“สมมติว่ามีกระต่ายตัวหนึ่ง ใช้ชีวิตระรื่นอยู่ในหมู่สิงโต พวกนายจะไม่คิดเหรอว่า เจ้ากระต่ายตัวนั้นมันคงจะเจ๋งสุดๆ”
คือนิยามสั้นๆ จากปากคำของ ฮายาชิดะ ชินจิโร ที่อธิบายตัวตนของ คามิยามะ ทากาชิ ในโรงเรียนคนบวม ‘คุโรมาตี้’ มังงะหน้าตาย (ที่ถ้าชอบก็รักหมดใจ ถ้าไม่ก็เกลียดไปเลย) จากปลายปากกาของ โนนากะ เอจิ ได้ดีที่สุด
คุโรมาตี้คือแหล่งรวมตัวละครคาแรกเตอร์จัด อย่าง ฮายาชิดะ ตัวนำบทสนทนาออกทะเล, มาเอดะ ที่ต่อสู้เก่งแต่ถูกลืม และมีแม่หน้าเหมือนตัวเองเปี๊ยบ, ทาเคอุจิ หัวโจกจอมโหดแต่เมารถ, ไอ้โม่งผู้ก่อการร้ายที่กลายเป็นนักเรียน, โฮกุโตะ เด็กหนุ่มขี้โม้ที่ฝันอยากครองโรงเรียน, เฟรดดี้ พี่กล้ามที่ถอดแบบมาจากฟรอนต์แมนวง Queen, แก๊ง ‘จตุรอาชา’ ที่ดันมีสมาชิก 5 คน, หุ่นยนต์ปริศนาเมก้าซาวะ, กอริลลาที่ไม่รู้มาจากไหน ฯลฯ และตัวประกอบอีกมากมายที่มีเอกลักษณ์ และมุกตลกเฉพาะตัวที่พร้อมจะออกมาแย่งซีนอยู่ตลอดเวลา
ในขณะคามิยามะพระเอกของเรื่องเป็นเพียงเด็กหนุ่มหน้าจืด ที่มีงานอดิเรกคือการส่งเรื่องตลกไปในรายการวิทยุด้วยนามแฝง ‘ฮันนีบอย’ มีคติประจำใจคือ ‘เรียบง่ายแต่มั่นคง’ แต่สามารถเปลี่ยนความ ‘ธรรมดา’ ให้น่าจดจำ ด้วยความรู้รอบตัว วาทศิลป์ ตรรกะที่ (ดูเหมือน) จะมีเหตุผล และความตั้งใจที่จะเปลี่ยนแปลงโรงเรียนคนบวมให้ได้
ในตอนแรกคามิยามะเป็นเพียงนักเรียน ม.ต้น หัวดีที่เคยถูกช่วยไม่ให้โดนไถเงิน โดยยามาโมโตะ อิจิโร เด็กหัวทื่อที่ไม่น่าจะสอบเข้า ม.ปลาย ที่ไหนได้ จนตัดสินใจสอบเข้าโรงเรียนคุโรมาตี้ ที่ขอแค่บวกลบเป็นก็เข้าได้ ก็เข้ามาเรียนเป็นเพื่อนยามาโมโตะ แต่เพื่อนรักดันสอบไม่ผ่าน!
ทำให้คามิยามะต้องกลายเป็นกระต่ายตัวเดียวในฝูงสิงโต ที่ค่อยๆ เปิดเผยให้เห็นว่ากระต่ายน้อยตัวนี้มีดีมากพอที่จะหว่านล้อมให้สิงโตสุดเพี้ยนคล้อยตามได้ เริ่มจากอดีตดำมืดที่เคยทำลายความหวังของการทำลายสถิติต่อโดนิโมยาวที่สุดของ Guinness Book จนพังพินาศ ด้วยการแอบติดกาวไว้ที่โดมิโนตัวที่ 37,042 เป็นวีรกรรมที่ทำให้ได้รับตำแหน่ง ‘เลวที่สุด’ จากกลุ่มนักเรียนหัวไม้ที่กำลังอวดโอ่กันเรื่องความโหดมาครองอย่างไร้ข้อกังขา
แต่ถ้ามองลงไปให้ลึกๆ คามิยามะคือตัวละครที่เต็มไปด้วยความปรารถนาดีแบบสุดหัวใจ เขาพยายามช่วยเหลือเพื่อนๆ ที่กำลังเดือดร้อนอย่างจริงจังสุดความสามารถ แต่สิ่งที่ได้จากเพื่อนๆ (รวมทั้งตัวเขาเองด้วย) ที่พร้อมพาทุกอย่างออกทะเลตลอดเวลา มักจะนำพาผลลัพธ์ที่อยู่เหนือทุกการคาดเดากลับมาเสมอ
จนหลายคนมองว่าตัวตนของเขานั้นแสน ‘เลวบริสุทธิ์’ เพราะคนที่เลวที่สุด คือคนดีที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่คือความเลว
ครั้งหนึ่งเขาอยากช่วยเด็กนักเรียนที่เพื่อนๆ สั่งให้ซื้อของมาให้ทุกวัน ด้วยการเสียสละยอมเป็นเบ๊รับหน้าที่นั้นแทน จนผ่านไป 1 เดือน ปริมาณออร์เดอร์เพิ่มขึ้น 10 เท่าจนแบกไม่ไหว เลยตัดสินใจเปิดร้านขายของที่ทุกคนต้องมาซื้อของจากเขา (พร้อมคิดโปรโมชันเสร็จสรรพ) ในห้องเรียนเสียเลย
คามิยามะ คือไม่กี่คนที่เป็นห่วงเป็นใยความรู้สึกของเฟรดดี้ กอริลลา ที่คนอื่นๆ มองว่าประหลาด พาลูกแมวน้ำหลงทางมา ตั้งชื่อให้ และเอามาไว้ที่โรงเรียน พยายามเซอร์ไพรส์วันเกิดให้เมก้าซาวะ พยายามช่วยหุ่นยนต์ปริศนาตอนถูกวางระเบิด ด้วยการถอดชิ้นส่วนเมก้าซาวะจนไม่เหลือชิ้นดี และช่วยชีวิตด้วยการประกอบหุ่นขึ้นมาใหม่ พร้อมกับติดระเบิดไปไว้เหมือนเดิมด้วย!
ก่อนสอบปลายภาค คามิยามะพยายามสอนวิชาเลขให้กับเพื่อนๆ ที่ไม่เข้าใจแม้แต่การบวกลบง่ายๆ ด้วยการเปรียบเทียบกับการทะเลาะวิวาทกับโรงเรียนคู่อริ และเพื่อให้เห็นภาพชัดๆ ก็เลยพาไปมีเรื่องจริงๆ มันเสียเลย สุดท้ายทุกคนโดนจับพักการเรียน ไม่ทันได้เข้าห้องสอบด้วยซ้ำ
ไปจนถึงสุดยอดวีรกรรมโลกไม่ลืม ในวันที่นักเรียนคุโรมาตี้นัดหมายมีเรื่องกับโรงเรียนมานิเอล แต่ทุกคนมาสาย คามิยามะอยากทิ้งข้อความบอกเพื่อนว่าตัวเองมาถึง จะเขียนโน้ตใส่กระดาษก็กลัวปลิว จะเขียนบนกำแพงยาวๆ ก็กลัวเพื่อนไม่อ่าน เลยตัดสินใจพ่นสเปรย์ตัวใหญ่ๆ สั้นๆ แต่ได้ใจความว่า
‘คามิยามะ มาเยือน’ ไว้บนกำแพงโรงเรียนคู่อริ จนเกือบมีเรื่องเพราะถูกเข้าใจว่าเป็นข้อความประกาศสงคราม ที่เกิดจากความหวังดี และย้ำคิดย้ำทำของเขาเพียงเท่านั้น
อีกสิ่งหนึ่งที่คามิยามะทำอยู่เป็นประจำ คือการชวนเพื่อนๆ ใช้เวลาว่างไปกับการพูดคุย ถกเถียงในประเด็นต่างๆ อย่างที่ถ้ามองข้ามบางประเด็นที่ดูไร้สาระ จะเห็นว่าเขาไม่เพียงชวนเพื่อนๆ คนบวมหาคำตอบ แต่ยังชวนให้คนอ่านตั้งคำถามในประเด็นใหญ่ที่มีความสำคัญ (ถึงแม้คำตอบที่ได้จะหลงประเด็นไปไกลก็เถอะ) อยู่หลายครั้ง
ตั้งแต่การคงไว้ซึ่งความดีงามของสิ่งเก่า หรือการเปลี่ยนแปลงเพื่อสิ่งใหม่ ต้องใช้ความกล้ามากขนาดไหนเพื่อปฏิวัติรูปลักษณ์ภายนอก การเดาพฤติกรรมของคนอ่านที่สะท้อนการทำงานที่อิงความนิยมของนักเขียนการ์ตูนญี่ปุ่น ปัญหากล่องนมพาสเจอร์ไรซ์ที่เพิ่มภาวะเรือนกระจก การใช้ชีวิตให้คุ้มค่าหากเหลือเวลา 1 อาทิตย์ก่อนโลกจะแตก ฯลฯ
รวมทั้งประโยคที่เราชอบที่สุด ในบริบทไร้แก่นสารจากการฝันกลางวันของฮายาชิดะ ที่คามิยามะพูดว่า “เพราะความฝันนั้นเป็นอิสระ เราไม่สามารถบังคับได้ ดังนั้นที่พวกเราทำได้ ก็แค่ดูแลให้ฮายาชิดะฝันได้อย่างปลอดภัยเท่านั้นเอง” ที่แสดงให้เห็นว่าหนุ่มหน้าจืดคนนี้เป็นมากกว่ากระต่ายน่ารักที่มีดีแค่ความตลก
ถึงแม้จะน่าเสียดายอยู่บ้าง ที่ในตอนจบของเรื่องไม่ได้บอกเอาไว้ว่า เมื่อจบการศึกษาจากโรงเรียนคุโรมาตี้ กระต่ายตัวนี้เติบโตขึ้นจากเดิมมากน้อยขนาดไหน แต่เราเชื่อว่ายังคงจะมีความวุ่นวาย เสียงหัวเราะ มิตรภาพ และเรื่องราวชวนขบคิดเกิดขึ้นได้ต่อไปเรื่อยๆ ในทุกๆ สถานที่ที่คนอย่าง
คามิยามะ มาเยือน!
พิสูจน์อักษร: ลักษณ์นารา พักตร์เพียงจันทร์
