วันนี้ (9 มกราคม) ปิยบุตร แสงกนกกุล เลขาธิการคณะก้าวหน้า เดินทางมาตามนัดหมายของพนักงานสอบสวน เพื่อส่งสำนวนและส่งตัวให้พนักงานอัยการพิจารณาสั่งฟ้องต่อศาล ในคดีที่ ณฐพร โตประยูร เข้าแจ้งความกล่าวหาในความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 116 ยุยงปลุกปั่นฯ จากกรณีจัดรายการในแพลตฟอร์ม Clubhouse เมื่อวันที่ 3 มีนาคม 2564
ก่อนเข้าพบพนักงานอัยการ ปิยบุตรได้ให้สัมภาษณ์ต่อสื่อมวลชน โดยกล่าวว่าในช่วงเวลาดังกล่าวที่ตนจัดรายการ เป็นเวลาเดียวกับที่เกิดเหตุการณ์เผาพระบรมฉายาลักษณ์หน้าเรือนจำ ซึ่งตนในฐานะนักวิชาการที่ติดตามความเคลื่อนไหวทางการเมืองมา เห็นว่าเป็นเหตุการณ์ที่อาจกลายเป็นชนวนลุกลามบานปลาย ฝ่ายหนึ่งอาจเอาไปทำตาม อีกฝ่ายอาจโกรธแค้นจนออกมาเคลื่อนไหว ตนจึงตัดสินใจจัดรายการให้ความรู้ประชาชน
ในรายการวันนั้น ตนได้แสดงความเห็นว่าเหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นมาแล้วในประเทศไทยและในต่างประเทศ และให้ความรู้ว่ามีข้อกฎหมายว่ากันอย่างไร มีการลงโทษกันอย่างไรบ้าง พร้อมให้ความเห็นยืนยันไปว่ากรณีดังกล่าวไม่เข้าองค์ประกอบความผิดตาม มาตรา 112 แต่มีความผิดในฐานอื่น และยังยืนยันชัดเจนด้วยว่าไม่เห็นด้วยกับการกระทำดังกล่าว โดยทั้งหมดนี้เป็นการแสดงความคิดเห็นเพื่อหาทางออกให้กับสังคม
ปิยบุตรกล่าวต่อไปว่า แต่ไม่รู้เหตุใด ณฐพรได้อ่านหรือได้ฟังหรือไม่ กลับนำกรณีดังกล่าวไปแจ้งความจนพนักงานสอบสวนออกหมายเรียกตนให้มารับฟังข้อกล่าวหาในวันที่ 17 เมษายน 2566 จนวันนี้พนักงานสอบสวนได้ทำสำนวนส่งตัวให้อัยการ เพื่อพิจารณาว่าจะสั่งฟ้องไปที่ศาลอาญาหรือไม่
ทั้งนี้ ตนมีข้อสังเกตและคำถามว่า ตกลงแล้วกระบวนการยุติธรรมทางอาญาของประเทศไทยจะเดินหน้าไปแบบไหน จะให้พนักงานสอบสวนเป็นเพียงแค่คนส่งสำนวนให้อัยการโดยไม่มีดุลยพินิจเลยหรือ ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าเป็นพนักงานสอบสวน มีหน้าที่ทั้งสอบทั้งสวน ดูพยานหลักฐานให้เต็มที่ ไม่ใช่ปล่อยให้ใครก็ไม่รู้ไปเที่ยวแจ้งความตาม สน. แล้วออกหมายเรียก ถึงเวลาก็ส่งตัวให้อัยการ โดยที่สุดท้ายไม่ได้มีดุลยพินิจอะไรเลย
ปิยบุตรกล่าวต่อไปว่า เมื่อครั้งที่ตนไปรับทราบข้อกล่าวหาจากพนักงานสอบสวนที่ สน.นางเลิ้ง ตนก็ได้ถามพนักงานสอบสวนว่าหากลองสมมติให้ท่านเป็นนักศึกษาคณะนิติศาสตร์ ถ้าเอาเคสแบบนี้มาทำเป็นโจทย์ข้อสอบท่านจะตอบว่าเข้าองค์ประกอบหรือไม่ ซึ่งร้อยทั้งร้อยแน่นอนอยู่แล้วว่าต้องตอบว่าไม่เข้าองค์ประกอบความผิดกันทั้งนั้น ไม่ต้องรับทราบข้อกล่าวหา ไปจนถึงขั้นทำสำนวนส่งตัวอัยการทั้งนั้น
แต่ที่ผ่านมา เมื่อไรก็ตามที่เป็นคดีที่พัวพันกับความมั่นคง คดีที่เกี่ยวกับมาตรา 112, มาตรา 116 หรือคดีที่พัวพันกับการแสดงออกทางการเมืองเมื่อไร สังเกตได้เลยว่าดุลยพินิจของพนักงานสอบสวนหายไปเลย ทำตามน้ำกันไปหมด ทั้งที่พนักงานสอบสวนมีดุลยพินิจเป็นของตนเองได้ เรื่องไหนไม่เข้าไม่ต้องรับแต่แรก ไม่ต้องทำสำนวนส่งตัวไปอัยการแต่แรก
ปิยบุตรกล่าวต่อไปว่า กรณีที่เกิดขึ้นนี้ทำให้ตนฉุกคิดขึ้นมาได้ว่ารัฐบาลชุดนี้ที่นำโดยพรรคเพื่อไทย เมื่อครั้งหาเสียงได้เคยประกาศเจตนารมณ์ชัดเจน แกนนำพรรคเพื่อไทยหลายคนเคยพูดไว้ว่า มาตรา 112, มาตรา 116 และกฎหมายที่ละเมิดเสรีภาพต่างๆ ไม่ต้องแก้ไขหรือยกเลิก แค่ใช้มาตรการทางการบริหารให้เกิดความยุติธรรมก็เพียงพอแล้ว แต่วันนี้รัฐบาลเข้ามาปฏิบัติหน้าที่ได้ 6 เดือนแล้ว กลับไม่เคยเห็นพูดเรื่องนี้ แม้จะมีนโยบายเรือธงที่มีข้อจำกัดหลายเรื่องจนไม่ได้ทำก็ยังเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แต่เรื่องที่ง่ายมากเช่นนี้ รัฐบาลสามารถสั่งพนักงานสอบสวนให้ปฏิบัติหน้าที่อย่างมีมาตรฐานเท่าเทียมกันในทุกคดีได้ หลายเรื่องไม่จำเป็นต้องสั่งฟ้องให้เสียเวลา ยังมีประชาชนอีกหลายคนที่ต้องเสียเวลาเพราะคดีแบบนี้ แล้วพอทำแบบนี้ก็เป็นการเปิดทางให้นักร้องหน้าเดิมกันทั้งนั้น มาร้องวนไปวนมากับคนกลุ่มเดิมๆ ด้วยข้อหาเรื่องเดิมๆ แล้วก็จบแบบเดิมๆ
“ถ้ามีโอกาสได้สัมภาษณ์นายกรัฐมนตรี รองนายกรัฐมนตรี รัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรม ช่วยถามทีว่าที่ประกาศกันไว้ว่าจะทำกระบวนการยุติธรรมโดยใช้วิธีการทางการบริหารเข้าไปจัดการ ท่านทำบ้างหรือยัง ผ่านมาเกิน 6 เดือนแล้วยังไม่เห็นเลยว่ารัฐบาลนี้คิดอ่านอย่างไรในเรื่องแบบนี้ ประชาชนจำนวนมากที่โดนแบบนี้เต็มไปหมดต้องรับภาระ แล้วบอกจะปรองดอง ก้าวข้ามความขัดแย้ง แต่เรื่องแบบนี้ยังมีอยู่เต็มไปหมดมันจะจบได้อย่างไร อย่างน้อยที่สุดไม่ยากเลย ไม่ต้องไปแก้กฎหมาย ยังไม่ต้องถึงขั้นกฎหมายนิรโทษกรรม เอาแค่ให้พนักงานสอบสวนใช้ดุลยพินิจกลั่นกรองหน่อย เรื่องไหนไม่เข้าเอาออกไปเลย จะได้ไม่เสียเวลา” ปิยบุตรกล่าว
อย่างไรก็ตาม ภายหลังปิยบุตรได้เข้าไปพบพนักงานอัยการตามกำหนดนัดส่งตัวของพนักงานสอบสวนแล้ว อัยการได้นัดรายงานตัวและฟังคำสั่งในวันที่ 8 กุมภาพันธ์ 2567
