อาเหม็ด เบสต์ ผู้ที่นำแสดงเป็น จาร์จาร์บิงส์ ในหนังชุด Star Wars Episode 1-3 นั้นเคยคิดจะฆ่าตัวตาย เพราะการรับบทเป็นจาร์จาร์นั้นทำให้เขาโดนคนล้อทั่วโลกมาตลอด 20 ปี เนื่องจากจาร์จาร์เป็นหนึ่งในตัวละครที่แฟน Star Wars ไม่ชอบมากที่สุดตัวหนึ่ง และมักจะเอามาล้อหรือด่าทอ (เคยมีแฟนหนังเดินไปบอกเขาว่า “นายทำลายวัยเด็กฉันไปแล้ว รู้ตัวหรือเปล่า”) ไปจนถึงขั้นเขียนขู่ฆ่าอาเหม็ดบนอินเทอร์เน็ต ในฐานะนักแสดงหนุ่มวัย 25 ปีในเวลานั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขาเลยที่จะรับมือกับคอมเมนต์เหล่านี้
การได้รับบทเป็นตัวละครที่อยู่ในหนังฮิตนั้นไม่ได้จะมีแต่ข้อดีเพียงอย่างเดียว โดยเฉพาะกับหนังที่มีแฟนคลับเดนตายอย่าง Star Wars คนทั้งโลกต่างจับจ้องทั้งตัวหนังและตัวนักแสดงที่จะมารับบทต่างๆ การตัดสินใจรับเล่นหนังแบบนี้ก็ถือว่าเป็นความเสี่ยงแบบหนึ่ง เพราะถ้าออกมาไม่ดีก็มีสิทธิ์จบชีวิตการแสดงตรงนั้นไปได้ง่ายๆ แบบไม่มีสิทธิ์แก้ตัว คุณจะติดอยู่กับบทนั้นไปตลอดชีวิตผ่านคำวิจารณ์ของคนดูทั่วโลก
แต่ในกรณีถ้าแสดงแล้วออกมาผลลัพธ์ดีมากๆ ก็ใช่ว่าจะรอด คุณอาจจะดังในชั่วข้ามคืน เพราะทุกคนจดจำคุณได้ แต่ในขณะเดียวกัน ข้อเสียที่ทุกคนอาจลืมไปคือคุณจะดับและไม่มีงานแสดงต่อมาก็เพราะทุกคนจดจำคุณได้จากบทนี้เช่นกัน และจดจำได้ดีมากเกินไปจนบางครั้งบทบาทตัวละครสุดดังมันก็กลายเป็นคำสาปสำหรับนักแสดงคนนั้นไปโดยปริยาย เพราะพวกเขาต้องติดอยู่ในบทตัวละครนั้นไปตลอดชีวิตเช่นกัน
นักแสดงอย่าง จอน เฮเดอร์ และเอฟเรน รามิเรซ ที่รับบทคู่หนุ่มเนิร์ดและแซดอย่าง นโปเลียน ไดนาไมต์ และเปโดร ซานเชซ จากหนังเรื่อง Napoleon Dynamite (2004) คือตัวอย่างที่เห็นได้ง่ายและชัดมาก ตัวละครในหนังเรื่องนี้ดังระดับไอคอนของโลกภาพยนตร์ ทุกคนจดจำได้ หรือต่อให้ไม่เคยดูหนังก็อาจจะเคยเห็นภาพนิ่งของตัวละครเหล่านี้บ้าง แต่หนังเรื่องนั้นก็ไม่ได้ทำให้จอนและเอฟเรนมีงานแสดงที่น่าจดจำในลำดับถัดๆ มา คือทั้งคู่มีหนังเล่นต่อมาเรื่อยๆ แต่บทที่ได้รับนั้นก็เป็นบทเล็กบทน้อย หรือไม่คนดูก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่านี่คือนักแสดงจากหนังเรื่อง Napoleon Dynamite เพราะตอนทั้งคู่แสดงหนังเรื่องนั้นก็ถูกจับแปลงโฉมเสียจนไม่มีใครจำหน้าจริงๆ ได้ ทำให้ทั้งคู่มีสถานะเหมือนนักแสดงหน้าใหม่ตลอดเวลา เพราะคนดูจำได้แต่ตัวละครนโปเลียน ไม่ได้จำนักแสดงอย่างจอน เฮเดอร์
ยิ่งหนังเรื่องนั้นๆ ดังมากขึ้นเท่าไร บางทีการที่นักแสดงคนนั้นจะไปรับบทอื่นๆ ก็ทำได้ยาก เนื่องจากคนอาจจะยังจดจำเขาหรือเธอในบทบาทตัวละครนั้นๆ ไปตลอด เหมือนจะโดนผูกติดกับตัวละครสุดดังตัวนั้นไปโดยปริยาย เหมือนเขาเกิดมาเพื่อเป็นตัวละครตัวเดียวไปเลย ไม่สามารถย้ายไปเป็นตัวอื่นได้อีก (ก็คล้ายๆ กับสิ่งที่อาเหม็ดเจอคือต้องเป็นจาร์จาร์บิงส์ไปตลอดชีวิต จึงไม่ค่อยมีงานอื่นๆ เข้ามาให้เล่น) นักแสดงบางคนนั้นเป็นนักแสดงที่ไม่ใช่ค่ากลาง หมายถึงเขามีคาแรกเตอร์อันโดดเด่นมากๆ ที่เราไม่สามารถไปแก้ไขได้ อาจจะเรื่องรูปร่างหน้าตาหรือวิธีการแสดงออกบางอย่าง ทำให้เขายากที่จะย้ายไปเล่นเป็นตัวละครแบบอื่นๆ
ตัวอย่างง่ายๆ เช่น ซูอีย์ เดสชาเนล สาวผมหน้าม้าที่โดนล็อกกับตัวละคร ซัมเมอร์ ฟินน์ จนยากที่จะออกมาเป็นตัวละครอื่นๆ หรือแดเนียล แรดคลิฟฟ์ ที่ต้องพยายามทำให้คนทั้งโลกลืมว่าเขาเป็น แฮรี พอตเตอร์ ได้แล้ว ในขณะเดียวกันมันก็มีนักแสดงบางคนที่อยู่ในระดับค่ากลางตลอดเวลา คือเขาหรือเธอสามารถแปลงร่างเป็นตัวละครอื่นใดได้อย่างสบายๆ คนอย่าง แบรด พิตต์ หรือเอ็มมา สโตน นั้นมักจะได้รับบทอันหลากหลายตลอดเวลา อาจจะเป็นเพราะบทที่ส่งให้พวกเขาโด่งดัง ทำให้คนดูจดจำพวกเขาได้ทั้งในฐานะตัวละครนั้นๆ และในฐานะนักแสดงผู้รับบทนั้น
พอพูดแบบนี้แล้วจึงไม่รู้ว่าเราจะเรียกว่าการแสดงดีจนคนดูลืมไปเลยว่าเป็นนักแสดงนั้นเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ดี คือการแสดงดีจนหลอมรวมเป็นร่างเดียวกับตัวละครอาจทำให้หมดอาชีพทางการแสดงไปเสียอย่างนั้น จนกว่าจะได้เจอโอกาสดีๆ บทดีๆ ที่จะทำให้คนดูจำได้ทั้งตัวละครและตัวเองที่กำลังแสดง
เมื่อกลับมาคิดถึงอาเหม็ด เบสต์ ที่ได้รับบทจาร์จาร์นั้น ความจริงแล้วเขาไม่มีใบหน้าอยู่ในหนังชุด Star Wars (1999-2005) นั้นด้วยซ้ำ เพราะเขาถูกซีจีทับหน้าทับตาเสร็จสรรพเรียบร้อย สำหรับผมนั่นคือการเสียสละตัวตนเพื่อการแสดงเป็นอย่างมาก ไม่ต่างจากที่ แอนดี้ เซอร์คิส รับบทเป็นลิงซีซาร์ใน Planet of the Apes มันคือการละตัวตนเพื่อกลายเป็นตัวละครโดยแท้จริง ซึ่งผมคิดว่านี่คือเนื้อแท้ของการแสดง และเราได้แต่เชียร์ให้พวกเขามีที่ทางที่จะได้โชว์ศักยภาพมากขึ้นมากกว่าการที่จะไปนั่งด่าทอพวกเขา และหากตัวละครนั้นจะน่ารักหรือไม่น่ารัก ถ้าจะโทษใครสักคนก็น่าจะเป็นผู้กำกับมากกว่าด้วยซ้ำไป
คิดในแง่ดี จาร์จาร์บิงส์อาจจะเป็นการแสดงที่ดีที่สุดของอาเหม็ด เพราะเขาทำให้คนทั่วโลกไม่ลืมตัวละครนี้ไปเลย 20 ปี นั่นเรียกได้ว่าภารกิจของเขาได้เสร็จสิ้นแล้วในฐานะนักแสดง
