David Fincher เป็นหนึ่งในผู้กำกับที่มีสไตล์เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง หนังของเขามักเด่นชัดในแง่ของคอนเซปต์มากกว่าการเล่าเรื่อง แต่ในบางครั้งมันก็ตรงข้ามด้วยเช่นกัน เขาเป็นผู้กำกับที่สลับโหมดการทำหนังของตัวเองได้อย่างคล่องแคล่วเมื่อต้องคำนึงถึงแพลตฟอร์มในการนำเสนอ ที่สำคัญยังรู้อีกว่าตอนไหนควรพอ ตอนไหนควรเล่า เล่าแบบไหน และตอนไหนควรปล่อยพื้นที่ให้คนดูได้จินตนาการ
The Killer เป็นผลงานเรื่องล่าสุดของ Fincher ที่ดัดแปลงมาจากนิยายภาพฝรั่งเศสชื่อเดียวกันของ Alexis ‘Matz’ Nolent วาดภาพโดย Luc Jacamon และตีพิมพ์ครั้งแรกในปี 1998 โดยการนำมันมาทำเป็นบทหนังในครั้งนี้ก็ได้ Andrew Kevin Walker จาก Se7en (1995) กลับมาร่วมงานกันอีกครั้ง
ข่าวที่เกี่ยวข้อง:
หนังเริ่มต้นที่นักฆ่านิรนามคนหนึ่ง (Michael Fassbender) กำลังบอกเล่าถึงอาชีพของตัวเองอยู่บนตึกสูงเพื่อรอให้เป้าหมายปรากฏตัว เขาสอดส่องสายตาไปยังผู้คนเบื้องล่างพลางพูดถึงวัฏจักรของมนุษย์ หลังจากนั้นก็ออกกำลังกายและลงไปหาอะไรกินเพื่อฆ่าเวลา แต่แล้วเมื่อเป้าหมายเข้าที่เหมาะแก่การลอบสังหารเขากลับยิงพลาดจนทำให้งานที่รับมาต้องล้มเหลวเป็นครั้งแรก
ในหลายๆ ทาง The Killer ดูมีกลิ่นอายที่ละม้ายคล้ายคลึงกับ Fight Club (1999) โดยเฉพาะการที่หนังวางกลไกการรู้แจ้งผ่านการเป็นคนทำผิดกฎหมาย ใน Fight Club ตัวละครของ Edward Norton ค้นพบอิสระที่แท้จริงด้วยการทำสิ่งนั้น เพียงแต่ตัวละครของ Michael Fassbender ใน The Killer การทำผิดกฎหมายเป็นแค่งานไม่ใช่ทุกสิ่งอย่างในชีวิต
Fincher ได้แสดงให้เห็นว่าในมุมเล็กๆ ของนักฆ่า นอกจากเป้าหมายและกิจวัตรประจำวันอันแสนน่าเบื่อ ความรักกลายเป็นสิ่งผลักดันการกระทำต่างๆ โดยเฉพาะการตามหาลูกค้าหลังจากที่ทำงานพลาด เพราะในอีกทางอาชีพนักฆ่าก็เป็นสิ่งที่ผูกมัดอิสรภาพของเขาและความปลอดภัยของเธอ
น่าสนใจว่าแม้หนังจะได้ Andrew Kevin Walker จาก Se7en มาช่วยเขียนบท แต่ Fincher ก็ไม่ได้เล่าหนังเรื่องนี้ด้วยท่าทีที่หวือหวาหรือมีฉากที่เอาเป็นเอาตายกับคนดูและตัวละคร กลับกันเขาเลือกที่จะให้มันดำเนินไปอย่างเชื่องช้า ทั้งสถานการณ์ จังหวะจะโคน รวมไปถึงการเดินทางต่างๆ ที่กลายเป็นตัวกำหนดทิศทางของหนัง
ข้อสำคัญมันเป็นหนังนักฆ่าที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของความจริงมากกว่าความแฟนตาซีที่ในปัจจุบันหนังแนวนี้มักมีภาพจำมาจาก John Wick ของ Chad Stahelski ที่ตัวเอกเต็มไปด้วยความเก่งกาจเกินบรรยาย นัยหนึ่ง The Killer จึงดูเหมือนหนังที่ถูกทำออกมาเพื่อขัดง้างกับสิ่งเหล่านั้นไปโดยปริยาย
และการสร้างตัวละครของ Fassbender ให้ดูเป็นเนื้อเดียวกับพื้นหลังของยุคสมัยใหม่ด้วยการไม่ให้เขาใส่สูทดำ แต่แต่งตัวเหมือนนักท่องเที่ยวเยอรมัน สวมหมวกที่ดูเรียบร้อย และซื้อแมคโดนัลด์ไปกินก่อนทำงาน ก็ทำให้ความเป็นนักฆ่าของเขาดูกลมกลืนกับสังคมไม่ต่างจากคนทั่วไป ซึ่งความตายที่แฝงอยู่ในความธรรมดานี้เองก็เป็นสิ่งที่ยากจะแยกแยะด้วยตาเปล่า
แต่ถึงกระนั้นนิสัยของตัวละครก็ทำให้อดคิดไม่ได้ว่านอกจากจะได้แรงบันดาลใจมาจาก Alain Delon ที่เล่นเป็นนักฆ่าหน้านิ่งในหนังเรื่อง Le Samouraï (1967) ของ Jean-Pierre Melville ผู้กำกับอย่าง Fincher อาจสร้างตัวละครนี้ขึ้นมาเพื่อจิกกัดความเป็น Perfectionist ของตัวเอง
และการจะมองว่า The Killer เป็นโชว์เดี่ยวต้อนรับการกลับมาของ Fassbender ในรอบ 4 ปีก็คงไม่ใช่เรื่องที่เกินจริงนัก หนังพึ่งพาการแสดงของเขาที่ต้องสวมบทเป็นนักฆ่าที่ชอบร่ายสรรพคุณความเชื่อและคติในการทำงานตลอดทั้งเรื่อง ที่สำคัญมันเล่าถึงสภาวะแวดล้อมของตัวละครโดยตัดปัจจัยอื่นๆ ออกจนหมดเหลือเพียงแค่เป้าหมาย และเสียงในใจที่เปรียบดั่งกฎเหล็กของนักฆ่าที่สมบูรณ์แบบ
ความคมคายของ Fincher อยู่ตรงที่ทั้งหมดดู ‘ย้อนแย้ง’ กับสิ่งที่ตัวละครกำลังนึกคิดทุกประการ ความเป็นหัวขบถที่หนังแสดงออกมาทำให้เห็นว่าทุกความเชื่อไม่จำเป็นต้องปฏิบัติตาม ไม่ว่าจะเป็นกฎเหล็กหรือกฎหมาย ในทางหนึ่งชีวิตที่ดำเนินไปตามขนบและค่านิยมจึงเป็นเพียงแค่เรื่องงมงายที่สังคมเป็นคนกำหนดขึ้นมา
แต่กลเม็ดเด็ดพรายของเขาในหนังเรื่องนี้คือการพูดถึงระบบชนชั้นของบริษัทผ่านการเดินทางของนักฆ่าที่ไล่ตั้งแต่นายจ้างไปจนถึงลูกค้า ที่ด้านหนึ่งมันสะท้อนว่าตัวของเขาอาจไม่ได้เป็นสิ่งอื่นใดนอกเสียจากพนักงานตัวเล็กๆ ที่ต้องคอยทำงานรับใช้อุตสาหกรรมที่คละคลุ้งไปด้วยความตาย และความเป็นระบบระเบียบก็ไม่ใช่สิ่งที่ดูเลิศหรู เพราะคนที่ทำตามกฎเหล่านั้นอย่างเคร่งครัดอาจไม่ได้มีแค่เขาเพียงคนเดียว
การพร่ำพูดถึงความตายทำให้เห็นว่าตัวละครของ Fassbender ที่อยู่ในฐานะนักฆ่าวันนี้ วันหน้าเขาก็อาจถูกฆ่าด้วยเช่นกัน และการยอมรับสิ่งเหล่านั้นได้คงเป็นแก่นแท้ของปรัชญาในเรื่องราวนี้ เช่นเดียวกับการที่หนังเลือกใช้ There Is A Light That Never Goes Out ของ The Smiths เป็นเพลงปิดม่านการเดินทางของเขา
อย่างไรก็ตาม การที่หนังวางตัวละครของ Fassbender ให้ไม่มีชื่อก็เป็นสิ่งที่สอดคล้องกับในตอนท้ายที่พรรณนาถึงเส้นทางชีวิตว่าเขาไม่ได้เป็นคนพิเศษ หากแต่เป็นเพียงแค่คนธรรมดาเหมือนกับคนส่วนใหญ่ นัยหนึ่งหนังได้สำแดงให้เห็นถึงสิ่งนั้นด้วยภาพของการทำงานที่หมายมั่นว่าวันหนึ่งจะประสบความสำเร็จ และไม่ว่าจะอยู่หรือตายหลังจากที่หนังจบไปแล้วความสำคัญของเขาก็อาจไม่ได้มีมากเท่ากับคนที่เป็นหัวเรือของบริษัท
ในแง่หนึ่งการไร้ชื่อจึงเป็นเหมือนพื้นที่เอาไว้ให้คนดูได้เทียบเคียงตัวเองเข้ากับตัวละคร และเราก็คงจะอดหัวเราะให้กับความตลกร้ายในชีวิตไม่ได้ เมื่อสิ่งที่เขามุ่งหวังเอาไว้พังตั้งแต่กระสุนนัดแรกที่ยิงเปิดเรื่อง
โดยรวม The Killer จึงเป็นหนังที่ดูจบแล้วมันอาจสร้างบทสนทนาและคำถามให้ได้ไปถกเถียงกันต่อ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะแนวคิดทางปรัชญาของหนังสามารถตีความได้หลายแบบ แต่ส่วนที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นคือ มันอาจสะกิดถึงความขำขื่นในชีวิตของใครหลายคน ที่ไม่มากไม่น้อยก็ชวนให้ย้อนดูว่าแท้จริงแล้วเราเป็นคนส่วนไหนในสังคมกันแน่
สามารถรับชม The Killer ได้วันนี้ทาง Netflix
รับชมตัวอย่างได้ที่นี่: https://youtu.be/8F1AwZ7hyrc
