นก-พริมาภา หรือ นก KPN เป็นนักร้องสาวที่เวลาร้องเพลงแต่ละทีนี่คือทุกคนต้องก้มกราบ ล่าสุดไปได้ที่สองของเวทีระดับโลกที่เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก คนรัสเซียก็ก้มกราบ คือเสียงทรงพลังระดับตัวแม่อย่างนี้หาไม่ได้ง่ายๆ

แต่แล้วทำไมยังต้องยอมเสียเงิน เสียเวลาทำมาหากิน เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลไปเรียนร้องเพลงเพิ่มเติมถึงแอลเออีก

เราพบว่าเรื่องราวของพี่นกสนุกมาก และทำให้เห็นเลยว่า คนที่แน่วแน่กับแพสชั่นของตน จะพยายามทำทุกอย่างให้มันออกมาดีที่สุดแบบนี้นี่แหละ

 

---

 

01:54

“ดิฉัน พริมาภา กรโรจนชวิน นักร้องยอดเยี่ยมแห่งประเทศไทยประจำปี 2552 ถ้วยพระราชทานพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว KPN Awards Thailand Singing Contest 2009”

 

02:22

“คุณเก่งแล้วคุณไปเรียนทำไม?”

• คือจริงๆ แล้วรู้สึกว่ายังไม่เก่ง โดยเฉพาะสไตล์ที่ชอบคือโซลอาร์แอนด์บี
• เลยตัดสินใจไปเรียนเพิ่มเติมที่เมืองต้นกำเนิดดนตรีแนวโซลอาร์แอนด์บี นั่นคือแอลเอ
• โปรแกรมที่ไปเรียนต่อคือเรียกว่า Certificate of Performing เป็นโปรแกรม 1 ปี
• ก็ได้ทุนไป เพราะหมดสัญญากับเคพีเอ็น ก็เข้าไปบอกเจ้านายว่าอยากไปเรียนต่อ ปรากฏว่าเค้าออกค่าเรียนให้เลย
• แม้จะชนะเลิศด้านร้องเพลงมา แต่ก็ไม่ได้เหลิงอะไร ค่อนข้างอ่อนน้อมตามสไตล์คนเอเชีย เพราะรู้ว่าภาษาอังกฤษของตัวเองง่อยมาก
• ก่อนจะเข้าโปรแกรมก็ต้องเรียนภาษาก่อน 2 เดือน ซึ่งไม่ได้อะไรเลย เพราะโง่ภาษาจริงๆ
• ซึ่งความอ่อนภาษานี่เองที่ทำให้เรียนร้องเพลงแทบไม่รู้เรื่องเลย เทอมแรกที่ไปเรียนคือไม่มีเพื่อน เพราะคุยกันไม่รู้เรื่อง หนักเข้าคือสั่งกาแฟได้ชาเขียวแทน
• เพื่อนคนไทยที่ไปเรียนด้วยกันก็เรียนคนละสาขา ทำให้ต้องเริ่มพูดภาษาอังกฤษ เริ่มมั่นใจขึ้น
• ซึ่งโรงเรียนนี้มีนักเรียนจากทั่วโลกมาเรียน ทำให้ไม่เกร็ง เพราะหลายคนภาษาแย่กว่าเราก็มี
• ฝรั่งแอฟริกัน-อเมริกันที่ติดตากันว่าร้องเพลงเก่ง ก็กลับไม่เก่งซะงั้นก็มี
• เพื่อนๆ เรียกว่า ‘พีเค’ เพราะออกเสียงง่ายกว่าชื่อนก

 

08:19

“พีเคเคยทำครูร้องไห้ ไม่ใช่ซาบซึ้ง แต่เห็นว่าเป็นชะนีเอเชียที่พูดอังกฤษไม่ได้เลย แต่ร้องเพลงดีมาก”

 

• ตอนเรียนจบก็ได้รางวัล Outstanding ที่เทอมนึงจะมีคนได้ตำแหน่งนี้แค่คนเดียว
• ความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมคลาส ก็มีโดนข่มเหมือนกัน เพราะเรามักจะจ๋องๆ ในห้อง แต่บนเวทีเราฟาดเอาตายนะ
• ซึ่งก็ไม่ได้คิดจะแข่งอะไร เพราะว่าตั้งใจจะมาเพื่อเรียน
• ช่วงหลังเพื่อนที่เคยเหยียด เคยหยาม ก็มาขอให้ช่วยสอนเหมือนกัน
• คติประจำใจที่ได้มาคือเวลาขึ้นเวทีต้องเต็มที่ทุกครั้ง เพราะคนที่มาฟังเราอาจเป็นโปรดิวเซอร์ หรือคนที่มีหน้ามีตาในวงการเพลงก็ได้
• คำว่า ออดิชั่น เป็นคำติดปากของที่นั่น เพราะการจะแคสต์งานต้องออดิชั่นทุกครั้งไป

11:26

“มันต้องแข่งกับตัวเอง เพราะทุกคนเก่งหมด ทุกคนมีสิทธิ์ได้งานเท่าเทียมกันหมด ไม่มีลูกรัก ได้งานแล้วไม่ใช่ว่าจะได้ไปตลอด”

 

• เวลาได้ออดิชั่นต้องตอบ yes ไว้ก่อน เพราะตอบ no ครั้งนึง อาจทำให้ชวดงานทั้งหมดได้เลย
• ก่อนไปคิดว่าอาจได้เที่ยวบ้าง แต่ปรากฏว่าไม่มีเวลาเลย ทำการบ้านก็หมดเวลาแล้ว
• การฟังเพลงเพื่อทำการบ้านเป็นการฟังเพลงที่เครียดมาก ไม่มีความสุนทรีย์อีกต่อไป
• วิชา Vocal Performance เรียนวันจันทร์ สอบวันพุธ แปลว่ามีเวลาท่องเนื้อเพลงแค่วันอังคารวันเดียว แทบไม่ได้เงยหน้าออกจากห้องเลย
• “พาไปเที่ยวหน่อยสิ”

14:15

“ในแอลเอบอกเลยว่าไม่มีที่เที่ยวอะไรเลย”

• โรงเรียนอยู่ตรงสถานที่ประกาศรางวัลออสการ์ มีนักท่องเที่ยวเยอะมาก
• ที่นั่นไม่มีไนท์มาร์เก็ต ไม่มีที่แฮงเอาต์เลย จะไปห้างก็ต้องขับรถ 20 นาที
• คนที่นั่นใช้อูเบอร์เป็นปกติ เพราะที่จอดรถน้อยมาก
• รถเมล์ก็มีแต่ไม่สะดวกเท่าที่เมืองไทย
• ที่นั่นมีคนไทยเยอะ แต่ก็ไม่ควรไว้ใจคนไทยขนาดนั้น
• มันมีความจุกจิก ขี้อิจฉา ขี้เม้าท์
• “เล่ามาเลยค่ะ!”

 

17:19

“มีคนพูดให้ฟังว่าคนไทยในแอลเอเนี่ย เห็นคนได้ดีไม่ได้”

• มีการกลั่นแกล้งกัน เช่น แอบแจ้งเจ้าหน้าที่รัฐให้มาตรวจสอบร้านอาหารที่หมั่นไส้ ถ้าตรวจพบว่าจ้างแรงงานผิดกฎหมาย ร้านก็จะโดนฟ้อง
• การไปเรียนก็ไม่สนับสนุนให้ไปทำงานพิเศษ เพราะไม่ถูกกฎหมาย เซฟตัวเองไว้ก่อน
• ตอนแรกก็ไปอยู่กับเพื่อนคนไทยที่นั่น แต่อยู่ไกลโรงเรียนมาก เลยไปอยู่แค่ช่วงที่เรียนภาษาอังกฤษ พอหลังจากนั้นก็ย้ายไปอยู่โซนไทยทาวน์แทน
• ที่นั่นมีเหยียดกันเหมือนกันเช่น โฮมเลส เพราะเค้ารู้สึกว่ามีเงินรัฐบาลช่วยเลี้ยงดู ก็ไม่ต้องทำงานก็ได้ แต่เราทำแบบเค้าไม่ได้เพราะเอาทุนเค้ามา เรียนไม่จบอายตายเลย

 

22:26

“เห็นบอกว่ามีออดิชั่นเยอะ ต้องมีได้งานแน่เลย”

• ไม่ได้เลย เพราะภาษาอังกฤษไม่แข็งแรง
• บรอดเวย์ก็ไม่ได้ไปออดิชั่น เพราะเต้นไม่เป็น
• วงการออดิชั่นศิลปินที่อเมริกาแข่งกันสูงมาก เก่งอย่างเดียวไม่ได้ มันต้องเฮงด้วย จังหวะต้องได้
• เคยมีโปรดิวเซอร์มาจีบๆ เหมือนกัน แต่ปรากฏว่าจีบแบบหน้าหม้อซะงั้น
• ส่วนเรื่องความรักก็เคยมีคนดำมาจีบ แต่อายุห่างกันมาก คือผู้ชายเด็กกว่า
• ตอนเช็กบัตรประชาชนกันก็ตกใจมาก

 

25:26

“ไม่มีความรักเลยตลอด 1 ปีที่ไปเรียนนี่เครียดมั้ย”

• ไม่เครียด เพราะตั้งใจไปเรียนจริงๆ วิชาที่เลือกก็ยากมาก เครียดมาก สอบเสร็จก็ไปเที่ยวเลย ไปลาสเวกัส ไปดูโชว์ซิลีน ดิออน

 

26:13

“ที่นั่นมีสิ่งยั่วยุเยอะมาก คุณต้องจิตแข็ง… คุณต้องรู้ว่าจุดประสงค์ของเราในการมาที่นี่คืออะไร”

 

• เรียนตกไม่ได้ เพราะเอาทุนเค้ามา คนรู้จักก็เยอะ ถ้าเรียนไม่จบก็อาย
• ตั้งใจเรียนมาก แต่ก็ตกวิชาที่ต้องสอบข้อเขียน
• ฉะนั้น เลยต้องสื่อสารกับครูว่าภาษาอังกฤษเราอ่อนมาก
• ที่จำได้แม่นคือวิชา Vocal Technique ที่เรียนเกี่ยวกับสรีระการร้องเพลง เรียนเหมือนหมอเลย ระบบหายใจ ระบบร่างกาย
• ตอนนั้นสอบข้อเขียน ก็ต้องรอเพื่อนส่งข้อสอบออกจากห้องไปหมดก่อน ค่อยเดินไปถามอาจารย์ว่าคำนั้นคำนี้เขียนยังไง

29:36

“ภาษาอังกฤษเราโง่มาก แต่เราฉลาดในการเอาตัวรอดมาก”

30:07

“แฮปปี้มั้ยที่เลือกไปเรียนที่แอลเอ”

• เคยไปเล่นฟิตเนสที่นั่น คนที่มาหล่อมาก หล่อทุกคน เพื่อนที่ไปด้วยกันเคยไปเจอพระเอกหนังโป๊ที่นั่น เป็นสังคมของคนเอ็นเทอร์เทนเมนต์จริงๆ
• ก็เจียดค่าขนมมาเก็บไว้ดูโชว์เหมือนกัน

• รู้สึกว่าเรียน 1 ปี น้อยไป เริ่มจะชินกับสถานที่กับผู้คนก็จบแล้ว เลยรู้สึกไม่ได้เก่งขึ้นเท่าไหร่ แต่สิ่งที่เปลี่ยนคือทัศนคติ
• ที่นี่สอนให้เราเป็น Musician ไม่ใช่ Singer ก็จะมีความรู้ด้านดนตรีมากขึ้น
• และได้ประสบการณ์ชีวิต เพราะได้เห็นวัฒนธรรม ความคิดต่างๆ ที่ไม่เหมือนที่เคยเห็นเคยเจอ
• อย่างนึงคือคนที่นั่นไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่น
• ไม่มีใครว่อกแว่กขณะทำงาน แม้แต่ยาม หรือแม่บ้าน ที่สื่อสารรู้เรื่อง ไม่มีเล่นมือถือระหว่างเวลางาน
• การมาเรียนตอนอายุเริ่มเยอะแล้ว ทำให้เครียดเหมือนกัน ต้องโฟกัส
• สังคมที่นี่ไม่มีการแบ่งวรรณะชนชั้น ทุกคนเท่ากัน
• ทำให้เรารู้สึกว่าเราใช้ชีวิตเป็นคนปกติ ไม่เหมือนกับชีวิตที่ไทยที่รู้สึกว่าตัวเองเป็น someone มีรถส่วนตัว มีห้างให้เดิน
• ที่นี่ ทุกคนเท่ากัน ใช้รถซับเวย์ กินข้าวข้างทาง ทุกคนใช้ชีวิตปกติมาก
• ทำให้เกิดความคิดว่าชีวิตก็มีแค่นี้เอง
• เราเลยเกิดความคิดว่าอยากเป็นแบบอย่างให้คนที่เดินตามเส้นทางเดียวกับเรามา

37:38

“เราอยากเป็น someone ที่สร้างตัวจากความมุมานะ ไม่ใช่ทางลัด เพราะมันไม่ใช่วิถีของเรา”

38:55

“แนะนำน้องๆ ที่จะไปเรียนที่แอลเอหน่อย”

• หนึ่ง ภาษาเป็นสิ่งสำคัญมาก ถ้าภาษาอังกฤษดี คุณจะหมดความกังวลข้อใหญ่ๆ ไปเลย
• สอง การพรีเซนต์ตัวเองเป็นเรื่องปกติของคนที่นั่น ต้องสร้างคอนเน็กชั่น ต้องไนซ์ เพราะเราไม่อาจรู้เลยว่าคนที่เราคุยด้วยเป็นใคร
• สาม ต้องง่ายๆ เข้าไว้ อย่าไปคาดหวังว่าต้องเจออะไร เจอแฟน เจองาน ของเหล่านี้ถ้าจะมามันมาเอง

 

41:03

“เราต้องรู้ให้แน่ชัดว่าจุดประสงค์ของการมาที่เนี่ย ของเราอะ คืออะไร”

 

---

 

Credits

 

The Host ธัชนนท์ จารุพัชนี

The Guest พริมาภา กรโรจนชวิน

 

Show Creator ภูมิชาย บุญสินสุข

Episode Producers ภูมิชาย บุญสินสุข

นทธัญ แสงไชย

อธิษฐาน กาญจนพงศ์

ปวริศา ตั้งตุลานนท์

Episode Editor นทธัญ แสงไชย

Sound Designer & Engineer ศุภณัฐ เดชะอำไพ

Coordinator & Admin อภิสิทธิ์​ หรรษาภิรมย์โชค

Art Director กริณ ลีราภิรมย์

Graphic Designer เทียนจรัส วงศ์พิเศษกุล

Photographer อธิษฐาน กาญจนพงศ์

Music Westonemusic.com