*เปิดเผยเนื้อหาสำคัญของภาพยนตร์*
“ฉันต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป แม้ไม่มีเหตุผลที่จะหวัง ฉันต้องรักษาลมหายใจไว้ เพราะพรุ่งนี้ดวงอาทิตย์จะขึ้นใหม่ ใครจะรู้ว่ากระแสน้ำพัดพาอะไรมา สายลมแห่งโชคชะตาจะพัดพาเราไปในทิศทางไหน” ชัค โนแลน จากเรื่อง Cast Away
ถ้าคุณกำลังรู้สึกเหงา เศร้า เบื่อ เซ็ง หดหู่ ไม่รู้จะทำอะไร หรือกำลังรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังกับชีวิต ในช่วงที่หลายคนต้องพยายาม ‘เก็บตัว’ อยู่บ้านตามหลักการ Self-quarantine เพื่อลดความเสี่ยงในการแพร่และติดเชื้อโควิด-19 ให้ได้มากที่สุด
THE STANDARD POP ขอพาไปทำความรู้จักกับ ชัค โนแลน (ทอม แฮงส์) หนึ่งใน ‘ราชาแห่งการเก็บตัว’ ที่ต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว ไร้คนเคียงข้าง อยู่บนเกาะร้างที่ตัดขาดจากโลกภายนอก มีเพียงลูกวอลเลย์บอลเป็นเพื่อนเพียงหนึ่งเดียวนานถึง 1,500 วัน จากภาพยนตร์เรื่อง Cast Away (โรเบิร์ต เซเม็กคิส, 2000)
ชัค โนแลน คือพนักงานส่งของไปทั่วโลกผู้เคร่งครัดและให้ความสำคัญกับ ‘เวลา’ เป็นอันดับหนึ่ง เขาเข้มงวดกับคนในทีมให้ทำงานได้เร็วที่สุด ยอมลดเวลาอยู่กับครอบครัวและคนรักเพื่ออุทิศชีวิตให้กับหน้าที่
แม้กระทั่งเทศกาลสำคัญอย่างวันคริสต์มาส เขาก็ทำได้เพียงแค่แลกของขวัญกับคนรักบนรถ ฝากของขวัญสำคัญเอาไว้สำหรับปีใหม่ ก่อนจากไปพร้อมคำสัญญาว่า “ผมจะกลับมา” โดยไม่รู้เลยว่ากว่าที่เขาจะได้ทำตามสัญญา ทุกอย่างก็สายเกินไป
เมื่อเที่ยวบินที่ควรพาเขาไปส่งของสำคัญให้กับคนอีกซีกโลกเกิดอุบัติเหตุ ‘ส่ง’ ให้เขาตกลงไปบนเกาะร้างไร้ผู้คน ไร้สัญญาณโทรศัพท์ ดินแดนที่ ‘เวลา’ ที่เขาเคยศรัทธาไม่มีความหมายอีกต่อไป
โชคดีที่ชัคเป็นคนเข้มแข็ง สามารถปรับตัวและเอาตัวรอดบนเกาะที่ไร้เครื่องอำนวยความสะดวก ใช้เวลาเพียงไม่นาน เขาค่อยๆ เรียนรู้การใช้เศษหินแทนมีดเพื่อปอกมะพร้าว, ใช้ปลายแหลมของรองเท้าสเกตแทนมีด เหลากิ่งไม้จนใช้จับปูมากินประทังชีวิต, รัดสิ่งของด้วยเทปวิดีโอ, ใช้ชุดราตรีมาทำเป็นตาข่ายจับปลา, เอาเศษกระดาษมาเป็นเชื้อจุดไฟ (แต่ยังจุดไม่ติดในตอนแรก) ฯลฯ
การเอาชีวิตรอดไม่ใช่เรื่องหนักหนาสำหรับชัค แต่สิ่งที่ยากกว่านั้นคือการมีชีวิตรอดเพียงลำพังโดยยังรักษาสภาพจิตใจให้เข้มแข็งต่อไปได้
เวลาท้องหิว แค่ได้น้ำมะพร้าวไม่กี่หยด เศษเนื้อจากปูตัวเล็กๆ ก็พอประทังชีวิตไปได้, เวลาเกิดบาดแผล แค่ได้เศษผ้าชิ้นเล็กๆ ก็พอจะหยุดเลือดไม่ให้ไหล แต่ความคิดถึง เงียบเหงา เจ็บปวดจากความเดียวดาย ไม่มีสิ่งใดช่วยบรรเทาได้ง่ายขนาดนั้น
โดยเฉพาะรูปของแฟนสาวในนาฬิกาพก ที่ยิ่งมองมากเท่าไรเขาก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น
หลังล้มเหลวในการจุดไฟอยู่หลายครั้งจนมือเป็นแผล ชัคปาลูกวอลเลย์บอลที่ดูไร้ประโยชน์เพื่อระบายอารมณ์ รอยเลือดจากฝ่ามือที่ประทับลงบนลูกบอลกลายเป็นลักษณะคล้าย ‘หน้าคน’ ถึงแม้รู้ว่าเป็นเพียงจินตนาการ แต่นี่คือสิ่งที่เขาคิดถึงมากที่สุดในชีวิต
ชัคลงมือวาดตา จมูก ปาก ตั้งชื่อให้ว่าวิลสัน และกลายเป็นสิ่งที่ใกล้เคียงกับคำว่า ‘เพื่อน’ มากที่สุดสำหรับเขา
วิลสันไม่ใช่เพียงแค่เพื่อนในจินตนาการ แต่วิลสันคือสื่อกลางที่ทำให้ชัคได้พูดคุยกับตัวเองเป็นครั้งแรก และในสถานการณ์แบบนี้จะมีใครเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดได้เท่ากับตัวของเราเอง
สังเกตได้ว่าเมื่อมีวิลสัน เพื่อนที่มีตัวตนขึ้นมาด้วย ‘เลือด’ ชีวิตของชัคก็ดูดีขึ้นมาทันตา การมองวิลสันทำให้เขาใจเย็นพอที่จะหาวิธีจุดและก่อกองไฟได้สำเร็จ, การวาดรูปแฟนสาวให้วิลสันดู เล่าเรื่องตลกมากมายให้ฟัง ช่วยให้ชีวิตเขาสดใส, ทำให้เขากล้าพอที่จะ ‘ถอนฟัน’ ที่อักเสบมานานด้วยปลายรองเท้าสเกต ความเจ็บปวดทำให้เขาสลบ แต่ก็ทำให้เขาไม่มีเรื่องต้องกังวล
เมื่อเวลาผ่านไป 4 ปี วิลสันก็มีเส้นผม (กิ่งไม้) เติบโตขึ้น เหมือนกับตัวชัคที่ผมเผ้าหนวดเครายาวรุงรัง ยืนยันว่าวิลสันคือกระจกสะท้อนตัวตนให้ชัคไม่รู้สึกเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวจนเกินไป
ในวันที่คลื่นลมพร้อมออกจากฝั่ง ชัคต้องรวบรวมท่อนไม้เพื่อต่อแพ แต่สิ่งสำคัญคือเขาต้องใช้เชือกที่มีความยาวมากกว่า 470 ฟุต ชัคลอกเปลือกไม้มาทำเชือกจนหมดเกาะ ใช้เทปวิดีโอเท่าที่เหลือก็ยังไม่พอ เขารู้ดีว่าจะหาเชือกอีก 30 ฟุตได้จากที่ไหน แต่มันเป็นที่ที่เขาไม่อยากกลับไปอีกเป็นครั้งที่ 2
เชือกที่ห้อยอยู่บนหน้าผาสูงชัน เชือกที่ชัคเคยใช้ทดสอบเพื่อปลิดชีวิตตัวเอง เชือกที่ทำให้รู้ว่าเขาไม่มีอำนาจอะไรเลย แม้แต่เลือกวิธีการตายด้วยตัวเอง เชือกที่ทำให้เขารู้ว่าต้องมีชีวิตต่อไป แม้ไม่มีความหวังอะไรเลย
เชือกที่ทำให้เขาออกเรือได้อีกครั้งเพื่อพบกับความผิดหวังอีกครั้งหนึ่ง
ชัคอุตส่าห์อดทนอยู่กลางท้องทะเล กัดฟันปล่อยมือจากวิลสัน เพื่อนเพียงหนึ่งเดียว เอาชนะคลื่นลม รอดชีวิตจนมีคนมาพบ และพาเขากลับไปสู่ ‘โลก’ ที่เคยอยู่อีกครั้ง เพียงแต่ไม่มีสิ่งใดรอเขาอยู่อีกต่อไป
ชัคกลับมาพบความจริงว่าคนรักของเขาแต่งงานมีครอบครัวใหม่ เพราะทุกคนคิดว่าเขาตายจากโลกนี้ไปแล้ว แม้ว่าทั้งเขาและเธอจะยังมีความรู้สึกคิดถึงกันอยู่ แต่ชัคก็รู้ดีว่าพวกเขาไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้อีกต่อไป
“ฉันไม่ควรกลับมาจากเกาะร้าง ฉันน่าจะตายคนเดียวลำพังอยู่ที่นั่น แต่ฉันก็กลับมาที่นี่ แล้วฉันก็เสียเธอไปอีกครั้ง ฉันเศร้าเมื่อไม่มีเธอ และฉันรู้ว่าฉันต้องทำอะไรตอนนี้ คือฉันต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป เพราะพรุ่งนี้ดวงอาทิตย์จะขึ้นใหม่ ใครจะรู้ว่ากระแสน้ำพัดพาอะไรมา สายลมแห่งโชคชะตาจะพัดพาเราไปในทิศทางไหน”
ในช่วงเวลาที่เลวร้าย สถานการณ์ที่ยากลำบาก เราอาจต้องสูญเสียงาน สูญเสียความรัก สูญเสียโอกาสที่ควรได้ สูญเสียอีกหลายอย่างแบบไม่มีวันกลับ
แต่อย่างน้อยช่วงเวลา 1,500 วันบนเกาะร้างของ ชัค โนแลน ก็แสดงให้เห็นว่า ถ้าเราอดทนได้มากพอ ชีวิตยังมีความหวังและยังมีเส้นทางให้เราเลือกเดินได้เสมอ
รับชมภาพยนตร์ Cast Away ได้ที่ www.netflix.com
พิสูจน์อักษร: ภาสิณี เพิ่มพันธุ์พงศ์
