ในแง่เศรษฐศาสตร์ Low Season คือช่วงเวลาที่ไม่ค่อยมีคนออกเดินทางไปเที่ยวที่ไหน
ในแง่เศรษฐศาสตร์ Low Season คือช่วงเวลาเงียบเหงาของการท่องเที่ยว หลายๆ สถานที่ที่เคยมีคนพลุกพล่าน มีสภาพเหมือนเมืองร้างที่เงียบสงบ แน่นอนว่าไม่ใช่ช่วงที่ดีนักในแง่เศรษฐศาสตร์และการประกอบธุรกิจ
แต่เพราะความปลอดผู้คนนี่แหละ ทำให้ Low Season กลายเป็นช่วงที่เหมาะสมอย่างยิ่งสำหรับคน ‘พังๆ’ ที่จะออกเดินทางไปในดินแดนที่เงียบสงบ ไม่ต้องเต็มไปด้วยฝูงชน ขอแค่ไม่กี่คนที่เข้าใจ และมีธรรมชาติแสนสวยงามคอยโอบกอดหัวใจที่แหลกสลาย เหมือนเหล่าคนพังในภาพยนตร์เรื่อง Low Season สุขสันต์วันโสด ก็พอ
Low Season ว่าด้วยเรื่องของ หลิน (พลอยไพลิน ตั้งประภาพร) สาวโสดหมาดๆ ที่ออกเดินทางขึ้นเหนือเพื่อเยียวยาหัวใจ หลังถูกแฟนทิ้ง เพราะเธอดันมีความสามารถพิเศษในการมองเห็น ‘ผี’ แต่ความสามารถที่ทำให้อกหัก ก็นำพาให้เธอมาเจอกับ พุธ (มาริโอ้ เมาเร่อ) นักเขียนบทช้ำรักที่ดันต้องเขียนบทหนังผี ที่ทำให้โลกของ 2 คนพังๆ ได้ขยับเข้าใกล้กันขึ้นมา
อย่างแรกที่ Low Season ทำหน้าที่ตามคอนเซปต์การเป็นภาพยนตร์ท่องเที่ยวได้ดีมากคือ การเลือกโลเคชัน (ที่ทีมงานเลือกไปถ่ายทำตอนช่วง Low Season จริงๆ) ประกอบกับการถ่ายภาพ บรรยากาศ การเลือกใช้เพลงประกอบ ที่ช่วยขับเน้นให้สถานที่อย่างกิ่วแม่ปาน, ดอยไม่มีชื่อ, นาขั้นบันได, โฮมสเตย์ ฯลฯ ที่นำเสนอความงดงามของธรรมชาติในสถานที่นั้นๆ ออกมาได้อย่างโรแมนติก จนเราเชื่อได้ว่า จะช่วยเยียวยาหัวใจได้จริงๆ ถ้าเรามีโอกาสพาตัวเองไปอยู่ตรงนั้น
อย่างที่สอง ในฐานะภาพยนตร์คอเมดี้ ก็ต้องยกความดีความชอบให้กับมาริโอ้และพลอยไพลิน ที่เคมีเข้ากันได้ดีมากๆ พลอยไพลินสามารถผสมผสาน ‘ตัวตน’ ที่นำเสนอในฐานะเจ้าของเพจ ‘พลอยเรียนจบแล้วทำอะไรต่อ?’ กับคาแรกเตอร์สาวช้ำรักของหลินได้ตลก น่ารัก น่าเห็นใจ ชนิดที่ถ้าไม่บอกไว้ก่อน เราไม่มีรู้เลยว่านี่คือผลงานการแสดงครั้งแรกในชีวิตของเธอ
และ Low Season ก็เป็นอีกหนึ่งผลงานที่ยืนยันว่า มาริโอ้ได้เติบโตขึ้นจาก ‘โต้ง’ เด็กหนุ่มหน้าใสในรักแห่งสยาม มาเป็น ‘พระเอกสายกวน’ ที่มีเซนส์ จังหวะตลกที่น่ารัก น่าเอ็นดูอันดับต้นๆ ของประเทศไทยได้แล้วจริงๆ
อีกกลุ่มหนึ่งที่ช่วยเสริมบรรยากาศ Low Season ให้มีสีสันขึ้นมาได้เป็นอย่างดีคือ แก๊งคนพังคาแรกเตอร์จัดร่วมโฮมสเตย์อย่าง โอม (อัครินทร์ อัครนิธิเมธรัฐ), อ้อม (ศรีพรรณ ชื่นชมบูรณ์), นุ่น (ศกลรัตน์ วรอุไร) และ วิทยา (ณฉัตร จันทพันธ์) อีกหนึ่งกลุ่มเพอร์เฟกต์เอ็กตราแคสต์ ที่สามารถเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะได้แทบทุกครั้ง โดยเฉพาะบทจอมขโมยซีนของ กะเร (นาคร ศิลาชัย) ที่ปรากฏตัวไม่บ่อย แต่ฮาร้อยเปอร์เซ็นต์
ซึ่งการแสดงที่โดดเด่นและน่าจดจำของแก๊งนักแสดงสมทบทั้งหลาย เลยกลายเป็นอีกหนึ่งความน่าเสียดายที่รู้สึกได้ระหว่างชม Low Season เพราะทั้งหมดล้วนมีชีวิตชีวา มีสตอรีที่น่าจะพูดถึงปมปัญหา ความหลัง และเรื่องราวที่แต่ละคนพบเจอ ได้มากกว่าเป็นบทตัวรองที่สร้างเสียงหัวเราะอย่างเดียวเท่านั้น
จากความโดดเด่นที่กล่าวมาทั้งหมด ทำให้เราพอจะพูดได้ว่า Low Season เป็นภาพยนตร์ที่ขับเคลื่อนด้วยความทรงพลังของปัจจัยโดยรอบ ทั้งการถ่ายภาพ ความสวยงามของสถานที่ และเคมีของนักแสดงทั้งหมด มากกว่าขับเคลื่อนด้วย ‘เนื้อเรื่อง’ หรือตัวบท
เพราะถ้าเจาะลึกที่รายละเอียดจริงๆ เราจะเห็นถึงความไม่สมเหตุสมผลในการตัดสินใจของตัวละครอยู่ตลอดการเดินทาง หลายครั้งที่ชวนให้เราสงสัยว่า ตัวละครจะไปสถานที่แห่งนี้ หรือตัดสินใจแบบนี้เพื่ออะไร
แต่เมื่อเป็นการกระทำที่ออกจากนักแสดงทั้งหมด ก็พอจะทำให้เราปิดตาข้างหนึ่ง แล้วทำใจให้เชื่อได้ว่า อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น เมื่อคนพังมาอยู่ด้วยกัน
และนำไปสู่เมสเสจสำคัญที่เรารู้สึกว่า Low Season บอกกับเราอยู่ตลอดระยะเวลา 2 ชั่วโมงของภาพยนตร์ คือ
การอกหักหรือความล้มเหลวไม่ใช่สิ่งน่ารังเกียจ ในช่วงชีวิตหนึ่ง ‘ความพัง’ เป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนต้องพบเจอ เราทุกคนมีสิทธิ์ที่จะร้องไห้เมื่อเสียใจ ทำตัวบ้าๆ เมื่อจิตใจแตกสลาย แต่สุดท้ายเราจะค้นพบสถานที่บางแห่ง เหตุการณ์บางอย่าง คนบางคน ฯลฯ ที่จะกอบกู้และเยียวยาหัวใจที่แหลกสลายให้กลับมาเข้มแข็งได้อีกครั้ง
ขึ้นอยู่กับว่า เราจะ ‘กล้า’ พาตัวเองออกไปค้นหาและท้าทายกับเรื่องราวใหม่ๆ ที่อยู่นอกเหนือจากพื้นที่ปลอดภัยหรือไม่เท่านั้นเอง
สามารถรับชมตัวอย่างภาพยนตร์ได้ที่
ภาพ: LowSeason สุขสันต์วันโสด / Facebook
พิสูจน์อักษร: ภาวิกา ขันติศรีสกุล
