หนึ่งในสิ่งที่โดดเด่นมากๆ ที่ทำให้การ์ตูนเรื่องดราก้อนบอล ของอากิระ โทริยามา ขึ้นหิ้งเป็นการ์ตูนอมตะตลอดกาล คือการออกแบบตัวละครที่เท่ แข็งแกร่ง มีพลังเหนือจินตนาการ ออกมาต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงความเป็นหนึ่ง ซึ่งถ้าหากมองข้ามตัวละครหลักอย่างซุนโกคู, ซุนโกฮัง, เบจิต้า, พิกโกโล, ตัวร้ายคาแรกเตอร์จัด ฯลฯ ที่คนอ่านจะนึกถึงเป็นอันดับแรกๆ เราจะมองเห็นตัวละคร underdog ที่สุดแสนธรรมดา แต่มีพัฒนาการน่าสนใจมากที่สุด คือหนุ่มน้อยหัวโล้น ตาตี่ที่ชื่อ คุริริน
ตามประวัติคุริรินเป็นเพียงอดีตเด็กฝึกจากวัดเส้าหลินที่อ่อนแอ ถูกกลั่นแกล้งจนต้องหนีออกมา เพื่อฝึกวิชากับผู้เฒ่าเต่า โดยในตอนแรกวัตถุประสงค์ของเขามีเพียงแค่อยากเอาชนะปมด้อยที่เคยโดนแกล้ง และอยากแข็งแกร่งขึ้นเพื่อเอาไปอวดสาวๆ เท่านั้น
แถมการเปิดตัวก็ยังไม่น่าประทับใจเท่าไร เพราะเขาคือเด็กเจ้าเล่ห์ ที่ใช้หนังสือโป๊ติดสินบนผู้เฒ่าเต่าจนได้เข้าสำนัก แถมในตอนแรกยังใช้ลูกล่อลูกชนต่างๆ นานา หลอกศิษย์ร่วมสำนักแสนซื่ออย่างซุนโกคูจนหัวปั่น
ถ้ามองแบบเผินๆ คุริรินในช่วงแรก คือตัวละครที่มีนิสัยไม่ค่อยน่ารัก แต่ถ้ามองให้ลึกลงไปกว่านั้น จะเห็นว่าจริงๆ แล้ว เขาเป็นเพียง ‘มนุษย์’ คนหนึ่ง ที่รู้ตัวดีว่าไม่ได้มีความสามารถโดดเด่น เลยต้องพยายามทำทุกอย่างเพื่อสร้างตัวตนและการยอมรับของตัวเองขึ้นมา
เพราะหลังจากนั้น คุริรินเองก็พยายามฝึกฝนตัวเองอย่างหนัก ไม่ต่างอะไรกับตัวเอกอย่างซุนโกคู แต่ผลตอบแทนที่ได้รับ คุริรินกลับทำได้แค่เฝ้ามองพัฒนาการก้าวกระโดดของเพื่อนรักแซงหน้าตัวเองออกไปทุกวัน ไม่ใช่ว่าไม่เก่ง เขาเก่งขึ้นมาจากเดิมมากแล้ว เพียงแต่ขีดจำกัดของมนุษย์ธรรมดาที่ไม่อาจทัดเทียมกับชาวไซย่า ทำให้ความสามารถของคุริรินดูด้อยลงถนัดตา
ตัวเขาเองก็ไม่ต่างจากมนุษย์ในโลกแห่งความเป็นจริง ที่พยายามอ่านหนังสือทุกวันแต่สอบไม่ผ่าน ฝึกเตะฟุตบอลอย่างหนักแต่ฝีมือยังเทียบไม่ได้กับเศษเสี้ยวของลิโอเนล เมสซี หรือคริสเตียโน โรนัลโด ลงทุนลงแรงทำธุรกิจแต่สุดท้ายไม่ประสบความสำเร็จ หรือทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อความรัก แต่สิ่งที่ได้กลับเป็นเพียงความว่างเปล่า และอีกหลายกรณีที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าบางครั้งยิ่งเราพยายามเท่าไร ยิ่งพลาดยิ่งล้ม และทำได้เพียงมองแผ่นหลังของคนที่ดีกว่าเดินห่างออกไปเรื่อยๆ
แต่สิ่งที่มนุษย์ธรรมดาคนนี้เลือกทำไม่ใช่การยอมแพ้ แต่เป็นการ ‘ยอมรับ’ และพัฒนาต่อไปภายใต้ขีดความสามารถของตัวเอง เขายังคงลงแข่งศึกชิงจ้าวยุทธภพ ทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองไม่มีทางสู้กับเหล่ามนุษย์ต่างดาวคนอื่นๆ ได้เลย และเวลาที่โลกถูกรุกราน เขาก็พร้อมออกไปร่วมรบเคียงข้างเพื่อนๆ อยู่เสมอ จนครองสถิติเป็นตัวละครที่เสียชีวิต (และถูกชุบชีวิต) มากที่สุดในเรื่องด้วยจำนวน 4 ครั้ง (ตามเนื้อเรื่องภาคดราก้อนบอล Z และดราก้อนบอล GT)
แต่เหตุการณ์ที่ทำให้คุริรินเป็นตัวแทนของมนุษย์ธรรมดาอย่างชัดเจน คือการที่เขายอมทิ้งเส้นทางของตัวเองเพื่อสิ่งที่เขารักมากที่สุดก็คือ ‘ครอบครัว’
ในขณะที่บรรดาตัวเอกของเรื่องอย่างโกคู, เบจิต้า (รวมทั้งโกฮังในบางช่วง) ยังคงทุ่มเทให้กับการฝึกจนไม่มีเวลาให้ครอบครัว แต่คุริรินรู้ดีว่าเส้นทางนักสู้นั้นไม่สามารถทำให้เขาเลี้ยงดูครอบครัวได้ เขาก็ตัดสินใจยุติบทบาท กลับมาใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ ทำหน้าที่เป็นตำรวจต๊อกต๋อยที่ไม่เท่ แต่อย่างน้อยก็มีรายได้มาเลี้ยงดูครอบครัวได้
คงเป็นเหตุผลนี้เอง ที่ทำให้ ‘มนุษย์ดัดแปลงหมายเลข 18’ ยอมตกลงปลงใจใช้ชีวิตแบบสามี-ภรรยาร่วมกับมนุษย์ที่แสนธรรมดาอย่างคุริริน เพราะสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุด คือคนที่พร้อมจะละทิ้ง ‘อัตตา’ บางอย่าง เพื่อดูแลและโอบกอดเธอเอาไว้ในฐานะ ‘มนุษย์’ ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น
และในขณะที่โกคูกับเบจิต้า อาจจะฉลองวันเกิดด้วยการฝึกวิชาและชื่มชมกับขีดความสามารถของตัวเองที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่เมื่อวันเกิดทุกๆ ปีเวียนมาถึง คุริรินน่าจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวที่แสนอบอุ่น
และหากขอพรกับเทพเจ้ามังกรได้อีกสักหนึ่งข้อ เขาคงอยากขอให้ชีวิตของเขามีความสุขอย่างเรียบง่ายตามแบบฉบับมนุษย์ธรรมดาต่อไปแค่นี้ก็พอแล้ว
