Q: พี่อย่าตบหนูนะคะ หนูแอบรักหัวหน้าตัวเอง แต่หัวหน้าหนูมีลูกเมียแล้ว หนูรู้ว่ามันไม่ดี แต่หนูชอบพี่เขามากจริงๆ พี่เขาดีกับหนูมาก เป็นหัวหน้าที่ดีมาก แต่เขาไม่ได้คิดกับหนูแบบนั้นเลย หนูควรทำใจอย่างไรกับรักข้างเดียวอันนี้ดีคะ
A: เดี๋ยวๆ พี่จะไปตบหนูทำไมล่ะลูก พี่ไม่เน้นทำร้ายร่างกายครับ เน้นทำร้ายจิตใจมากกว่า ฮ่าๆ ล้อเล่นนะน้อง
เท่าที่อ่านสิ่งที่หนูเขียน หนูเองก็รู้ตัวอยู่แล้วว่าสิ่งที่รู้สึกนี้มันผิดที่ผิดทางอยู่ พอๆ กับที่รู้ตัวว่าหนูชอบพี่เขามาก รู้ดีกว่านั้นคือ รู้ว่าหัวหน้าของหนูไม่เอาหนู เอ้ย! ไม่รักหนู (น้องอย่าตบพี่นะ ฮ่าๆ) และมีทางออกให้กับชีวิตแล้วว่าต้องทำใจ หนูแค่สับสนเองว่าจะทำใจอย่างไรกับรักข้างเดียว
นั่นคือหนูรู้ดีทุกอย่างอยู่แล้ว ซึ่งอันนี้เป็นเรื่องดีนะครับ เพราะแสดงว่าเรารู้เท่าทันหัวใจตัวเองอยู่
การรักใครชอบใครที่ทำงานเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ คนเราเจอกันทุกวันย่อมมีหวั่นไหว (แต่ไม่ได้แปลว่าทุกคนจะหวั่นไหวกับเราว่ะ ฮ่าๆ) และความรักบางทีก็ไม่มีเหตุผลว่าทำไมต้องเป็นคนนี้ด้วยวะ ดันมารักคนมีเจ้าของแล้วอีก โอ๊ย! ทำไมหวยต้องมาออกเบอร์นี้ด้วย!?
เรารักคนในที่ทำงานได้ แต่เราก็ต้องดูว่ามันจะส่งผลกระทบต่อชีวิตเราอย่างไรบ้าง หรือเราจะวางตัวอย่างไรเพื่อไม่ให้ความรู้สึกของเราไปกระทบกับการทำงาน หรือทำให้เสียภาพลักษณ์ของตัวเราเองได้
กรณีของหนู การแอบรักหัวหน้าที่มีลูกเมียแล้วเนี่ยมีแต่เสียกับเสีย ยั่วแล้วเขาไม่เอา เราก็หมา ยั่วแล้วเขาเอา เราก็หมาอยู่ดี เพราะเขามีฐานที่มั่นอยู่แล้ว ไม่ยั่วเลย เราก็หมาอยู่ดี เพราะเขาไม่เอาเรา เพราะฉะนั้น ดีแล้วที่คิดจะเอาตัวเองออกมาจากหลุมอารมณ์นี้
ถ้าจะให้พี่บอกว่าหนูควรทำใจอย่างไร พี่คิดว่า พี่อยากให้หนูรู้ว่าความรู้สึกนี้จะไม่ได้อยู่ยั้งยืนยงตลอดไป แปลว่าที่หนูเจ็บอยู่นี้ สักวันมันก็จะมีวันหาย คนบางคนเหมาะกับการที่มีไว้ให้เราชื่นชมอยู่ห่างๆ แต่ไม่เหมาะกับการครอบครอง มีไว้ให้เราฝัน ไม่ได้มีไว้ให้อยู่ข้างกายเราในความจริง
เหมือนกับหัวหน้าของหนูที่มีไว้ให้หนูชื่นชมเคารพนับถือก็พอ แอบชอบอยู่ประมาณนี้ก็ทุกข์แต่ไม่ทุกข์มาก แต่ถ้าครอบครองเป็นเจ้าของขึ้นมาจะปวดกบาลกว่าเดิม ลำพังแค่ทำงานก็เหนื่อยพอแล้ว ไหนยังต้องมาสู้รบปรบมือกับความรักที่ผิดที่ผิดทางอีกหรือ ไม่ต้องพูดเรื่องศีลธรรม เอาว่าต้องอยู่กับความรู้สึกหวาดระแวงตลอดเวลามันเหนื่อยนะน้อง ว่าไหมครับ
หยุดไว้แค่การแอบรักอยู่เงียบๆ แบบนี้แล้วให้มันจางหายไปก็น่าจะพอ
พอลองเอาเหตุผลมาคิดดูดีๆ น้องอาจจะตลกตัวเองขึ้นมาก็ได้นะ ตรรกะมันประหลาดไปหน่อยว่า หัวหน้าคนนี้ทำดีกับเราจัง เลยตอบแทนด้วยการอยากเป็นเมียเขาขึ้นมาเสียอย่างนั้น พี่ว่ามันก็ดูทะแม่งๆ อยู่นะ ทำไปได้ ฮ่าๆ
ถ้าเขาดีกับเราในฐานะหัวหน้าที่ดีต่อลูกน้อง เราก็ควรดีกับเขาในฐานะลูกน้องทำดีต่อหัวหน้าให้เสมอกัน แต่ถ้าเขาดีกับเราด้วยความเป็นหัวหน้า แต่เราดันดีต่อเขาด้วยความพิศวาสในตัวเขา ไม่ตรงกันแบบนี้ยังไงก็เจ็บ
เมื่อเขาเป็นหัวหน้าที่ดี เรียนรู้วิธีการเป็นหัวหน้าที่ดีจากเขา เพราะวันหนึ่งเราก็ต้องเติบโตเป็นหัวหน้าขึ้นมา อย่างน้อยเรามีตัวอย่างที่ดีแล้ว ลองแยกแยะดูว่าอะไรที่เขาทำแล้วเราประทับใจ เช่น อ๋อ…เขามีความเห็นอกเห็นใจลูกน้อง เขาเป็นห่วงลูกน้อง เขาสอนงานลูกน้องด้วยความตั้งใจ ฯลฯ แล้วดูสิ เขาไม่หาเศษหาเลยแอบกินลูกน้องในสังกัด อันนี้ดี เราก็ต้องจำไว้ เผื่อวันหน้ามีลูกน้องเกิดอยากกินเราขึ้นมา เราจะได้วางตัวได้ดีงามอยู่
นี่ไงสิ่งที่เราสามารถเรียนรู้จากเขาได้โดยไม่ต้องเป็นเมียเขาก็ได้
ไม่เฉพาะแค่เรื่องความรัก พี่คิดว่ากับทุกคนที่เรารู้จักก็เหมือนกัน เราควรเรียนรู้ว่า ‘ระยะห่าง’ แค่ไหนคือระยะปลอดภัยต่อความสัมพันธ์และปลอดภัยต่อจิตใจมากที่สุด ก็ให้ยืนอยู่ในระยะนั้น บางคนใกล้กันมากเกินไปก็เจ็บ ใกล้กันมากเกินไปอาจจะรู้สึกว่าเธอไม่สวยงามอย่างที่คิดไว้แล้วก็ได้ หาระยะของตัวเองกับแต่ละคนให้เจอ
การทำใจต้องใช้เวลา เราแค่ใช้ชีวิตต่อไป อะไรที่รู้ว่าแบกแล้วหนัก ไม่ต้องแบก
ในชีวิตคนเราจะมีคนบางคนที่เรามองย้อนกลับไปแล้วพบว่า เฮ้ย! ชอบเข้าไปได้ไงวะนั่น มันต้องมี หรือมีบางการตกหลุมรักที่เรามองย้อนกลับไปแล้วรู้สึกขำตัวเองว่าไปฟูมฟายทำไมขนาดนั้นกันวะ
แต่ก็อีกนั่นล่ะ มันคือประสบการณ์ คนเราต้องมีอะไรน่าอาย น่าขำของตัวเองบ้าง รักคนที่ไม่ควรรักนี่ก็อีกประสบการณ์ชีวิตแหละน้อง
พี่เอาใจช่วยครับ
* ส่งคำถามดราม่าในที่ทำงานที่คุณสงสัยมาได้ที่อีเมล [email protected] หรืออินบ็อกซ์ไปที่ FB: ท้อฟฟี่ แบรดชอว์
ภาพประกอบ: Nisakorn Rittapai
