ไม่บ่อยนักที่เราจะเห็นซอมบี้ปรากฏอยู่ในภาพยนตร์ไทย นั่นอาจเป็นความทะเยอทะยานที่สุดของ ธนวัฒน์ เอี่ยมจินดา ในการทำ อีสานซอมบี้ เพราะอย่างที่หลายคนพอทราบว่า การทำภาพยนตร์ที่ใช้นักแสดงประกอบเป็นจำนวนมาก นอกจากจะต้องใช้ต้นทุนที่สูงแล้ว มันยังต้องพึ่งพาความสามารถของคนทำในการควบคุมทิศทางตัวละคร รวมไปถึงสถานการณ์ที่จะผลักดันพวกเขาในโลกใบนั้นด้วย
แต่ดูเหมือนว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ที่คับคั่งไปด้วยนักแสดงชื่อดังจะไม่สามารถตอบโจทย์เหล่านั้นได้ครบถ้วน เมื่อภาพยนตร์เล่าเรื่องของ ต้นนุ่น (ออกแบบ-ชุติมณฑน์ จึงเจริญสุขยิ่ง) พนักงานสาวร้านสะดวกซื้อที่มักจะชอบขโมยเนื้อสดที่หมดอายุกลับบ้าน แต่เพราะการมาถึงของ อิฐ (พีช-พชร จิราธิวัฒน์) ผู้จัดการสาขาคนใหม่สุดเนี้ยบ ทำให้เธอไม่สามารถทำแบบเดิมได้อีกต่อไป และมันยิ่งย่ำแย่ลงเมื่อเนื้อเหล่านั้นเริ่มทำให้คนกลายเป็นซอมบี้
น่าสนใจว่าคนในที่นี้ไม่ใช่มนุษย์ หากแต่เป็นปอบที่ชอบกินของดิบตามความเชื่อของคนอีสาน ฉะนั้นไม่มากก็น้อย การหยิบเอาองค์ประกอบสำคัญของเรื่องมายึดโยงกับวัฒนธรรมของคนบางกลุ่ม ก็ย่อมตีความได้ว่าภาพยนตร์อาจตั้งใจขายคนกลุ่มนี้โดยเฉพาะ
และมันก็เป็นเช่นนั้น เมื่อเรื่องราวของตัวละครทั้งหมดตั้งอยู่บนกลิ่นอายของความเป็นอีสานอย่างเต็มตัว แต่ปัญหาคือคนทำเองก็อาจไม่เข้าใจถึงสิ่งนั้นอย่างถ่องแท้ ทำให้เลนส์ในการนำเสนอวัฒนธรรมกลายเป็นสิ่งที่ตื้นเขินและประดักประเดิด ตั้งแต่การใส่เพลงไปจนถึงพื้นหลังของตัวละครที่ไม่สามารถทำให้เชื่อได้ว่าพวกเขาเหล่านั้นเป็นคนอีสานจริงๆ
ที่สำคัญการผูกโยงเรื่องเพื่อสะท้อนประเด็นบางอย่างก็ทำออกมาดูราวกับตัดสินใจไม่ได้ว่าอันไหนคือสิ่งที่ตัวเองต้องการจะสื่อ เพราะตัวภาพยนตร์ใส่ทั้งความโรแมนติก ดราม่า ตลก และจิกกัดสังคม ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลนี้สามารถทำออกมาให้มีที่ทางเป็นของตัวเองได้ แต่ อีสานซอมบี้ กลับเลือกที่จะนำเสนอออกมาในรูปแบบที่ผสมปนเปไม่ชัดเจนสักทาง
หรือว่าง่ายๆ คือภาพยนตร์พยายามจะเป็นทุกอย่าง แต่ไม่อาจไปถึงฝั่งฝันได้สักอย่าง บทสรุปของภาพยนตร์เลยลงเอยที่คำว่า ‘น่าเสียดาย’ เพราะการเอาปอบมาตีความใหม่โดยยึดโยงกับความละโมบโลภมากของคนรวยดูจะเป็นไอเดียที่ดี โดยเฉพาะเมื่อมันฉายภาพความสัมพันธ์ของหญิงสาวที่ต้องพึ่งพาระบบบริษัทในการหาเนื้อมาเลี้ยงพวกเขา แต่ด้วยความไม่แม่นยำของการกำกับ ทำให้อัตลักษณ์ที่ดูมีเสน่ห์นี้ถูกความกระท่อนกระแท่นบดบัง
อย่างไรก็ตาม อีสานซอมบี้ ก็มีข้อดีอย่างหนึ่งที่เด่นชัด นั่นคืองานโปรดักชันที่สามารถเติมแต่งคนให้ดูมีความเป็นซอมบี้ได้จริงๆ ไม่เพียงแค่นั้น นักแสดงประกอบที่เข้ามารับบทต่างก็แสดงถึงความทุ่มเทในการทำงาน จนเราสามารถจับต้องได้ถึงความตั้งใจของพวกเขา ซึ่งต้องปรบมือให้กับทีมงานในแผนกนี้อย่างมาก เพราะมันเป็นส่วนสำคัญที่ช่วยชีวิตภาพยนตร์เอาไว้จากความไม่แข็งแรงทั้งหลายทั้งปวง
แต่สำหรับนักแสดงนำนั้นอาจตรงกันข้าม การมีอยู่ของพวกเขาไม่ได้ช่วยกลบบาดแผลมากมาย แต่กลับกันมันยิ่งสำแดงให้เห็นชัดมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็น พีช พชร กับคาแรกเตอร์ของอิฐ ที่อาจไม่ได้แตกต่างจากคาแรกเตอร์ของตัวเขาในชีวิตจริงมากนัก หรือ ออกแบบ ชุติมณฑน์ ที่หลายคนต่างทราบดีถึงฝีมือการแสดง แต่เนื่องจากข้อสังเกตในแง่ของตัวบทภาพยนตร์ที่แบนราบ ก็ส่งผลให้ต้นนุ่นกลายเป็นตัวละครที่ไม่มีมิติน่าสนใจอย่างที่ควรจะเป็น
นอกจากนี้การได้นักแสดงตลกอย่าง จตุรงค์ พลบูรณ์ (จาตุรงค์ มกจ๊ก) และ เฉลิมพล ทิฆัมพรธีรวงศ์ (แจ็ค แฟนฉัน) มาร่วมแสดงเพื่อเพิ่มสีสันด้านความตลกขบขันของเรื่อง ก็ไม่อาจช่วยเติมเต็มข้อสังเกตของตัวบทให้มีความน่าติดตามหรือสร้างเสียงหัวเราะแก่ผู้ชมได้มากเท่าที่ควร
รวมๆ แล้ว อีสานซอมบี้ เป็นภาพยนตร์ที่ดูจบแล้วชวนให้รู้สึก ‘น่าเสียดาย’ เพราะหากบทภาพยนตร์แข็งแรงในกรรมวิธีการนำเสนอมากกว่านี้ อีสานซอมบี้ คงเป็นภาพยนตร์ไทยที่ปิดท้ายปีทองได้อย่างมีรสชาติ เพราะความทะเยอทะยานในการนำซอมบี้มาอยู่ในภาพยนตร์นั้นน่าชื่นชม แต่ด้วยความที่พยายามจะเป็นทุกสิ่งอย่างทำให้ภาพยนตร์ไม่มีจุดเด่นเป็นของตัวเอง ซึ่งนั่นส่งผลต่อภาพรวมและความน่าจดจำทั้งหมดไปโดยปริยาย
อีสานซอมบี้ มีกำหนดเข้าฉายวันที่ 28 ธันวาคมนี้ ในโรงภาพยนตร์
สามารถรับชมตัวอย่าง อีสานซอมบี้ ได้ที่:
