ตื่อดือดึ๊ง! เชื่อว่าหลายคนคงคิดถึงเสียงแจ้งเตือนอันเป็นเอกลักษณ์ของโปรแกรมแชตคนตัวเขียวที่มีผีเสื้อเกาะอย่าง MSN Messenger ซึ่งเคยฮิตในบ้านเราเมื่อหลายปีก่อน ในยุคที่มือถือเพิ่งจะเริ่มแพร่หลายในหมู่วัยรุ่น และสมาร์ทโฟนก็ยังไม่ใช่ไอเท็ม must-have เช่นปัจจุบัน

ใครที่เกิดและโตในช่วงเวลานั้นย่อมรู้ดีว่า MSN คือโปรแกรมแชตสุดฮิตไม่ต่างจาก LINE เด็กวัยรุ่นช่วงวัยมัธยมจนถึงมหาวิทยาลัยทุกคนต้องเล่น ต้องออนไลน์ทุกครั้งเมื่อเปิดคอมพิวเตอร์และเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ต (แม้บางคนจะทำตัวซุ่มเงียบตั้งค่าออฟไลน์ไว้ก็ตาม แล้วค่อยตั้งค่าออนไลน์เมื่อคนที่ชอบกำลังออนฯ)

สิ่งที่ทำให้ MSN โดดเด่นกว่าแชตอื่นๆ ก่อนหน้าจนเขี่ย Pirch และ ICQ ตกกระป๋องอย่างรวดเร็วคือความง่ายในการใช้งานและการส่งข้อความตอบโต้ได้อย่างรวดเร็ว แค่มีอีเมล Hotmail.com ก็สามารถใช้บริการได้แล้ว เพิ่มเพื่อนที่รู้จักได้ง่ายโดยไม่จำเป็นต้องคุยกับคนแปลกหน้าเหมือน Pirch เว้นเสียว่าคุณเอาอีเมลโพสต์แจกตามบอร์ดดังในสมัยนั้น สามารถส่งไฟล์แลกเปลี่ยนกันได้ เล่นเกมออนไลน์ในโปรแกรมกับเพื่อนได้ ที่สำคัญคืออีโมติคอน แฟลชแอนิเมชัน และการส่งสัญญาณเรียกเพื่อนในคำสั่ง Nudge ที่สั่นสะเทือนไปทั่วปฐพี (ใครทำเป็นไม่ตอบไม่สนใจ กดปุ่มเดียวติดๆ กันจนคอมพิวเตอร์ค้างไปเลยก็มี)

แม้ปัจจุบัน MSN Messenger จะประกาศปิดตัวลงไปแล้วอย่างเป็นทางการ เนื่องจากผู้คนหันไปใช้โปรแกรมอื่นที่สะดวกกว่าตามยุคสมัยมากขึ้น แต่เชื่อเถอะว่าถ้าคุณโตขึ้นมาพร้อมความเฟื่องฟูของ MSN โปรแกรมแชตนี้ไม่ต่างอะไรกับเพื่อนสนิทในโลกออนไลน์ที่เราต้องเปิดคอมพิวเตอร์เข้าไปทักทายทุกเย็น เป็นทั้งพี่ น้อง และแฟนสำหรับเด็กวัยรุ่นยุคนั้น ยุคที่การครีเอตชื่อใน MSN เครียดพอๆ กับข้อสอบปลายภาค และการได้ยินเสียง ‘ตื่อดือดึ๊ง!’ ขณะซุ่มทำตัวเนียนออฟไลน์ทั้งที่ออนไลน์อยู่คือสัญญาณบอกว่า ‘คนที่เราชอบออนไลน์แล้ว’

พิสูจน์อักษร: ภาสิณี เพิ่มพันธุ์พงศ์