.(สูงวัย) กำลังจับกลุ่มทำอะไรบางอย่าง ม้านั่ง โต๊ะเก้าอี้เรียงราย เต็มไปด้วยคุณลุงสูงวัยเป็นส่วนใหญ่ ทั้งหมดอยู่ภายใต้ร่มไม้ที่แดดส่องได้อย่างเต็มกำลัง
ใช้เวลากับช่างภาพสอดส่ายสายตาดูสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น แต่ช่างภาพไวกว่าความคิดเรา “ขอโทษนะครับ ขอบันทึกภาพบรรยากาศนี้หน่อยนะครับ” คำขออนุญาตจากช่างภาพที่ส่งสัญญาณให้คุณลุงรู้ตัวล่วงหน้าตามมารยาทของเขา
“เอาเลย ถ่ายได้เลย สนุกๆ” คุณลุงคนหนึ่งในวงหมากรุกจีนเชื้อเชิญและส่งสัญญาณอนุญาตให้เราบันทึกภาพได้
“หนุ่มมาจากไหน ถ่ายไปเลย แต่อย่าถ่ายไอ้คนนี้นะ มันหนีงานมา” ลุงอีกคนถามและบอกเราด้วยอาการทีเล่นทีจริง สร้างบรรยากาศสนุกสนานขึ้นมาอีกหน่อย ในยามบ่ายแก่ๆ
ข้างบันไดขึ้นสะพานตลาดพลู พื้นที่เล็กๆ ในกรุงเทพมหานครอันแสนวุ่นวายนั้น ใครจะรู้ว่ายามบ่ายแก่ๆ แดดแรงๆ แต่มีความสุขและความสนุกกระจายอยู่โดยรอบ
เคยมีนักเขียนคนหนึ่งบอกว่าไว้ว่า ‘ความสุข ณ จุดที่ยืนอยู่’ นั่นแหละสำคัญที่สุด บางครั้งแทบไม่ต้องแสวงหาจากที่ไหนเลย มันอยู่รอบๆ ตัวเรานี่เอง เช่นเดียวกับ สว. กลุ่มนี้ ที่ปักหมุดยึดเอาสถานที่ใกล้บ้านเป็นแหล่งรวมตัวหาความสุขจากการเล่นหมากรุกจีนของพวกเขานั่นเอง
พิสูจน์อักษร: พรนภัส ชำนาญค้า
