วรพจน์ พันธุ์พงศ์

ออกจากกรุงเทพฯ ได้สำเร็จ รู้สึกโล่งอก การตัดสินใจไปทำงานที่ปัตตานีเป็นเรื่องยาก แต่การทิ้งกรุงเทพฯ ยากกว่า เคยพูดอยู่เรื่อยว่าผมเข้ามาทำงาน ทำมา 25 ปี และงานตอนนี้ทำที่ไหนก็ได้ คิดฝันอยากทิ้งกรุงเทพฯ มาพักใหญ่ กว่าจะตัดใจทิ้งได้ ยอมรับว่าหนัก เพราะกรุงเทพฯ คือคำตอบของทุกสิ่งทุกอย่าง เราสร้างบ้านสร้างเมืองกันมาแบบนั้น อีกนาน นานมากทีเดียวท...

  ​ไม่ใช่ที่น่าน เราพบกันที่ปัตตานี      ​ผมลงไปทำงาน ศึกษาประวัติศาสตร์และบาดแผล ณ ที่เกิดเหตุ เดียร์มาหาเพื่อนสนิทที่ศูนย์ข่าวอิศรา รับผิดชอบติดตามสถานการณ์ในสามจังหวัดชายแดนใต้ เข้าใจว่าเราน่าจะไม่ได้พูดคุยกัน สิบเอ็ดปีมาแล้ว--ความทรงจำอาจพร่าเลือน ต่อให้คุย ก็คงแค่เพียงทัก พยักหน้า ไม่มากกว่านั้น วันเวลาที่พบเจอสั้นม...

     ชอบหนังสือ ‘สวนสัตว์’ ของ สุวรรณี สุคนธา ไม่นึกว่าวันหนึ่งจะต้องมาอยู่สวนสัตว์      อุตส่าห์ตั้งชื่อเอาฤกษ์เอาชัยว่า ‘สวนไผ่รำเพย’ อยู่ๆ ไปสวนไผ่เริ่มแสดงตัวตนความเป็นป่าเป็นเขา เรามาทีหลัง มาด้วยการถือสิทธิ์ครอบครองตามกฎหมาย แต่กฎธรรมชาติที่มีอยู่เก่าก่อนก็ยังดำรงอยู่      นี่คือบ้านเรา--ถูกต...

     อยู่กรุงเทพฯ อยากได้น้ำก็เดินไปเปิดก๊อก      จะซักจะล้าง จะอาบ หรืออยากอาบน้ำอุ่น ทุกอย่างมันช่างง่ายดายราวมีเวทมนตร์เสกเป่าได้      ที่น่าน อยากได้น้ำใช่ไหม จ้างรถแบ็กโฮมาขุดสระ สนนราคาว่ากันตามความกว้าง ความยาว ความลึก รวมทั้งพิกัดทำเล ไกลและไปมายากย่อมต้องบวกเพิ่ม ตามหลักเศรษฐศาสตร์พื้นฐาน ประม...

     ฟังดูโง่เขลาใช่ไหม หากใครสักคนบอกว่าเลือกลาจากกรุงเทพฯ เพราะอยากหายใจโล่งๆ      โง่ช่างมัน      ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ถ้าเลือกได้ ผมอยากหายใจสบายๆ อยากได้อากาศดีๆ ที่ไม่ต้องระแวงระวัง ไม่ต้องยั้ง ไม่ต้องกลั้น การหายใจควรเป็นเรื่องของความอุ่นใจ มั่นใจ ชื่นใจ      ถามว่ากรุงเทพฯ...

    ถ้าเธอมองมา เธอจะเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างกองไฟ แสงตะวันเพิ่งลับทิวไผ่ ความมืดเดินทางมากับความเงียบ ที่จริงก็เงียบทั้งวัน แต่พอมืด มันเหมือนยิ่งเงียบมากขึ้นๆ ดาวดวงแรกทอแสงจางๆ เขาวางไฟฉายไว้ข้างกาย มีดอีโต้ กีตาร์ที่จับมากอดบ้างปล่อยบ้าง ร้องเพลงเบาๆ เพลงเก่าแก่ที่วนเวียนร้องเล่นอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่านั่นแหละ     เมื่อวา...