ซีซันนี้แฟนๆ NBA เคยเห็น ออสติน รีฟส์ นักบาสหน้าจืด แจ้งเกิดกับ แอลเอ เลเกอร์ส เต็มเหนี่ยว ได้เห็น จอช กิดดี้ย์ อีกหนึ่งจืดของโอคลาโฮม่า ซิตี้ ธันเดอร์ แต่ลีลาแพรวพราว นิโกล่า โยคิช ผมก็คิดว่ารวมในกลุ่มผู้เล่นจืดได้เหมือนกัน ดีกรีคงไม่ต้องพูดถึงอะไรกันมากแล้ว
ผมเคยนึกเล่นๆ ว่าเราจะสามารถรวมผู้เล่นจืดใน NBA ได้ครบห้าตัวจริงหรือเปล่า?
ถ้าใส่ ลาวรี่ มาร์คคาเน่น ยักษ์ฟินของยูท่าห์ แจซ, อเล็กซ์ คารูโซ่ การ์ด ชิคาโก้ บูลล์ส ก็น่าจะครบทีม
อย่างไรก็ตาม ตลอด 2-3 เดือนที่ผ่านมาคงต้องเพิ่มรายชื่อสำรองทีมจืดแต่เจ๋งของ NBA เพิ่มมาอีกคน นั่นก็คือ คริสเตียน บราวน์ รุกกี้ผู้กำลังมีลุ้นแหวนแชมป์ NBA หลังจากเพิ่งคว้าแชมป์บาสมหาวิทยาลัยกับมหาวิทยาลัยแคนซัสเมื่อปีก่อน
เวลาผมบรรยายเกมเดนเวอร์ นักเก็ตส์ จะนึกแปลกใจว่าทำไมโค้ชไมค์ มาโลน ถึงให้โอกาสบราวน์ลงมาแข่งบ่อยครั้ง ทั้งที่ทีมมีตัวประสบการณ์เหนือกว่าเขาตั้งหลายราย
แรกเห็นบราวน์ก็เหมือนรุกกี้ทั่วไป คือขาดความคงเส้นคงวา
แน่นอนผมไม่กล้าตั้งคำถามกับมาโลน ทำไมถึงให้โอกาสเด็กอย่างบราวน์ ทำไมถึงเทรด โบนส์ ฮายแลนด์ ซึ่งดูแล้วก็มีของเหมือนกันให้แอลเอ คลิปเปอร์ส
แฟนบาสอเมริกันระดับเข้าเส้นจะรู้จักบราวน์ตั้งแต่เป็นตัวสำคัญช่วยมหาวิทยาลัยแคนซัสคว้าแชมป์ซีซันที่ผ่านมา
ตอนที่เดนเวอร์ตัดสินใจเลือกเขาเข้าทีมอันดับ 21 จิม คลิบานอฟฟ์ รองประธานแมวมองของเดนเวอร์ ให้เหตุผลที่ควรเลือกบราวน์เข้าสู่ทีมว่า “มีความพร้อมกับเกม NBA ดีกรีแชมป์มาก่อน ลงแข่งเกมชิงแชมป์ประเทศถึง 40 นาที (ไม่มีพัก) คุณสมบัติผ่านหลายต่อหลายข้อ ร่างกายดีมาก ทุ่มเท
“เรากำลังอยากได้ผู้เล่นแบบนี้ อยากให้ตำแหน่งแบ็กคอร์ตตัวใหญ่ขึ้น เขาเล่นได้ทั้งตำแหน่งสองและตำแหน่งสาม เรียกว่าสามารถแทรกเข้ามาในรายชื่อแข่งของเราได้เลย
“เขาไม่ใช่ผู้เล่นประเภทต้องรอปั้น แต่เป็นประเภทเสียบปุ๊บติดปั๊บ”
บราวน์เองก็แฮปปี้ที่ได้อยู่กับนักเก็ตส์ เหมือนฝันเป็นจริง เขาชื่นชอบแฟรนไชส์ซึ่งกำลังทรงมาสวย เข้าเพลย์ออฟ 4 ปีติด เน้นให้ผู้เล่นตั้งใจเล่นทั้งเกมบุกและป้องกัน มีความทะเยอทะยานอยากเป็นแชมป์
เว็บเพจ SB Nation ให้เกรดบีด้วยเหตุผลว่า “บราวน์เป็นเด็กที่ตั้งใจมาก โดยเฉพาะเกมป้องกัน อีกทั้งศักยภาพในการชู้ตก็ต้องถือว่ามีดีกว่าสถิติตอนอยู่คอลเลจด้วยซ้ำ น่าจะมีบทบาทช่วยนักเก็ตส์ซึ่งหวังถึงแชมป์ได้ทันที”
คำทำนายดังกล่าวถือว่าไม่เบา เพราะขอชนะอีกแค่สองเกม นักเก็ตส์ก็จะครองแชมป์แรกของแฟรนไชส์
แน่นอนกระแสหลักก็ต้องชื่นชมโยคิช กับ จามาล เมอร์รี่ย์ การ์ดคู่หู แต่ตัวประกอบคนอื่นๆ ภายในทีมถือว่าน่าชื่นชม รวมทั้งบราวน์ ซึ่งกล้าเล่นในเกมเดิมพันสูงๆ โดยไม่มีอาการเกร็ง
ถ้านักเก็ตส์ได้แชมป์ ในบั้นปลายบราวน์จะติดทำเนียบตำนาน กลายเป็นเพียงผู้เล่นรายที่ 5 ซึ่งคว้าทั้งแชมป์บาสคอลเลจกับแชมป์ NBA ติดกัน
4 คนก่อนหน้าก็คือ บิลล์ รัสเซลล์ (ซาน ฟรานซิสโก 1956, บอสตัน เซลติกส์ 1957), เฮนรี่ บิ้บบี้ (ยูซีแอลเอ 1972, นิว ยอร์ค นิกส์ 1973), แมจิก จอห์นสัน (มิชิแกน สเตท 1979, แอลเอ เลเกอร์ส 1980) และคนล่าสุด บิลลี่ ธอมป์สัน (ลุยส์วิลล์ 1986, แอลเอ เลเกอร์ส 1987)
เรามาทำความรู้จักบราวน์กันเล็กน้อย
บิลล์ เซลฟ์ ปรมาจารย์โค้ชบาสคอลเลจ รักศิษย์คนนี้มาก เพราะมีทุกอย่างในตัว ทั้งพลังนักสู้ ไอคิวบาส ขยัน ทรหด และยังคล่องแคล่ว
ตอนเข้าคอมบายน์ เขาก็ใช้รูปร่าง 6 ฟุต 6 กระโดดได้ความสูงเต็มแม็กซ์ 40 นิ้วมาแล้ว
เขาเป็นตัวเก่งเวลาเปิดเกมโต้ ตรงกับสไตล์ของนักเก็ตส์พอดี
เซลฟ์บอกว่า ในอาชีพโค้ชไม่เคยเห็นใครไล่บี้บอลจังหวะ 50/50 ดีไปกว่าบราวน์
ถึงแม้จะมีดีกรีแชมป์มัธยม 3 ปีติด แต่ตอนยกระดับเข้าคอลเลจ ถือเป็นม้านอกสายตา ไม่ติดในท็อป 100 ของประเทศ
เขาเคยเล่นพอยท์การ์ด แต่จากนั้นรูปร่างก็สูงใหญ่อย่างรวดเร็ว ตอนมาเป็นศิษย์โค้ชเซลฟ์ทีแรก ยังได้รับมอบหมายให้เป็นตัวชู้ตด้วยซ้ำ แต่ยิ่งได้แข่งมากเท่าไรก็กลายเป็นตัวลุยและสร้างเพลย์มากขึ้น
ปีหนึ่งยังฟอร์มจืดชืด เฉลี่ย 5.2 คะแนน บราวน์กลับสามารถพัฒนาตัวเอง เพิ่มความไว การทะลุทะลวง กลายเป็นผู้เล่นสารพัดประโยชน์ ป้องกันก็ได้ จ่ายบอลก็ดี
“เส้นทางที่ผมเจอมามันสะท้อนให้เห็นถึงความมั่นใจตัวเองจากการทุ่มเทซ้อมในทุกเวทีของอาชีพ ผมเตรียมพร้อมให้สมกับโอกาสตรงหน้า พร้อมกับบทบาทที่ต้องเพิ่มขึ้นในแต่ละปี โดยทุกปีผมจะได้แสดงให้เห็นทักษะใหม่ๆ ซึ่งมีการพัฒนา ทำให้เติบโตและเก่งขึ้น สาเหตุที่ผมเลือกมาแคนซัสก็เพราะอยากเจอความท้าทายในระดับเยี่ยมยอดสมกับความเป็นบาสเกตบอลของแคนซัส และได้ลุ้นแข่งชิงแชมป์ประเทศด้วย ไม่มีอะไรที่หวังน้อยไปกว่านี้”
ปีสุดท้ายในชีวิตนักศึกษา บราวน์ได้ลงแข่งถึง 4 ตำแหน่ง ไม่ว่าจะเล่นวงนอกหรือปะทะคู่แข่งวงใน เขายังรีบาวด์ดี ปกป้องห่วงเหนียวแน่น
ส่วนเกมบุกมีผลงานยิงระยะสองแต้ม 54.5% และระยะสาม 38.6% เวลาได้บอลมาครองก็จะหาทางบี้เกมเร็วใส่คู่แข่งทันที มองเห็นเหลี่ยมทะลวงช่องเก่ง
ผลงานเฉลี่ยของเขา 14.1 คะแนน 6.5 รีบาวด์ 2.8 แอสซิสต์ จากเวลาแข่ง 34 นาที
บราวน์มีบทบาทช่วยแคนซัสพลิกสถานการณ์จากเป็นรองนอร์ธ แคโรไลน่า ในเกมชิงแชมป์ 15 แต้ม เพราะทำหน้าที่ป้องกันแข็งแกร่ง เก็บรวม 12 รีบาวด์ และได้สกอร์อีก 10 ระหว่างครึ่งหลัง เจย์ฮอว์คสจึงคว้าแชมป์ NCAA มาครองสมัยแรกตั้งแต่ปี 2008
แม้ยังเหลือโควตาแข่งอีกปี แต่บราวน์คิดว่าเขาพร้อมเผชิญกับความท้าทายใหม่ในระดับอาชีพแล้ว อยากสานฝันเพื่อเข้าสู่ NBA เรียกว่าเป็นการตีเหล็กขณะยังร้อน ทาง ESPN ประเมินฝีมือเขาว่าอยู่อันดับ 30
ใช้เวลาไม่นานบราวน์ก็เอาชนะใจรุ่นพี่
โยคิชชื่นชมว่า “ถ้าจะหาคำไหนมาอธิบายความเป็นตัวเขา ก็คงเป็นคำว่าวินเนอร์”
ส่วน เมอร์รี่ย์เสริมว่า “ซี.บี. สุดยอดมาตลอดปี หาตำแหน่งของเขา และพอได้ลงคอร์ตก็ฟอร์มแกร่ง”
โค้ชมาโลนยังจำเกมแรกของบราวน์ได้ “เราไปเยือนโกลเด้น สเตท และเนื่องจากจามาลต้องพักแข่งคืนนั้น ทำให้บราวน์ได้ลงไป ปรากฏว่าเขากลมกลืนแต่แรก ทั้งการโจมตี ปิดวงใน ไล่ประกบ ไหลลื่นไปทั่ว พลังงานของเขาล้นหลาม เรื่องชู้ตลงหรือไม่ลงไม่เป็นไร เราต้องการคนที่ขยัน เราต้องการคนที่พร้อมวิ่งไล่ ผมคิดว่าบราวน์เหมาะเจาะกับคุณสมบัติแบบนั้น เขาคือวินเนอร์ เป็นคนที่ได้แชมป์มาตั้งแต่มัธยม คอลเลจ และเขาก็จะชนะใน NBA บางทีมันไม่ได้มีแต่เรื่องสถิติ มันเป็นเรื่องคุณลงไปแล้วช่วยทีมได้อย่างไร”
คำชมจากทั้งเพื่อนระดับ MVP หรือจากโค้ชถือว่าเป็นสิ่งดี แต่ทั้งหมดดูจางไปเลยเมื่อเทียบคำชมจากแม่ตัวเอง
ลิซ่า บราวน์ เกิดมาในครอบครัวบาสเกตบอล มีพี่น้อง 6 คน ทั้งหมดเก่งระดับตัวออลสเตท และได้ทุนกีฬาเข้ามหาวิทยาลัย อย่างเธอเองโด่งดังที่มิสซูรี่ ตอนแข่งที่นั่นในปี 1987-1991 ได้รับเลือกเป็นตัวรวมดาราของคอนเฟอเรนซ์ถึง 2 สมัย ท้ายสุดทางมหาวิทยาลัยยังเลือกเข้าสู่ฮอลล์ออฟเฟมกีฬาอีกต่างหาก
“ปกติแม่ไม่เคยชมอะไรผมเลย” บราวน์ยอมรับ “แม่จะคอยวิจารณ์มากกว่า นานๆ ทีจะมีคำชมบ้าง แต่โดยรวมส่วนใหญ่จะวิจารณ์”
ดอน พ่อของเขา ก็เคยแข่งระดับคอลเลจเช่นกัน เขากล่าวว่า “ถ้าใครเคยเห็นเธอแข่งสมัยก่อนจะรู้เลยว่าเธอถูกเลี้ยงดูมาให้แข็งแกร่งแค่ไหน และผมคิดว่าใครก็ตามที่ได้แข่งให้บิลล์ เซลฟ์ ถ้าพวกเขาไม่แกร่งจริงละก็คงไม่ได้ลงแข่งแน่”
ลิซ่าอาจดุลูกบ่อยๆ แต่วันดราฟต์ เธอก็แอบปลื้มเหมือนกัน “ฉันดีใจกับการเห็นเขายังเติบโตและพัฒนาไม่หยุด นี่คือสิ่งที่คุณต้องการจากลูกๆ หรือนักกีฬาคนไหนก็ตาม และทีมก็มีส่วนสำคัญด้วย เขาทำงานของเขาและขยันพอจะสร้างความแตกต่างขึ้นมาพร้อมทั้งพัฒนาทักษะตัวเอง”
บราวน์มีผลงานเฉลี่ย 4.7 คะแนน 2.4 รีบาวด์ ในฐานะตัวสำรอง ระหว่างฤดูกาลปกติ NBA
เซลฟ์เคยอยากให้เขาพยายามชู้ตสามแต้มมากขึ้น แต่บราวน์กลับทิ้งโอกาสชู้ตบ่อยครั้งทั้งที่เป็นตัวแม่นคนหนึ่ง ไม่ว่าจะโดดชู้ตด้วยตัวเอง หรือเคาะบอลหาจังหวะเปิดว่าง
เส้นทางอาชีพของบราวน์เพิ่งเริ่มต้น และดูจืดเหมือนกับที่ผมยกมาเป็นหัวเรื่อง ไม่มีดราม่า ความลำบากลำบน หรือต้องคัมแบ็กจากอาการบาดเจ็บ แต่การที่โค้ชระดับมาโลนมั่นใจให้เป็นหนึ่งในตัวเลือกแข่งรอบชิงชนะเลิศ ถือว่าน่าสนใจทีเดียว เมื่อไรที่เขายิ่งมั่นใจและกล้ายิงสามแต้มมากขึ้น เจ้าจืดคนนี้อาจกลายเป็นเพชรอีกเม็ดใน NBA ก็ได้
และอย่างน้อยถ้านักเก็ตส์กลายเป็นแชมป์สัปดาห์หน้าขึ้นมาจริง พวกคุณก็จะรับรู้ก่อนแล้วว่าบราวน์เป็นเพียงผู้เล่นคนที่ 5 ในประวัติศาสตร์ที่ได้แชมป์คอลเลจต่อด้วย NBA ติดต่อกัน
