พูดกันตามตรงว่าในบรรดาศิลปินที่เริ่มจัดคอนเสิร์ตออนไลน์ในช่วงวิกฤตโควิด-19 มากขึ้นเรื่อยๆ Lomosonic คือหนึ่งในวงดนตรีที่เราอยากเห็นมากที่สุด เพราะอย่างที่รู้กันดีว่าเสน่ห์ของวงนี้คือการปลดปล่อย ‘พลังงาน’ ที่ไร้ขีดจำกัด ออกมาปลุกความเดือดในตัวแฟนเพลงทุกคน
และงานคอนเสิร์ตเปิด EP. อัลบั้มล่าสุด ‘SWEET BROS. Live Stream Concert’ ที่จัดขึ้นเมื่อวานนี้ (18 พฤษภาคม) ได้แสดงให้เห็นแล้วว่า ต่อให้เป็นไวรัส, โรคระบาด, สัญญาณอินเทอร์เน็ต หรือการต้องเล่นคอนเสิร์ตแบบไร้ผู้ชมในฮอลล์ ก็ไม่สามารถขวางกั้นและหยุดยั้งพลังงานไร้ขีดจำกัดที่ส่งมาถึงพวกเราได้จริงๆ
17.00 น. คอนเสิร์ตเริ่มขึ้นแบบตรงเวลาเป๊ะๆ กล้องถ่ายทอดสดจับภาพไปที่สมาชิก Lomosonic ล้อมวงรวมพลังก่อนขึ้นเวที ฟรอนต์แมนอย่าง บอย เอามือลูบหัว สีหน้าเขาดูกังวลเล็กน้อย ค่อยๆ เคลื่อนตัวไปที่เวที ทันทีที่ทุกคนยืนสแตนด์บายประจำตำแหน่ง แสงไฟสาดส่องไล้ใบหน้าและร่างกาย ควันกระจายไปทั่วพื้นที่ เพลง วันที่ฉันไม่อยู่ ดังขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว หัวใจเราเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ตลอด 1 ชั่วโมง 30 นาที หลังจากนี้
และถ้ามองไปที่ช่องคอมเมนต์ที่เต็มไปด้วยการฟลัดความเห็นทำนองว่า “โดดเลยๆ”, “อย่าเหยียบเท้า”, “คิดถึง Lomosonic” จนเต็มไปหมด ก็พอทำให้มั่นใจได้ว่า เราไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นไปกับคอนเสิร์ตนี้อยู่คนเดียว
พอถึงท่อนโซโล่ที่ทุกคนหวดตัวโน้ตใส่กันอย่างดุเดือด แล้วบอยออกมาบอกให้ทุกคนชูมือขวาขึ้นมาซ้ำๆ ย้ำไปย้ำมา ต่อด้วยเพลง คำตัดสิน ที่บอยเร่งเร้าให้ทุกคน ‘กระโดด’ ทั้งที่มองไม่เห็นหน้า แล้ว ‘ว้าก’ ลากยาวแบบเต็มเสียง เหมือนย้ำให้รู้ว่า ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เวลาใด จะมีคนดูอยู่ในฮอลล์หรือไม่ พวกเขาก็ยังเล่นดนตรีด้วยหัวใจอยู่เสมอ
“สวัสดีอย่างเป็นทางการอีกครั้ง พวกฉันโลโมโซนิก”
ใช่…นี่คือวงดนตรีที่พวกเราคิดถึงจริงๆ
ถึงเวลา คือเพลงลำดับที่ 3 ในคอนเสิร์ต เพลงช้าจังหวะหนักๆ ที่เปลี่ยนคำว่ากระโดด ในช่องคอมเมนต์ มาเป็นการพิมพ์เนื้อเพลง ‘วันที่ตัวฉันจะตื่น วันที่จะยืนอีกครั้ง พอแล้วคำว่าพ่ายแพ้ พอแล้วใจที่ยอมให้ใคร ทุกอย่าง’ ออกมาโดยไม่ได้นัดหมาย พร้อมกับการไฮป์อย่างต่อเนื่องของบอย ด้วยการบอกให้ทุกขึ้น ‘ลุกขึ้นมา’ แบบซ้ำๆ ที่อาจทำให้หลายคน ลุกขึ้นมา ‘แท็ก’ โต๊ะ เตียง ชั้นหนังสือ ตู้เย็น และข้างของในบ้านเพื่อระบายความคลั่ง
ต่อด้วย 2 เพลงใหม่จาก EP. SWEET BROS. อย่าง เรื่องของผู้ใหญ่ ที่ตั้งคำถามกับวุฒิภาวะของคำว่าผู้ใหญ่ได้อย่างสนใจ ปักหมุดไว้ได้เลยว่านี่จะเป็นอีกหนึ่งเพลงที่ถูกเล่นซ้ำๆ ในคอนเสิร์ตครั้งต่อไปของ Lomosonic และต่อด้วย คนขี้อ่อย เพลงจิ๊กโก๋อกหัก เป็นอีกหนึ่งรสชาติใหม่ที่เราชอบมากๆ ทั้งดนตรีและเนื้อเพลง เพราะไม่คิดมาก่อนว่าวงร็อกจอมว้ากจะหวานสมชื่ออัลบั้มได้ขนาดนี้
อีกหนึ่งโมเมนต์ที่เราประทับใจมากๆ คือเพลง อยากจะรักแค่ไหน และ กลัวว่าความคิดถึงของฉันจะทำร้ายเธอ ที่ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่เรารู้สึกว่านี่คือเพลงที่ Lomosonic ใช้บอกรักแฟนคลับโดยตรง โดยเฉพาะช่วงที่โคลสอัพไปที่หน้าของบอย แล้วเราเห็นว่ามีความเหงาซ่อนอยู่ ก่อนที่จะเปล่งเสียงออกมาว่า
‘อยู่ที่เธอนั้นอยากจะรักแค่ไหน เมื่อฉันรักเธอแทบจะขาดใจ จะรักไปจนวันตาย’ และ ‘รักยังคงอยู่ อยู่ในหัวใจ แต่เก็บเอาไว้แม้ภายในใจจะทรมาน’
ต่อด้วยช่วงโชว์อีก 3 เพลงใหม่ ยังไม่ถึงเวลา (คั่นด้วย เพลงรัก ที่ได้รับการโหวตจากแฟนเพลงเยอะที่สุด), รักครั้งสุดท้าย ที่เรารู้สึกว่าเป็นผลงานใหม่ที่แสดงให้เห็นถึงความผ่อนคลายที่มากขึ้นของ Lomosonic โดยเฉพาะการฟีเจอริงกับวง 25hours ในเพลง เพื่อนเก่าชื่อความเจ็บช้ำ ที่เคมีของทั้งสองวงเข้ากันดีมากๆ และน่าจะเป็นเพลงที่ถูกเล่นอีกซ้ำๆ เพื่อให้กำลังใจแฟนๆ ต่อไปอีกนาน
มาถึงช่วงสุดท้ายที่ขนเพลงฮิตทั้ง เพราะความรักมันไม่เลือกเวลาเกิด และ ความรู้สึกของวันนี้ ที่บอยถอดเสื้อว้ากลากเสียงยาวปลุกความเดือดขึ้นมาอีกครั้ง แล้วบอกให้ทางบ้าน “ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้”
ต่อด้วยเพลง ใครจะหยุดความเหงา ที่บอยชวนให้ทุกคนหลับตา ทำ ‘บอดี้เซิร์ฟ’ ในจินตนาการ “เอามือวางไว้ที่ปุ่มหัวใจ แล้วขอหัวใจเอาให้ไลฟ์มันเจ๊งไปเลย” ถึงแม้คนดูมากกว่า 5,000 คนจะรัวหัวใจมาตามที่ขอ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เพียงพอกับความต้องการ
เพราะการบอดี้เซิร์ฟ แฮนด์สแตนด์ เป็นวัฒนธรรมที่เรียกร้องหยาดเหงื่อ แรงปะทะ และการร่วมแรงร่วมใจกันในคอนเสิร์ตที่เห็นหน้ากันจริงๆ เท่านั้น ไม่อาจเกิดขึ้นได้แค่เพียงหลับตาแล้วจินตนาการ รวมทั้งประโยคที่มหาชนรอคอย ตอนที่บอยตะโกนคำว่า
“พวกฉันโลโม…โซนิกกกกก” เรารับรู้ได้ถึงพลังที่เดือดดาล สุดขีดคลั่ง ที่เขาส่งมาหา ยิ่งเร่งเร้าให้เราได้กลับไปฟังประโยคนี้ในงานคอนเสิร์ตจริงๆ ให้เร็วที่สุด
แทนที่ SWEET BROS. Live Stream Concert จะทำให้พวกเราหายคิดถึง กลายเป็นว่าพวกเรายิ่งคิดถึงการวิ่งวนเป็นวงกลม เหยียบเท้า, กระโดดแท็ก, ตะโกนจนสุดเสียง รวมทั้งถูก ‘ด่า’ แบบสดๆ มากขึ้นกว่าเดิม
และไม่ใช่แค่คนดูเท่านั้น เราเชื่อว่าบอยและวง Lomosonic ก็รู้สึกไม่ต่างกัน เหมือนที่เราสังเกตได้จากตอนเล่นเพลง ขอ ที่ตามปกติทุกคนจะร่วมใจกันร้องเสียงดังที่สุดในทุกๆ คอนเสิร์ตของวง เราเห็นบอยเงียบเสียง ยิ้ม เหมือนกำลังจินตนาการตามอยู่ว่า ทุกคนกำลังร้องเพลงนี้ไปพร้อมๆ กันอยู่ตรงหน้า
ถึงแม้กล้องจะไม่ได้จับภาพโคลสอัพเข้าไป แต่เรารู้สึกได้ว่า ‘พี่ชาย’ ที่ดูเหมือนแข็งกร้าว อาจเสียน้ำตาให้กับช่วงเวลานี้
‘แค่อยากให้รู้ที่ผ่านมานั้น ฉันคิดถึงเธอสุดหัวใจ’
ก่อนที่จะปิดท้ายคอนเสิร์ตด้วยเพลง หลงทาง ที่ส่งข้อความบอกให้ทุกคนรู้ว่า สักวันหนึ่งพวกเราจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้งใน ‘ที่ที่ตัวฉันมีความหมาย ที่ที่ตัวฉันไม่เดียวดาย ที่ที่รอยยิ้มพร้อมที่จะมีให้’
ที่แห่งนี้ที่ฉันจะ ‘กลับไป’
พิสูจน์อักษร: พรนภัส ชำนาญค้า
