‘ระยะห่าง’ หนึ่งในอวัจนภาษาที่ประกอบด้วยพื้นที่ อากาศ และความรู้สึก
ขนาดของระยะห่างที่ลดลงจะแปรผกผันกับความรู้สึกที่เพิ่มมากขึ้นของคนสองคน มันจึงไม่แปลกถ้าระยะห่างระหว่างนิ้วมือของ ติณณ์ (เจมีไนน์-นรวิชญ์ ฐิติเจริญรักษ์) และ กันต์ (โฟร์ท-ณัฐวรรธน์ จิโรชน์ธิกุล) จากซีรีส์เรื่อง แฟนผมเป็นประธานนักเรียน My School President จะแน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆ ตามความรู้สึกของพวกเขา
แฟนผมเป็นประธานนักเรียน My School President เป็นซีรีส์กระแสแรงจาก GMMTV ที่ดัดแปลงมาจากนิยายในชื่อเดียวกันของนักเขียนนามปากกา พฤษภา เล่าเรื่องราวของ ‘ติณณ์’ นักเรียนดีเด่นที่ดันไปตกหลุมรักประธานชมรมดนตรีที่กำลังจะถูกยุบอย่าง ‘กันต์’ จนต้องลงสมัครประธานนักเรียนเพื่อช่วยเหลือกันต์อย่างลับๆ
ดูเผินๆ ซีรีส์เรื่องนี้ก็คือซีรีส์รักวัยรุ่นตามสูตรของ GMMTV ที่ต้องประกอบด้วยเพื่อน ดนตรี และการแอบรัก แต่สิ่งที่น่าสนใจของมันคือการหยิบอวัจนภาษาที่ว่าด้วย ‘พื้นที่ส่วนตัว หรือ Personal Space’ และ ‘การจับมือ’ มาบอกเล่าระดับความสัมพันธ์ของตัวละคร ที่ไต่ระดับจากสถานะเพื่อนร่วมห้องมาเป็นหวานใจ
ตามทฤษฎี Proxemics (พร็อกซีมิกส์) ของ Edward T. Hall นักมานุษยวิทยาชื่อดัง ได้ระบุว่า โดยทั่วไปคนเราจะเว้นระยะห่างกับคนที่รู้จักอย่างผิวเผินราวๆ 1.2-3.6 เมตร ในขณะที่เราจะเว้นระยะกับเพื่อนสนิทหรือคนที่สนิทสนมประมาณ 45-120 เซนติเมตร ซึ่งเป็นระยะห่างที่เราสามารถเอื้อมมือถึงกันและพูดคุยกันด้วยเสียงปกติได้ แต่หากความสัมพันธ์ของคนสองคนขยับไปมากกว่านั้น ช่องว่างขนาด 45 เซนติเมตร ก็อาจจะมากเกินไปสำหรับพวกเขาแล้ว
เปรียบเทียบให้เห็นภาพคือเราทุกคนมีวงกลมล้อมรอบตัวเองราวๆ 4 ชั้น ซึ่งในแต่ละชั้นนั้นเราจะอนุญาตให้แค่ใครบางคนเท่านั้นเข้ามายืนได้ ยิ่งคนคนนั้นได้รับโอกาสให้เข้ามายืนในวงกลมที่เล็กเท่าไร มันก็แปลว่าเราสนิทสนมหรือผูกพันกับเขามากเท่านั้น
“กูได้แต่นั่งมองมึงมาตั้ง 2 ปี ปีนี้กูได้มานั่งข้างมึงขนาดนี้ จะให้กูเอาอะไรอีกวะ”
ติณณ์ (เจมีไนน์-นรวิชญ์ ฐิติเจริญรักษ์)
ก่อนหน้านี้ติณณ์อาจจะเคยยืนไกลจากกันต์ในอาณาเขตนอกสุดของกันต์ ซึ่งเป็นระยะเกินกว่า 3.6 เมตรด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะเป็นการนั่งฟังอีกฝ่ายร้องเพลงในร้านขนม การแอบมองจากมุมไกลๆ ของโรงอาหาร หรือการมองลงมาจากโพเดียมประธานนักเรียน แต่ระยะห่างที่ว่านี้ก็ลดลงเรื่อยๆ ตามสถานการณ์และความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น
ซึ่งจุดที่ทำให้ระยะห่างของทั้งคู่ลดลงอย่างชัดเจนที่สุด คงหนีไม่พ้นฉากในตอนท้ายของอีพี 6 ที่ทั้งสองตัวละครนั่งข้างกันโดยมี ‘เส้นเพื่อน’ ที่มากั้นไว้ ก่อนที่ติณณ์จะเป็นคนขยับข้ามเส้นนั้นเข้าไปหากันต์ จนระยะห่างระหว่างสองคนลดลงเหลือเพียงไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น ในขณะที่ตอนท้ายของอีพี 7 เส้นเพื่อนแบบเดิมก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง และมันก็เป็นตาของกันต์ที่จะขยับข้ามพื้นที่ว่างเหล่านั้นเข้ามาหาติณณ์
การขยับข้ามเส้นสมมติที่ขีดขึ้นนี้เปรียบเสมือนการขยับความสัมพันธ์จากคนที่รู้จักกันอย่างผิวเผินสู่วงกลมชั้นในสุด เป็นวงกลมที่อนุญาตให้แค่ใครบางคนเข้ามาได้เท่านั้น และคนนั้นก็คือ ‘คนรัก’ นั่นเอง
นอกจากระยะห่างจะทำงานได้ดีในซีรีส์เรื่องนี้แล้ว ระยะของการจับมือก็ทำงานได้ดีไม่แพ้กัน เพราะในทุกอีพีที่ผ่านไปนั้นเราจะเห็นการจับมือที่แน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่การจับมือแบบ Shake Hand เพื่อยอมรับข้อตกลงอะไรบางอย่าง สู่การจับมือให้กำลังใจในฐานะเพื่อน ต่อไปยังการเกี่ยวนิ้วกันเบาๆ ที่เป็นเหมือนการส่งสัญญาณความรู้สึกให้อีกฝ่าย และกลายมาเป็นการยื่นมือมาประสานกันเองโดยอัตโนมัติในสถานะใหม่ๆ
แม้ระยะห่างและวิธีการจับมือจะเป็นตัวสื่อสารความสัมพันธ์ที่เข้าใจได้ไม่ยากเย็นนัก แต่ในทางปฏิบัติแล้ว การลดระยะห่างเหล่านั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายและอาจต้องใช้ความรู้สึกเป็นส่วนผสมหลัก จึงไม่แปลกนักที่ซีรีส์เรื่อง แฟนผมเป็นประธานนักเรียน My School President จะค่อยๆ พัฒนาความสัมพันธ์ของตัวละครอย่างช้าๆ แต่ก็สามารถส่งต่อความรู้สึกเหล่านั้นสู่ใจผู้ชมได้อย่างง่ายดาย เพราะระยะห่างและวิธีการจับมือเหล่านี้สามารถแสดงออกได้ถึงความรักและความสัมพันธ์ดีๆ ไม่ต่างจากการกอดหรือการจูบเลยแม้แต่น้อย
อีกนิด (Come Closer) Ost.แฟนผมเป็นประธานนักเรียน My School President – Ford Arun:
อ้างอิง:
