“โหดร้ายและน่ากลัวจนเหนื่อยหอบ อีกทั้งยังชาญฉลาดในเรื่องไอเดียและเทคนิคการสร้าง”
คือคำนิยามสั้นๆ จากนักวิจารณ์ภาพยนตร์ของ The New York Times ที่เรารู้สึกว่าอธิบายจุดเด่นของ 28 Weeks Later (2007) ภาพยนตร์เกี่ยวกับโรคระบาดที่หลายคนเลือกมาดูในช่วงเวลาเก็บตัวอยู่บ้านจากวิกฤตโควิด-19 ได้ดีที่สุด
28 Weeks Later เข้าฉายรอบปฐมทัศน์ที่กรุงลอนดอน เมื่อวันที่ 26 เมษายน 2007 โดยได้ผู้กำกับคนใหม่อย่าง ฮวน คาร์ลอส เฟรสนาดิลโล มาสานต่อความสยองแทน แดนนี บอยล์ ผู้กำกับจากภาคแรก 28 Days Later (2002) พร้อมทีมนักแสดงชุดใหม่อย่าง โรเบิร์ต คาร์ไลล์, โรส เบิร์น, เจเรมี เรนเนอร์, อิโมเจน พูทส์, แคเธอรีน แม็กคอร์แมก, ไอดริส แอลบา และแมคอินทอช มักเกิลตัน มาพูดถึงเรื่องราว 28 สัปดาห์ต่อจากภาคแรก
หลังจาก Rage Virus ที่สามารถเปลี่ยนคนเป็นซอมบี้คลั่งได้ด้วยเลือดเพียงหยดเดียวแพร่ระบาดในอังกฤษ ทางรัฐบาลสหรัฐอเมริกาที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือได้ประกาศชัยชนะเหนือโรคร้าย เมื่อเหล่าผู้ติดเชื้อทั้งหมดเสียชีวิตจากความหิวโหย และเริ่มมาตรการฟื้นฟูด้วยการจัดตั้งพื้นที่ปลอดภัยในกรุงลอนดอน พร้อมพาผู้รอดชีวิตชุดแรกกลับมาอยู่ในเขตปลอดภัย
หนึ่งในกลุ่มนั้นก็คือ แทมมี่ และแอนดี้ ลูกๆ สองคนของดอน ชายผู้เอาชีวิตรอดจากการแพร่ระบาดเมื่อ 7 เดือนก่อนมาได้ แต่ต้องจำใจทิ้ง อลิซ ภรรยาของเขาไว้เบื้องหลัง กระบวนการต่างๆ เป็นไปได้ด้วยดี ก่อนที่แทมมี่และแอนดี้จะวางแผนลอบหนีออกจากเขตปลอดภัยและมุ่งหน้ากลับไปยังบ้านเก่าเพื่อตามหาอลิซ และเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวใน 28 Weeks Later
28 Weeks Later ยังคงรักษามาตรฐานที่ดีจากภาคแรกได้อย่างครบถ้วน ตั้งแต่เนื้อหาดราม่าถึงอารมณ์ไปจนถึงความระทึกขวัญปนสยองจนต้องกลั้นหายใจ สามารถรายได้ไปทั้งสิ้น 64.2 ล้านดอลลาร์สหรัฐ จากทุนสร้าง 15 ล้านดอลลาร์สหรัฐ พร้อมคำชมจากนักวิจารณ์ที่ยังคงยกความชื่นชอบให้กับคอนเซปต์เดิมของภาพยนตร์ที่ต้องการสื่อสารเป็นนัยว่าไม่มีโรคระบาดใดน่ากลัวไปกว่าการตัดสินใจแบบไม่ไตร่ตรองของมนุษย์
ที่จะว่าไปแล้วก็มีความคลับคล้ายคลับคลากับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นในปัจจุบันอยู่เหมือนกัน
