ในวันที่คราบน้ำมันดิบปนเปื้อนชายฝั่งทะเลเป็นทางยาว แต่ไม่ค่อยมีใครสนใจ ในปีที่เรตติ้งละครหลังข่าวไหลร่วงหล่นลงมา ไม่ตูมตามเหมือนก่อน เพราะดราม่ารายวันในชีวิตจริงมันมันกว่าเยอะ ในช่วงที่ภาวะโรคระบาดอยู่นานเกินไปแล้ว จนเราอยากจะฆ่าตัวตาย ครั้นจะหันไปหาเสียงเพลงมาช่วยเยียวยา ค้นหาแหล่งกำลังใจ แต่สิ่งที่ได้พบเจอกลับเป็นดนตรีลูปแนวหมอกๆ ลอยๆ ที่มาพร้อมกับเทรนด์เสียงร้องแบบเอ๊าะๆ แอ๊ะๆ เหมือนคนลิ้นไก่สั้น ไม่รู้ว่าไปโดนวัคซีนตัวไหนกันมา น้ำเสียงอันเบาบางอ่อนแอกำลังเป็นที่นิยม แต่พึ่งพาเยียวยาหัวใจไม่ได้ 

หันไปอีกทางก็เจอฮิปฮอปชนที่กำลังยกพวกตีกันด้วยดิสส์แทร็ก จิกกัดกันไปมาด้วยภาษาเป็นอาวุธแห่งความเกลียดชังและประจุลบ แล้วปุถุชนคนธรรมดาโง่ๆ อย่างเราจะหวังหาความเริงรมย์มาชะโลมใจได้จากแหล่งไหนหนอ รายได้ก็หดหาย ไม่พอที่จะสมัคร OnlyFans ให้ได้บันเทิงเพื่อบรรเทาความบรรลัยของชีวิตในช่วงนี้ได้บ้าง

จนกระทั่งมาถึงวันสุดท้ายของเดือนแรกปีนี้ที่ยังไม่มีรายได้ตกถึงกระเป๋าเลยสักบาท แต่เป็นวันที่วงร็อกวงหนึ่งเลือกปล่อยอัลบั้มใหม่ออกมาให้เราได้ฟังแล้ว ถึงกับต้องร้อง ‘เข้!’ นี่แหละสิ่งที่เราลอยคอรอคอย ดีดเหมือนกัญชาสายพันธุ์ Sativa ชั้นดี พวงดอกฟูๆ อุยๆ ที่รสชาติหนักแน่นชัดเจนราวกับม้ากระทืบโรง ช่วยบำรุงปลายประสาทและเส้นเลือดฝอยได้ดีนักแล ท่านผู้อ่านครับ ‘Lomosonic’ ออกอัลบั้มใหม่ครับ ชื่ออัลบั้มว่า ‘Pieces of Memories’ ความทรงจำอะไรไม่รู้ แต่กูมันมาก! นั่งฟังรวดเดียวจบแบบไม่มีพักเลยครับ

โหล….. โม….. โซ…………. นีกกกกกกกก!!!!! (ทำเสียงแบบบอย นักร้องนำ)

ตามธรรมเนียมอาจต้องเกริ่นด้วยการแนะนำชื่อ-สกุลจริงของสมาชิกทุกคนในวง และผลงานฮิตในอดีตพอเป็นกระษัย เพื่อให้บทความมันดูยาวขึ้นนิดหนึ่ง แต่ทว่าเราขอให้ไปอ่านข้อมูลเหล่านี้ที่แหล่งอื่นเถอะ เพราะเราเขียนยาวอยู่แล้ว เอาเป็นว่าเราขอนิยาม Lomosonic ว่าเป็นวงโมเดิร์นร็อกสายบ้าพลังที่โลดแล่นอยู่ในวงการเพลงไทยมาเกินทศวรรษแล้ว ไม่ใช่เด็กโปกกะโหลกกะลาที่ไหน 

ภาพจำในอดีตของเราสำหรับ Lomosonic คือวงอัลเทอร์เนทีฟที่มีกลิ่นอายของโพสต์ร็อกที่ใช้ริฟฟ์กีตาร์หนาๆ เพื่อสร้างแลนด์สเคปของเสียง กับเสียงร้องที่ชัดถ้อยชัดคำแบบพกความมั่นใจมาเต็มกระเป๋า และเริ่มสร้างชื่อขึ้นมาเรื่อยๆ ด้วยความเข้มข้นของลีลาการแสดงสดที่ปล่อยพลังได้อย่างใหญ่ระห่ำฟัดโลก ราวกับเฉินหลงปะทะคณะกายกรรมเปียงยาง

เราได้เห็นการปรับเสริมเติมแต่งในแนวทางของ Lomosonic มาเรื่อยๆ มาจนถึงอัลบั้มที่ 5 นี้ เรียกว่ามีสุ้มเสียงที่เป็นเมนสตรีมมากขึ้นอย่างชัดเจน เมโลดีทุกเพลงมีความป๊อปแบบที่เข้าถึงมวลชนได้ไม่ยาก เรียกว่ามัน ‘ป๊อป’ ทีเดียวเชียวล่ะ 

ส่วนภาคดนตรีขยับจากโพสต์ร็อกมาเป็นร็อกคมๆ แบบ Hi-Fi ชัดเจน กำแพงริทึมกีตาร์เสียงแตกพร่าหนาๆ ยังคงมีอยู่เป็นเอกลักษณ์ หากแต่เปลี่ยนจากซาวด์แบบฟุ้งฝันมาเป็นแบบสาดหนักและคมชัด มีความผสมผสานของดนตรีร็อกจากหลายๆ Subgenre และจากหลายๆ ยุคให้เราได้ระลึกถึง โดยไม่รู้ว่านี่คือเรื่องบังเอิญหรือเป็นความตั้งใจของทางวง

เข้าห้องผ่าตัดเพลง

Pieces of Memories เป็นอัลบั้มที่ฟังเพลิน ด้วยสัดส่วนของเพลงเร็ว-ปานกลาง-ช้า ที่พอเหมาะพอเจาะ และการเรียงลำดับเพลงที่ชวนให้ฟังต่อได้เรื่อยๆ คณะ Lomosonic ได้พาเราไปเทสต์กลิ่นน้ำหอมหลากหลายกลิ่นที่คัดเลือกมาแล้วที่เคาน์เตอร์ โดยที่ทุกขวดมีกลิ่นเท่ๆ ของตัวมันเอง เคราะห์ดีที่ไม่มีขวดไหนที่มีกลิ่นแบบ Sport Badboy-wannabe แบบที่ผู้ชายดาษๆ เขาใช้กัน (สาวๆ ครับ ถ้ามีผู้ชายที่ใช้น้ำหอมกลิ่นแนวดังกล่าวเข้ามาจีบ ได้โปรดปฏิเสธโดยพลันนะครับ เพราะมันผิดอย่างร้ายแรง)

เราแอบได้กลิ่นอายของอีโมมันๆ จากไตเติลแทร็กอย่างเพลง ‘แนะนำ’ มีเพลง Stadium Rock อย่าง ‘ได้โปรดจดจำฉันไว้’ และได้เห็นสิ่งที่ไม่ค่อยได้เห็นอย่างท่อนโซโล่แบบเพลงร็อกยุค 80 จากเพลง ‘หมดรัก’ ที่พาเรารำลึกถึง X Japan เฉยเลย และยังเจอได้อีกในกีตาร์โซโล่ในท่อนเอาต์โทรของเพลง ‘ฉันไม่คุ้นเคยกับความเหงา’ ที่เป็นสำเนียงเมนสตรีมร็อกไท้ยไทยแบบน้าๆ วง Blackhead และท่อนริฟฟ์สายปั่นแข็งจากเพลง ‘นักซิ่งเจ้าน้ำตา’ ที่เหมือนได้แรงบันดาลใจมาจากเฮฟวีเมทัล 

แต่อย่างไรก็ตาม เราไม่ได้บอกว่านี่เป็นอัลบั้มย้อนยุคนะ มันเหมือนเป็นความตั้งใจใส่ลูกเล่นเหล่านี้สอดแทรกเข้าไปเป็นสีสัน โดยที่ในภาพรวมของซาวด์สเคปทั้งหมดยังเท่ทันโลกอยู่ และยังคงมีริฟฟ์สวยๆ แบบอังกฤษๆ ตามแบบฉบับของ Lomosonic ดั้งเดิมอยู่ในทุกเพลง โดยเฉพาะเพลง ‘การที่ฉันได้รักเธอ’ นี่จัดมาอย่างเท่เบอร์เดียวกับวง Mogwai และมีกลิ่นอายของ Lomosonic ในยุคแรกๆ ที่แฟนเดนตายคิดถึง

ทั้งอัลบั้มมีการเรียบเรียงกีตาร์ที่แบ่งสัดส่วนของอะคูสติกกับอิเล็กทริกส์ได้อย่างลงตัว และมีการเอาความดุมาผสมกับความหวานได้อย่างกลมกล่อม ไม่แปลกใจที่ในส่วนของกีตาร์จะฟังดูเหมือนผ่านการคิดเรียบเรียงมาอย่างละเอียด เพราะในวงมีมือกีตาร์ 2 คนที่มีสำเนียงการเล่นต่างกัน จึงมีพื้นที่ให้สร้างสรรค์ภาคกีตาร์ได้อย่างกว้างขวาง และภาพรวมทั้งหมดทั้งปวงก็ยังคงอยู่ในหมวดโมเดิร์นร็อกเก๋ๆ อย่างไม่ขัดเขิน ในการฟังบางรอบยังพาให้เรานึกถึงวงอัลเทอร์แนวๆ Stereophonics, My Vitriol, The Electric Soft Parade, Neve หรือ Muse ในยุคแรกๆ ด้วยซ้ำ

ส่วนพาร์ตอื่นๆ ในภาคดนตรีก็ชัดเจนในความโมเดิร์น เสียงกลองแน่นเวอร์ๆ แบบฟาดกันโป๊กป๊ากหัวแตก และมวลรวมที่คมชัดใสสะอาดที่ผ่านการทำ Digital Edit ทุกสิ่งมาอย่างหนักหน่วงและเนี้ยบเป๊ะ 

สำหรับชาวมนุษยนิยมอาจจะมองว่ามันอาจไม่จำเป็นต้องตัดแต่งให้เนี้ยบจนแข็งกระโด๊กขนาดนี้ก็ได้มั้ง กับวงดนตรีที่มาแนวเล่นสดมันๆ ทุกชิ้น เพื่อให้มีพื้นที่ให้อินเนอร์ของความเป็นร็อกเสรีชนได้เปล่งประกายพลิ้วไหวบ้าง แต่ก็นะ ประเด็นนี้เป็นเรื่องนานาจิตตัง วงร็อกสากลระดับโลกหลายๆ วงในปัจจุบันก็เลือกที่จะใช้เทคโนโลยีปรับแต่งให้เนี้ยบเป๊ะเบอร์นี้เหมือนกัน ไม่มีอะไรผิดอะไรถูกในงานศิลปะ ตราบใดที่มันไม่ได้ถูกมองจากสายตาของเผด็จการ

ในส่วนของเนื้อร้องยังคงเป็นตามแบบฉบับของ Lomosonic คือไม่จำเป็นต้องแทรกประโยคต๊าชๆ เพื่อตีหัวเข้าบ้าน ไม่ต้องพยายามใส่คำคมเพื่อเป็น Punch Line หากแต่เต็มไปด้วยท่อนฮัมเมโลดีเปล่าๆ ที่ติดหู ให้เป็นที่จดจำและสามารถร้องตามได้ไม่ยาก ซึ่งก็ฟังดูจริงใจสอดคล้องกับคาแรกเตอร์ของวงดี 

เราเคยได้เห็นทางวงใช้เคล็ดวิชานี้มาแล้วจากเพลง ‘ขอ’ ที่เป็นเพลงดังในอดีต และมันยังคงเวิร์กอยู่เสมอยาวมาถึงอัลบั้มปัจจุบัน เพราะเป็นท่อนที่ผู้คนสามารถร้อง ‘เห่โฮ้’ ตามได้ในคอนเสิร์ต และโบกไฟจากสมาร์ทโฟนไปตามจังหวะได้ (ว่าแต่คอนเสิร์ตแบบจริงจังจะจัดได้เต็มๆ เมื่อไรกัน) เนื้อหาของเพลงส่วนใหญ่พูดถึงความรัก-ความสัมพันธ์แบบที่ย่อยง่ายถ่ายคล่อง และสามารถซ้อนทับกับประสบการณ์ร่วมของผู้ฟังหมู่มากได้ไม่ยาก

Track แนะนำ

เพลงเด่นเพลงแรกที่ต้องกล่าวถึงคือ ‘ส่งเธอได้เท่านี้’ แต่จะว่าไปแล้วก็ไม่รู้จะแนะนำไปทำไม เพราะเขาปล่อยซิงเกิลมา 2 เดือนแล้ว และโด่งดังยอดวิวทะลุ 5.5 ล้านวิวไปแล้วด้วย น่าจะมีหลายคนได้ฟังเพลงนี้หลายรอบกว่าเราอีก ไม่แปลกใจที่เพลงนี้จะทำงานในชาร์ตได้ดี เพราะมันมีทุกอย่างตามสูตรเพลงป๊อปที่ประสบความสำเร็จพึงมี 

จังหวะแบบกึ่งช้ากึ่งปานกลางที่จะพาให้ซึ้งก็ได้ แต่ก็โยกตามเบาๆ ได้เหมือนกัน การจัดสรรท่อนเพลง ตั้งแต่ท่อน Verse ที่ปูมาแบบเนิบๆ เท่ๆ แล้วมาขมวดปมนิดๆ ตรง Pre-chorus แล้วส่งต่อไปท่อนฮุกแบบทิ้งตัวยาวๆ กับไลน์กีตาร์งามๆ ที่ไหลตามไปเรื่อยๆ ก็อร่อยเหาะแล้ว ยิ่งมาถูกขยี้ด้วยเรื่องราวซึ้งๆ ใน MV อีก ถ้าไม่ดังวันนี้ก็คงจะดังตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ

‘หมดรัก’ อีกเพลงที่อยู่ในหมวดป๊อปจ๋าๆ น้ำตาพรากๆ ที่ถ้าไม่มีโควิด เพลงนี้คงเป็นอีกเพลงประจำผับบาร์ ที่พาเอายกซดหมดแก้วกันอย่างพร้อมเพรียงกันทั้งร้าน แต่ระหว่างนี้ก็เข้าไปอ่านคอมเมนต์ในยูทูบกันไปก่อนนะ ที่มักจะเจอคอมเมนต์เล่าเรื่องราวรักคุดสุดระบายราวกับนิยายส่วนตัว คอมเมนต์แนวนี้หาได้เป็นร้อยๆ ข้อความตามหน้ายูทูบของเพลงอกหักต่างๆ ซึ่งมันก็สามารถใช้เป็นมาตรวัดค่าความสำเร็จในการสื่อสาร-เชื่อมโยงระหว่างเพลงกับผู้ฟังได้เหมือนกันนะ อย่าได้มองข้ามว่าไร้สาระ

เพลงที่เราชอบที่สุดในอัลบั้ม ‘นักซิ่งเจ้าน้ำตา’ ลำนำแห่งแว้นบอยพ่ายรักจากสก๊อยเกิร์ล ชอบในความมันๆ กวนๆ แบบซื่อๆ และอารมณ์ของเพลงที่ซิ่งสะบัดราวกับเป็นเพลงประกอบการแว้นมอเตอร์ไซค์ยามดึกบนเส้นพระราม 5-กาญจนาภิเษก 

เสียงที่สะดุดหูเรามากๆ คือ เสียงป๊อกๆ ที่เหมือนตอนรถขายหมี่เกี๊ยวเลี้ยวเข้าหมู่บ้าน เจ้าป๊อกๆ นี้มีให้ได้ยินอยู่ตลอดทั้งเพลง เป็นเครื่องเคาะที่เรียกว่า Cowbell ซึ่งสมัยนี้ไม่ค่อยมีใครนำมาใช้นัก เพราะกลัวไม่เท่ อย่างในเพลงร็อกฝรั่งเขาเคยนิยมใช้กันแค่เฉพาะช่วงยุค 80 (Guns N’ Roses เคยใช้มันอย่างเยอะ) และในภายหลังมีมีมสายดนตรีมากมายที่ล้อเลียนว่ามันเป็นเครื่องดนตรีที่ทำให้เพลงดูเฉิ่มเชย 

ส่วนในบ้านเรา Cowbell มักจะถูกใช้ในเพลงลูกทุ่ง, ตู้คาราโอเกะ และขาดไม่ได้เลยในเพลงสามช่า แต่พอมาอยู่ในเพลง ‘นักซิ่งเจ้าน้ำตา’ แล้วช่างบรรเจิดลงตัวเหลือเกิน เรียกว่าเป็นไฮไลต์ของเพลงนี้เลยแหละ ทำให้เพลงฟังดูโจ๊ะพรึมๆ สนุกสนานขึ้นมาเป็นกอง เข้ากับบริบทของการแว้นซิ่งวิ่งซ่าเสียเหลือเกิน เห็นไหมว่าถ้าเราป๊อกๆ ถูกที่ถูกทาง เพลงก็ออกมาเท่ได้เหมือนกันนะ (ถ้ามือกีตาร์ของวงมาอ่าน ได้โปรดอย่าน้อยใจนะครับ ที่อุตส่าห์ใส่ริฟฟ์ระรัวนิ้วสะบัดช่อมาอย่างเนียน แต่เรากลับไปประทับใจกับไอ้เสียงป๊อกๆ นี่)

อันที่จริงแล้วเราก็อยากแนะนำให้ฟังทั้งอัลบั้มแหละ Pieces of Memories เป็นชุดที่ฟังลงตัวในทั้งมวลรวมและสื่อสารง่ายขึ้นจากผลงานชิ้นก่อนๆ ของวง น่าจะสร้างฐานแฟนเพลงใหม่ๆ เพิ่มขึ้นมาได้เยอะ ลุคของวงก็ดูราศีจับเปล่งประกายขึ้นเยอะ และที่สำคัญ นี่คือผลงานที่เผาหัวปี 2022 ด้วยการประกาศกร้าวว่า เพลงร็อกกลับมาแล้วโว้ย! และเดี๋ยวจะมีทัพเสริมจากอีกหลายๆ ศิลปินทยอยปล่อยเพลงร็อกกันออกมาเพื่อขอคืนพื้นที่ในวงการเพลงที่ถูกยึดไปนานหลายปี พี่ Neo จะช่วยกู้ชาติจาก The Matrix ของเครื่องจักรกลสังเคราะห์ และคืนอิสรภาพให้กับชาว Zion อีกครั้ง

ก่อนนอนคืนนี้เราจะฟังอัลบั้มนี้อีกสักรอบให้ฝันดี ง่วงแล้วล่ะ ขอตัวก่อนนะ กู๊ดบาย…กู๊ดบาย…ที่รัก