อนุสรณ์ ติปยานนท์

บทที่สามสิบสาม ข้าพเจ้าทราบข่าวการประกาศอิสรภาพของชวาจากหนังสือพิมพ์เลอมอนด์ เช้าวันเสาร์ที่ 18 สิงหาคม ค.ศ. 1945 ข้าพเจ้านั่งอยู่ในร้านกาแฟ คาเฟ เดอ ปารีส์ พยายามวางท่าเป็นปัญญาชนที่เหน็ดเหนื่อยกับการขบคิดปัญหาเรื่องความดี ความงาม และความจริงมาตลอดคืน แม้ว่าข้าพเจ้าจะไม่เลื่อมใสในนักคิดชาวกรีกนัก แต่คุโณปการของพวกเขาในการขบคิดเรื่องเหล่านี้จับใ...

บทที่สามสิบสอง เรื่องราวของความลับนั้นเมื่อถูกเฉลยออกมาแล้วมันกลับง่ายดายจนข้าพเจ้าคาดเดาไม่ถึง ข้าพเจ้าพยายามขบคิดว่าเพราะเหตุใดกันเล่าข้าพเจ้าจึงละเลยความจริงที่แลเห็นได้ชัดแจ้งเช่นนั้นไปได้ หลังการปรากฏตัวของบุหลัน บุหรงที่เคยติดต่อกับข้าพเจ้ากลับหายไป เธอหายไปพร้อมกับการพังทะลายของ รสา ดาราห์ ในคืนนั้น และแทบจะทันควัน ข้าพเจ้าก็ได้พบกับหญิง...

บทที่สามสิบเอ็ด กระสุนปืนจากปลายกระบอกของ พันตรี โทรุ ซากาโมโตะ เข้าเป้าอย่างแม่นยำ แต่ไม่ใช่ที่ลำตัวของข้าพเจ้า มันพุ่งเข้าสู่ลำคอของบุหลัน เลือดจากบาดแผลนั้นของเธอพุ่งสวนออกมาเป็นทางยาวจนชุ่มโชกผืนดินเบื้องหน้าก่อนที่ร่างของเธอจะล้มลง ข้าพเจ้าหลงกล พนตรี โทรุ ซากาโมโตะ เสียแล้ว เขาหาได้ตั้งใจจะสังหารข้าพเจ้า เขาหาได้ตั้งใจจะสังหาร ศรี อรพินโท...

บทที่สามสิบ   18.20 ข้าพเจ้ากระโจนลงจากรถเป็นคนแรก ภาพการสูญสิ้นอิสรภาพของ ศรี อรพินโท ให้ความสะเทือนใจกับข้าพเจ้าอย่างมาก บุรุษผู้กล้าแห่งปัตตาเวีย บุรุษที่ยอมแลกทุกอย่างกับอิสรภาพของประเทศบ้านเกิด บัดนี้เขาได้มาถึงจุดที่ตัดสินชีวิตของเขาแล้ว หากพวกเราหันหลังกลับ เราจะสูญเสียเขาไป แต่จะรักษาชีวิตเพื่อนร่วมอุดมการณ์ไว้ได้ แต่เรายังยื...

บทที่ยี่สิบเก้า   16.59 น. สถานที่แขวนคอบุคคลทั้งสิบสองคนในขบวนการของเรานั้นคือสถานที่เดียวกันกับที่ข้าพเจ้าเคยเห็นนักโทษของกองทัพญี่ปุ่นถูกจับมัดกับต้นไผ่เมื่อข้าพเจ้าแรกมายังบันดุง ในครั้งนั้นนักโทษถูกทรมานจนตายด้วยการปล่อยให้ต้นไผ่เติบโตขึ้นจนแทงทะลุร่างของผู้ถูกพิพากษา แต่สำหรับบุคคลทั้งสิบสองคน พวกเขาได้รับความกรุณามากกว่า เสาสิบ...

บทที่ยี่สิบแปด   การสูญเสีย อามีร์ ฮาริฟุดดิน ทำให้แผนการณ์ของพวกเราถูกเปลี่ยนแปลงแทบจะหมดสิ้น วัน เวลา สถานที่ที่ถูกกำหนดไว้เดิมถูกยกเลิก อาวุธที่ข้าพเจ้าได้รับมาจากฝรั่งเศสถูกโยกย้ายสถานที่เก็บซ่อน แม้กระทั่งตัวของข้าพเจ้าเองก็ต้องโยกย้ายสถานที่พักเช่นกัน หลังมาเม็ตแจ้งข่าวกับข้าพเจ้าในเช้าวันนั้น เขาให้เวลาข้าพเจ้าเก็บสิ่งของเครื่องใช...

บทที่ยี่สิบเจ็ด วันที่ อามีร์ ฮาริฟุดดิน เดินออกจากบ้านพัก เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ากิจกรรมที่เขาทำมาตลอดจะนำเขาไปสู่ผู้นำกลุ่มต่อต้านญี่ปุ่นในที่สุด ต้องยกประโยชน์ให้กับความเร่งรีบของพวกดัตช์ที่ยอมเทเงินกว่า 25000 กิลเดอร์ให้เขาดำเนินการจัดต้ังขบวนการใต้ดินในฐานะผู้นำกลุ่มคนที่ฝักใฝ่ในลัทธิมาร์กซิสต์ อามีร์ถูกมองว่าเป็นคนหัวรุนแรง เขาถูกตราหน้าว...

บทที่ยี่สิบหก ข้าพเจ้ากลับมาถึงที่พักได้เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้ว แต่แทนที่จะมีทหารญี่ปุ่นปรากฏตน แทนการถูกกลุ้มรุมด้วยกองทัพญี่ปุ่น ข้าพเจ้ากลับพบแต่ความสงบ นอกเหนือจากการที่ข้าพเจ้าต้องทำอะไรด้วยตนเอง เพราะขาดมาเม็ตที่หายตัวไปพร้อมกับศรี อรพินโทแล้ว ข้าพเจ้าไม่ได้รับการติดต่อจากโลกภายนอกใดเลย ข้าพเจ้าตื่นแต่เช้า นั่งทบทวนภาษามธุเรศ ข้าพเจ้าอ่าน...

บทที่ยี่สิบห้า   พันตรี โทรุ ซากาโมโตะ ไม่ได้หลับตลอดคืน เขาได้แต่ครุ่นคิดถึงหิมะ หิมะที่ขาวที่สุด หิมะที่เหน็บหนาวที่สุดเท่าที่เขาจะคิดถึงได้   เมื่อคิดถึงหิมะ พันตรี โทรุ ซากาโมโตะ คิดถึงหิมะในสามเหตุการณ์ เขาสับเปลี่ยนความทรงจำที่มีต่อหิมะเหล่านั้นเสมอ บ้างทำตามช่วงเวลา บ้างทำตามความรุนแรง และบ้างทำตามความสะเทือนใจ ความคิด...

บทที่ยี่สิบสี่   วันที่ 1 ข้าพเจ้าตัดสินออกจากถ้ำและเดินไปรอบๆ บริเวณแต่เช้าตรู่ โดยปล่อยให้ศรี อรพินโท และบุหลันได้อยู่กันตามลำพัง แม้ว่าข้าพเจ้าจะเป็นคนไร้คู่ แต่ข้าพเจ้าเข้าใจความรู้สึกของหนุ่มสาวได้ดี บุคคลทั้งสองผ่านเรื่องราวเลวร้ายมามาก โดยเฉพาะในช่วงหลายวันมานี้ พวกเขาคงมีหลายสิ่งที่ต้องปลอบประโลมกัน มาเม็ตนั้นกลับเข้าไปสืบข่าว...