เช้ามืดวันที่ 1 กันยายน 2533 เสียงปืนนัดหนึ่งดังขึ้นในบ้านพักของนักอนุรักษ์และนักวิชาการด้านทรัพยากรธรรมชาติคนหนึ่งในป่าห้วยขาแข้ง
สืบ นาคะเสถียร ตัดสินใจจบชีวิตตัวเองลง หลังภาระและความกดดันในการรักษาป่าห้วยขาแข้งตกลงที่เขาคนเดียว ขาดคน ขาดเงิน ขาดทุกอย่าง ผู้มีอิทธิพลในรัฐไม่สนใจ ลูกน้องถูกคนลักลอบตัดไม้ล่าสัตว์ลอบฆ่า
ในจดหมายลาตายฉบับหนึ่งเขียนไว้ว่า “ผมมีเจตนาที่จะฆ่าตัวเอง โดยไม่มีผู้ใดเกี่ยวข้องในกรณีนี้ทั้งสิ้น” โดยเขาได้สั่งเสียลูกน้องคนสนิทและเขียนจดหมายสั่งเสีย 6 ฉบับ ชำระสะสางภาระรับผิดชอบและทรัพย์สินส่วนตัวที่คั่งค้าง รวมถึงมอบหมาย เครื่องใช้และอุปกรณ์ในการศึกษาวิจัยด้านสัตว์ป่าให้สถานีวิจัยสัตว์ป่าเขานางรำ เพื่อนำไปใช้ตามวัตถุประสงค์ดังกล่าว ตั้งศาลเพื่อแสดงความคารวะต่อดวงวิญญาณของเจ้าหน้าที่ ซึ่งพลีชีพรักษาป่าห้วยขาแข้ง แล้วสวดมนต์ไหว้พระจนจิตใจสงบ
เสียงปืนในป่าลึกนัดนั้นส่งผลสะเทือนทั้งสังคม กระตุกให้ผู้มีอำนาจหันมาอนุรักษ์ป่าและสัตว์ป่าในเมืองไทย เป็นจุดเริ่มต้นของตำนานนักอนุรักษ์ไทยที่ไม่มีใครลืม และก่อกำเนิดมูลนิธิสืบนาคะเสถียร เพื่อสืบทอดเจตนารมณ์ของ สืบ นาคะเสถียร
อ้างอิง:
