แดเนียล เดย์ ลูอิส ประกาศลาออกจากการแสดง โดยมีหนังเรื่อง Phantom Thread ซึ่งกำกับโดย พอล โธมัส แอนเดอร์สัน ซึ่งจะฉายในปีนี้เป็นเรื่องสุดท้าย แม้ว่าวิถีอาชีพนักแสดงของเขาจะดีงามมาตลอดระยะเวลา 46 ปี พ่วงด้วยดีกรีรางวัลออสการ์สาขานักแสดงนำชาย 3 ครั้งก็ตาม

     ในวงการที่ใครก็อยากเดินเข้า ทำไมถึงมีคนเดินออก

     ในเคสของ แดเนียล เดย์ ลูอิส นั้นอาจจะถือเป็นเคสพิเศษหน่อย เขาให้เหตุผลในการประกาศเลิกแสดงภาพยนตร์ว่าสุดท้ายตัวเองไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยจากการแสดงแต่ละบทบาท แม้ว่าขณะที่เตรียมตัวการแสดงนั้น เขาจะต้องเรียนรู้สกิลมากมายเพื่อจะกลายเป็นตัวละครสักตัวหนึ่ง แต่เมื่อเขากลายเป็นตัวละครตัวนั้นแล้ว การถ่ายหนังก็จะสิ้นสุดลงพอดี เขาก็ต้องออกจากบท และกลับกลายมาเป็นคนธรรมดาอีกครั้ง ตรงนั้นเองที่เขารู้สึกว่าไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยที่ผ่านมา (อาร์ตมากเลยครับเหตุผล)

     มาดูเคสที่ไม่อาร์ตมาก คาเมรอน ดิแอซ ก็เหมือนจะประกาศออกจากการแสดงแล้วเช่นกัน โดยฝากผลงานสุดท้ายไว้เป็นหนังที่ไม่ค่อยโด่งดังมากอย่าง Annie ในปี 2014 เธอให้สัมภาษณ์ไว้ว่า เธอไม่สามารถระบุได้ว่าตัวตนของตัวเองที่แท้จริงคือใครกันแน่ และนั่นคือสิ่งที่เธอรับไม่ได้ (ไปๆ มาๆ คืออาร์ตพอกัน)

     แม้จะฟังดูอาร์ต แต่ผมคิดว่าจริงๆ แล้วมันก็พอจะอธิบายได้อยู่ถึงสภาพในวงการฮอลลีวูดที่ไม่อนุญาตให้คุณเป็นตัวเองได้อย่างแท้จริง แม้ว่าคุณจะเดินออกจากกองถ่ายแล้วก็ตาม อันที่จริงการเป็นนักแสดง (คุณภาพ) นั้นก็น่าเหนื่อยพออยู่แล้ว เพราะคุณต้องเข้าๆ ออกๆ ตัวละครที่คุณต้องแสดง คุณต้องกลายเป็นคนอื่น แถมบางรอบอินมากจนออกจากบทไม่ได้ (ยิ่งคนอย่าง แดเนียล เดย์ ลูอิส เขาเป็นคนที่ชอบใช้การแสดงแบบ method acting คือการเอาร่างทั้งร่างถวายให้ตัวละครตัวนั้นไปเลย เช่น ถ้าได้บทคนขายเนื้อ เขาก็ต้องไปเรียนการหั่นเนื้อแบบจริงๆ จังๆ ถ้าได้เล่นเป็นนักรบสมัยก่อน เขาก็จะไปฝึกต่อเรือ ฝึกยิงปืนยาว และถลกหนังสัตว์ เรียกได้ว่าเข้าถึงบทแบบลึกสุด) การถ่ายทำหนังเรื่องหนึ่งใช้เวลายาวนานมาก ปีๆ หนึ่งหมดไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อถ่ายหนังเสร็จ การแปลงร่างเป็นตัวละครก็จะสิ้นสุดลง ก่อนที่จะต้องกลายเป็นร่างเป็นตัวละครใหม่ในโปรเจกต์หนังเรื่องถัดไป ไม่แปลกใจหากจะเกิดวิกฤตด้านชีวิตส่วนตัว เราแปลงร่างเป็นทุกคนในโลกได้ แล้วตัวเราเองคือใครกัน

     นั่นคือเรื่องในหน้าที่ ส่วนเรื่องนอกกองนั้น หากคุณเป็นนักแสดงฮอลลีวูดแบบฟูลเซอร์วิส แน่นอนว่าคุณจะไม่มีชีวิตส่วนตัว การออกไปข้างนอกทีหนึ่ง คุณจะยังต้องรับบทเป็นนักแสดงที่ทุกคนคาดหวัง คุณจะทำตัวเละๆ เทะๆ ไม่ได้ คุณจะกินข้าวมูมมามไม่ได้ เพราะยังมีแก๊งช่างภาพรอถ่ายภาพแย่ๆ ของคุณอยู่ ในหลายๆ ครั้งคุณต้องเทกแคร์แฟนคลับ ต้องรักพวกเขาแม้ในเวลานั้นคุณจะเหนื่อยมากแล้ว กระทั่งคุณบินหนีไปพักร้อนยังต่างประเทศ ทริปนั้นก็ยังต้องถูกเก็บเป็นความลับ คุณอาจจะมีชีวิตส่วนตัวที่หรูหราและทำให้คุณหายเหนื่อย แต่บางครั้งมันก็ไม่อาจทดแทนการได้ใช้ชีวิตเป็นตัวเองแบบแท้จริง ถ้าหากคุณจะเป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริง คุณอาจจะต้องฝ่ากฎบางอย่าง คุณอาจจะทำให้แฟนคลับบางคนผิดหวังในตัวคุณ คุณอาจจะมีภาพตลกๆ ของตัวเองหลุดออกไปในอินเทอร์เน็ตที่ทำให้หลุดการเป็นพรีเซนเตอร์ของสินค้าบางอย่าง และอื่นๆ อีกมากมายที่คุณต้องแลกมาเพื่อที่จะเป็นตัวเอง

     จึงไม่น่าแปลกที่จะมีนักแสดงหลายคนขอเดินออกจากวงการนี้ เหตุผลเรื่องขาลงของอาชีพหรือหมดยุครุ่งเรืองของตัวเองก็อาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ผลักดันให้พวกเขาเดินออก แต่นั่นก็อาจจะเป็นเวลาพอดีที่พวกเขาเหน็ดเหนื่อยจากการไม่เป็นตัวเองมาตลอดชีวิตด้วยเช่นกัน

     หลายคนออกไปสร้างธุรกิจส่วนตัวแบบที่ตัวเองชอบและสนใจจนโด่งดัง ทำให้การแสดงเป็นเพียงอาชีพเสริม เช่น กวินเน็ธ พัลโทรว์ ที่ทำ goop ซึ่งเธอเรียกว่า lifestyle company ที่เน้นเรื่องการขายสินค้าแฟชั่นความงามแนวคลีนและเพื่อสุขภาพ ทางด้าน จอร์จ คลูนีย์ ก็มีบริษัทเหล้าเตกีลาที่เพิ่งขายไปได้ในมูลค่า 600 ล้านเหรียญสหรัฐ หรือจะเป็น เจสสิกา อัลบา ที่เปิดสตาร์ทอัพชื่อ The Honest Company ที่ขายผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพและไร้สารพิษ ส่วนคนที่ไม่ได้ออกไปทำธุรกิจอะไร หลายๆ คนก็เพียงแค่พบว่าตัวเองไม่เหมาะกับวงการนักแสดงฮอลลีวูด ก็ขอออกไปใช้ชีวิตธรรมดาหรือประกอบอาชีพอื่นไปดีกว่า หรือบางคนก็ใช้เพียงอาชีพเป็นทางผ่านไปสู่อย่างอื่น ตัวอย่างเช่น ในหนังอินดี้เรื่อง Una Noche ที่ได้รับเลือกให้มาฉายในเทศกาลภาพยนตร์ Tribeca ที่นิวยอร์ก ดังนั้นนักแสดงนำหนุ่มสาวสองคนที่เป็นชาวคิวบาจึงได้รับเชิญมายังเทศกาลด้วย แต่ปรากฏว่าพอถึงอเมริกา ทั้งคู่ก็หนีไปเลย หาตัวไม่เจออีก ว่าง่ายๆ คือนี่เป็นการใช้ภาพยนตร์เพื่อหนีข้ามแดนไปสู่โอกาสที่ดีกว่า เพราะชีวิตในคิวบานั้นบางครั้งก็ดูไร้อนาคตสำหรับพวกเขา เมื่อได้เข้ามาอเมริกาแบบง่ายๆ (ผ่านการได้รับเชิญมาเทศกาลหนัง) พวกเขาจึงไม่รีรอที่จะหนีไปเพื่ออนาคตที่ดีกว่า ดีกว่าการเป็นแค่นักแสดงในหนังอินดี้เรื่องหนึ่ง

     วงการที่ดูเหมือนจะสวยงามนี้ อาจจะไม่ใช่สถานที่สำหรับทุกคน บางคนเล่นเกมได้ ก็อยู่ต่อไปอย่างมีความสุข บางคนปรับตัวได้ก็รอด บางคนอยู่เป็นก็อยู่ต่อ แต่สุดท้ายแล้วถึงจะเป็นนักแสดงที่เก่งแค่ไหน ก็คงไม่มีใครอยากจะ ‘แสดง’ ไปตลอดชีวิต บางครั้งการแสดงเป็นตัวเองกลับเป็นสิ่งยากที่สุดสำหรับนักแสดงทุกคน