ระฆัง

“...ตื่นเถิดทรามวัยดวงใจของพี่ รุ่งสางสว่างแล้วนี้ ตื่นเถิดคนดีอย่ามัวนิทรา พี่แบกคันไถไล่ควายไปสู่ท้องนา น้องจงหุงข้าวคอยท่า กลับมาแล้วจะได้กิน เหน็ดเหนื่อยเพียงไร ทนไปไม่บ่น เมื่อยล้ากายาเหลือทน พี่จะผจญเพื่อแม่ยุพิน ถูกแดดถูกลม เหงื่อโทรมท่วมกายไหลริน แล้วพลันมลายหายสิ้น เห็นหน้ายุพินช่างสุขทุกยาม...”   ข้อความข้า...