เหนื่อยไหม? มีอะไรอยากให้เราช่วยพูดให้ไหมครับ?
เราคิดว่าการจะพูดถึงเพลง เธอไม่ได้เดียวดาย (DEAR YOUTH,) ผลงานล่าสุดของวง Lomosonic ได้ดีที่สุด ไม่ใช่การมองแค่เนื้อหา เสียงร้อง หรือดนตรี แต่ต้องมองไปถึงสิ่งที่พวกเขาทำมาก่อนหน้านี้ ในฐานะคนที่ทั้ง ‘รับฟัง’ และ ‘ส่งเสียง’ แทนคนที่เดือดร้อน โดยเฉพาะในช่วงที่สถานการณ์บ้านเมืองเข้าขั้นเลวร้าย การระบาดของโควิดเข้าขั้นวิกฤต
เพราะฉะนั้นสำหรับเราแล้ว เพลงนี้ไม่ใช่แค่เพลงแห่งความคิดถึงที่เข้ามาปลอบใจ แต่เป็นเพลงที่ถูกสร้างขึ้นมาด้วย ‘ความเข้าใจ’ ถึงความเจ็บปวด โหดร้าย ของคนที่รู้สึกถูกทอดทิ้งให้เดียวดายจริงๆ
“ถ้าหากเธอหายไป ไม่มีใครเสียใจหรอก เธอกลัวสิ่งนั้นอยู่ใช่ไหม”
จากโพสต์บนเพจ Lomosonic เมื่อวันที่ 17 กรกฎาคม 2564 ที่เปิดพื้นที่ถามว่ามีอะไรอยากให้พวกเขาช่วยพูดหรือเปล่า มีแฟนเพลงจำนวนมากที่ทั้งเข้ามาระบายอารมณ์ แลกเปลี่ยนความคิดเห็น ไปจนถึงแชร์ ‘ประสบการณ์’ ที่ช่วงเวลาอันโหดร้ายได้พรากอะไรมากมายไปจากชีวิต
Lomosonic เลือกข้อความบางส่วนขึ้นมา เพื่อช่วยขยายเสียงให้กับหลายคนที่ประสบปัญหา ทั้งคนที่เป็นบุคลากรด่านหน้าที่ไม่ได้กอดแม่มาครึ่งปี, พนักงานโรงงานที่ถึงขนาดใช้คำว่า อยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็ตายไป, ชาวนาที่ราคาข้าวลดลงจนแทบสู้ไม่ไหว, ชาวสวนยางที่มี ‘ผู้นำ’ เคยแนะนำว่าถ้าราคาถูกก็ไปปลูกอย่างอื่นแทน
ไกด์นำเที่ยวที่รายได้กลายเป็นศูนย์, คุณแม่ลูกอ่อน เจ้าของกิจการที่พยายามปรับตัวทุกทาง แต่ทุกอย่างที่ลงทุนก็จมหายไปหมด, เด็กมหาวิทยาลัยที่ตั้งคำถามว่าการอยากมีชีวิตและได้รับการศึกษาที่ดี เป็นเรื่องที่ขอมากเกินไปสำหรับอนาคตเด็กหนึ่งคนหรือเปล่า ฯลฯ
Lomosonic รับรู้ปัญหาเหล่านั้นด้วยความเจ็บปวด บางครั้งก็เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่พูดแทนความโกรธของผู้คน ออกมาพูดถึงชีวิต ‘วัยรุ่น’ ที่ขาดหาย, ฝันถึงรัฐสวัสดิการ, เรียกร้องวัคซีนให้บุคลากรด่านหน้า, ต่อต้านกระสุนยางและคัดค้านความรุนแรงทุกรูปแบบ ฯลฯ
ไปจนถึงบางครั้งที่อาจรู้สึกเจ็บใจเพราะเสียงของพวกเขาไม่อาจดังได้มากกว่านี้ หนักเข้าก็ส่งผลไปถึงการทำเพลงใหม่ที่ยังต้องทำต่อไป แต่เป็นเพลงที่พวกเขาเคยโพสต์เอาไว้ว่า
“เพลงใหม่ ไม่ใช่เพลงรัก ไม่มีอารมณ์เขียนเพลงรักจริงๆ”
และผลลัพธ์ที่ได้คือ เธอไม่ได้เดียวดาย (DEAR YOUTH,) ที่เราก็ยังรู้สึกอยู่ว่านี่คือ ‘เพลงรัก’ เพียงแต่ไม่ใช่ความรักของคนสองคน
แต่เป็นเพลงแห่งความรัก ความห่วงใย ระหว่าง Lomosonic กับแฟนเพลง ที่ถึงแม้วันนี้ต้องรักษาระยะห่าง แต่ทุกคนยังคิดถึงกันเสมอ
เป็นเพลงรักที่ไม่ได้พูดถึงแค่ช่วงเวลาที่สมหวังหรืออกหัก แต่เป็นความรักที่เกิดขึ้นจากการทำความเข้าใจ รับรู้ปัญหา สัมผัสถึงความเจ็บปวด และเยียวยาความรู้สึกซึ่งกันและกัน
ถ้า หลงทาง (HOME) คือเพลงของคนต้องการที่พักพิง, ถึงเวลา…. (Wake) คือเพลงของการต่อสู้เพื่อความฝัน เธอไม่ได้เดียวดาย (DEAR YOUTH,) ก็คือเพลงแห่งความห่วงใยที่บอกว่าต่อให้โลกนี้เลวร้ายแค่ไหน ก็ยังมีพวกเขาที่ยืนอยู่ตรงนี้เสมอ
“หมดสิ้นหนทาง มันคงไม่เท่าไร อย่าหมดสิ้นหัวใจ กอดตัวเองไว้ให้ดี ให้สิ่งสุดท้ายคือความหวัง”
เนื้อเพลงและเสียงร้องของบอย เป็นเหมือนความรักจากพี่ชายที่ยังเป็นห่วงทุกคนอยู่เสมอ ดนตรีหนักๆ จังหวะสนุกๆ คือเสียงที่ยืนยันว่าพวกเขายังยืนอยู่ตรงนี้ และรอคอยวันที่ทุกคนจะกลับมาพร้อมหน้าพร้อมตา ตะโกนร้องเพลงจนสุดเสียง วิ่งวนเป็นรูปดอกไม้ไฟ และกระโดดตัวพุ่งใส่กันได้เหมือนทุกๆ คอนเสิร์ตที่เคยผ่านมา
คลิปวิดีโอใน Lyric Video ที่แฟนคลับส่งเข้ามา สลับกับภาพที่บอยกระโดดบอดี้เซิร์ฟแล้วมีแฟนเพลงยื่นมือรอรับอยู่ด้านล่าง เหมือนเป็นการบอกว่า คราวนี้ Lomosonic จะลงไปยืนอยู่ข้างๆ และยื่นมือไปโอบกอดทุกคนให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปด้วยกัน
จากที่เคยยืนบนเวที พูดปลุกใจ ขอเสียงให้ทุกคนช่วยกันร้องเพลงตามมานับครั้งไม่ถ้วน คราวนี้ Lomosonic จะพยายามส่ง ‘เสียง’ แทนความรู้สึกของทุกคนให้ดังยิ่งขึ้นกว่าเดิม
ตัวเลขบนนาฬิกาเหมือนเป็นสัญลักษ์บอกว่า ถึงแม้สถานการณ์จะเลวร้าย โลกก็ยังต้องหมุนต่อไปข้างหน้า แต่ความคิดถึงที่มีให้กันยังคงอยู่ เป็นความคิดถึงที่ย้ำเตือนว่าพวกเขาจะสู้ จะส่งเสียงเพื่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลง พร้อมกับข้อความฝากบอกทุกคนว่า
“คิดถึงเหลือเกิน
จนกว่า/จะพบ/กันใหม่
ดูแลตัวเองดีๆ
พี่รอพวกเอ็งอยู่”
ในวันที่โลกไม่ใจร้าย อย่าลืมว่า เธอไม่ได้เดียวดาย ในวันที่แสนมืดมน
รับชม Official Lyric Video เพลง เธอไม่ได้เดียวดาย (DEAR YOUTH,) ของ Lomosonic ได้ที่
