True Mothers หนังที่ปลอบประโลมเราว่า ‘ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็เช้าแล้วล่ะ’

‘ครอบครัว’ คือหนึ่งในพล็อตเรื่องยอดนิยมที่หนังญี่ปุ่นหลายเรื่องมักจะหยิบมานำเสนอในแง่มุมต่างๆ ให้ผู้ชมได้ขบคิดถึงความหมายของมัน ทั้งเรื่องราวของครอบครัวที่สอนลูกให้ลักเล็กขโมยน้อยใน Shoplifters (2018) เรื่องราวของพ่อผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวที่จู่ๆ ก็ถูกไล่ออกจากงานใน Tokyo Sonata (2008) เรื่องราวของสองครอบครัวที่บังเอิญว่าลูกของพวกเขาสลับตัวกันใน Like Father, Like Son (2013) ฯลฯ ซึ่งไม่ว่าเรื่องราวเหล่านี้จะถูกเล่ากี่ครั้งก็ยังคงสร้างความประทับใจให้กับผู้ชมได้เสมอ

True Mothers ผลงานเรื่องล่าสุดของ นาโอมิ คาวาเสะ ผู้กำกับหญิงที่เคยสร้างความประทับใจให้กับผู้ชมมาแล้วจาก Sweet Bean (2015) และ Radiance (2017) ถือเป็นอีกหนึ่งผลงานที่บอกเล่าเรื่องราวของ ‘ครอบครัว’ ได้อย่างงดงามและละเมียดละไม

อีกทั้งเรื่องราวของ ‘แม่บุญธรรมและแม่แท้ๆ’ ในครั้งนี้ยังช่วยมอบ ‘ความหวังเล็กๆ’ ให้กับเหล่าเด็กหนุ่มและเด็กสาวอีกด้วย

True Mothers คือหนังที่ดัดแปลงมาจากนิยายชื่อดังอย่าง Asa ga Kuru ผลงานจากปลายปากกาของ มิซุกิ ซึจิมูระ นักเขียนผู้เคยได้รับรางวัล Naoki Prize จากผลงาน I Saw a Dream Without a Key ในปี 2012 และรางวัล Japan Booksellers Award จากผลงาน Lonely Castle in the Mirror ในปี 2018

บอกเล่าเรื่องราวของ ซาโตโกะ (ฮิโรมิ นางาซากุ) และ ชิโยซาคุ (อาราตะ อิอุระ) สองสามีภรรยาที่ไม่สามารถมีลูกได้ ทั้งคู่จึงตัดสินใจรับเด็กทารกมาเลี้ยงดู จนกระทั่งวันเวลาผ่านไปหลายปี ฮิคาริ (อาจู มาคิตะ) สาวมัธยมต้นผู้เป็นแม่ที่แท้จริงได้เดินทางมาพบเพื่อขอลูกของตัวเองคืน เรื่องราวความสัมพันธ์อันยุ่งเหยิงระหว่างแม่เลี้ยงและแม่ที่แท้จริงจึงเริ่มต้นขึ้น

True Mothers ค่อนข้างเป็นหนังที่ดำเนินเรื่องราวอย่างเนิบช้าพอสมควร เพื่อให้ผู้ชมค่อยๆ ทำความรู้จักตัวละครภายในเรื่องไปพร้อมกับสำรวจทุกความรู้สึกในจิตใจของเขาและเธอในทุกมิติ ดังนั้นจุดเด่นข้อแรกของหนังเรื่องนี้จึงเป็นการแสดงอันยอดเยี่ยมของเหล่านักแสดงนำผู้ถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกของตัวละคร

โดยเฉพาะสองนักแสดงหญิงอย่าง ฮิโรมิ นางาซากุ ผู้รับบทเป็น ซาโตโกะ แม่บุญธรรมที่รับเด็กชายคนหนึ่งมาเป็นลูกบุญธรรม และ อาจู มาคิตะ นักแสดงสาวรุ่นใหม่ที่มารับบทเป็น ฮิคาริ เด็กสาวมัธยมต้นที่ไม่สามารถเลี้ยงดูลูกของตัวเองได้ ซึ่งทั้งคู่ต่างสร้างสรรค์และถ่ายทอดคาแรกเตอร์ในบทบาทที่ตนเองผ่านสีหน้า แววตาและน้ำเสียงออกมาได้อย่างไร้ที่ติ

ไม่เพียงเท่านั้น นาโอมิมักเลือกใช้ขนาดภาพแบบ Close Up (การถ่ายภาพใกล้วัตถุ) ในการเล่าเรื่องเป็นส่วนใหญ่ เพื่อให้ผู้ชมสามารถสังเกตอากัปกิริยาของตัวละครได้อย่างชัดเจนว่าพวกเธอกำลังเผชิญหน้ากับความรู้สึกแบบไหน ซึ่งเสริมให้การแสดงของพวกเธอทรงพลังมากยิ่งขึ้น

เราจึงไม่แปลกใจนักที่ผลงานการแสดงในครั้งนี้ได้ส่งให้ชื่อของ อาจู มาคิตะ ได้รับรางวัลจากเวที Japan Academy Film Prize ครั้งที่ 44 ในสาขา Newcomer of the Year

นาโอมิยังเป็นผู้กำกับที่ละเมียดละไมในการเล่าเรื่องด้วยภาพที่แฝงนัยบางอย่างเอาไว้ให้ผู้ชมได้ร่วมกันขบคิด เช่น ดอกซากุระที่เบ่งบานภายใตดวงอาทิตย์อาจหมายความถึง ความสดใสและความมีชีวิตชีวาของเหล่าเด็กหนุ่มและเด็กสาวที่มองโลกใบนี้ด้วยสายตาใสซื่อบริสุทธิ์

เรื่องราวตลอด 2 ชั่วโมงเศษที่ดำเนินไปอย่างเนิบช้า สิ่งหนึ่งที่ True Mothers พยายามถ่ายทอดผ่านเรื่องราวของแม่บุญธรรมและแม่แท้ๆ คู่นี้ คือการเน้นย้ำให้คนเป็นพ่อและแม่ตระหนักถึงความสำคัญของ ‘ความเชื่อใจ’ และ ‘การรับฟัง’ ซึ่งหากมองเพียงผิวเผินประเด็นเหล่านี้อาจดูเป็นคุณสมบัติพื้นฐานที่พ่อและแม่ควรจะเป็น

แต่เรื่องราวของ True Mothers ชวนเราตั้งคำถามต่อไปอีกขั้นว่า เราต้อง ‘เชื่อใจ’ ลูกของตัวเองขนาดไหนถึงเรียกว่า ‘เชื่อใจ’ และเรากำลัง ‘รับฟัง’ ลูกของเราอย่าง ‘เปิดใจ’ มากพอแล้วจริงๆ หรือเปล่า ทั้งหมดนี้ล้วนไม่ใช่คำพูดสวยหรูที่ทุกคนจะทำกันได้ง่ายๆ แต่มันต้องอาศัย ‘ความกล้าหาญ’ มากเกินว่าที่เราคาดคิด

และสิ่งที่ยากยิ่งกว่าและต้องใช้ความกล้าหาญยิ่งกว่าคือ เราจะสามารถ ‘ยกโทษ’ ในสิ่งที่ลูกกระทำผิดลงไปได้จริงๆ หรือเปล่า

ขณะเดียวกัน True Mothers ได้ทำหน้าที่ส่งมอบ ‘ความหวังเล็กๆ’ ให้แก่เหล่าเด็กหนุ่มและเด็กสาวที่กำลังเผชิญหน้ากับมรสุมลูกใหญ่ของชีวิต (ซึ่งบางครั้งมันก็อาจมาในรูปแบบของคำว่า ‘ครอบครัว’) ผ่านเรื่องราวของ ฮิคาริ เด็กสาวมัธยมต้นที่ชีวิตต้องพลิกผันเมื่อเธอตั้งครรภ์โดยไม่ได้ตั้งใจ เพื่อปลอบประโลมเราทุกคนอย่างอ่อนโยนว่า

“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็เช้าแล้วล่ะ”

True Mothers มีกำหนดเข้าฉายอย่างเป็นทางการในวันที่ 25 มีนาคมนี้

รับชมตัวอย่างได้ที่นี่