冬の国立 Fuyu no Kokuritsu ฤดูหนาวนั้นฉันฝันถึงเกมฟุตบอล (และเธอ)

ผู้เล่น 22 คนในสนาม ผู้ชมอีกกว่า 58,000 คนบนอัฒจันทร์

 

ไม่มีสักคนที่จะมีเรื่องราวแบบเดียวกัน ต่อให้คล้ายแค่ไหนก็มีความต่างในความทรงจำของเกมฟุตบอลนัดหนึ่งที่พวกเขาจะคิดถึงตลอดไป

 

เรากำลังพูดถึง ‘冬の国立 Fuyu no Kokuritsu’ หรือการแข่งขันฟุตบอลชิงแชมป์มัธยมปลายแห่งชาติของญี่ปุ่นครับ รายการฟุตบอลที่กำลังเป็นที่กล่าวถึงและคิดถึงในความรู้สึกของแฟนฟุตบอลจำนวนมากที่ได้นั่งชมการแข่งขัน ไม่ว่าจะเป็นการถ่ายทอดสด – ซึ่งช่อง BG Sports นำมาเสนอให้แก่ผู้ชมชาวไทยเป็นชาติแรกของโลก นอกจากชาวญี่ปุ่นที่ได้ชมการแข่งขันรายการนี้ – หรือไฮไลต์การแข่งขันสำหรับบางคนที่ได้ชมไม่ว่าจะโดยบังเอิญหรือไม่ก็ตาม

 

มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เก็บเกี่ยวทีเดียวเชียวจากการแข่งขันรายการนี้

 

เพียงแต่ก่อนจะไปไกล ผมคิดว่าเราควรจะได้ทำความรู้จักกับ 冬の国立 Fuyu no Kokuritsu กันสักเล็กน้อย

 

冬の国立 Fuyu no Kokuritsu (Winter Kokuritsu) เป็นชื่อการแข่งขันฟุตบอลประจำปีของโรงเรียนมัธยมปลายทั่วประเทศญี่ปุ่น ตามชื่อรายการแข่งขันเป็นภาษาอังกฤษอย่างเป็นทางการว่า All Japan High School Soccer Tournament

 

ปกติแล้วการแข่งขันฟุตบอลระดับชั้นมัธยมในประเทศญี่ปุ่นนั้นจะแบ่งออกเป็น 3 รายการใหญ่ด้วยกัน แต่ที่เป็นที่กล่าวถึงและอยู่ในความทรงจำสำหรับคนจำนวนมาก ผ่านสื่อที่กลายเป็นสารแห่งวัฒนธรรมอย่างมังงะกีฬาคือ ‘อินเตอร์ไฮ’ 

 

รายการเดียวกับที่สมาชิกทีมฟุตบอลคาเคงาวะที่นำโดย โทชิฮิโกะ ทานากะ, คาซึฮิโระ ฮิรามัตสึ และ เคนจิ ชิราอิชิ รวมถึงกัปตันทีม อัตสึชิ คามิยะ ต้องการพิชิตเพื่อสานต่อความฝันของ คุโบะ โยชิฮารุ ผู้สร้างตำนานลากผ่านผู้เล่นทั้งสนามก่อนยิงประตูและยืนสิ้นใจ

 

 

อินเตอร์ไฮ – Inter High School Sports Festival หรือ Inter-High (インターハイ) – จะเป็นรายการแข่งขันประจำช่วงฤดูร้อนที่จัดขึ้นโดย All Japan High School Athletic Federation หรือสหพันธ์โรงเรียนมัธยมญี่ปุ่น ซึ่งเริ่มแข่งขันมาตั้งแต่ปี 1965 เก่าแก่น้องๆ รายการฟุตบอลยูโรเปียนคัพที่ปัจจุบันคือยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก

 

อีกรายการหนึ่งที่ยังไม่เป็นที่รู้จักมากเท่าเพราะเพิ่งเริ่มแข่งขันเมื่อปี 1990 คือ ถ้วยเจ้าชายทาคามาโดะ (Prince Takamado Cup) ซึ่งตั้งชื่อตามพระนามของ เจ้าชายโนริฮิโตะ ทาคามาโดะ ‘เจ้าชายแห่งวงการกีฬา’ ของประเทศญี่ปุ่น

 

แต่รายการฟุตบอลที่เก่าแก่และสำคัญที่สุดคือ Fuyu no Kokuritsu ที่เริ่มแข่งขันเป็นครั้งแรกในปี 1917 ปัจจุบันการแข่งขันดำเนินมาถึงครั้งที่ 103 แล้ว

 

เราอาจเปรียบได้ว่ารายการนี้คือ ‘ฟุตบอลโลก’ ของเด็กมัธยมญี่ปุ่นก็ว่าได้ครับ

 

หรือความจริงแล้วมันคือ ‘โลกทั้งใบ’ ของพวกเขา

 

ไม่ว่าจะโรงเรียนไหนก็ตามที่เข้าร่วมการแข่งขัน ซึ่งเป็นทัวร์นาเมนต์ระยะสั้นเพียงแค่ 2 สัปดาห์ ต้องเก็บตัวฝึกซ้อมมาอย่างหนักหน่วง ซ้อมมื้อเช้า ซ้อมมื้อเย็น วันหยุดก็ไม่เว้น

 

ที่ต้องพยายามกันมากขนาดนั้น เพราะราคาของความฝันมันแพงแสนแพง

 

แต่มันก็ให้ผลตอบแทนที่แสนคุ้มค่าเช่นกัน

 

จากจุดเริ่มต้นอย่างการสมัครเข้าชมรมฟุตบอล ไปสู่การได้ใช้จ่ายวันเวลากับเพื่อนร่วมทีม เพื่อร่วมกันทำอะไรสักอย่างที่มีความหมายไปด้วยกัน

 

และสำหรับบางคน – พวกเขาอาจพบดอกไม้และความรักระหว่างทาง – เหมือนในภาพฝันของมังงะ ที่ชมรมมักจะมีผู้จัดการทีมนักเรียนสาวน่ารัก นิสัยดี มาแต่งแต้มสีสันให้ชีวิตได้ค้นพบความหมายมากยิ่งขึ้น หรืออาจจะเป็นรุ่นน้องสักคนที่ประทับใจในความทุ่มเท

 

โดยที่หัวใจจะถูกทดสอบมากที่สุดสำหรับนักฟุตบอลที่เรียนอยู่ในระดับชั้นปี 3 ของไฮสคูล

 

เพราะนี่คือปีสุดท้ายสำหรับพวกเขา ไม่มีโอกาสให้แก้ตัวอีกแล้ว

 

Now or Never

 

องค์ประกอบต่างๆ เหล่านี้ทำให้การแข่งขันรายการนี้ ซึ่งแข่งขันกันในช่วงกลางฤดูหนาวของญี่ปุ่น เร่าร้อนขึ้นมาด้วยแรงใจและไฟฝัน จนถึงจุดที่อุณหภูมิของหัวใจสูงที่สุดในเกมนัดชิงชนะเลิศ ซึ่งจัดขึ้นที่สนามกีฬาแห่งชาติญี่ปุ่นในกรุงโตเกียว

 

 

ปีนี้นัดชิงชนะเลิศเป็นการพบกันระหว่างทีมโรงเรียนมาเอะ บาชิ อิคุเออิ จากจังหวัดกุนมะ พบกับริวสึ เคไซ คาชิวะ จากจังหวัดชิบะ

 

โดยที่เรื่องราวเบื้องหลังทั้งสองโรงเรียนนี้เคยพบกันมาแล้วครั้งหนึ่งในนัดชิงชนะเลิศเมื่อปี 2017 ซึ่งมาเอะ บาชิ อิคุเออิ เป็นฝ่ายคว้าชัยชนะไปได้ในครั้งนั้น

 

ถึงแม้ว่าจะเคยอ่านมังงะฟุตบอลญี่ปุ่นมานานแค่ไหน ส่วนตัวผมไม่เคยได้เห็นภาพบรรยากาศการแข่งขันของจริงผ่านการถ่ายทอดสดแบบนี้มาก่อนเลย

 

และภาพนั้นงดงามกว่าที่คาดมากครับ ซึ่งไม่ได้หมายถึงเรื่องคุณภาพของการถ่ายทอดสดที่ดีมากๆ

 

แต่เป็นเกมในสนาม ที่เราได้เห็นการต่อสู้กันของผู้เล่นสองทีมที่ต่างห้ำหั่นกันในเชิงของเกมลูกหนัง

 

คุณภาพของเกมการแข่งขันนั้นผมเชื่อว่าคนที่ได้ชมเห็นตรงกันว่า ถ้าไม่บอกว่าเป็นเกมระดับเด็กมัธยม ก็คงคิดว่าเป็นการแข่งขันลีกฟุตบอลอาชีพดีๆ เลย เพราะคุณภาพของเกมนั้นสูงเกินเด็กไปมาก ไม่ใช่แค่เรื่องของความฟิตและความสดของร่างกาย แต่รวมถึงทักษะการเล่นและความเข้าใจเกมฟุตบอล

 

ที่สำคัญคือพวกเขาสู้กันด้วยเทคนิค ชิงไหวชิงพริบกันด้วยแท็กติก

 

เห็นภาพสเต็ปเท้าของคาเมดะที่แหวกกองหลังก่อนทำประตูนำให้ริวสึ เคไซ คาชิวะ และจังหวะไขว้ดึงบอลหลอกที่สุดเส้นหลังของคุโรซาวะ ก่อนเปิดเข้ากลางมาด้วยน้ำหนักพอดีสุดๆ ให้ชิบาโนะโขกตีเสมอให้มาเอะ บาชิ อิคุอิเอ ตีเสมอแล้วผมอดคิดภาพตามเป็นมังงะช็อตต่อช็อตไม่ได้

 

เหมือนเราได้เห็นท่าไม้ตายทีเด็ดของตัวละครอย่างไรอย่างนั้น

 

สำคัญกว่านั้นคือเรื่องของสปิริตน้ำใจนักกีฬา

 

เราเห็นได้ชัดโดยไม่ต้องมีใครบอกว่าเด็กๆ ทั้งสองโรงเรียนนั้นมีทัศนคติแบบไหนในการเล่นกีฬา

 

สิ่งเหล่านี้ทำให้การแข่งขันนี้บริสุทธิ์ เป็น ‘Pure football’ ที่แท้จริง

 

โดยที่กองเชียร์ที่อยู่บนอัฒจันทร์อีกเกือบ 60,000 คนนั้นก็คงได้บางสิ่งบางอย่างกลับไปจากวันนี้ด้วยเหมือนกัน

 

เกมนั้นสนุก ตื่นเต้น เร้าใจ และต้องสู้กันถึงฎีกา ที่แม้แต่การดวลจุดโทษก็ชวนหัวใจจะวาย

 

 

ก่อนที่สุดท้ายมาเอะ บาชิ อิคุเออิ จะเป็นฝ่ายเอาชนะไปได้แบบสุดเดือดในการดวลจุดโทษ 9-8 โดยได้ฮีโร่ของทีมคือกัปตันทีมอย่างฟุจิวาระที่เซฟจุดโทษลูกที่ 9 ได้ (คิดถึงวากาบายาชิขึ้นมาอีกแล้ว) ก่อนที่ชิมาโนะจะยิงเป็นคนสุดท้าย พาทีมเป็นแชมป์ได้สำเร็จ

 

วินาทีนั้นเองเป็นวินาทีที่อารมณ์ ความรู้สึก ความฝัน และความหวัง ทุกอย่างถูกระเบิดออกมาพร้อมกัน เป็นวินาทีชีวิตที่งดงามที่สุด

 

เราได้เห็นทั้งรอยยิ้มของผู้ชนะ น้ำตาของผู้แพ้ และการสวมกอดซึ่งกันและกัน

 

ไม่ว่าจะจบอย่างไร แต่ ‘มันจบแล้ว’

 

แต่ไม่ว่าเส้นทางของแต่ละคนจะเป็นอย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะมีคนได้ก้าวต่อไปเป็น ‘โปร’ กี่คน และกี่คนที่ต้องปล่อยความฝันให้เป็นความฝันต่อไป

 

พวกเขาทุกคนต่างได้ของรางวัลติดตัวเป็นกล่องความทรงจำที่แสนล้ำค่า

 

ไม่มีอะไรที่แลกกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ ไม่มีทางและไม่มีวัน

 

ผมจบการเขียนวันนี้พร้อมกับจิบกาแฟอึกสุดท้ายที่คลายความอุ่นลงไปมากแล้ว เพราะใช้เวลาในการบรรจงร้อยเรียงเรื่องราว

 

กาแฟเย็นชืดไปมากแล้ว แต่ยังพอสัมผัสได้ถึงรสชาติที่ดี

 

สายลมหนาวปะทะใบหน้าเบาๆ

 

ฤดูหนาวนั้นฉันเคยฝันถึงเกมฟุตบอล และฉันคิดถึงเธอขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ