ไม่ว่าหนังเรื่อง Titanic (1997) ของเจมส์ คาเมรอน จะยังคงตราตรึงในความทรงจำของผู้ชมทั่วโลกอย่างไร ความสำเร็จอย่างยิ่งยวดของคู่พระนางจากหนังเรื่องนั้น อันได้แก่ ลีโอนาร์โด ดิคาปริโอ และ เคต วินสเลต ได้แก่การที่พวกเขาไม่ได้ถูกจองจำอยู่กับบทแจ็คและโรส (เหมือนกับนักแสดงนับไม่ถ้วนที่ไปต่อไม่ได้) ตลอดกาล และเส้นทางการแสดงของทั้งสองคนหลังจากนั้น ตอกย้ำทั้งพรสวรรค์ ฝีไม้ลายมือทางการแสดง และเหนืออื่นใด รสนิยมในการค้นหาความท้าทายใหม่ๆ ให้กับตัวเอง

เครื่องพิสูจน์ที่เป็นรูปธรรมในแง่ความสามารถของทั้งสองคนได้แก่การที่พวกเขาชนะรางวัลทางด้านการแสดงจากหนังหลายเรื่องและจากหลายสถาบัน (นั่นรวมถึงออสการ์ผู้แสดงนำหญิงและชาย วินสเลตได้รับจาก The Reader ส่วนดิคาปริโอจาก The Revenant) และผลงานการแสดงทั้งหมดของทั้งสองคนก็อย่างที่กล่าว นอกจากไม่ได้เหยียบย่ำอยู่กับบทบาทที่ซ้ำซากจำเจ ยังส่องประกายฉายแสงแข่งกับบทบาทที่เหนี่ยวนำให้พวกเขากลายเป็นซูเปอร์สตาร์

กล่าวเฉพาะวินสเลต แม้ว่าข้อจำกัดของการเป็นนักแสดงหญิงจะทำให้เธอไม่มีตัวเลือกที่หลากหลายเหมือนฝ่ายชาย แต่บทหญิงสาวก๋ากั่น (Eternal Sunshine of the Spotless Mind), คนรับใช้ที่เก็บกดทางเพศ (Quills), เจ้าหน้าที่ค่ายกักกันนาซี (The Reader), แม่บ้านผู้ซึ่งไม่อาจหลอมรวมกับสังคมรอบข้าง (Little Children, Revolutionary Road), หญิงแกร่งผู้ซึ่งต่อสู้แบบปากกัดตีนถีบเพื่อครอบครัว (Mildred Pierce), นักบรรพชีวินวิทยาผู้ซึ่งอุทิศทั้งชีวิตให้กับงานที่ผู้หญิงไม่ได้รับอนุญาต (Ammonite) ก็บอกอย่างชัดแจ้งถึง ‘เทสต์’ และวิสัยทัศน์อันน่าทึ่งในการเลือกบทแสดงสำหรับตัวเอง

โดยปริยาย หนึ่งในความยุ่งยากสำหรับแฟนๆ ที่ติดตามผลงานของเธออย่างต่อเนื่อง ได้แก่การต้องเลือกว่าบทบาทไหนจากหนังหรือซีรีส์เรื่องอะไรเป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมที่สุด และรูปการณ์ก็ยิ่งเพิ่มความยากลำบากมากขึ้นหลังจากซีรีส์เรื่องดังชุด Mare of Easttown (ซึ่งเรตติ้งพุ่งกระฉูดในอเมริกา) สตรีมทางช่อง HBO GO ช่วงเดือนพฤษภาคมที่ผ่านพ้นไป เมื่อเสียงตอบรับจากทั่วสารทิศบ่งชี้ไปในทิศทางเดียวกันว่า บทบาทตำรวจสืบสวนของเธอเป็น ‘แอ็กติ้งที่ทรงพลัง’ และไม่มีข้อสงสัยว่าเป็นนี่คืออีกหนึ่งในผลงานการแสดงในระดับขึ้นหิ้งของเจ้าตัว

แต่ไม่ว่าบทแมร์ หรือแมรีแอนน์ ชีแฮน จะยืนอยู่ตรงไหนในการจัดอันดับการแสดงที่วิเศษเลิศเลอของวินสเลต อย่างหนึ่งที่พูดได้ไม่มีวันผิดพลาดก็คือ นี่เป็นการสวมบุคลิกตัวละครที่สลับซับซ้อนที่สุด และแน่นอนว่าความเป็นซีรีส์ขนาด 7 ตอนจบ (สิริความยาวทั้งสิ้น 6 ชั่วโมง 43 นาที) เปิดโอกาสให้ผู้ชมได้สำรวจทั้งตื้นลึกหนาบางของตัวละคร อุปนิสัยใจคอ ด้านมืด ด้านสว่าง ไปจนถึงพื้นที่รกร้างว่างเปล่าซึ่งถูกเก็บซ่อนไว้ในส่วนที่เรียกว่าก้นบึ้ง และทีละน้อย แมร์ ชีแฮน ก็ไม่ได้เป็นเพียงคาแรกเตอร์ที่ผู้สร้างใช้เป็นเครื่องมือเล่าเรื่อง ทว่ากลับมีทั้งเลือดเนื้อ ชีวิต และจิตวิญญาณของตัวเอง

ว่ากันตามเนื้อผ้าแล้ว ซีรีส์ Mare of Easttown ผลงานสร้างของแบรด อิงเกลสบี กำกับโดย เครก โซเบิล ก็จัดอยู่ในแนวสืบสวนสอบสวน ลึกลับตื่นเต้น เทือกๆ เดียวกับ Mindhunter, American Crime Story, Big Little Lies ฉากหลังได้แก่ชุมชนเล็กๆ ที่ดูขมุกขมัวและซอมซ่อของเมืองฟิลาเดลเฟีย ที่ผู้คนในชุมชนซึ่งส่วนใหญ่เป็นคนชั้นกลางระดับล่างโยงใยกันแน่นหนา ไม่ว่าจะในฐานะญาติสนิทมิตรสหายหรือคนที่ไม่ชอบขี้หน้า

จุดปะทุของเรื่องมาจากเหตุการณ์ที่เด็กสาวแม่ลูกอ่อนชื่อเอรินถูกฆ่าตายอย่างอุจาดบนโขดหินกลางลำห้วยท่ามกลางสภาพอากาศที่หนาวเย็น และเมื่อคำนึงว่าตำรวจสืบสวนของเมืองอีสต์ทาวน์ยังคงไม่มีคำตอบให้กับการหายตัวไปอย่างลึกลับของเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกันเมื่อราวหนึ่งปีก่อนหน้านั้น ความเดือดดาลและโกรธแค้นก็ยิ่งพุ่งพรวดและลุกลาม ประเด็นก็คือ ระหว่างแมร์ ในฐานะผู้รับผิดชอบทั้งสองคดี กับแม่ของเด็กสาวคนหลัง ก็เป็นเพื่อนร่วมทีมบาสเกตบอลชุดครองแชมป์สมัยมัธยม และภาวะเพื่อนเก่าที่มองหน้ากันไม่ติด ก็เป็นหนึ่งในหลายๆ ตัวอย่างที่อธิบายความเป็นไปของชุมชนแห่งนี้ ที่ความวุ่นวายแทบทุกเรื่องล้วนแล้วมีความสัมพันธ์ส่วนตัวเข้าไปเพิ่มเติมดีกรีความยุ่งยาก

ขณะที่เส้นเรื่องหลักของซีรีส์ขับเคลื่อนด้วยการที่แมร์ และ คอลิน เซเบิล (เอฟเวน ปีเตอร์ส) นักสืบจากเมืองใหญ่และมีสถานะเป็นคนนอกสมบูรณ์แบบ ช่วยกันคลี่คลายเงื่อนงำและปมปริศนาของเหตุฆาตกรรม ซึ่งก็เป็นไปตามธรรมเนียมของเรื่องแนวนี้ นั่นคือไม่มีอะไรเป็นอย่างที่ปรากฏเบื้องหน้าของผู้ชม อีกทั้งบรรดาผู้คนมากหน้าหลายตาที่เกี่ยวข้องกับคดีอุกฉกรรจ์นี้ไม่โดยตรงก็โดยอ้อมก็แทบจะไม่ได้พูดความจริงอย่างสิ้นซาก และมันโยงใยกลับไปสู่ประเด็นความเป็นชุมชนปิดที่ทุกคนล้วนเก็บงำหรืออมพะนำความลับบางอย่างของกันและกัน ด้วยเหตุผลต่างๆ นานา

กระนั้นก็ตาม น้ำหนักอีกส่วน และบางทีเป็นเหตุผลที่นำพาให้ซี่รีส์เรื่องนี้ใช้ชื่อว่า ‘แมร์แห่งเมืองอีสต์ทาวน์’ โฟกัสไปที่ตัวเอกของเรื่องนั่นเอง และนั่นทำให้ไม่มากไม่น้อย ครึ่งหนึ่งของซีรีส์บอกเล่าเรื่องในแนวศึกษาบุคลิกตัวละคร (Character Study) และก็อย่างที่เกริ่นไว้ก่อนหน้า ชีวิตส่วนตัวของสาวใหญ่ก็ยุ่งเหยิงพอๆ กับการสะสางคดีฆาตกรรม ไม่มากไม่น้อย เราไม่ได้กำลังเฝ้าติดตามเรื่องของ ‘ตำรวจหญิงยอดนักสืบ’ ผู้ซึ่งควบคุมสถานการณ์ได้อย่างอยู่หมัด ตรงกันข้าม นี่เป็นตัวละครที่ชีวิตหลังบ้านของเธอทั้งง่อนแง่นและสั่นคลอน

อันที่จริง ผู้ชมรู้สึกหรือสัมผัสได้ถึงสภาวะดังกล่าวผ่านรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูทรุดโทรมและปล่อยปละละเลย เราเห็นเธอสูบบุหรี่ไฟฟ้าตลอดทั้งซีรีส์ กินอาหารจังก์ฟู้ดแบบไม่แคร์สุขภาพ ดื่มอย่างไม่ค่อยบันยะบันยัง นอนน้อย และมักจะถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงโทรศัพท์ข้างตัว กระทั่งน่าสงสัยว่าครั้งหลังสุดที่เธอได้นอนเต็มอิ่มคือเมื่อไร

ในแง่ของความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง เธอหย่าร้างกับแฟรงค์ (เดวิด เดนแมน) ผู้ซึ่งไม่เพียงแค่อาศัยอยู่บ้านหลังถัดไป หากเขากำลังจะแต่งงานกับคนรักใหม่อย่างมีความสุข และช่วยไม่ได้ที่เจ้าตัวจะแสดงออกอย่างหงุดหงิดหัวเสีย อีกเรื่องหนึ่งที่ก่อกวนความรู้สึกกระทั่งบั่นทอนสำนึกผิดชอบชั่วดีของตัวละคร เกี่ยวข้องกับแคร์รี (โซซี เบคอน) อดีตคนรักขี้ยาของลูกชายผู้วายชนม์ ผู้ซึ่งกำลังยื่นเรื่องทวงสิทธิ์ในการเลี้ยงดูหลานชายหัวแก้วหัวแหวนของแมร์

แต่พูดอย่างรวบรัดตัดความ อะไรก็ดูจะไม่ใช่บาดแผลที่อักเสบกลัดหนองในจิตใจของแมร์เท่ากับการที่เธอโทษตัวเอง (ซึ่งก็น่าจะมีมูลความจริง) ว่าตัวเธอเป็นสาเหตุที่ทำให้เควิน ลูกชายผู้ซึ่งเกลียดแม่ตัวเองเข้ากระดูกดำ ดำเนินชีวิตที่ดำดิ่งลงสู่ก้นเหวและลงเอยด้วยการปลิดชีพตัวเอง

ความแยบยลและน่าทึ่งอย่างถึงที่สุดของซีรีส์เรื่อง Mare of Easttown อยู่ตรงที่เนื้อหาทั้งสองส่วน อันได้แก่การที่แมร์และพาร์ตเนอร์ของเธอต้องเสาะหาฆาตกร และการที่สาวใหญ่ต้องรับมือกับความ (ฉิบหาย) วายป่วงส่วนตัว ได้รับการถักทอและเชื่อมร้อยให้หลอมรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แต่สมมติว่าจะพูดให้ครอบคลุมจริงๆ ซีรีส์ของแบรด อิงเกลสบี และ เครก โซเบิล เรื่องนี้ไม่ได้เพียงแค่พาผู้ชมไปสอดส่องชีวิตที่ล้มคว่ำคะมำหงายของแมร์เพียงลำพัง แต่ว่ากันตามจริงแล้ว เพื่อนบ้านและคนรอบข้างของเจ้าตัวก็ล้วนแล้วแต่กอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กับปิศาจร้ายส่วนตัวของแต่ละคน และจะว่าไปแล้ว ไม่มีชีวิตของใครบัดซบและเส็งเคร็งไปกว่าใคร และไหนๆ ก็ไหนๆ แง่มุมหนึ่งที่ซีรีส์เรื่อง Mare of Easttown พูดถึงอย่างค่อนข้างเจาะจง ก็คือการถ่ายทอดให้เห็นถึงผลพวงที่ตกทอดไปถึงเด็กๆ และสถานการณ์แบบ ‘พ่อแม่รังแกฉัน’ ก็นำพาให้พวกเขาใช้ชีวิตที่ไม่แตกต่างจากเรือที่ไร้หางเสือในท่ามกลางความผันผวนปรวนแปรของคลื่นลม

อีกอย่างหนึ่งที่ควรเอ่ยถึงได้แก่การที่ผู้สร้างใช้ประโยชน์อย่างเฉลียวฉลาดจากความเป็นเมืองสมมติของอีสต์ทาวน์ ซึ่งไม่ได้เป็นแค่สถานที่ หากเป็นอีกหนึ่งคาแรกเตอร์สำคัญ อย่างที่เอ่ยก่อนหน้า บรรยากาศที่มัวซัวและซึมเซาบ่งบอกโดยอ้อมถึงความห่อเหี่ยวสิ้นหวังของผู้คน ขณะที่ในความเป็นชุมชนปิดและผู้คนรู้จักมักคุ้นกันหมด ก็สร้างสภาวะติดอยู่ในกับดักและไปไม่ไหนรอดของใครต่อใคร (แน่นอนว่าแมร์ก็เป็นคนหนึ่งในนั้น)

ข้อน่าสังเกตก็คือ ในตอนท้ายผู้สร้างหาทางออกให้กับตัวละครบางคน ผู้ซึ่งสามารถพาตัวเองหลุดพ้นจากโลกที่คับแคบ และผู้ชมได้แต่อนุโมทนา (และนั่นเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่บรรยากาศของซีรีส์ดูสดใสรื่นรมย์) ขณะที่อีกบางคน อาทิ บาทหลวงผู้ซึ่งภายหลังจากเผชิญวิบากกรรมอย่างชนิดสะบักสะบอม เขากลับลงเอยด้วยสภาวะตกหล่มและไปไหนต่อไม่ได้ และนั่นเป็นเรื่องน่าเวทนา

ในแง่ของมู้ดและโทน ซีรีส์ Mare of Easttown อาจจะดูเหมือนซ้ำเติมสภาวะล็อกดาวน์ที่ผู้ชมบ้านเรากำลังเผชิญอย่างน่าอึดอัดและขุ่นเคือง และไม่มีใครบอกได้ว่าเมื่อไรสถานการณ์จะกระเตื้องสักที แต่ด้วยกลวิธีและชั้นเชิงการบอกเล่าของผู้สร้างที่ดึงดูดและชวนให้เสพติดในระดับที่ไม่อาจถอนตัว ตลอดจนการหยิบยื่นบทสรุปที่ผู้ชมสัมผัสได้ถึงแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ มันก็น่าเชื่อว่าทั้ง 7 อีพีจะสามารถยึดกุมความสงสัยใคร่รู้อย่างชนิดไม่อาจละวางสายตา รวมถึงยังนับเป็นการเบี่ยงเบนสมาธิและโฟกัสจากโลกความเป็นจริงอย่างได้ผลชะงัด

หรือถ้าหากจะพูดอย่างจนตรอกจริงๆ ซีรีส์อย่าง Mare of Easttown ก็นับเป็นหนึ่งสันทนาการไม่กี่อย่างที่พวกเราพอจะอาศัยเป็นเสมือนยากล่อมประสาทในช่วงเวลาที่หลายๆ คน (รวมถึงตัวเอง) อยู่ในสภาพติดกับและจนมุมไม่แตกต่างไปจากตัวละครในเมืองอีสต์ทาวน์

Mare of Easttown (2021)

สร้างและเขียนบท-แบรด อิงเกลสบี กำกับ-เครก โซเบิล

ผู้แสดง-เคต วินสเลต, จูลีแอนน์ นิโคลสัน, จีน สมาร์ท, กาย เพียร์ซ, ฯลฯ

พิสูจน์อักษร: วรรษมล สิงหโกมล