อาจเป็นหัวข้อสุดแสนคลิเช่ถ้าจะพูดถึงปณิธานปีใหม่ หรือ New Year’s Resolution แถมนี่ก็ผ่านปีใหม่มาครึ่งค่อนเดือนเข้าไปแล้ว ถ้าเป็นดากานดาก็คงบอกกับไข่ย้อยว่า

“แกมาพูดอะไรเอาป่านนี้”

มันอาจจะช้าและฟังดูซ้ำซากกับการตั้งเป้าหมายปีใหม่ แต่ไหนๆ ก็ยังอยู่ในเดือนแรก ซึ่งเชื่อว่าหมุดหมายของปี 2019 ที่ปักไว้ หลายคนยังไม่ได้ฤกษ์เริ่มต้นเลย…ใช่หรือไม่

อันที่จริงเราทุกคนรู้กันดีว่าการเริ่มต้นสามารถทำได้ทุกเมื่อ ไม่จำเป็นต้องลากยาวไปถึงสิ้นปีแล้วค่อยฮึดแบบเอาผ้ามาคาดหน้าผากแล้วประกาศก้องว่า “สู้โว้ย”

ถ้าสิ่งที่เราตั้งใจจะทำนั้นดี เริ่มวันนี้ ดอกผล คะแนน หรือแต้มบุญ สุดแท้แต่ใครจะเรียกแบบไหนย่อมเริ่มสะสมนับตั้งแต่วินาทีที่เราลงมือลงแรงกระทำ ทั้งสุขภาพ หน้าที่การงาน การให้เวลากับคนสำคัญในชีวิต คือปณิธานปีใหม่อันดับต้นๆ ที่คนนับล้านทั่วโลกปักหมุดตั้งเป้ากันทุกปี

แต่มันดีจริงๆ และเราอยากทำให้ได้จริงๆ แต่จนแล้วจนรอด สำหรับบางคนก็ทำไม่ได้ และแล้วก็ตั้งใหม่เหมือนเดิมวนไปทุกปี

มันอาจจะยากไป มันอาจจะเหนื่อยไป หลายคนอาจตัดพ้อ หรือถ้าทำได้ก็เฉพาะช่วงเริ่มต้นปี พอก้มหน้าก้มตาทำงาน ชีวิตก็วนเข้าวังวนเดิม ด้วยเหตุผลว่างานเยอะ ไม่มีเวลา รถติด นอนดึก เหนื่อยร่างสลาย เบื่อหน่าย แต่ละวันวิ่งวนเป็นวงจรอย่างนี้จนบางทีถึงขั้นขาดพลังชีวิต พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที

อ้าว…ใกล้สิ้นปีอีกแล้ว

ต้นปี ไตรมาสแรก กลางปี ปลายปี ต้นเดือน กลางสัปดาห์ หรือปริ่มๆ จะปลายเดือน ไม่ว่าวันไหนๆ พระอาทิตย์ก็ขึ้นใหม่ทุกเช้า คุณว่าไหม

การเปลี่ยนแปลงไม่เคยง่ายในตอนเริ่มต้น เพราะมันทั้งเรียกร้องและทดสอบว่าเราแน่วแน่แค่ไหน อึดเพียงใด เสียสละเพียงพอหรือไม่ กล้าหาญพอที่จะเผชิญความยากลำบากและความเจ็บปวดในบางขั้นตอนหรือเปล่า การเปลี่ยนแปลงยังทวงถามความอดทนและหยั่งระดับความเยือกเย็นของจิตใจอีกว่า ‘เรามั่นคงแค่ไหน’

นั่นก็เพราะผลของมันไม่เคยเกิดขึ้นในชั่วข้ามคืนนั่นเอง

เมื่อเทียบกับการหมักแป้งทำขนมปังที่เราต้องรอให้ยีสต์ขึ้นฟู แต่บางครั้งแป้งก็ไม่เป็นโด (dough) ด้วยหลายปัจจัย จะอุณหภูมิ เวลา หรือยีสต์ตายเพราะเก่าเก็บ

เมื่อแป้งไม่ขึ้นฟู ในขั้นแรกนักทำขนมปังบอกว่าลองให้เวลาอีกสักนิด แต่เมื่อเรากำหนดเป้าหมาย เราออกแบบหน้าตาให้กับความสำเร็จ เรามีภาพร่างของเส้นชัย เรามองไปไกลถึงวันนั้น เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ถ้าหัวใจจะพองฟูขึ้นนิดหนึ่ง และเมื่อออกจากจุดสตาร์ท หากระหว่างทางเราจะทดท้อ ห่อเหี่ยว เรี่ยวแรงเหือดหายก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ใครๆ ก็ขอทดเวลาบาดเจ็บทั้งนั้น  

พักได้แต่ไม่เลิก เพราะเส้นชัยยังอยู่ที่เดิม มันไม่มีขา มันไม่เดินมาหาเรา เราต่างหากต้องบากบั่นไปให้ถึงเอง

เมื่อแป้งไม่ขึ้นฟู ในขั้นแรกนักทำขนมปังบอกว่าลองให้เวลาอีกสักนิด แต่เมื่อเรากำหนดเป้าหมาย เราออกแบบหน้าตาให้กับความสำเร็จ เรามีภาพร่างของเส้นชัย เรามองไปไกลถึงวันนั้น เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ถ้าหัวใจจะพองฟูขึ้นนิดหนึ่ง และเมื่อออกจากจุดสตาร์ท หากระหว่างทางเราจะทดท้อ ห่อเหี่ยว เรี่ยวแรงเหือดหายก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ใครๆ ก็ขอทดเวลาบาดเจ็บทั้งนั้น

บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าคนที่บรรลุเป้าหมาย คนที่ไปถึงเส้นชัย ไม่มากก็น้อยมีเชื้อดื้อกันทุกคน

ส่วนหนึ่งของความสำเร็จนั้นเกิดขึ้นจากร่างกายแข็งแรงและจิตใจแข็งแกร่ง นั่นคือความพร้อมของคนที่จะลงสนามแข่งขัน ทั้งในเกมการสานปณิธานที่แข่งกับตัวเอง หรือการประลองในสนามชีวิตอื่นๆ ที่มีผู้ท้าชิงมากหน้าหลายตา

เราพบว่าพื้นฐานของความแข็งแรงและแข็งแกร่งเริ่มต้นง่ายๆ แค่การดื่มน้ำให้มากพอในแต่ละวัน ง่ายขนาดนั้นจริงๆ จนไม่น่าเอามาพูดถึง แต่บางวันเราก็ดื่มน้ำไม่มากพอ และบางคนก็ดื่มน้ำน้อยเกินไปจนต้องฝึก เราก็เคยเป็นหนึ่งในนั้น

เครื่องดื่มในแต่ละวันอาจมีทั้งกาแฟ น้ำเต้าหู้ น้ำอัดลม ชานมไข่มุก แต่น้ำเปล่าถูกที่สุดและดีที่สุด คนที่มีปัญหาท้องผูก ถ้าดื่มน้ำให้ได้ไม่ต่ำกว่าวันละ 2 ลิตร ปัญหาการขับถ่ายจะดีขึ้นมาก สำหรับผู้หญิง ถ้าดื่มน้ำน้อยเกินไป ต่อให้ประโคมครีมบำรุงสารพัดยี่ห้อและแพงแสนแพงก็เถอะ ถ้าภายในร่างกายได้รับน้ำไม่พอ ผิวก็ไม่เต่งตึงเด้งฟูสมราคาครีมที่จ่ายไป

การออกกำลังกายช่วยทำให้ดื่มน้ำได้มากขึ้น ใครที่ตั้งใจว่าปีนี้จะเริ่มต้นออกกำลังกายอย่างจริงจัง แต่เปิดปีใหม่มาก็โดนงานล้อมหน้าล้อมหลัง รูปการณ์เหมือนปีที่ผ่านๆ มาไม่ผิดเพี้ยน ถ้ามาทรงนี้นั่นแปลว่าคุณก็น่าจะเดาทางออก เพราะเจอมาแล้วทั้งนั้น

เวลาใครบอกว่าอยากออกกำลังกาย แต่ไม่มีเวลา เราเข้าใจดีว่า 24 ชั่วโมงที่มีเท่ากันนั้น ข้อจำกัดของแต่ละคนไม่เท่ากัน ตารางความรับผิดชอบในชีวิตของบางคนก็แน่นเอี้ยดถึงขนาดที่ว่ามีเวลานอนก็บุญแล้ว นอนคือการพักผ่อนที่ดีที่สุดแน่นอน แต่การเข้านอนในภาวะที่ร่างกายและสมองตึงไปหมด ตื่นเช้าวันรุ่งขึ้น แบตในตัวก็ชาร์จไม่เต็มอยู่ดี

เกิน 50% ของคนที่เข้ายิม วิ่งในสวนสาธารณะ ปั่นจักรยาน หรือเข้าคลาสโยคะล้วนเป็นมนุษย์เงินเดือนทั้งสิ้น ในจำนวนนั้นบางคนเป็นแม่ เป็นพ่อ เป็นลูก ซึ่งมีหน้าที่ต่อครอบครัวไม่ต่างจากเรา แต่เขาเหล่านั้นยังมาออกกำลังกายได้ ในต้นทุน 24 ชั่วโมงที่มีเท่ากันนั้น การจัดสรรเวลาให้พอดีกับการ ‘เลือก’ ใช้ชีวิตจึงเป็นศิลปะของการลดและเพิ่มที่เราต้องเปิดใจและลองทำดูว่าเราจะเลือกมีชีวิตแบบไหน

จะตื่นเช้าขึ้นหรือปิดคอมพิวเตอร์ทันทีในตอนเย็น ถ้าจะออกกำลังกายจริงๆ เราต้องลุกจากเตียงอย่างเด็ดเดี่ยวในตอนเช้า เราต้องเก็บกระเป๋าแล้วออกจากออฟฟิศหลังเลิกงานอย่างตั้งมั่น จะมุ่งหน้าไปยิม ไปสวนสาธารณะ หรือสตูดิโอโยคะ จะเล่นเวตเทรนนิ่ง วิ่ง หรือฝึกท่าอาสนะ ทั้งหมดนี้จะทำให้เราเหงื่อออก เหนื่อยหอบ หัวใจเต้นแรง เราจะพบว่าเนื้อตัวเราช่างเหลวเป๋ว ซิตอัปก็ไม่ขึ้น แพลงก์นาทีเดียวก็ไม่ไหว วิ่งไม่กี่สิบเมตรขาก็เปลี้ย ท่าโยคะแค่ก้มตัวแตะพื้นที่ดูแสนง่ายก็ยังทำไม่ได้

ขณะที่หายใจแทบไม่ทัน เอาชีวิตแทบไม่รอด บางคนอาจมีคำถามเด้งขึ้นมาว่า

“ฉันมาทำอะไรที่นี่”

คุณจะไม่ได้คำตอบในครั้งแรก หรือแม้แต่ครั้งที่ 2 ที่ 3 ไม่มีคำตอบจนกว่าคุณจะทำสิ่งเหล่านี้จนร่างกายและจิตใจทนทานขึ้น ทำซ้ำๆ จนมาถึงจุดที่คุณเฝ้ารอเวลาที่จะไปยิม ไปวิ่ง ไปคลาสโยคะ เมื่อถึงวันนั้นคำถามจะหายไปโดยที่คุณไม่ทันรู้ตัว คุณจะจดจ่อแต่เพียงกล้ามเนื้อ แขนขา และลมหายใจที่ทำให้คุณเบิกบานขึ้น มีพลังขึ้น

ซึ่งทั้งหมดนี้ไม่ได้มาฟรีๆ ต้องแลกด้วยเวลาและการลงทุนลงแรง ทุกความสำเร็จมีราคาต้องจ่าย และการได้มาซึ่งสุขภาพดีก็เป็นเดิมพันที่ควรค่ากับการทุ่มหมดหน้าตัก  

ผ่านปีใหม่มาค่อนเดือนแล้ว ถ้าหนึ่งในปณิธานปี 2019 คือการเริ่มต้นออกกำลังกาย แต่ยังคงเป็นเป้าหมายที่แช่แน่นิ่งอยู่ในกระดาษหรือบนสเตตัสราวกับแป้งหมักที่ไม่ยอมขึ้นฟู ในขั้นแรกนักทำขนมปังบอกว่าลองให้เวลาอีกสักนิด ยีสต์อาจยังไม่ตื่นดี

แต่ยีสต์เป็นสิ่งมีชีวิต หากเก่าเก็บจะกลายเป็นยีสต์ตาย

ปณิธาน ความฝันก็เช่นกัน

ปลุกยีสต์ในตัวคุณให้ตื่นขึ้น ให้พองฟูกับวันใหม่สิ่งใหม่ที่มุ่งมั่นตั้งใจไว้ เพราะเผลอแป๊บเดียวคุณก็ต้องตั้งปณิธานของปีหน้าอีกแล้ว

อ่านเรื่อง ออกกำลัง 100: วิธีพาร่างไปออกกำลังกายครั้งแรก ฉบับมนุษย์ตัวเตื้องไม่เคยเข้ายิมที่ง่ายกว่า 101 ได้ที่นี่

พิสูจน์อักษร: ภาสิณี เพิ่มพันธุ์พงศ์