ระหว่างที่ทีมข่าว THE STANDARD ลงพื้นที่สำรวจชีวิตผู้คนในสถานการณ์โควิด สายตาไปสะดุดกับกลุ่มคนที่อยู่ใต้สะพานทางด่วนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร (กทม.) ทุกคนต่างจดจ่ออยู่กับผืนน้ำเบื้องล่างที่เราหยุดรถก้มดูแล้วต้องตกใจ เพราะไม่ใช่คลองสวยใสแบบที่เราชินตานัก หากแต่ว่าเป็นแหล่งน้ำใกล้ชุมชนแออัดที่มีปลาแหวกว่ายให้พอเห็นอยู่บ้าง
ชายวัยฉกรรจ์สี่คนกำลังสาละวนอยู่กับเบ็ดตกปลา สอบถามได้ความว่า ทุกคนเอาเวลานี้มาหาปลาเพื่อหาอาหารไปประทังชีวิต ‘ไม่มีจะกินแล้ว’ ชายคนหนึ่งที่ชักรอกเอากระชังใส่ปลาที่ตกได้ให้เราดู “ตัวใหญ่ไหมพี่” เขาถามเรา ก่อนที่เราจะถามกลับว่าเป็นมาอย่างไร
เขาเล่าว่า เดิมเขาทำงานอยู่ในตลาดสดย่านนี้ เป็นลูกจ้างร้านขายของรายวัน เมื่อโควิดระบาดหนัก คนในตลาดมีผู้ป่วยจึงถูกสั่งปิดตลาดไป 14 วัน ปรากฏว่าเมื่อเปิดตลาดอีกหน นายจ้างไม่อาจแบกรับสภาพการขายต่อไปได้ พวกเขากลายเป็นคนตกงานทันที ยังหางานใหม่ไม่ได้ และรายได้ก็ลดน้อยลง จนต้องชวนกันออกมาตกปลาที่แหล่งน้ำย่านนี้ เขาบอกว่าเอาไปต้มหน่อยก็สามารถเป็นอาหารอีกมื้อต่อลมหายใจชีวิตดีกว่าอดตาย
ใกล้ๆ กันกับที่เราพูดคุยกับชายสี่คน สายตาเหลือบไปสะดุดเข้ากับคู่เด็กและชายอายุมากกว่าที่กำลังนำแหมากางและหว่านลงไปในน้ำใกล้กัน เมื่อสาวแหกลับขึ้นฝั่ง เด็กคนนั้นดูจะตื่นเต้นกับปลาที่จับได้ เมื่อเห็นช่างภาพเราหันกล้องไป เขาตะโกนให้ดูปลาที่จับได้ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น
ถัดไปอีกหน่อยก็มีชายสองคนที่กำลังมาตกปลาเช่นกัน แต่เนื่องจากอยู่ระยะไกลจึงไม่ได้สนทนา แต่ชายคนหนึ่งในสี่คนที่เราสนทนาหนแรกบอกว่า ก็มาหาปลาไปกินเช่นเดียวกัน
ขณะที่ชายอีกคนทำงานเป็นพนักงานส่งเอกสาร เขาบอกว่าเครียดจากงานเลยใช้เวลาช่วงเบรกมาหาปลา ถ้าได้ก็ดี ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร
และนี่คือมุมหนึ่งของชีวิตคนในเมืองหลวงที่พยายามดิ้นรนต่อสู้เพื่อให้มีชีวิตรอดในวิกฤตโรคระบาด ขาดรายได้ และเพื่อไม่ให้อดตายจากวิกฤตเศรษฐกิจที่มาพร้อมกัน
