แม้เราจะยังไม่รู้ว่าทิศทางต่อจากนี้ของการปลุกชีวิตแฟรนไชส์ Spider-Man ขึ้นมาด้วยมือตัวเองอีกครั้งของ Sony จะดำเนินต่อไปในทิศทางใด แต่อย่างหนึ่งที่เราพอจะได้พูดได้คือหลายๆ สิ่งที่เกิดขึ้นใน Spider-Man: Into the Spider-Verse นั้นพอทำให้เราเห็นได้อยู่ว่า Sony ยังมี ‘กึ๋น’ และช่องทางมากพอที่จะขยายจักรวาลมนุษย์แมงมุมต่อไปในอนาคต
แค่จุดเริ่มต้นที่หยิบเอาเนื้อเรื่องในคอมิก Spider-Verse ที่พูดถึง ‘มนุษย์แมงมุม’ หลากคาแรกเตอร์ที่เชื่อมโยงกันด้วยทฤษฎี ‘จักรวาลคู่ขนาน’ นั้นนับว่าน่าสนใจ ตั้งแต่ตัว ปีเตอร์ ปาร์กเกอร์ ในเวอร์ชันที่เก่งในการปกป้องโลก แต่ล้มเหลวอย่างสิ้นเชิงในการดำรงชีวิต, สไปเดอร์วูแมน ที่เพิ่งสูญเสียคู่หูคนสำคัญ, สไปเดอร์แมนนัวร์ มนุษย์แมงมุมสุดเท่ในยุคที่จอโทรทัศน์ยังมีแค่สีขาว-ดำ, เพนี ปาร์กเกอร์ สไปเดอร์แมนสาวที่มาพร้อมกับหุ่นยนต์ไฮเทคที่เชื่อมโยงกับพ่อของตัวเอง, สไปเดอร์แฮม มนุษย์แมงมุมที่แยกไม่ออกว่าเหมือนหมูหรือแมงมุมมากกว่ากัน
รวมทั้งการชูตัวเองเป็น ไมล์ โมราเลส เด็กหนุ่มผิวสีที่รับหน้าที่มนุษย์แมงมุมต่อจากปีเตอร์ ปาร์กเกอร์ หลังจากยึดครองตำแหน่งมนุษย์แมงมุมหนึ่งเดียวบนโลกภาพยนตร์มานับ 10 ปี (ในเวอร์ชันคอมิก บทนำตกมาเป็นของไมล์ได้สักพักหนึ่งแล้ว) ที่ทั้งหมดต้องร่วมมือกันหยุดยั้งความคิดของ ‘คิงพิน’ บอสใหญ่ของภาคที่จะพาภรรยาและลูกของเขากลับมาจากจักรวาลอื่นๆ แต่อาจต้องแลกมาด้วยความเสียหายของโลกใบนี้
ไม่รู้ว่าด้วยเวลาอันจำกัดหรือทีมงานตั้งใจ ‘เก็บ’ ไม้เด็ดเอาไว้ก่อนหรือเปล่า ทำให้แต่ละคนมีเวลาแสดงจุดเด่นของตัวเองไม่มากนัก แต่อย่างน้อยคาแรกเตอร์ของมนุษย์แมงมุงทั้ง 6 ที่ออกแบบมาได้อย่างมีเอกลักษณ์ก็ยังสามารถทำเป็นภาคแยก เพื่อเล่าเรื่องในจักรวาลของแต่ละคนได้อีกหลายภาค
โดยเฉพาะ เกวน สเตซีย์ กับสไปเดอร์แมนนัวร์ที่โดดเด่นและมีคาแรกเตอร์ที่น่าสนใจมากๆ รวมทั้งการเล่าเรื่องด้วยวิชวลสีเจ็บๆ ที่หยิบเอาจุดเด่นของแอนิเมชัน 2 มิติและ 3 มิติมาใช้ได้อย่างฉูดฉาด น่าตื่นเต้น ที่หากเซตมาตฐานอันนี้เอาไว้จะกลายเป็น ‘ลายเซ็น’ สำคัญให้กับแฟรนไชส์สไปเดอร์แมนยุคใหม่ของ Sony ได้เลย
แต่อาจจะต้องปรับปรุงในเรื่องการแสดงอารมณ์ทางสีหน้าของตัวละครกันอีกพอสมควร โดยเฉพาะเวลาที่ตัวละครเศร้าและร้องไห้ที่ยังรู้สึกว่าทำได้ไม่ละเอียดเท่าที่ควร
สิ่งที่ Spider-Man: Into the Spider-Verse ทำได้ค่อนข้างดีคือการเล่าเรื่องที่ค่อนข้างรวดเร็ว กระชับ ไม่ยืดเยื้อ ประกอบกับการเป็นแอนิเมชันที่สามารถใช้การตัดสลับด้วยเทคนิคพิเศษและเพลงประกอบที่ช่วยเร้าอารมณ์ร่วมไปได้ตลอดทั้งเรื่อง แต่ก็จะมีบางจุดที่เป็นซีนอารมณ์และเป็นจุดเปลี่ยนทางความคิดสำคัญของไมล์ โมลาเรส ที่อาจจะดำเนินเรื่องไวไปบ้าง
ทั้งตอนไมล์พ่นกราฟฟิตี้คำว่า ‘No Expectaion’ เบื้องหลังของอาแอรอนที่เปรียบเสมือนลุงเบนของปีเตอร์ ปาร์กเกอร์ รวมทั้งช่วงข้ามผ่านในการควบคุมพลังมนุษย์แมงมุมของไมล์ที่รู้สึกว่าถ้ามีเวลาเน้นประเด็นต่างๆ ให้มากกว่านี้อีกสักนิด เราน่าจะอินไปกับตัวสไปเดอร์แมนคนใหม่ได้มากขึ้นอีกเยอะเหมือนกัน
โดยเฉพาะประเด็น ‘พ่อ-ลูก’ ที่นำไปสู่การใส่หน้ากากมนุษย์แมงมุมของไมล์ในตอนท้าย ที่ถึงแม้เขาจะได้รับพลังอันยิ่งใหญ่มาครอบครอง แต่เขาก็ยังเลือกที่จะหยิบหน้ากากมาใส่อีกครั้งเพื่อทำในสิ่งอันแสนธรรมดาที่เขาไม่อาจทำได้ในยามเป็นคนปกติ
ซึ่งถ้ามีเวลาในการปูเรื่องมากกว่านี้จะทำยิ่งทำให้ ‘อ้อมกอด’ ปริศนาครั้งสุดท้ายนั้นกลายเป็นหนึ่งในฉากแห่งความทรงจำที่เคยเกิดขึ้นมาบนจอภาพยนตร์ได้เลย
พิสูจน์อักษร: ภาสิณี เพิ่มพันธุ์พงศ์
