อนุสรณ์ ติปยานนท์

บทที่สิบเอ็ด ข้าพเจ้าเดินตามหญิงชราผู้นั้นเข้าไปในอาคาร รสา ดาราห์ เบื้องหลังประตูบานใหญ่นั้นมีแต่ความมืดมิด จู่ๆ ข้าพเจ้าก็เกิดความรู้สึกดังพลัดหลงไปในโลกอีกโลกหนึ่ง ข้าพเจ้าปรารถนาให้มาเม็ตกลับมาที่นี่ การมีมิตรสหายสักคนเคียงข้างในความรู้สึกเช่นนั้นเป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าปรารถนาแม้จะรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ก็ตามที หญิงชราที่ทำหน้าที่นำทางดูจะไม่ตระ...

บทที่สิบ      ข้าพเจ้ายุติการอ่านเสียที่ตรงนั้น มีอะไรบางอย่างบอกข้าพเจ้าว่าข้าพเจ้ายังไม่พร้อมที่จะอ่านเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับวายัง ข้าพเจ้าปิดตำราภาษา เก็บปูมเอกสารเข้าที่ และมองหามาเม็ตเพื่อจะสอบถามเขาถึงเวลาและสถานที่แห่งนี้ แต่แล้วข้าพเจ้ากลับพบว่าท้องฟ้าภายนอกมืดสนิทลงแล้ว และแสงสุดท้ายของวันกำลังปิดฉากลงอย่างช้าๆ ข้าพเจ้...

บทที่เก้า      ข้าพเจ้ามองดูชายผู้นั้น ชายผู้ที่ในยามบ่ายเป็นเพียงคนขายหนังสือธรรมดาที่ไร้ชื่อเสียงเรียงนาม แต่ในยามนี้เขากลับประกาศนามของตนเองอย่างชัดแจ้งว่า ศรี อรพินโท ชายผู้นั้นเดินตรงมาหาข้าพเจ้าและก้มลงพยุงร่างของข้าพเจ้าเสียจากพื้น ก่อนจะนำข้าพเจ้าไปยังเก้าอี้ไม้อีกตัว “ต้องขอโทษด้วยที่มิตรสหายของข้าพเจ้ากระทำต่อท่านหนักมือ...

บทที่แปด      ข้าพเจ้าออกจากตำหนักของกรมพระฯ ในอีกหนึ่งชั่วโมงถัดมา ท้องฟ้าของบันดุงในยามบ่ายใสกระจ่าง มาเม็ตยืนรอข้าพเจ้าอยู่ที่รถของเขาแล้ว แต่ข้าพเจ้ากลับไม่ปรารถนาที่จะขึ้นไปบนยวดยานนั้น มีบางสิ่งที่รบกวนจิตใจและมโนสำนึกของข้าพเจ้าอย่างรุนแรง ถ้อยคำของกรมพระฯ ที่พูดถึงหญิงสาวผู้มีใบหูยาวกว่าหญิงสาวทั่วไปทำให้ข้าพเจ้าประหวัดถึง...

    บทที่หก      เช้าวันรุ่งขึ้น ข้าพเจ้าคาดหมายว่าวันนี้จะเป็นวันที่ดี หลังการเดินทางในท้องทะเลอันยาวนาน ข้าพเจ้าคาดหวังการพำนักอยู่กับที่ใดที่หนึ่งสักระยะ การเปลี่ยนสถานที่พักพิงทุกวันอาจเหมาะสำหรับนกในฤดูหนาวที่จำต้องแสวงหาความอบอุ่น แต่สำหรับมนุษย์แล้ว การกระทำเช่นนั้นเป็นเรื่องสิ้นเปลืองพลังงานอย่างมหาศาล ร่าง...

  ติดตามอ่าน วายัง อมฤต ตอนก่อนหน้าได้ที่ วายัง อมฤต นวนิยายอิงประวัติศาสตร์ โดย อนุสรณ์ ติปยานนท์ (บทที่ 1-2) วายัง อมฤต นวนิยายอิงประวัติศาสตร์ โดย อนุสรณ์ ติปยานนท์ (บทที่ 3-4)     บทที่ห้า      พันตรีโทรุ ซากาโมโตะ เดินเข้ามาหาข้าพเจ้าอย่างช้าๆ เครื่องแบบสารวัตรทหาร หรือกัมเปไต ทำให้ร่าง...

  บทที่สาม      ข้าพเจ้าเข้าห้องพักตั้งแต่หัวค่ำด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทาง ในตอนแรกข้าพเจ้าพยายามฝืนสายตาด้วยการอ่านนวนิยาย แม็กซ์ ฮาเวลลา ของ มุลตาตุลลี ทว่าแม้เรื่องราวของชายชาวดัตช์ที่บุกเบิกกิจการไร่กาแฟในชวาจะตื่นเต้นสักเพียงใด มันก็ไม่อาจเหนี่ยวรั้งสายตาต่อไปได้ ข้าพเจ้ายอมจำนน ดับโคมไฟในห้อง ก่อนจะเคลื่อนตัวเข...

  บทนำ      เรื่องราวที่ข้าพเจ้าจะเล่าต่อไปนี้หมายใจว่าท่านทั้งหลายจะรับฟังมันจนจบถ้วนกระบวนความ เพราะหากท่านรับฟังมันเพียงครึ่งเพียงกลาง เยี่ยงเด็กหนุ่มที่ปราศจากความอดทนที่จะได้รับรสจูบเป็นครั้งแรกจากหญิงสาวที่เขาพึงปรารถนาเสียแล้ว ท่านก็จะได้รับรู้มันเพียงบางส่วนเสี้ยวเท่านั้นเอง      ความรักนั้นดีอยู...