ย้อนไปเมื่อเกือบ 20 ปีที่แล้ว อยู่ๆ เทรนด์การแต่งตัวของสาวๆ ก็เปลี่ยนจากชุดโอเวอร์ไซส์ มาเป็นเสื้อเกาะอก สายเดี่ยว กระโปรงเอวต่ำ กางเกงขาสั้น จากการปรากฏตัวของ โบ-สุรัตนาวี สุวิพร และ จอยซ์-กรภัสสรณ์ รัตนเมธานนท์ ดูโอ้จากค่ายโดโจ ซิตี้ ที่รวมตัวกันในชื่อ TK หรือ Triumphs Kingdom

 

ถึงแม้ในเรื่องความสามารถเรื่องการร้องและเต้นของพวกเธออาจไม่ได้ถูกจัดอยู่ในหมวดศิลปินมากความสามารถ แต่ในเรื่อง ‘ตัวตน’ ที่ชัดเจนเป็นเอกลักษณ์ กับท่าเต้นฟรีสไตล์ตามอารมณ์ที่ไม่มีคุณครูคนไหนสอนให้กับพวกเธอ

 

ก่อนที่จะได้เห็นสองสาว TK ขึ้นไปร้องและเต้นเพลงฮิตอย่าง ผ้าเช็ดหน้า, อย่าเข้าใจผิด, ล่ำบึ๊ก ฯลฯ อีกครั้งในคอนเสิร์ต GREEN CONCERT #21 DANCE FEVER THE STANDARD POP ได้ชวนพวกเธอมาอุ่นเครื่องให้ร้อน ถึงความทรงจำเกี่ยวกับการ ‘แดนซ์’ ที่พวกเธอรักมากที่สุด ให้ย้อนกลับขึ้นมาอีกครั้ง

 

เพลง ผ้าเช็ดหน้า ของ Triumphs Kingdom

 

ความรู้สึกในการดูคอนเสิร์ตที่หาได้จากยุค 90s เท่านั้น ไม่สามารถหาได้จากยุคอื่นๆ อีกแล้วอยู่ที่ตรงไหน

โบ: ย้อนไป 20 ปีก่อน ที่เทคโนโลยียังไม่เหมือนทุกวันนี้ การได้ไปคอนเสิร์ตครั้งหนึ่งมันคือเรื่องน่าตื่นเต้น เพราะการเข้าไปฟังเพลงที่เราชอบแบบสดๆ มันต่างจากทุกวันนี้ที่เปิดยูทูบ หรือไลฟ์เฟซบุ๊กก็เจออย่างสิ้นเชิง อย่างของโบตอนไปดูคอนเสิร์ต Dangerous ไมเคิล แจ็คสัน ที่สนามศุภชลาศัย (ปี 1993) ทุกคนตั้งใจไปดูมาก กรี๊ด ส่งพลัง เต้นอย่างเต็มที่จนน้ำตาคลอ ถึงจะอยู่ไกลๆ เห็นเขาแค่นิดเดียวเองนะ แต่มันสตันต์ความรู้สึกเรามาก ซึ่งคิดว่าคงเกิดขึ้นได้ในสมัยนี้

 

จอยซ์: หรือทุกๆ คอนเสิร์ตของโมเดิร์นด็อก ที่เป็นยุคอัลเทอร์เนทีฟกำลังรุ่งเรือง ทุกคนที่ได้ไปดูก็จะปล่อยสุดพลัง แล้วด้วยความที่ศิลปินยุคนั้นก็สุดกันทุกคน ไม่เหมือนเดี๋ยวนี้ที่อาจจะต้องดูดี เน้นภาพลักษณ์หน่อย แต่ยุคนั้นไม่มีใครกลัวน่าเกลียด ทำอะไรแบบที่เป็นตัวเองมากๆ

 

รู้สึกอย่างไรบ้าง เมื่อวันหนึ่งเปลี่ยนสถานะจากคนดู มาเป็นคนที่ต้องขึ้นไปยืนเล่นคอนเสิร์ตบนเวทีแบบศิลปินที่เราชอบ

โบ: โอ้โห สนุกนะ ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือประหม่า เราคิดแค่ว่าอยากขึ้นไปเต้น ไปสนุกบนเวทีแค่นั้นเลย ด้วยความที่ TK คือเราสองคนที่เป็นเพื่อนกันด้วยมั้ง จริงๆ พวกเราไม่มีอะไรเลย แค่โชคดีที่เพลงของเรามีดนตรี มีเนื้อเพลงที่ถูกแต่งออกมาอย่างดี

 

จอยซ์: เพราะพวกเราไม่ได้ฝึกซ้อม ไม่ได้ถูกคาดหวัง และไม่ได้ถูกออกแบบมาเพื่ออะไร ตอนนั้นอะไรก็ได้ขอแค่ให้มีดนตรี มีจังหวะมาให้เราก็เต้นได้แล้ว

 

โบ: ซึ่งคนส่วนใหญ่ที่ได้ดูคอนเสิร์ตพวกเราก็จะช็อกไปเลยนะ พวกเธอคือใคร เต้นก็ไม่พร้อมกัน ร้องเพลงก็เพี้ยน แล้วมาทำอะไรกันเนี่ย (หัวเราะ)

 

จอยซ์: แต่ถามว่าแคร์ไหม ไม่ค่ะ มีคนดูแค่ 5-6 คน เราก็สนุกกันเต็มที่ แล้วเล่นกันแบบจัดเต็มเหมือนคนดูเป็นหมื่น (หัวเราะ) ไม่ได้คิดอะไรมาก นอกจากมีโบ มีจอยซ์ มีจอยซ์ มีโบ แค่นั้นจบแล้ว ซึ่งภาพแบบนั้นมันกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้งในคอนเสิร์ต Dance Fever ครั้งนี้ แล้วมันจะต้องสนุกมากๆ เหมือนเดิม เพราะเป็นคนวัยเดียวกัน ฟังเพลงเดียวกัน แต่งตัวเหมือนกันมารวมในคอนเสิร์ตเดียวกัน มันฟินแน่ๆ อยู่แล้ว

 

แล้วถ้าเป็นเด็กรุ่นใหม่ที่เกิดไม่ทันยุคนั้น เขาจะยังสนุกกับคอนเสิร์ตของคนรุ่น 90 ได้จากอะไรบ้าง

จอยซ์: จริงๆ ยิ่งควรมาเลยนะ เพราะเพลงยุคนี้จะมีความสนุกสนานอีกแบบที่ไม่เหมือนปัจจุบัน เหมือนอารมณ์เราเป็นเด็ก 90s ก็อยากไปดูศิลปินยุค 70s-80s อะไรแบบนั้น

 

โบ: ไม่รู้ว่าเหมารวมเกินไปหรือเปล่านะ แต่โบว่าตอนนี้เด็กอยู่กับหน้าจอ อยู่กับเกม อะไรที่เป็นเทคโนโลยีเยอะมาก เขาอาจขาดปฏิสัมพันธ์กับคนหมู่มาก แล้วมันจะมีผลกับการวางตัวในการทำงานในอนาคต ถ้าเขาได้มาเจอกับสังคมที่เป็นของจริงแบบเฟซทูเฟซ ออกมาอยู่ในบรรยากาศคอนเสิร์ต เห็นคนนั้นเต้นท่านี้ คนนี้เต้นแล้วปวดขา ปวดเข่า กับหลายๆ อย่างที่เขาจะไม่มีทางสัมผัสได้จากหน้าจอ สนุกมากเลยนะ

 

เพลง อย่าเข้าใจฉันผิด ของ Triumphs Kingdom

 

อะไรคือจุดแข็งของ TK ที่คิดว่าศิลปินยุคนี้ต้องยอมแพ้

โบ: พวกเราสวยค่ะ สั้นๆ แค่นี้จบเลย (หัวเราะ)

 

แล้วมีเรื่องไหนที่อิจฉาศิลปินรุ่นน้องๆ บ้างหรือเปล่า

โบ: เราอยากร้องเพลงดี (หัวเราะ) ไม่ถึงกับอิจฉาขนาดนั้นหรอก แต่รู้สึกว่าเด็กๆ สมัยนี้เขาได้รับการฝึกฝนที่ดีตั้งแต่เด็ก ทั้งทักษะการร้อง เต้น สเตปการเดิน เวลามาซ้อมแล้วเห็นแดนเซอร์ของพี่แคท (แคทรียา อิงลิช) ตัวเล็กนิดเดียวเองนะ แต่เต้นเก่งมากเลย เห็นแล้วรู้สึกว่าทำไมตอนเด็กๆ เราเอาแต่เล่นหมากเก็บ (หัวเราะ) มันเป็นโอกาสที่ดีสำหรับคนยุคนี้นะ รวมถึงการประกวดต่างๆ ที่ทำให้พัฒนาตัวเองได้ตลอดเวลา

 

ถ้ายุคนั้นมีการประกวดเยอะแบบทุกวันนี้ เราจะเห็น TK ไปบนเวทีเหล่านั้นบ้างไหม

โบ: ไม่มีทางเกิดขึ้น (หัวเราะ) พวกเราไม่ใช่คนที่มีความพยายามอะไรขนาดนั้น

 

จอยซ์: ขนาดเรียนร้องเรียนเต้นแบบจริงๆ จังๆ ยังไม่เคยเลย เอาง่ายๆ แค่ซ้อมเพลงเดียวให้เต้นพร้อมกันก็แย่แล้ว ไม่ต้องคิดถึงเรื่องความเก่งไม่เก่ง แค่จังหวะ 8 ให้พร้อมกันยังยากเลย (หัวเราะ) คือเราเป็นคนชอบเต้นมาก แต่ไม่เน้นสเตป เต้นไปเรื่อยของเรา อยู่ๆ วันหนึ่งจะให้ไปจำว่า จังหวะหนึ่ง สอง สาม ต้องเต้นแบบนี้ๆๆ เราทำไม่ได้

 

โบ: สังเกตได้เลย ทุกครั้งที่มาซ้อมคอนเสิร์ตกับศิลปินแกรมมี่นะ ครูเขาจะเป๊ะมาก ทุกจังหวะต้องเป๊ะ แต่พอเห็นพวกเรากำลังจะทำแบบนั้น เขาบอกไม่ต้องๆๆ พวกแกเต้นตามสบายได้เลย (หัวเราะ) มันเป็นคนละทางกันไปเลย

 

ในยุคนั้น ถ้าไม่นับบนเวทีคอนเสิร์ต จะเห็น TK เต้นจากที่ไหนได้บ้าง

ตอบพร้อมกัน: ดิสโก้เธค!

โบ: ไปร้านอย่างทอรัสผับนะ อยู่กันสองคน ไม่กินเหล้า แต่เต้นเปรี้ยวมาก ไปตั้งแต่ผับเปิด เต้นจนเหงื่อแตก กลับบ้าน รู้สึกแข็งแรง ผอม แค่นี้สบายใจแล้ว เวลาคนที่บ้านถามว่าไปไหนก็บอกว่าไปออกกำลังกาย (หัวเราะ)

 

จอยซ์: เสียดายที่ที่เที่ยวสมัยนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนเนอะ ตอนนั้นจะมีฟลอร์เต้นรำ แล้วคนจะไปยืนเต้นกันตรงนั้น แต่ตอนนี้จะเป็นโต๊ะกินข้าวฟังเพลงไปด้วย อยากเต้นก็เต้นที่โต๊ะ ไม่ได้มีพื้นที่ให้เต้นเฉพาะ แล้วทุกครั้งบนฟลอร์จะมีความรู้สึกว่า ฉันสวย (หัวเราะ) ฟลอร์นี้เป็นของฉันคนเดียว แต่จริงๆ คือคนเยอะมากนะ มีพื้นที่เต้นได้แค่ 1 ช่วงตัว ท่าเต้นที่ยืนนิ่งๆ ชูนิ้วเดียวก็มาจากยุคนั้นที่คนมันเยอะๆ มากนั่นแหละ

 

 

นอกจากเพลงและท่าเต้น อีกสิ่งหนึ่งที่เป็นสัญลักษณ์ของ TK คือการแต่งตัว ที่อยู่ดีๆ ก็ทำให้ผู้หญิงหันมาใส่เสื้อสายเดี่ยว เกาะอก กางเกงขาสั้นกันหมดเลย

จอยซ์: รู้สึกดีนะ ยิ่งเห็นเยอะยิ่งรู้สึกว่าดีจังที่ใครๆ ก็เป็นโบ-จอยซ์ได้หมดเลย ไป RCA ทุกคนก็จะใส่เสื้อตัวเล็กๆ เกาะอก เห็นแล้วสนุกมากเลย ไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องร้ายแรง จนสักพักก็โดนโจมตี ว่าพวกเราแต่งตัวโป๊แล้วทำให้ผู้หญิงแต่งตัวโป๊ตาม แต่จริงๆ แล้วเราไม่ได้เป็นคนเริ่มนะ เสื้อผ้าแบบนั้นมันมีอยู่แล้ว

 

โบ: มันเริ่มจาก นอกจาก TK จะไม่มีการเรียนร้องเพลง เรียนเต้นแล้ว ก็ไม่มีคนหาเสื้อผ้าให้เหมือนกัน เราใช้วิธีหยิบมาจากตู้เสื้อผ้านี่ล่ะ มากองๆ ไว้ เต็มที่ก็มีพี่สไตลิสต์มาช่วยดูว่าชุดไหนน่าจะเหมาะกับชุดไหน ทุกวันนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้นอยู่เลยนะ (หัวเราะ)

 

จอยซ์: ใช่ เราไม่ได้คิดว่ามันโป๊ หรืออยากเป็นคนเริ่มกระแส มันคือแฟชั่นของตอนนั้นด้วยซ้ำ เสื้อผ้าเราก็ซื้อมาจากสยามทั้งหมดนั่นแหละ เราเห็นจากคนรอบข้างมาก่อนด้วยซ้ำ เราไม่ได้เริ่มจริงๆ นะ

 

โบ: แต่เอาจริงๆ เรื่องแต่งตัวตามนี่ไม่ใช่ที่สุดนะ ที่รู้สึกว่าเป็นความประทับใจของพวกเราคือ วันหนึ่งที่ค่ายมาบอกว่า ปรินต์โปสเตอร์พวกเรามาหนึ่งหมื่นใบ ไปติดที่สยาม อีกวันพวกเราก็รีบไปสยามตั้งแต่ 7 โมงเช้า พอไปถึง เอ๊ะ เขาโกหกเรา หรือว่าแอบยักยอกเงินค่ายไปหรือเปล่า (หัวเราะ) แต่จริงๆ คือ รปภ. บอกว่ามีคนแถวนั้นมาดึงไปหมดแล้ว ครั้งนั้นแหละที่ทำให้เริ่มรู้ว่า เออ พวกเราอาจจะป๊อปขึ้นมาจริงๆ แล้วก็ได้ (หัวเราะ)

 

ภาพ: Green Wave และ Dojo City

พิสูจน์อักษร: ลักษณ์นารา พักตร์เพียงจันทร์