11 ปี คือระยะเวลาที่ นิชคุณ หรเวชกุล โลดแล่นอยู่ในวงการบันเทิงเกาหลีใต้ในฐานะสมาชิกวง 2PM ภายใต้สังกัด JYP Entertainment ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา นิชคุณได้พิสูจน์ตัวเองผ่านผลงานที่หลากหลาย ทั้งในฐานะศิลปิน นักแสดง พิธีกร ฯลฯ และล่าสุดกับการเดินทางมาเปิดคอนเสิร์ตเดี่ยวครั้งแรกในประเทศไทย Nichkhun Solo Concert ‘HOME’ in Bangkok with Dr.JiLL ในบรรยากาศสบายๆ ที่ทำให้ Hottest (ชื่อแฟนคลับของวง 2PM) ได้ผ่อนคลายไปกับเสียงเพลงและสร้างความทรงจำที่อบอุ่นไปพร้อมๆ กัน

 

THE STANDARD POP มีโอกาสนั่งพูดคุยกับนิชคุณอีกครั้งถึงความท้าทายล่าสุดในฐานะคนดนตรี มุมมองความคิดต่อปรากฏการณ์เคป๊อปที่กำลังขยายวงกว้างระดับโลก และบทเรียนชีวิตในวัย 31 ปีที่เขาได้เรียนรู้

 

 

Me คือมินิอัลบั้มเดี่ยวแรกของนิชคุณที่เราเห็นว่าคุณแต่งเนื้อร้องและมีส่วนด้านทำนองทุกเพลง คุณเคยบอกว่าไม่กล้าเรียกตัวเองว่าศิลปิน ถ้ายังไม่ได้ผลิตผลงานเพลงด้วยตัวเอง ถึงตอนนี้นิชคุณเรียกตัวเองว่าเป็นศิลปินเต็มตัวได้แล้วหรือยัง

ก็เป็นศิลปินในระดับหนึ่งนะครับ เป็นศิลปินที่พยายามจะทำเพลงของตัวเองออกมา ร้องเพลงของตัวเอง เพราะผมคิดว่ามันดีกว่าถ้าเราแต่งเพลงเอง เราจะรู้ความหมายของเพลงนี้ แล้วก็มันเป็นความภูมิใจในตัวเองด้วยครับที่เราสามารถทำศิลปะชิ้นหนึ่งออกมาและโชว์ให้คนอื่นได้เห็น มันเป็นอะไรที่ชื่นใจและสนุกดีครับ

 

ปกติแล้วการทำงานเพลงมักจะมีจุดแก้ไขให้ดียิ่งขึ้นได้ไม่สิ้นสุด อยากให้เล่ากระบวนการทำงานในมินิอัลบั้มนี้ว่าคุณตั้งใจกับมันขนาดไหน และอะไรคือสิ่งที่คุณได้เรียนรู้จากการทำงานเพลงด้วยตัวเองในครั้งนี้

ผมว่าความจริงใครๆ ก็สามารถทำเพลงเองได้ครับ ผมเชื่ออย่างนั้น แต่สิ่งที่ยากที่สุดคือการที่เราจะบอกตัวเองว่าสิ่งที่เราคิด สิ่งที่เรากำลังทำ มันเป็นสิ่งที่ถูกหรือเปล่า คนจะชอบหรือเปล่า เพราะมันไม่มีข้อกำหนดตายตัวว่าเพลงนี้เมโลดี้จะต้องเป็นแบบนี้ เนื้อร้องต้องออกมาแบบนี้ ต้องใช้เครื่องดนตรีอันนี้ มันไม่มีคำตอบที่ลงตัวและถูกต้อง มันเลยยาก แต่ใครๆ ก็ทำเพลงได้ครับ ไม่ใช่เรื่องยากขนาดนั้น แต่จะออกมาดีหรือไม่ดี มันอยู่ที่เซนส์ของคนมากกว่า

 

สำหรับผม คนที่ทำเพลงเก่งๆ น่านับถือมากครับ เพราะแค่จุดเล็กๆ ที่เขาเปลี่ยน มันทำให้บรรยากาศของเพลงเปลี่ยนไปหมดเลย เป็นอะไรที่ยากมากครับ และส่วนตัวแล้วผมรู้ว่ายังมีพื้นที่ให้ผมได้พัฒนาอีกเยอะ ครั้งนี้ก็นับเป็นก้าวแรกที่ผมคิดว่าทำออกมาใช้ได้ ไม่น่าเกลียด (หัวเราะ) ผมรู้ว่าตัวเองยังไม่เป็นมืออาชีพพอ แต่ผมก็รู้สึกพอใจกับผลงานที่ทำออกมาครับ

 

 

ย้อนกลับไปช่วงที่คุณเป็นเด็กไทยคนแรกที่ผ่านออดิชันเข้าสังกัด JYP Entertainment ตารางฝึกตอนนั้นค่อนข้างหนัก ต้องปรับตัวเรื่องภาษาเกาหลี การเรียน ฯลฯ การเปลี่ยนสภาพแวดล้อมในทันทีส่งผลอะไรกับคุณบ้าง เคยมีช่วงที่ท้อที่สุดไหม และอะไรคือสิ่งที่ทำให้คุณผ่านช่วงเวลานั้นมาได้

ช่วงที่ท้อที่สุดคือช่วงแรกๆ ที่ผมไปครับ ช่วงแรกๆ จากเด็กที่ไม่เคยกล้าพูดต่อหน้าคนในห้อง ไม่กล้าที่จะออกไปแสดงอะไรต่อหน้าคนเป็นสิบคน แล้วอยู่ดีๆ ก็ได้แคสติ้ง ได้ไปที่เกาหลี ซึ่งแต่ละคนที่เข้ามาเป็นเด็กฝึกหัดที่ล้วนมีความสามารถและอยากเป็นนักร้องทุกคนเลยครับ แล้วผมจะไปต่อสู้กับคนพวกนั้นได้ยังไง 

 

คนที่รับผมเข้ามาช่วงแรกๆ เขาก็ผิดหวัง และบอกกับผมว่าทำไมคุณไม่พัฒนา ทำไมคุณไม่เก่งเลย อ้าว ก็รู้ว่าผมไม่เก่งแล้วจะคัดผมเข้ามาทำไม ผมไม่ได้สนใจจะเข้ามาเลยในตอนแรก ทำให้ช่วง 6 เดือนแรกเป็นอะไรที่ท้อมากครับ เพราะมีแต่คนพูดใส่หูว่าทำไมคุณไม่เก่ง ทำไมคุณไม่พัฒนา จนผมเบื่อคำนั้นมาก ผมเลยจะทำยังไงก็ได้เพื่อไม่ให้ได้ยินคำนี้ ผมจะพัฒนาตัวเอง แล้วหลังจากนั้นผมก็เริ่มซ้อมหนักขึ้นมากกว่าคนอื่นจนได้มาถึงจุดนี้ครับ ซึ่งการแข่งขันที่เกาหลีเขาเยอะมาก แล้วช่วงนี้ยิ่งเยอะเข้าไปใหญ่เลย ช่วงนั้นพวกไอดอลกำลังลองตลาดกันอยู่ แล้วพอติดแล้วก็มีไอดอลออกมาเต็มเลย

 

อย่างที่คุณบอกว่าตอนนี้มีไอดอลออกมามากมาย ซึ่งปัจจุบันเรามองว่าคุณภาพไปไกลในระดับโลกได้อย่างทัดเทียม มีหลายศิลปินที่ขึ้นไปยืนบนเวทีดนตรีระดับโลก คุณมองปรากฏการณ์นี้อย่างไรบ้างในฐานะที่เป็นคนดนตรีคนหนึ่ง

เป็นอะไรที่มหัศจรรย์มากครับ จริงๆ เกาหลีเป็นประเทศที่เล็กนะครับ ประเทศที่เล็กอย่างเกาหลีกลายเป็นประเทศใหญ่ของโลกนี้ไปแล้ว ซึ่งน่านับถือจริงๆ ที่เขารู้จักโปรโมตและทำให้คนอื่นรู้จักชื่อประเทศของเขา และผมดีใจที่ได้เป็นหนึ่งในส่วนร่วมของปรากฏการณ์ในครั้งนี้ เพราะผมเองก็เป็นคนต่างชาติคนแรกที่ไปแล้วประสบความสำเร็จที่เกาหลีครับ รู้สึกดีใจที่มีส่วนทำให้คนรู้จักเมืองไทยมากขึ้นด้วยครับ

 

 

4 ปีก่อนคุณเคยให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับสิ่งที่อยากทำแต่ยังไม่ได้ทำ เช่น อยากไปดูพีระมิดที่อียิปต์ กระโดดร่มชูชีพ ฯลฯ ตอนนี้คุณได้ทำสิ่งเหล่านี้ไปบ้างหรือยัง

ไม่ได้ทำอะไรเลยครับ (หัวเราะ) เพราะช่วงนี้ผมทำงาน แต่ผมก็คุยกับครอบครัวนะครับว่าอย่างน้อยปีละครั้งเราต้องไป Family Trip กัน อย่างปีนี้เพิ่งพาพี่ชายกับน้องสาวไปอเมริกามาครับ ไปขับรถเล่น ไปดิสนีย์แลนด์ ส่วนปีที่แล้วก็ไปภูเก็ตกับครอบครัว

 

จริงๆ แล้วการไปเที่ยวคนเดียวอย่างการไปพีระมิดที่อียิปต์หรือกระโดดร่มชูชีพก็โอเคนะครับ แต่อาจจะเพราะอายุด้วยหรือเปล่า (หัวเราะ) ทำให้ตอนนี้ความสุขของผมคือการได้ใช้เวลาร่วมกับครอบครัว ซึ่งเราสามารถซัพพอร์ตเขาได้ สามารถให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเขาได้เวลาไปเที่ยว ได้พาเขาไปพักในโรงแรมดีๆ ได้ทานอาหารดีๆ เป็นความสุขอย่างหนึ่งในการทำงานของผมครับ

 

นอกจากครอบครัวแล้ว ความสุขของนิชคุณในตอนนี้คืออะไร

ความสุขของผมคือการได้ทำงานและสามารถซัพพอร์ตคนที่ผมรักได้ จริงๆ แล้วที่ช่วงนี้ผมรับงานมากขึ้นเพราะอยากให้แฟนคลับได้เห็นผมมากขึ้นด้วยครับ 1-2 ปีก่อนผมรับงานน้อยมาก เพราะอยากพักก่อน 

 

ก่อนหน้านี้แฟนๆ เคยทำสถิติมาให้ครับว่าผมบินปีหนึ่งร้อยกว่าครั้ง นี่แค่ระยะทางในการทำงานนะครับ ผมสามารถบินรอบโลกได้ 4 รอบครึ่ง มีบางครั้งบินไป 3 ประเทศในวันเดียว จากตอนเช้ามาประเทศนี้ ทำงานเสร็จก็ไปประเทศอื่น แล้วทำงานที่โน่นเสร็จก็บินไปอีกประเทศต่อ หลายรอบเหมือนกัน ช่วงนั้นทำงานหนักจนไม่มีความสุขครับ คือช่วงนั้นมันหนักเกินไปจนคิดว่าหาเงินมาทำไม หามาก็ไม่ได้ใช้ จะตายเมื่อไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นมีความสุขเลย ผมก็เลยค่อยๆ ปรับให้ช้าลง ค่อยๆ ไป ทำงานไปพักไป ก็เป็นอีกบทเรียนที่ผมได้เรียนรู้จากการทำงานครับ

 

 

ถ้าอย่างนั้นขอฟังบทเรียนชีวิตล่าสุดของนิชคุณที่เพิ่งแตะอายุ 31 ปีได้เรียนรู้มาเพิ่มหน่อยได้ไหม

สำหรับผม ตอนนี้คือการแยกให้ออกว่าอะไรคืองาน อะไรคือตัวของตัวเองครับ ซึ่งผมก็คิดอยู่ตลอดว่าการเป็นดาราจริงๆ แล้วเป็นเพียงอาชีพหนึ่ง เราไม่จำเป็นต้องทำให้การเป็นดาราเป็นชีวิตจิตใจของเรา เพราะถ้าวันหนึ่งเราไม่ดัง เราจะไม่ซึมเศร้าหรือไม่เสียใจเหรอ

 

เราต้องรู้ว่าท้ายที่สุดแล้วเราคือมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่มารับอาชีพเป็นดาราที่ต้องยืนต่อหน้าผู้คน ต่อหน้ากล้อง ร้องเพลง ฯลฯ ถ้าเราแยกตรงนั้นได้ เราจะไม่รู้สึกเศร้าหรือทุกข์ เพราะถ้าเราไปหมกมุ่นว่าเราเป็นดารา เราต้องสวย เราต้องหล่อ เราต้องดัง เราต้องได้รับความสนใจตลอดเวลา เดินไปไหนคนต้องหันมาทัก คนต้องมาขอถ่ายรูป หรือแม้กระทั่งอยู่บ้านแล้วต้องสวย ต้องดูดี เราจะไม่มีความสุขเลยครับ วันนี้ที่ผมสัมภาษณ์มา การอยู่บ้าน คำว่า Home สำหรับผมมันไม่ใช่แค่สถานที่ แต่มันคือสิ่งของและบุคคลที่ทำให้ผมสามารถเป็นตัวของตัวเองได้ ผมสามารถใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียวเดินรอบบ้านได้ นั่นคือ Home ครับ เพราะผมเป็นแค่คุณ ไม่ใช่ นิชคุณ หรเวชกุล ที่เป็นดารา

 

พิสูจน์อักษร: ภาสิณี เพิ่มพันธุ์พงศ์